Πέτρος Παπακωνσταντίνου: περί ‘‘αριστεροευρωπαϊσμού’’

Τον Πέτρο Παπακωνσταντίνου τον εκτιμούμε άπαντες. Τον εκτιμούμε για την ακλόνητη (αλλά όχι και απροβλημάτιστη) πίστη του στις αριστερές αξίες (αλλά και σκοπούς), για την καθαρή (αλλά όχι απλοϊκή) σκέψη του, για τον ψύχραιμο και μετρημένο λόγο του, χωρίς τα συνήθη, ιδίως για το χώρο τής εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, ‘‘μεγάλα λόγια’’. Τέλος (και καθόλου ελάχιστο, ίσως και πρώτιστο), για την ειλικρίνειά του και την ακαταδεξιά του να καταφεύγει σε ‘‘συνδικαλιστικού’’ τύπου υπεράσπιση των θέσεών του με κουτοπόνηρα, προσχηματικά και στρεψόδικα επιχειρήματα, όπως συνηθίζουν να κάνουν οι πολιτικοί απατεώνες δηλαδή.

Στο πολύ πρόσφατο (Ιανουάριος 2013) βιβλίο του «Η μεγάλη πρόκληση: η κρίση, η Αριστερά, η εξουσία» καταθέτει τις σκέψεις του για το τι να κάνουμε ως Αριστερό κίνημα στη σημερινή συγκυρία. Χρήσιμες και ενδιαφέρουσες σκέψεις που διόλου δεν μειώνεται η αξία τους επειδή οι περισσότερες δεν εκφράζονται φωναχτά για πρώτη φορά τόσο από τον ίδιο όσο και από άλλους γνωστούς και αγνώστους ανθρώπους τής Αριστεράς: στων κουφών την πόρτα, και μια και δυο και τρεις και χίλιες δεκατρείς φορές βρόντα! Από αυτό το βιβλίο λοιπόν, αντιγράφουμε (σελ. 36 – 38)  μία κριτική αναφορά του στην κυρίαρχη μέχρι στιγμής προσέγγιση τού «ευρωπαϊκού ζητήματος» από τον ΣΥΡΙΖΑ.

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

Αιχμάλωτος του ‘‘ευρωπαϊκού’’ κοσμοπολιτισμού, ο ΣΥΡΙΖΑ αφορίζει ως εθνικιστική εκτροπή κάθε αμφισβήτηση του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Λοιδορεί μάλιστα ως «νομισματικό σοσιαλισμό» κάθε σκέψη για ανάκτηση του ελέγχου τού εθνικού νομίσματος, υποστηρίζοντας ότι κάτι τέτοιο θα οδηγήσει τους Έλληνες εργαζόμενους να ανταγωνίζονται τους Γάλλους, τους Γερμανούς και πάει λέγοντας. Αυτή η λογική αρνείται το προφανές, ότι δηλαδή τις συνθήκες τού ιμπεριαλισμού —στη συγκεκριμένη περίπτωση, του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού— πλάι στην εκμετάλλευση τάξης από τάξη, υπάρχει εκμετάλλευση έθνους από έθνος. Τι άλλο είναι η βίαιη απόσπαση ελληνικού πλεονάσματος από το ευρωπαϊκό κεφάλαιο μέσω τών ληστρικών επιτοκίων και των πειρατικών ιδιωτικοποιήσεων;

Φυσικά, αυτό δε σημαίνει ότι όλοι οι Γερμανοί εκμεταλλεύονται όλους τους Έλληνες και ότι, επομένως, ζητούμενο είναι ένα ‘‘πατριωτικό’’ μέτωπο όπου οι Έλληνες εργαζόμενοι, αγκαλιά με τους εργοδότες τους, θα διεκδικήσουν το δίκιο τους απέναντι στους ‘‘κατακτητές’’, όπως θα το ήθελε ο τυφλός εθνικισμός. Σημαίνει ότι οι Έλληνες εργαζόμενοι υφίστανται διπλή εκμετάλλευση, από τους ‘‘δικούς τους’’ και από τους ξένους καπιταλιστές. Το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο δίνει κάποια ψίχουλα από το ελληνικό πλεόνασμα που σφετερίζεται στους ‘‘δικούς του’’ εργαζόμενους για να εξασφαλίσει τη νομιμοφροσύνη τους, ενώ το ελληνικό κεφάλαιο δέχεται να θυσιάσει ‘‘διαφυγόντα κέρδη’’ στους ξένους συνεταίρους του εξαγοράζοντας ‘‘προστασία’’, ενισχύοντας δηλαδή τη θέση του απέναντι στον ‘‘εσωτερικό εχθρό’’. Επομένως το ζήτημα δεν είναι να διαλέξει κανείς ανάμεσα στο ταξικό και το εθνικό, σαν να διάλεγε ελεύθερα ανάμεσα στο ζεστό ή τον κρύο εσπρέσο, αλλά να αντιμετωπίσει στρατηγικά και πολιτικά τη στενή διαπλοκή τού ταξικού με το εθνικό, που δημιουργεί η ίδια η πραγματικότητα.

Η δήθεν διεθνιστική οπτική τού ευρωπαϊσμού καθηλώνει το ελληνικό εργατικό κίνημα στην αναμονή, μέχρι τη μεγάλη εκείνη ημέρα που οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Βρετανοί και οι λοιποί Ευρωπαίοι εργάτες θα αφυπνιστούν την ίδια στιγμή από τα συγχρονισμένα ξυπνητήρια τής ιστορίας, για να βαδίσουν όλοι μαζί αδελφωμένοι στο δρόμο τού σοσιαλιστικού πεπρωμένου τους, με εγγυητή το ‘‘καλό’’, ‘‘προοδευτικό’’ ευρώ. Αλλά μήπως κι αυτό δε θα ήταν ‘‘νομισματικός σοσιαλισμός’’; Δε θα οδηγούσε σε νομισματικούς και εμπορικούς πολέμους με την Αμερική, τη Ρωσία, την Κίνα και τη Βραζιλία; Μήπως θα ήταν καλύτερα, λοιπόν, να περιμένουμε λίγο ακόμη, μέχρι να αφυπνιστούν και οι εργάτες τής Λευκορωσίας, της Μαλαισίας και της Σιέρα Λεόνε για να καταργήσουμε μια και καλή όλα τα εθνικά νομίσματα και να απελευθερώσουμε μεμιάς ολόκληρη την ανθρωπότητα; Παρατραβηγμένο, αλλά συνεπέστερο από τη λογική τού ευρω-διεθνισμού που περιγράψαμε.

Παναγιώτης Γεωργιάδης, πρώην μέλος τής Κεντρικής Επιτροπής τού ΚΚΕ, πρώην διευθύνων τού Κέντρου Μαρξιστικών Ερευνών: ...‘‘οπορτουνιστής’’, ...‘‘πράκτορας’’ ή απλώς ... ‘‘αγράμματος’’;

Αναδημοσιεύουμε την επιστολή τού Παναγιώτη Γεωργιάδη που δημοσιεύτηκε την προηγούμενη Κυριακή στον Ριζοσπάστη, στα πλαίσια τού Προσυνεδριακού Διαλόγου για το 19^ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Ο Γεωργιάδης, όπως μαθαίνουμε από την Iskra, έχει χρηματίσει μέλος τής Κεντρικής Επιτροπής τού ΚΚΕ και επί κεφαλής τού ΚΜΕ, του θεωρητικού think tank τού κόμματος, όταν ακόμα δεν είχε αποκαλυφθεί ο ύποπτος ρόλος του. Ευτυχώς, Το Κόμμα διείδε έγκαιρα την κατρακύλα του και τον απομάκρυνε από κάθε θέση ευθύνης. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι μετά την ανάγνωση της επιστολής του, που μιλάει μόνη της και δεν χρειάζεται καν να τη σχολιάσουμε, θα ενώσετε τις φωνές σας με τις δικές μας: «ούτε ψωμί ούτε νερό στον αποστάτη Γεωργιάδη!». Διότι εν όψει της επικείμενης Μεγάλης Σοσιαλιστικής Επανάστασης, «Το Κόμμα» δεν έχει την πολυτέλεια να ασχολείται με τέτοια βαρίδια  για να εξακριβώσει ποια είναι η πραγματική φύση τους: οπορτουνιστές ή πράκτορες —ή απλώς αγράμματοι, όπως πολύ εύστοχα είπε πρόσφατα η σ. Αλέκα Παπαρήγα. Εξ άλλου, το τελευταίο δύσκολα μπορεί να γίνει πιστευτό, μια και ο περί ου ο λόγος υπονομευτής Τού Κόμματος ανήκει στην αστική ιντελιγκέντσια, ως εκ της θέσης του (καθηγητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο).

Η εικόνα είναι από το erodotos.wordpress.com

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

Επιτέλους ας προσγειωθούμε στην πραγματικότητα

Το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης το 2008 μάς βρήκε να προετοιμαζόμαστε για το 18ο Συνέδριο, που ονομάστηκε και «συνέδριο της αντεπίθεσης». Μπροστά μας είχαμε να αντιμετωπίσουμε δύσκολα και σύνθετα καθήκοντα.

Στο διάστημα που ακολουθεί η χώρα μας ασφυκτιά στη μέγγενη της οικονομικής κρίσης. Η ανεργία εκτινάσσεται και τα μικροαστικά στρώματα καταστρέφονται ραγδαία. Το βιοτικό επίπεδο πέφτει απότομα. Εκδηλώνεται παρατεταμένη πολιτική κρίση και η αστική τάξη ανησυχεί έκδηλα για τη στρατηγική της, την ΕΕ και το ευρώ. Παρατηρείται αυξανόμενη κινητικότητα και μαχητικότητα των λαϊκών μαζών, το εργατικό κίνημα διεξάγει σημαντικούς αγώνες. Εκδηλώνεται ανοιχτή πολιτική και οικονομική παρέμβαση ΕΕ, ΔΝΤ και ΗΠΑ. Στις εκλογές σημειώνονται μεγάλες μετακινήσεις, ο δικομματισμός χρεοκοπεί, κυβερνητικά κόμματα καταρρέουν ή εξαφανίζονται. Ολοι μιλούν για την επερχόμενη κοινωνική έκρηξη, που όμως δεν ήρθε.

Το πολιτικό συμπέρασμα για το κόμμα μας είναι: Φανήκαμε φανερά ανέτοιμοι. Χάσαμε σημαντικό έδαφος στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, των πολιτικών εξελίξεων, στην οργάνωση των αγώνων, στη συσπείρωση εργατικών δυνάμεων και μικροαστικών στρωμάτων. Η άρχουσα τάξη περνά την πολιτική της, ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται αξιωματική αντιπολίτευση, εμφανίζεται κοινοβουλευτικά ο νεοναζισμός. Αυτή πρέπει να είναι η βάση της συζήτησης.

Η ΚΕ, όμως, δεν βρίσκει το θάρρος να παραδεχτεί ότι η σημερινή θέση του Κόμματος είναι πολύ χειρότερη σε σχέση με το προηγούμενο συνέδριο, σε όλους τους τομείς της δράσης του και της λειτουργίας του και όχι μόνο εκλογικά, ούτε επικεντρώνει στους παράγοντες που μας έφεραν μέχρι εδώ, δεν δίνει εξήγηση γι' αυτή την κατάσταση.

Παρά τη σαφή υπεκφυγή της ΚΕ το γεγονός αυτό εξηγείται. Οφείλεται στην εγκατάλειψη του προγράμματος του 15ου Συνεδρίου, στις προγραμματικές επεξεργασίες της ηγεσίας και της ΚΕ. Η πολιτική γραμμή που εφαρμόζεται από το 18ο μέχρι σήμερα είναι ...του προτεινόμενου προγράμματος στο 19ο. Απλώς, τώρα, επιχειρείται να επισημοποιηθεί. Αυτή η γραμμή δοκιμάστηκε και η ΚΕ δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια της ως προς το τελικό αποτέλεσμα, γιατί είναι δικιά της η ευθύνη.

Θα το διατυπώσω με όση μεγαλύτερη σαφήνεια μπορώ. Οι προγραμματικές επεξεργασίες της ΚΕ φέρουν έντονα τα στοιχεία της άρνησης του μαρξισμού - λενινισμού, έστω και εάν παρουσιάζονται ως «ιδεολογία του ΚΚΕ»! Τέτοιες επεξεργασίες μπορούν να βρεθούν και σε άλλα πολιτικά ρεύματα (ΝΑΡ), ακόμη και σε οικονομικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (Μηλιός).

Ούτε νέες ούτε πρωτότυπες είναι. Πρόκειται για ξαναζεσταμένες και από δεύτερο χέρι αντιγραφές. Έλκουν την προέλευσή τους από τον ακαδημαϊκό «μαρξισμό». Στη ρίζα τους είναι καουτσκικές και νεοτροτσκιστικές. Αναπόδεικτες ακαδημαϊκές φλυαρίες, χαώδεις γενικολογίες, που σπέρνουν σύγχυση με την αναπαλαιωμένη «αύρα» της πολυλογίας ενός Ντίρινγκ. Μας απομάκρυναν από τη λενινιστική αρχή «της συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης». Τέτοια, π.χ., είναι η θεωρία για την ιμπεριαλιστική πυραμίδα.

Η σύγχρονη πραγματικότητα, όμως, την έχει διαψεύσει παταγωδώς, το δε ελληνικό παράδειγμα είναι κόλαφος για αυτή. Και σήμερα «μια χούφτα» ιμπεριαλιστικών δυνάμεων κυριαρχεί στον παγκόσμιο καπιταλισμό, ενώ η εξάρτηση της χώρας μας εντάθηκε πιο πολύ. Διερωτάται κανείς, πώς η Ελλάδα μπορεί να ανακατανέμει την παγκόσμια αγορά με το 0,34% (από 0,72% το 1980) του παγκόσμιου ΑΕΠ;

Ένα βήμα προς την υπερβολή είναι αρκετό για να σε βγάλει έξω από τον μαρξισμό, μας διδάσκει ο Λένιν!

Το ουσιαστικό θέμα, όμως, παραμένει. Ενώ η θεωρία αυτή αποτελεί την άρνηση της λενινιστικής θεωρίας για τον ιμπεριαλισμό, πάνω της στηρίζεται η στρατηγική του Κόμματος, η θέση του για την αποδέσμευση από την ΕΕ.

Το αποτέλεσμα είναι στο όνομα της στρατηγικής να στραγγαλίζεται και να εξαφανίζεται κάθε έννοια λενινιστικής τακτικής. Ταυτόχρονα συμπαρασύρονται, στην ίδια κατεύθυνση, μεγάλης σημασίας ζητήματα: Της δημοκρατίας, της εθνικής ανεξαρτησίας, της εξάρτησης, του πολέμου, των μορφών περάσματος, των μορφών πάλης, του χαρακτήρα του μετώπου, της δράσης και της ενότητας της εργατικής τάξης, της ωρίμανσης της ταξικής και πολιτικής της συνείδησης, της οργάνωσης του εργατικού κινήματος και του ρόλου του Κόμματος σε αυτό, των κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών, της σχέσης εξουσίας - κυβέρνησης, των μορφών εξουσίας, της ιστορίας και των επαναστατικών παραδόσεων του Κόμματος.

Πού καταλήξαμε; Χάσαμε τις μισές μας δυνάμεις «εν ριπή οφθαλμού». Υπονομεύσαμε την ιδεολογικοπολιτική μας ταυτότητα, το κύρος του Κόμματος. Αδυνατίσαμε τη θέση μας στο εργατικό κίνημα. Σπείραμε σύγχυση, απορίες και ερωτηματικά. Περιγράψαμε τον ιμπεριαλισμό με δύο λέξεις, ως «μονοπωλιακό καπιταλισμό» και μόνο. Θεωρήσαμε προσχηματική την κρίση και ταυτόχρονα την προβλέψαμε. Παραμερίσαμε καίρια πολιτικά ζητήματα, ενοχοποιήσαμε τις μάζες. Προβάλαμε την εργατική εξουσία και την εργατική κυβέρνηση παραιτημένοι από την πρόταση του 15ου. Ουσιαστικά θεωρήσαμε την κυβέρνηση του 15ου κυβέρνηση αστικής διαχείρισης! Και όλα αυτά στο όνομα του σοσιαλισμού, όταν αναγνωρίζαμε ότι ο λαός δεν είναι ώριμος για το σοσιαλισμό!

Είναι απολύτως καθαρό. Από τη μια αντιφάσεις και ταλαντεύσεις. Από την άλλη εκβιασμός της συνείδησης των εργαζομένων. Κραυγαλέα παραίτηση από τα μικροαστικά στρώματα. Απόδοση κοινοβουλευτικών αυταπατών στους εργαζόμενους, όταν ζητάγαμε συνεχώς εκλογές από το καλοκαίρι του 2011!

Η ΚΕ, με τις «Θέσεις» και το προτεινόμενο πρόγραμμα, βάζει τέλος σε μια υπαρκτή εσωκομματική διαπάλη ερμηνείας του προγράμματος του 15ου Συνεδρίου, που είχε εμφανιστεί στον τότε προσυνεδριακό διάλογο και το αμφισβητούσε από τα «αριστερά», με κύριο επιχείρημα τον κυβερνητισμό. Κατά τη γνώμη μου η κριτική αυτή ήταν αβάσιμη και αυθαίρετη και συνιστούσε έναν ολοφάνερο αριστερισμό.

Μπορεί στο κόμμα μας να υπήρχαν, και υπήρχαν, απόψεις που κατανοούσαν λάθος το ΑΑΔΜ, και μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως δεξιά παρέκκλιση, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα έπρεπε να χρησιμοποιηθούν ως άλλοθι για να φτάσουμε σε μια αριστερίστικη παρέκκλιση. Κάθε παρέκκλιση από τη λενινιστική αντίληψη είναι καταστροφική και απαράδεκτη. Σαφώς, έπρεπε να αντιμετωπιστούν αμφισημίες, ανεπάρκειες, ελλείψεις του προγράμματος του 15ου, αλλά εμείς το πετάξαμε ολόκληρο. Ο βασικός κορμός του προγράμματος του 15ου Συνεδρίου ήταν σε λενινιστική κατεύθυνση.

Το προτεινόμενο πρόγραμμα είναι ένα ΑΛΛΟ πρόγραμμα, γι' αυτό δεν αναφέρεται τίποτα για το ΑΑΔΜ, είναι μια εξαιρετικά σοβαρή υπόθεση για το μέλλον του Κόμματος, που αφορά στη φυσιογνωμία, στον επαναστατικό χαρακτήρα, στον ιστορικό του ρόλο. Η ΚΕ δεν νομιμοποιείται να πάρει μια τέτοια ευθύνη. Οχι γιατί δεν έχει το τυπικό δικαίωμα, αλλά γιατί ζήσαμε μια σπάνια πολιτική εκδίκηση.

Η ζωή η ίδια, σε μια κρίσιμη πολιτική περίοδο, επαλήθευσε τον κορμό των προβλέψεων ενός αποβεβλημένου προγράμματος, του 15ου, και μας εκδικήθηκε για την αντικαταστατική και αναδρομική εφαρμογή του προτεινόμενου προγράμματος στο 19ο! Η ΚΕ έχει ευθύνες που πρέπει να αποδοθούν.

Είναι η στιγμή των ρηξικέλευθων αποφάσεων. Η ΚΕ οφείλει να συνειδητοποιήσει την κατάσταση που έχει περιέλθει το Κόμμα, ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες διάψευσής της δεν μπορεί να γίνει συζήτηση για νέο πρόγραμμα. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να συζητήσουμε γιατί φτάσαμε έως εδώ και τη διέξοδο.

Προτείνω την αναβολή του 19ου Συνεδρίου, την επεξεργασία νέων θέσεων με βάση το πρόγραμμα του 15ου και η ημερήσια διάταξη του 19ου Συνεδρίου να έχει ως θέμα: «Η διέξοδος από την οικονομική κρίση και τα καθήκοντα του Κόμματος».

Όταν η ζωή μάς εκδικείται επιβάλλεται να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα.

Παναγιώτης Γεωργιάδης

Πανεπιστημιακός, ΚΟΒ Βιομηχανίας ΕΜΠ

Γερούν Ντάισελμπλουμ. Ο πρώτος λενινιστής Πρόεδρος του Eurogroup!

ΧΑΜΕΝΟΣ ΣΤΗ μετάφραση διαφόρων αναφορών, δημοσιευμάτων, απόψεων, θέσεων, δηλώσεων και παραδηλώσεων σχετικά με το τι έγινε στην Κύπρο και ανίκανος ακόμα να τακτοποιήσω τη σκέψη μου για να εκφράσω τι συμπεράσματα έχουμε βγάλει εμείς, τα οποία, για να τα λέμε όλα, είναι λίγο (αρκετά) μπερδεμένα, δίνω άλλη μία αναβολή στο υπεσχημένο σχετικό post και στέκομαι σε κάτι που είχα δει από το απόγευμα στο επίσημο site τής υπερφιλελεύθερης παράταξης (ΣΚΑΪ) και έπαιξε πρωτοδεύτερη είδηση στο βραδινό δελτίο τού MEGA (τώρα ‘‘παίζει’’ παντού).

Σε σημερινή συνέντευξή του στο Reuters και στους Financial Times λοιπόν, ο πολύς Γερούν Ντάισελμπλουμ, ο φρέσκος Πρόεδρος του Eurogroup, δήλωσε καθαρά και ξάστερα:

Εάν υπάρχει κάποιο ρίσκο σε μία τράπεζα, το πρώτο μας ερώτημα θα πρέπει να είναι: «Εντάξει, τι θα κάνεις εσύ, στην τράπεζα γι’ αυτό; Τι μπορείς να κάνεις προκειμένου να ανακεφαλαιοποιηθείς μόνος σου;».

Εάν η τράπεζα δεν μπορεί να ανταποκριθεί, τότε θα απευθυνθούμε στους μετόχους και στους ομολογιούχους, θα τους ζητήσουμε να εισφέρουν στην ανακεφαλαιοποίηση της τράπεζας. Και εάν είναι απαραίτητο, [θα στραφούμε] στους καταθέτες με μη εγγυημένες καταθέσεις.[άνω τών 100.000 ευρώ]  

ΠΟΛΛΑ ΜΠΟΡΕΙ να σχολιάσει κανείς. Με πρώτο-πρώτο το σπρώξιμο καταθέσεων που γίνεται κατ’ αυτό τον τρόπο από τις βαριά άρρωστες τράπεζες των νοτιοευρωπαίων στις λιγότερο ασθενείς τών βορείων (ή και σε άλλες, πιο μακριά, ακόμα και στου διαόλου τη μάνα!), και δεύτερο την ταφόπλακα που μπαίνει στην υποτιθέμενη διάσωση των τραπεζών μέσω τού ESM χωρίς επιβάρυνση των δημόσιων χρεών, κάτι το οποίο είχε αναγγελθεί εν χορδαίς και οργάνοις το περσινό καλοκαίρι (και είχε πανηγυριστεί δεόντως από ορισμένους ευτυχείς ηλιθίους «αριστεροευρωπαϊστές» —ονόματα δεν λέμε και υπολήψεις δεν θίγουμε...). Ακόμα, μπορεί να σχολιάσει κανείς, τη σιγουριά τής Νέας Ιεράς Συμμαχίας που εκφράζει μία τέτοια σκέψη για την αντοχή τού ευρώ και τη συνοχή τής ευρωζώνης, σιγουριά που είναι βέβαια η άλλη όψη της βεβαιότητας για την υποταγή τών ευρωπαϊκών λαών στη δεξιά ιδεολογική τρομοκρατία (δεν υπάρχει μετά ευρώ ζωή) και στην αριστερή ιδεοληψία ή υποκρισία και απάτη (όχι στο ευρώ σημαίνει ναι στον εθνικισμό). Όλα αυτά έχουν την αξία τους, αλλά εμείς θέλουμε να σταθούμε σε κάτι άλλο.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ η παραμικρή αμφιβολία ότι η ιδέα να πληρώσουν οι κάτοχοι μετοχών ή τραπεζικών ομολόγων ή και οι μεγαλοκαταθέτες είναι ένα μέτρο που κινείται προς τα αριστερά. Όπως βλέπετε, η διεθνής καθεστηκυία τάξη δεν έχει τον παραμικρό δισταγμό να κινηθεί προς τα αριστερά, προκειμένου να απομακρύνει, όσο μπορεί φυσικά, τον κίνδυνο κατάρρευσής της (κάτι που έχει κάνει σε άπειρες περιπτώσεις από το ξέσπασμα της κρίσης και μετά, διασώζοντας με κρατικές παρεμβάσεις τράπεζες και επιχειρήσεις). Παρ’ όλα αυτά, να είστε σίγουροι ότι από αύριο δεν πρόκειται να ακουστεί κιχ από τα καθεστωτικά παπαγαλάκια για «αριστερή παρέκκλιση», «ταξική προδοσία», ή, πολύ περισσότερο, για «διάβρωση εκ των έσω από πράκτορες του ταξικού εχθρού», όπως γίνεται πάντα στο δικό μας στρατόπεδο ακόμα και για τον πιο ανεπαίσθητο συμβιβαστικό ελιγμό προς τα δεξιά.

ΤΙ ΧΡΕΙΑ άλλων μαρτυριών έχουμε για το ότι οι εχθροί μας είναι πολύ καλύτεροι λενινιστές από εμάς, αφού φροντίζουν να μαθαίνουν από τους αντιπάλους τους, όπως σύστηνε ο Λένιν, ενώ εμείς προτιμάμε να αγνοούμε την προτροπή του και την ίδια ώρα να αναλωνόμαστε στο ποιος είναι ο πιο συνεπής (‘‘καθαρός’’) απόστολός του; Και τι άλλο χρειάζεται να γίνει για να χωνέψουμε επί τέλους ότι, με τις κατάλληλες πρόνοιες, δεν πρέπει καθόλου να μας απασχολεί το χρώμα τής γάτας που θα πιάσει τα ποντίκια;

Α, ΝΑΙ! Ξεχάσαμε! Είναι και το ζήτημα της «πολιτικής αρχών». Διότι «η Αριστερά δεν επιτρέπεται να» κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ. Ωραία! Δώστε στα παιδιά σας να φάνε ‘‘πολιτική αρχών’’, να μεγαλώσουν, να γίνουν άντρες! Για να τα καμαρώσετε μια μέρα Χρυσαυγίτες!

Εleftερία ή Θάνατος!

ЖOЖOЖOЖOЖ