Παναγιώτης Γεωργιάδης, πρώην μέλος τής Κεντρικής Επιτροπής τού ΚΚΕ, πρώην διευθύνων τού Κέντρου Μαρξιστικών Ερευνών: ...‘‘οπορτουνιστής’’, ...‘‘πράκτορας’’ ή απλώς ... ‘‘αγράμματος’’;

Αναδημοσιεύουμε την επιστολή τού Παναγιώτη Γεωργιάδη που δημοσιεύτηκε την προηγούμενη Κυριακή στον Ριζοσπάστη, στα πλαίσια τού Προσυνεδριακού Διαλόγου για το 19^ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Ο Γεωργιάδης, όπως μαθαίνουμε από την Iskra, έχει χρηματίσει μέλος τής Κεντρικής Επιτροπής τού ΚΚΕ και επί κεφαλής τού ΚΜΕ, του θεωρητικού think tank τού κόμματος, όταν ακόμα δεν είχε αποκαλυφθεί ο ύποπτος ρόλος του. Ευτυχώς, Το Κόμμα διείδε έγκαιρα την κατρακύλα του και τον απομάκρυνε από κάθε θέση ευθύνης. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι μετά την ανάγνωση της επιστολής του, που μιλάει μόνη της και δεν χρειάζεται καν να τη σχολιάσουμε, θα ενώσετε τις φωνές σας με τις δικές μας: «ούτε ψωμί ούτε νερό στον αποστάτη Γεωργιάδη!». Διότι εν όψει της επικείμενης Μεγάλης Σοσιαλιστικής Επανάστασης, «Το Κόμμα» δεν έχει την πολυτέλεια να ασχολείται με τέτοια βαρίδια  για να εξακριβώσει ποια είναι η πραγματική φύση τους: οπορτουνιστές ή πράκτορες —ή απλώς αγράμματοι, όπως πολύ εύστοχα είπε πρόσφατα η σ. Αλέκα Παπαρήγα. Εξ άλλου, το τελευταίο δύσκολα μπορεί να γίνει πιστευτό, μια και ο περί ου ο λόγος υπονομευτής Τού Κόμματος ανήκει στην αστική ιντελιγκέντσια, ως εκ της θέσης του (καθηγητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο).

Η εικόνα είναι από το erodotos.wordpress.com

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

Επιτέλους ας προσγειωθούμε στην πραγματικότητα

Το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης το 2008 μάς βρήκε να προετοιμαζόμαστε για το 18ο Συνέδριο, που ονομάστηκε και «συνέδριο της αντεπίθεσης». Μπροστά μας είχαμε να αντιμετωπίσουμε δύσκολα και σύνθετα καθήκοντα.

Στο διάστημα που ακολουθεί η χώρα μας ασφυκτιά στη μέγγενη της οικονομικής κρίσης. Η ανεργία εκτινάσσεται και τα μικροαστικά στρώματα καταστρέφονται ραγδαία. Το βιοτικό επίπεδο πέφτει απότομα. Εκδηλώνεται παρατεταμένη πολιτική κρίση και η αστική τάξη ανησυχεί έκδηλα για τη στρατηγική της, την ΕΕ και το ευρώ. Παρατηρείται αυξανόμενη κινητικότητα και μαχητικότητα των λαϊκών μαζών, το εργατικό κίνημα διεξάγει σημαντικούς αγώνες. Εκδηλώνεται ανοιχτή πολιτική και οικονομική παρέμβαση ΕΕ, ΔΝΤ και ΗΠΑ. Στις εκλογές σημειώνονται μεγάλες μετακινήσεις, ο δικομματισμός χρεοκοπεί, κυβερνητικά κόμματα καταρρέουν ή εξαφανίζονται. Ολοι μιλούν για την επερχόμενη κοινωνική έκρηξη, που όμως δεν ήρθε.

Το πολιτικό συμπέρασμα για το κόμμα μας είναι: Φανήκαμε φανερά ανέτοιμοι. Χάσαμε σημαντικό έδαφος στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, των πολιτικών εξελίξεων, στην οργάνωση των αγώνων, στη συσπείρωση εργατικών δυνάμεων και μικροαστικών στρωμάτων. Η άρχουσα τάξη περνά την πολιτική της, ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται αξιωματική αντιπολίτευση, εμφανίζεται κοινοβουλευτικά ο νεοναζισμός. Αυτή πρέπει να είναι η βάση της συζήτησης.

Η ΚΕ, όμως, δεν βρίσκει το θάρρος να παραδεχτεί ότι η σημερινή θέση του Κόμματος είναι πολύ χειρότερη σε σχέση με το προηγούμενο συνέδριο, σε όλους τους τομείς της δράσης του και της λειτουργίας του και όχι μόνο εκλογικά, ούτε επικεντρώνει στους παράγοντες που μας έφεραν μέχρι εδώ, δεν δίνει εξήγηση γι' αυτή την κατάσταση.

Παρά τη σαφή υπεκφυγή της ΚΕ το γεγονός αυτό εξηγείται. Οφείλεται στην εγκατάλειψη του προγράμματος του 15ου Συνεδρίου, στις προγραμματικές επεξεργασίες της ηγεσίας και της ΚΕ. Η πολιτική γραμμή που εφαρμόζεται από το 18ο μέχρι σήμερα είναι ...του προτεινόμενου προγράμματος στο 19ο. Απλώς, τώρα, επιχειρείται να επισημοποιηθεί. Αυτή η γραμμή δοκιμάστηκε και η ΚΕ δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια της ως προς το τελικό αποτέλεσμα, γιατί είναι δικιά της η ευθύνη.

Θα το διατυπώσω με όση μεγαλύτερη σαφήνεια μπορώ. Οι προγραμματικές επεξεργασίες της ΚΕ φέρουν έντονα τα στοιχεία της άρνησης του μαρξισμού - λενινισμού, έστω και εάν παρουσιάζονται ως «ιδεολογία του ΚΚΕ»! Τέτοιες επεξεργασίες μπορούν να βρεθούν και σε άλλα πολιτικά ρεύματα (ΝΑΡ), ακόμη και σε οικονομικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (Μηλιός).

Ούτε νέες ούτε πρωτότυπες είναι. Πρόκειται για ξαναζεσταμένες και από δεύτερο χέρι αντιγραφές. Έλκουν την προέλευσή τους από τον ακαδημαϊκό «μαρξισμό». Στη ρίζα τους είναι καουτσκικές και νεοτροτσκιστικές. Αναπόδεικτες ακαδημαϊκές φλυαρίες, χαώδεις γενικολογίες, που σπέρνουν σύγχυση με την αναπαλαιωμένη «αύρα» της πολυλογίας ενός Ντίρινγκ. Μας απομάκρυναν από τη λενινιστική αρχή «της συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης». Τέτοια, π.χ., είναι η θεωρία για την ιμπεριαλιστική πυραμίδα.

Η σύγχρονη πραγματικότητα, όμως, την έχει διαψεύσει παταγωδώς, το δε ελληνικό παράδειγμα είναι κόλαφος για αυτή. Και σήμερα «μια χούφτα» ιμπεριαλιστικών δυνάμεων κυριαρχεί στον παγκόσμιο καπιταλισμό, ενώ η εξάρτηση της χώρας μας εντάθηκε πιο πολύ. Διερωτάται κανείς, πώς η Ελλάδα μπορεί να ανακατανέμει την παγκόσμια αγορά με το 0,34% (από 0,72% το 1980) του παγκόσμιου ΑΕΠ;

Ένα βήμα προς την υπερβολή είναι αρκετό για να σε βγάλει έξω από τον μαρξισμό, μας διδάσκει ο Λένιν!

Το ουσιαστικό θέμα, όμως, παραμένει. Ενώ η θεωρία αυτή αποτελεί την άρνηση της λενινιστικής θεωρίας για τον ιμπεριαλισμό, πάνω της στηρίζεται η στρατηγική του Κόμματος, η θέση του για την αποδέσμευση από την ΕΕ.

Το αποτέλεσμα είναι στο όνομα της στρατηγικής να στραγγαλίζεται και να εξαφανίζεται κάθε έννοια λενινιστικής τακτικής. Ταυτόχρονα συμπαρασύρονται, στην ίδια κατεύθυνση, μεγάλης σημασίας ζητήματα: Της δημοκρατίας, της εθνικής ανεξαρτησίας, της εξάρτησης, του πολέμου, των μορφών περάσματος, των μορφών πάλης, του χαρακτήρα του μετώπου, της δράσης και της ενότητας της εργατικής τάξης, της ωρίμανσης της ταξικής και πολιτικής της συνείδησης, της οργάνωσης του εργατικού κινήματος και του ρόλου του Κόμματος σε αυτό, των κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών, της σχέσης εξουσίας - κυβέρνησης, των μορφών εξουσίας, της ιστορίας και των επαναστατικών παραδόσεων του Κόμματος.

Πού καταλήξαμε; Χάσαμε τις μισές μας δυνάμεις «εν ριπή οφθαλμού». Υπονομεύσαμε την ιδεολογικοπολιτική μας ταυτότητα, το κύρος του Κόμματος. Αδυνατίσαμε τη θέση μας στο εργατικό κίνημα. Σπείραμε σύγχυση, απορίες και ερωτηματικά. Περιγράψαμε τον ιμπεριαλισμό με δύο λέξεις, ως «μονοπωλιακό καπιταλισμό» και μόνο. Θεωρήσαμε προσχηματική την κρίση και ταυτόχρονα την προβλέψαμε. Παραμερίσαμε καίρια πολιτικά ζητήματα, ενοχοποιήσαμε τις μάζες. Προβάλαμε την εργατική εξουσία και την εργατική κυβέρνηση παραιτημένοι από την πρόταση του 15ου. Ουσιαστικά θεωρήσαμε την κυβέρνηση του 15ου κυβέρνηση αστικής διαχείρισης! Και όλα αυτά στο όνομα του σοσιαλισμού, όταν αναγνωρίζαμε ότι ο λαός δεν είναι ώριμος για το σοσιαλισμό!

Είναι απολύτως καθαρό. Από τη μια αντιφάσεις και ταλαντεύσεις. Από την άλλη εκβιασμός της συνείδησης των εργαζομένων. Κραυγαλέα παραίτηση από τα μικροαστικά στρώματα. Απόδοση κοινοβουλευτικών αυταπατών στους εργαζόμενους, όταν ζητάγαμε συνεχώς εκλογές από το καλοκαίρι του 2011!

Η ΚΕ, με τις «Θέσεις» και το προτεινόμενο πρόγραμμα, βάζει τέλος σε μια υπαρκτή εσωκομματική διαπάλη ερμηνείας του προγράμματος του 15ου Συνεδρίου, που είχε εμφανιστεί στον τότε προσυνεδριακό διάλογο και το αμφισβητούσε από τα «αριστερά», με κύριο επιχείρημα τον κυβερνητισμό. Κατά τη γνώμη μου η κριτική αυτή ήταν αβάσιμη και αυθαίρετη και συνιστούσε έναν ολοφάνερο αριστερισμό.

Μπορεί στο κόμμα μας να υπήρχαν, και υπήρχαν, απόψεις που κατανοούσαν λάθος το ΑΑΔΜ, και μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως δεξιά παρέκκλιση, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα έπρεπε να χρησιμοποιηθούν ως άλλοθι για να φτάσουμε σε μια αριστερίστικη παρέκκλιση. Κάθε παρέκκλιση από τη λενινιστική αντίληψη είναι καταστροφική και απαράδεκτη. Σαφώς, έπρεπε να αντιμετωπιστούν αμφισημίες, ανεπάρκειες, ελλείψεις του προγράμματος του 15ου, αλλά εμείς το πετάξαμε ολόκληρο. Ο βασικός κορμός του προγράμματος του 15ου Συνεδρίου ήταν σε λενινιστική κατεύθυνση.

Το προτεινόμενο πρόγραμμα είναι ένα ΑΛΛΟ πρόγραμμα, γι' αυτό δεν αναφέρεται τίποτα για το ΑΑΔΜ, είναι μια εξαιρετικά σοβαρή υπόθεση για το μέλλον του Κόμματος, που αφορά στη φυσιογνωμία, στον επαναστατικό χαρακτήρα, στον ιστορικό του ρόλο. Η ΚΕ δεν νομιμοποιείται να πάρει μια τέτοια ευθύνη. Οχι γιατί δεν έχει το τυπικό δικαίωμα, αλλά γιατί ζήσαμε μια σπάνια πολιτική εκδίκηση.

Η ζωή η ίδια, σε μια κρίσιμη πολιτική περίοδο, επαλήθευσε τον κορμό των προβλέψεων ενός αποβεβλημένου προγράμματος, του 15ου, και μας εκδικήθηκε για την αντικαταστατική και αναδρομική εφαρμογή του προτεινόμενου προγράμματος στο 19ο! Η ΚΕ έχει ευθύνες που πρέπει να αποδοθούν.

Είναι η στιγμή των ρηξικέλευθων αποφάσεων. Η ΚΕ οφείλει να συνειδητοποιήσει την κατάσταση που έχει περιέλθει το Κόμμα, ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες διάψευσής της δεν μπορεί να γίνει συζήτηση για νέο πρόγραμμα. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να συζητήσουμε γιατί φτάσαμε έως εδώ και τη διέξοδο.

Προτείνω την αναβολή του 19ου Συνεδρίου, την επεξεργασία νέων θέσεων με βάση το πρόγραμμα του 15ου και η ημερήσια διάταξη του 19ου Συνεδρίου να έχει ως θέμα: «Η διέξοδος από την οικονομική κρίση και τα καθήκοντα του Κόμματος».

Όταν η ζωή μάς εκδικείται επιβάλλεται να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα.

Παναγιώτης Γεωργιάδης

Πανεπιστημιακός, ΚΟΒ Βιομηχανίας ΕΜΠ