Δεν
λέμε ότι δεν χαρήκαμε για το Όχι τών
Κυπρίων. Ήταν δυνατόν; Κάθε Ναι στο «μη
εισέτι είναι» δεν προϋποθέτει ένα Όχι στο
«εισέτι είναι», ως αναγκαία (αλλά επ’ ουδενί και ικανή) συνθήκη; Όμως, διαβάζοντας
τους παιάνες για «μια άλλη διαπραγμάτευση που είναι εφικτή» (και η οποία
μάλιστα περίπου προδικάζεται ότι θα τελειώσει «με τη διεύρυνση και όχι την ακύρωση της ευρωπαϊκής πορείας»! —ο έρωτας κι ο
βήχας δεν κρύβονται...), και ακούγοντας τα ίδια παμπάλαια τροπάρια, και
αναλογιζόμενοι ότι, ακόμα κι αν η Κύπρος βγει ζωντανή απ’ όλο αυτό το κακό,
πράγμα καθόλου σίγουρο αυτή την ώρα, κάτι τέτοιο θα γίνει κατά πάσα πιθανότητα χωρίς
να προωθηθεί το δικό μας κοινωνικό σχέδιο ούτε μία ίντσα, μας πιάνουν τα
διαόλια μας! Και μέσα στο θυμό μας ανατρέχουμε στο τελευταίο βιβλίο τού εξωμότη
Μίμη Ανδρουλάκη Όπλων κρίσις – Νεκρικοί διάλογοι για την Αριστερά, αυτό με το οποίο επιχειρεί να ρίξει γέφυρες στην
Αριστερά, ψέλνοντας όμως έναν ακόμα επικήδειο για την Αριστερά, στην πολλοστή προσπάθειά
του να τη βγάλει απ’ τη μέση μέσω της ‘‘επανίδρυσής’’ της. Και πηγαίνουμε στον
πρόλογό του και αποσπούμε τις λίγες αυτές αράδες:
Ο αναγνώστης ίσως σκεφτεί καθώς διαβάζει ότι ο πιο αντιπροσωπευτικός τίτλος για το περιεχόμενο του βιβλίου θα ήταν Το μάτι τού Πολύφημου. Το βλέμμα του Κύκλωπα που στο κλασικό ερώτημα «Ποιος;» απαντά Ούτις, ο Κανένας, και δίνει τη δυνατότητα στους —μαρξιστές και μη— συνομιλητές μας να παραστήσουν με αυτή τη μεταφορά την απρόσωπη άναρχη δυναμική τών αντιθέσεων της καπιταλιστικής συσσώρευσης που προκαλεί σε τελευταία ανάλυση τις μεγάλες κρίσεις. Είναι ακόμα μία μεταφορά για τη μονόφθαλμη Αριστερά, είτε τής γραμμικής συνέχειας είτε της μονοδιάστατης ρήξης. Μια παραβολή για το παράδοξο της Αριστεράς που ζει και αναπνέει για τις μεγάλες κρίσεις τού καπιταλισμού, αλλά, όταν εκείνες έρχονται, τις περισσότερες φορές αιφνιδιάζεται, πιάνεται αδιάβαστη, επαναλαμβάνει στερεότυπα και εξαρτημένα αντανακλαστικά προγενέστερων, διαφορετικών κρίσεων, παραλύει από αδυναμία και καθηλώνεται αποκλειστικά στη στρατηγική τού μικρότερου κακού —όταν δεν τυχοδιωκτεί με το «όσο χειρότερα τόσο καλύτερα».
Ο αναγνώστης ίσως σκεφτεί καθώς διαβάζει ότι ο πιο αντιπροσωπευτικός τίτλος για το περιεχόμενο του βιβλίου θα ήταν Το μάτι τού Πολύφημου. Το βλέμμα του Κύκλωπα που στο κλασικό ερώτημα «Ποιος;» απαντά Ούτις, ο Κανένας, και δίνει τη δυνατότητα στους —μαρξιστές και μη— συνομιλητές μας να παραστήσουν με αυτή τη μεταφορά την απρόσωπη άναρχη δυναμική τών αντιθέσεων της καπιταλιστικής συσσώρευσης που προκαλεί σε τελευταία ανάλυση τις μεγάλες κρίσεις. Είναι ακόμα μία μεταφορά για τη μονόφθαλμη Αριστερά, είτε τής γραμμικής συνέχειας είτε της μονοδιάστατης ρήξης. Μια παραβολή για το παράδοξο της Αριστεράς που ζει και αναπνέει για τις μεγάλες κρίσεις τού καπιταλισμού, αλλά, όταν εκείνες έρχονται, τις περισσότερες φορές αιφνιδιάζεται, πιάνεται αδιάβαστη, επαναλαμβάνει στερεότυπα και εξαρτημένα αντανακλαστικά προγενέστερων, διαφορετικών κρίσεων, παραλύει από αδυναμία και καθηλώνεται αποκλειστικά στη στρατηγική τού μικρότερου κακού —όταν δεν τυχοδιωκτεί με το «όσο χειρότερα τόσο καλύτερα».
9 σχόλια:
ως αριστερός φλυαρεί ο εξωμότης?
Ο λόγος κρίνεται ΚΑΙ απ'αυτόν που τον εκφέρει..
Νομίζω πως ο ακατανόμαστος εξωμότης κάνει πλάκα. Αντιμετωπίζει τις πολιτικές προσεγγίσεις ως λογοτεχνικά είδη γραφής. Σε μια σελίδα μιλάει την γλώσσα του νεοφιλελευθερισμού, σε κάποια άλλα θυμάται την μητρική κομμουνιστική του γλώσσα. Το απόσπασμα που αναφέρετε είναι σαν να αποτελεί παράδειγμα του πως δομείται ένας λόγος που περιέχει αυστηρά και μόνο στερεότυπα δηλωτικά ιδεολογικής ταυτότητας.
Μιχάλης Καστρινάκης
"...ακόμα κι αν η Κύπρος βγει ζωντανή απ’ όλο αυτό το κακό, πράγμα καθόλου σίγουρο αυτή την ώρα, κάτι τέτοιο θα γίνει κατά πάσα πιθανότητα χωρίς να προωθηθεί το δικό μας κοινωνικό σχέδιο ούτε μία ίντσα..."
Μα ακριβώς επειδή δεν θα προωθηθεί το κοινωνικό σχέδιο μας, κατά πάσα πιθανότητα ο Κυπριακός λαός θα τραβήξει τα πάνδεινα. Το μόνο θετικό από την ιστορία αυτή είναι ότι αποδείχτηκε στην πράξη ότι υπάρχουν περιθώρια να τραβήξει κανείς το σκοινί στους λομπίστες της EU. Εκτός φυσικά από το γεγονός ότι γλύτωσαν προς το παρόν τα λεφτά του κοσμάκη...
συντροφικά,
Μάρκομ Ξ
Και ένα ακόμα σχόλιο: αυτό που έγινε στην Κύπρο οφείλεται σε δυο λόγους κατά την ταπεινή μου γνώμη. 1ον, έβαλαν φρένο οι Ρώσοι. 2ον, η ντόπια αστική τάξη επέλεξε να ελιχθεί, βρίσκοντας σύμμαχο και τους μικροαστούς που έχουν δει τι έπαθαν οι αντίστοιχοι Έλληνες (ή Ελλαδίτες, αν προτιμάτε). Παρ' όλ' αυτά, είναι σημαντικό να επιλέξει άλλη πορεία από την μέχρι τώρα προδιαγεγραμμένη η Κύπρος. Θα αποδειχθεί στην πράξη έτσι, προς κάθε πλευρά του πολιτικού φάσματος, ότι ο ελιγμός ακόμα και στα πλαίσια του ασφυκτικού πλαισίου της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού έχει αξία.
Και για να στηρίξω ακόμα περαιτέρω τα παραπάνω, ρωτάω: ποιες προοπτικές θα ανοίγονταν αν στην Κύπρο υπήρχε ένα οργανωμένο κίνημα και κατ' επέκταση ένα πολιτικό κόμμα που θα μπορούσε να κινητοποιήσει τον λαό; Τι επίδραση θα είχε μια λαϊκή κινητοποίηση σε αυτή ακριβώς τη συγκυρία που θα διεκδικούσε κάτι περισσότερο από ένα πιο "light" κούρεμα; Πόσο θα μπορούσε να συσπειρώσει μια τέτοια κινητοποίηση έναν λαό που αφού είδε ότι μπορεί τα λίγα, ίσως είναι η ευκαιρία για να παλέψει για τα περισσότερα;
Φυσικά, η ιστορία δεν είναι μαθηματικά (αν και τα μαθηματικά στην πραγματικότητα είναι πολύ θεωρητική επιστήμη, αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο). Όμως σε κάθε περίπτωση, δεν είναι στάσιμο νερό.
συντροφικά,
Μάρκομ Ξ
"...Είναι ακόμα μία μεταφορά για τη μονόφθαλμη Αριστερά, είτε τής γραμμικής συνέχειας είτε της μονοδιάστατης ρήξης. Μια παραβολή για το παράδοξο της Αριστεράς που ζει και αναπνέει για τις μεγάλες κρίσεις τού καπιταλισμού, αλλά, όταν εκείνες έρχονται, τις περισσότερες φορές αιφνιδιάζεται, πιάνεται αδιάβαστη, επαναλαμβάνει στερεότυπα και εξαρτημένα αντανακλαστικά προγενέστερων, διαφορετικών κρίσεων, παραλύει από αδυναμία και καθηλώνεται αποκλειστικά στη στρατηγική τού μικρότερου κακού —όταν δεν τυχοδιωκτεί με το «όσο χειρότερα τόσο καλύτερα»."
Σίγουρα είναι όπως τα λέει. Μόνο που δεν μας λέει, πως αυτό είναι το αποτέλεσμα της υπαγωγής της γενικότερης αριστερά σε αριβίστες, μετριότητες, προδότες και άλλα πολλά σαν την μούρη του.
Ε, όχι και μαθήματα απ τον ανδρουλάκη.
mbiker
Φίλε Λύσιππε,
Βεβαίως και ω αριστερός ομιλεί. Πάντα έτσι μιλούσε. Σ’ αυτό το τελευταίο του βιβλίο μάλιστα, μιλάει με βροντερή φωνή. Ήταν η περίοδος που αποφάσισε να τα σπάσει με το ΠΑΣΟΚ κι έριχνε γέφυρες προς ΣΥΡΙΖΑ. Έχεις δίκιο στο ότι ο λόγος πρέπει να κρίνεται και από αυτόν που το εκφέρει. Αρκεί να μη το κάνουμε δογματικά (π.χ.: είσαι ‘‘Παναθηναϊκός’’ άρα εγώ ως ‘‘Ολυμπιακός’’ πρέπει να απορρίπτω ό,τι λες). Δεν είναι προτιμότερο να αξιοποιείούμε ακόμα και τον αντίπαλο, όχι για να υιοθετήσουμε τη στόχευσή του βέβαια, αλλά για να δούμε τις δικές μας αδυναμίες και να τις βελτιώσουμε;
Τα λέμε
Φίλε Μιχάλη,
Θα διαφωνήσω εν μέρει. Δεν κάνει καθόλου πλάκα. Μιλάει απολύτως σοβαρά. Δεν ξέρω αν έχεις διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο. Αν όχι, εγώ θα σου σύστηνα θερμά να το κάνεις. Έχει κάμποση τροφή για σκέψη (όχι πρωτότυπη, αλλά το φαγητό που έφαγες χθες ή προχθές δεν θα το ξαναφάς ποτέ;). Αυτά τα ‘‘επαινετικά’’ τα λέω με το ίδιο πνεύμα που έγραψα όσα έγραψα παραπάνω στον Λύσιππο, όχι ότι έγινα ξαφνικά Ανδρουλακικός! Μπορεί ο Μίμης να προσπαθεί να θάψει την Αριστερά (νοούμενη ως καθολικό σχέδιο χειραφέτησης), αλλά, αν κάποιος έχει στοιχειωδώς γερά θεμέλια, όχι μόνο δεν θα ‘‘μασήσει’’ διαβάζοντάς το, όχι μόνο θα πάρει δημιουργικά ερεθίσματα, αλλά, επιπλέον και αντίθετα, θα εξοπλιστεί καλύτερα για να αντιμετωπίζει τους διάφορους Ανδρουλάκηδες, όταν πέφτει επάνω τους στην πολιτική καθημερινότητα.
Τα λέμε
Φίλε Μάρκομ Ξ,
Μπήκες στα βαθιά τού σύγχρονου Κυπριακού. Φύλαξε τα βόλια σου για το επόμενο ποστ. Μπορεί και σήμερα.
Τα λέμε
Φίλε mbiker,
Καμιά φορά τσούζει περισσότερο να επισημαίνουν τα λάθη μας εξωμότες ή και γεννημένοι εχθροί. Και το μεγαλύτερο τσούξιμο βοηθάει στο να ξυπνήσουμε. Με αυτό το σκεπτικό αναδημοσίευσα Ανδρουλάκη.
Τα λέμε
Δημοσίευση σχολίου