Ο Αγών της

Καθώς διαβάζουμε το τελευταίο πόνημα της Σώτης Τριανταφύλλου στην «Athens Voice», τον καλύτερο Οδηγό Αγορών (και πουλημένων) της πόλης μας, η φαντασία μας τίθεται εκτός ελέγχου και διάφορες εικόνες πλημμυρίζουν το μυαλό μας.

Τη φανταζόμαστε εταίρα στην αρχαία Αθήνα του 387 π.Χ. να κλωτσάει με λύσσα τον δούλο της, επειδή της γέμισε με κρασί το κύπελλό της μέχρι επάνω, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα αυτό να χυθεί, να λερώσει την εσθήτα της και να εκτεθεί (έτσι φοβήθηκε τουλάχιστον) στα μάτια του Πλάτωνα.

Τη βλέπουμε στη Ρώμη του 1ου μ.Χ. αιώνα, πατρικία και σύζυγο συγκλητικού να ψηφίζει με κάτω τον αντίχειρα υπέρ του θανάτου του ηττημένου Θρακός μονομάχου.

Τη συναντάμε στα 1381 στο Λονδίνο, κυρία της Αυλής του Ριχάρδου Β´ να ανατριχιάζει καθώς μαθαίνει ότι οι εξεγερμένοι χωρικοί μαζί με τη φτωχολογιά της πόλης άνοιξαν τις φυλακές και απελευθέρωσαν τους φυλακισμένους.

Αργότερα, το ζεστό Παρισινό απόγευμα της 29ης Μαΐου του 1871, τη βρίσκουμε πρωτότοκη και ανύπανδρη κόρη ανώτερου υπαλλήλου του Υπουργείου Εσωτερικών να διαβάζει στη «Le Siècle», υπό τους ήχους του Σοπέν που η αισθαντική μητέρα της παίζει στο πιάνο του κομψού σαλονιού τους, το ρεπορτάζ για την εξόντωση των τελευταίων Κομμουνάρων στον τοίχο του Père Lachaise κατά την προηγούμενη ημέρα.

Στα 1905, Δούκισσα και φίλη της Τσαρίνας να περιεργάζεται μαζί της τα τελευταία φιγουρίνια από το Παρίσι, λίγες μέρες μετά τη Ματωμένη Κυριακή.

Κι ύστερα, στα 15 της, την ξεχωρίζουμε ανάμεσα στους περίεργους που παρατηρούν στην όχθη του Landwehrkanal, λίγο πριν έρθει η αστυνομία, ό,τι έχει απομείνει από την Κόκκινη Ρόζα. (Λίγα χρόνια αργότερα, τη συναντάμε στην Unter den Linden, παντρεμένη πια, να παραληρεί με τεντωμένο το χέρι καθώς περνάει ο Führer, νιώθοντας με μια κάποια ενοχή —δίπλα της βρίσκεται ο σύζυγός της— να υγραίνεται η κιλότα της…).

Μετά, στη Μαδρίτη, τη διακρίνουμε να κρεμάει στο μπαλκόνι της την ισπανική σημαία, στις 28 Μαρτίου του ’39, τη μέρα που έπεσε η πόλη στα χέρια των φασιστών του Φράνκο.

Στις αρχές του ’45, ψηλά στη Σταδίου, ένα Σαββατόβραδο Αποκριάς πέφτει επάνω μας λίγο απρόσεκτα καθώς περπατάει σφιχταγκαλιασμένη με έναν λεπτό και ψηλό Άγγλο ταγματάρχη.

Ύστερα, στην Αθήνα του 1969…

Μα, ας τ’ αφήσουμε τώρα ολ’ αυτά. Παιχνίδια της φαντασίας είναι άλλωστε. Ας δούμε λίγο πιο ρεαλιστικά την περίπτωση ‘Σώτη Τριανταφύλλου’ (ΣΤ) εξετάζοντας από κοντά το γραπτό της.

Αντικομμουνισμός στρατοδικείου σε αμπαλάζ ελευθεριακού αριστεροδημοκρατικού κεντρισμού

Κατ’ αρχήν κάτι βασικό και θεμελιώδες: Το κείμενο της ΣΤ δεν έχει ως στόχο του το ΚΚΕ, ή, ακριβέστερα, μόνο το ΚΚΕ. Έχει και την ίδια την κομουνιστική κοσμοθεωρία. Κι επειδή το ΚΚΕ στη συγκεκριμένη περίπτωση αντιπροσωπεύει ένα μόνο συγκεκριμένο δείγμα από το είδος πολιτική οργάνωση που εντάσσεται στο γένος κομμουνιστικό όραμα, δεν μας είναι δύσκολο να αντιληφθούμε ποιο είναι το κρίσιμο στρατηγικό σημείο της μάχης που πρέπει να υπερασπιστούμε με νύχια και με δόντια. (Αυτό είναι κάτι που το παραβλέπουν —ή το απωθούν, με την ψυχολογική έννοια του όρου— πολλοί από τους επικριτές του ΚΚΕ, οι οποίοι όμως, κατά τα άλλα, αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί —ή, εν πάση περιπτώσει ως μη αντικομμουνιστές). Πέρα από τα πολλά σημεία του κειμένου της που καθιστούν απολύτως αιτιολογημένη μια τέτοια άποψη, είναι αρκετά διαφωτιστικό να παρατηρήσει κανείς το εξής: Αν και ο τίτλος του άρθρου είναι το (ειρωνικό) «Τιμημένο ΚΚΕ», η εικόνα που το συνοδεύει είναι η πολύ γνωστή και ευρέως χρησιμοποιούμενη στο διαδίκτυο «Communism – it’s a party» στην οποία οι εν ευθυμία τελούντες Μαρξ και Λένιν συνδιασκεδάζουν με τον Στάλιν, τον Μάο και τον Κάστρο.[1]

Προχωρώντας πέρα από τους συμβολισμούς της εικόνας: Ποιοι είναι οι βασικοί άξονες επάνω στους οποίους οικοδομεί[2] την επιχειρηματολογία της η κυρία Σώτη; Τρεις.

Ο πρώτος, το γνωστό ψυχροπολεμικό τροπάρι της «ταύτισης των δυο άκρων», αμερικανικής «κατασκευής και προελεύσεως». Όπου, μέσω αυτού, επιχειρείται σε τελική ανάλυση να καταδικαστεί στην κοινή συνείδηση των υποτελών πληθυσμών κάθε καθολικό σχέδιο ριζικής κοινωνικής απελευθέρωσης επί τη βάσει του ότι ένα τέτοιο σχέδιο, είτε επειδή δεν είναι αποδεκτό, είτε επειδή θα συναντήσει λυσσαλέες αντιδράσεις, θα καταλήξει στη βία και στην επιβολή, ακριβώς όπως τα φασιστικά και ναζιστικά καθεστώτα. Η σιδερένια λογική αυτής της θεωρίας μάς κάνει να καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως, αν την ήξεραν ο Σπάρτακος με τους κατσαπλιάδες του και ο Ροβεσπιέρος με την παρέα του, θα ντρεπόντουσαν, έως αυτοκτονίας χωρίς αμφιβολία, για τα «φρικτά» και «αποτρόπαια» «εγκλήματα» που διέπραξαν «εις βάρος της πολιτισμένης (τότε) ανθρωπότητας»…

Ο δεύτερος άξονας είναι αυτός της ψευτοαριστεροσύνης (μικρός που είναι ο κόσμος!...). Η κυρία εγκαλεί το ΚΚΕ (είπαμε: το ΚΚΕ είναι το σαμάρι!) επειδή «[…] ήταν και εξακολουθεί να είναι μια μεγάλη απάτη που επηρεάζει πλήθος τίμιων πολιτών: ως κόμμα και ως παρασκηνιακός μηχανισμός άλλων κομμάτων, συνδικάτων, συντεχνιών κτλ. ταλαιπώρησε, δυσφήμισε, δολοφόνησε τα ίδια του τα μέλη·». Μάλιστα. Εδώ είμαστε. Πού εδώ; Μα, στο Βασίλειο της αφόρητης υποκρισίας και της αποθεωτικά κυκλικής σκέψης:

«Κατηγορείσαι ως απατεώνας, επειδή, ενώ υποστηρίζεις ότι ασπάζεσαι μια ιδεολογία υπέρ της συλλογικής αλληλεγγύης (ιδεολογία που για μένα είναι, έτσι κι αλλιώς, ολοκληρωτισμός, αφού επιδιώκει το καθολικό), τελικά αποδεικνύεται ότι ψεύδεσαι, από τη στιγμή που εξοντώνεις και συντρόφους σου, αντί να περιοριστείς, ως θα όφειλες αν ήσουν αληθινός κομμουνιστής, στην εξόντωση μόνο των αντιπάλων (δηλαδή εγκληματίας που εξοντώνει τους αντιπάλους του[3])»!

Ο τρίτος άξονας θα μπορούσε να εντάσσεται, ως υποπερίπτωση, στον αμέσως προηγούμενο. Του δίνουμε όμως ξεχωριστή οντότητα μια και επιτελεί έναν ιδιαίτερο —και καθόλου «δεύτερο»— ρόλο. Για την ακρίβεια, το ρόλο του …«πλυντηρίου». Αυτό το «πλυντήριο» λοιπόν έχει ως μοτέρ μια άλλη κατηγορία: την κατηγορία της υπεξαίρεσης και της ιδιοποίησης της έννοιας ‘Αριστερά’ από το ΚΚΕ. Εδώ, η κυρία μας κλείνει το μάτι: «Παιδιά, κι εγώ δική σας είμαι, αριστερή. Αλλά, σε αντίθεση με τους ψευτοκομμουνιστές, εγώ είμαι γνήσια και αυθεντική!». Ας μας κλείνει όσο θέλει το μάτι. Ό,τι κι αν είμαστε, χάνοι δεν είμαστε!...

Πέρα από όλα αυτά, πέρα από τους βασικούς άξονες, έχουμε και τα διάφορα υποστυλώματα! Ο κατάλογος περιλαμβάνει τα γνωστά και χιλιοειπωμένα: Αντιδημοκρατικότητα (μία είναι η Δημοκρατία με Δ κεφαλαίο: η αστική!), οπισθοδρομικότητα (το ΚΚΕ ορκίζεται στον Μαρξισμό – Λενινισμό, θεωρίες του 19ου αιώνα, άντε και των αρχών του 20ου, ενώ η Σώτη στον Λοκ που, ως γνωστόν, μόλις το καλοκαίρι που μας πέρασε έκανε το πρώτο του ξύρισμα!), καπηλεία τού ηρωισμού που έδειξαν οι αληθινοί επαναστάτες οι οποίοι έτυχε να είναι μέλη του και τους οποίους το Κόμμα εξόντωσε (ο Φλωράκης π.χ., εκτελέστηκε με υπερβολική δόση ινσουλίνης στο κρεββάτι του!), άρνηση αυτοκριτικής (άρνηση δηλαδή να παραδεχθεί ότι ο κομμουνισμός είναι απάτη!).

Εν κατακλείδι και για να τελειώνουμε με άξονες, υποστυλώματα και αυθαίρετα: Η ΣΤ εξαντλεί σχεδόν όλα τα όπλα που διαθέτει στο οπλοστάσιό του ο χώρος στον οποίο ανήκει, ο χώρος με τα χίλια ονόματα: Φιλελεύθερο Κέντρο, Αριστεροί Φιλελεύθεροι, Δημοκράτες Αριστεροί, Νέοι Αριστεροί, Αναρχοκαπιταλιστές, Δημοκρατικός Συρφετός, κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ. Φυσικά, στο οπλοστάσιο αυτό συμπεριλαμβάνονται και κατηγορητήρια που θεμελιώθηκαν σε ιδιώνυμα και νόμους σαν τον 509, κατηγορητήρια βάσει των οποίων στήθηκαν στον τοίχο χιλιάδες κομμουνιστές, εδώ και σ’ όλο τον κόσμο. Η Σώτη δεν έχει κανένα πρόβλημα.[4] Ως αριστεροφιλελεύθερη (ή φιλελευθεροαριστερή, θα σας γελάσουμε!) όλα τα δέχεται και ουδέν απορρίπτει. Αυτή είναι δημοκρατικιά, δεν είναι σαν τα μούτρα μας!...

Έχει ρεύμα η Σώτη;

Για να τα λέμε όλα, νομίζουμε πως ναι. Ο χώρος τον οποίο περιγράψαμε παραπάνω είναι ένας ευρύτατος χώρος και θα ήταν παράλογο να μην είχε απήχηση. Δυστυχώς όμως, έχει βάλει και η Αριστερά το χεράκι της γι’ αυτό.

Δεν εννοούμε, φυσικά, ρεύματα που αυτοπροσδιορίζονται ψευδεπίγραφα ως ‘Αριστερά’, όπως το ρεύμα των περί τον Κουβέλη. Δεν νομίζουμε δηλαδή ότι προσφέρει κάποια άξια λόγου νομιμοποίηση στη Σώτη η Αριστερή Στρουθοκάμηλος, για να φέρουμε ένα μόνο παράδειγμα, η οποία, με την πολιτική ηλιθιότητα που τη διακατέχει, κατάντησε αρχείο των δημοσιευμάτων της Σώτης (και του Πάσχου, ειρήσθω εν παρόδω), με αποτέλεσμα να αγανακτήσoυν ακόμα και άνθρωποι που τη διαβάζουν και συντάσσονται με τη «Δημοκρατική Αριστερά».

Εννοούμε το γεγονός πως η Αριστερά— και μιλάμε για την εκτός ΚΚΕ Αριστερά— δεν μπαίνει στον κόπο[5] να δίνει απαντήσεις στον αντικομμουνιστικό λόγο τύπου Σώτης (του οποίου βέβαια δεν είναι αυτή η μοναδική εκπρόσωπος). Είτε επειδή υποτιμά[6] την εμβέλεια και απήχηση που έχει, είτε επειδή φοβάται ότι θα χαρακτηριστεί ως μια άλλη εκδοχή του ΚΚΕ («το καλό ΚΚΕ», όπως συχνά γράφεται). Είναι χαρακτηριστικό επ’ αυτού ένα πρόσφατο άρθρο με το ίδιο θέμα που μας απασχολεί εδώ και το οποίο ανέβηκε σε blog που εκφράζει θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ο τίτλος είναι χαρακτηριστικός: «Προπαγανδίστρια του ΚΚΕ η κα Σ. Τριανταφύλλου». Σ’ αυτό το πνεύμα κινήθηκε ο αρθρογράφος. Έτσι, μετά από κάποια σχόλια που επεσήμαιναν την «τσιγγουνιά», αναγκάστηκε να προσθέσει στο τέλος: «Επειδή κάποιοι δεν το κατάλαβαν, εννοείται ότι υπερασπιζόμαστε το ΚΚΕ απέναντι στην άθλια αυτή επίθεση».

Έτσι όμως δεν γίνεται δουλειά. Αν η πολιτικά οργανωμένη Αριστερά δεν μπορεί να εξηγήσει στον κόσμο που είναι κοντά της πως άλλο πράγμα η κριτική προς το ΚΚΕ (καθ’ όλα θεμιτή και, με τις βαθιά λαθεμένες του απόψεις σε πολλά ζητήματα, επιβεβλημένη), και άλλο ο αντικομμουνισμός, ποιος θα το κάνει; Ο μάγος Αϊζενχάιμ; Δεν έχει πολιτικό καθήκον και χρέος να βοηθήσει ανθρώπους κατά βάση δικούς μας, αριστερούς, να μη πέφτουν σε τέτοιες λούμπες; Νομίζουμε πως ναι.

Επίλογος
Για επίλογο, θα πιαστούμε από μια σύντομη συνομιλία που είχαμε στο καινούργιο σπίτι του товариш Яков Федотович Павлов με κάποιον συν-σχολιαστή (και ο οποίος μας δήλωσε ότι στα βασικά συμφωνεί με τη Σώτη). Διακρίναμε στα λόγια του μια ενόχληση για το «μακιγιάζ» που της κάναμε στη φωτογραφία. Επ’ αυτού λοιπόν δυο λόγια (κι ας ελπίσουμε να έρθει εδώ, όπως τον προσκαλέσαμε, για να πούμε περισσότερα συζητώντας).

Για μας, είναι αποδεδειγμένο ότι η Τριανταφύλλου διεξάγει έναν καθαρά αντικομμουνιστικό αγώνα. Και φυσικά, δεν περιμέναμε από το τελευταίο της άρθρο για να βγάλουμε αυτό το συμπέρασμα. Η γυναίκα έχει πάρει το ζήτημα εργολαβικά. Είναι όμως ακροδεξιά, ναζί, φασίστρια; Όχι φυσικά. Τότε γιατί της κολλήσαμε το μουστακάκι; Τρεις εξηγήσεις.

Η πρώτη: Μα για τη δημιουργία προπαγανδιστικών εντυπώσεων, τι άλλο; Δεν είμαστε από αυτούς που παραιτούνται από το όπλο της προπαγάνδας υπέρ των αντιπάλων τους. (Μια ακόμα λεπτομέρεια που αποδεικνύει ότι, σε τελική ανάλυση, δεν είμαστε τίποτε καλύτερο από "Κόκκινοι Φασίστες"!... ;-) ).

Η δεύτερη: Ναζί δεν είναι, στο αντικομμουνιστικό μένος της όμως κάπως τους μοιάζει. Δεν μπορούσαμε να το περάσουμε στο ντούκου.

Η τρίτη (και πιο σημαντική): Δεν ξεχνάμε ποιοι φάγανε την Κόκκινη Ρόζα. Και θυμόμαστε πάντα ποιος ήταν Πρωθυπουργός στην Ελλάδα την Κυριακή, 30 Μαρτίου του 1952.

Κανείς τους δεν ήταν ναζί...

[1] Μια από τις ειρωνείες του φαινομένου της αμφισημίας των εικόνων είναι το γεγονός ότι αυτή η συγκεκριμένη, που εδώ σηματοδοτεί τον αντικομμουνιστικό χαρακτήρα του άρθρου, θα μπορούσε άνετα να συνοδεύει, εν είδει άκακης χιουμοριστικής πινελιάς, τη γνωστή φράση των Hardt και Negri για «τη χαρά τού να είσαι κομμουνιστής»…
[2] Εδώ επιδεικνύουμε μια κάποια μεγαλοψυχία: το άρθρο είναι γραμμένο στο πόδι (ή αυθόρμητα) και η δομή του μοιάζει εκείνης που έχει η παράγκα του Καραγκιόζη…
[3] Συμπεριφορά που, εκτός των άλλων, απάδει εξόφθαλμα της δημοκρατικής τοιαύτης, σύμφωνα με την οποία το δέον γενέσθαι είναι να τους επιτρέψεις να σε εξοντώσουν εκείνοι!
[4] Διότι σκέπτεται: κι αν δεν τους εκτελούσαν οι μοναρχοφασίστες (ναι, τη χρησιμοποιεί αυτή τη λέξη), θα τους εκτελούσε το Κόμμα! Πονηρή η Αθηναία Αρσακειάς!

[5] Αντίθετα: Ενίοτε μπαίνει στον κόπο να συγγράψει από κοινού μαζί της βιβλία περί «Αριστερής τρομοκρατίας, κράτους και δημοκρατίας» ή «Για τη σημαία και το έθνος», όπως έκανε ο Ηλίας Ιωακείμογλου πριν από λίγα χρόνια.
[6] Δεν μπορούμε εδώ να μη θυμηθούμε την περίπτωση του Μωυσή Μπουντουρίδη. Σε μια έμμεση συνομιλία μας στην Αριστερή Στρουθοκάμηλο πριν από μήνες, όταν ακόμα μας επιτρεπόταν ο σχολιασμός εκεί, είχε πει «το πρόβλημα δεν είναι η Σώτη». Ελπίζουμε, τώρα που τα παιδιά με τα οποία συνομιλεί έχουν καταλήξει αναμεταδότες της Φωνής της Κυρίας, να αρχίσει να καταλαβαίνει πως ναι, η Σώτη είναι ένα κάποιο πρόβλημα…

Η εικόνα, από το penastileto.blogspot.com (το «μακιγιάζ» δικό μας).