Στα κορίτσια μας

Στις 3 Ιουνίου τού 2010, δεν ξέρω τι με έπιασε και έγραψα το κείμενο που θα διαβάσετε και το ανάρτησα εδώ. Εν μέρει γιατί είναι ένα από τα λίγα που έχω γράψει και δεν νευριάζω όταν τα ξαναδιαβάζω, και εν μέρει γιατί θέλω να γράψω κάτι για τις γυναίκες σήμερα που είναι η Ημέρα τους, αλλά δεν έχω κέφι κι έτσι ό,τι γράψω θα είναι ανάξιό τους, το ξανανεβάζω σήμερα, ανήμερα τής 8^ης Μαρτίου. Είναι η πρώτη φορά που δημοσιεύεται για δεύτερη φορά κάποιο κείμενό μας. Οφείλεται βέβαια στη δική μου ανεπάρκεια να γράψω σήμερα κάτι για το σήμερα. Από την άλλη, ίσως αξίζουμε να μας πιστωθεί το γεγονός, ιδίως από τις αναγνώστριές μας, πως προτιμήσαμε να εκτεθούμε επαναλαμβανόμενοι, παρά να σιωπήσουμε...

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ βδομάδες και βδομάδες και τα τριαντάφυλλα έχουν πεταχτεί προ πολλού· και η γεύση των φιλιών έφυγε μετά από τόσες και τόσες δοκιμές για να δουν αν «έγινε το φαγητό»· και οι όρκοι της ημέρας αντικαταστάθηκαν από τις Χριστοπαναγίες της κάθε μέρας· και τα «καρδούλα μου» έγιναν «καριόλα» και «μαλακισμένη»· και το μεροκάματο, αυτό το λειψό μεροκάματο, κόπηκε στη μέση· και τα κορμιά στέγνωσαν ακόμα πιο πολύ —«Σιγά μη γαμάω ακόμα την κυρία μου! Γεροντόφιλος είμαι; Έχω ένα μαυράκι που το πήρα για το μαγαζί. Εκεί να δεις γαμήσι!»· και η σύνταξη κόπηκε κι άλλο· και το διαζύγιο που της κοπάναγε κάθε λίγο και λιγάκι τώρα είναι στη δεύτερη υπογραφή,… τώρα λοιπόν μας ήρθε στην ψυχή να μιλήσουμε για τα κορίτσια μας. Τώρα· που η Οχτώ του Μάρτη είναι μακριά κι έχει περάσει ακόμα και η εποχή της, η Άνοιξη, και μπήκαμε στο καλοκαίρι κανονικά και με το νόμο του ημερολογίου.

Και για ποια κορίτσια να πρωτομιλήσουμε;

Να μιλήσουμε για τα κορίτσια που τα βλέπουμε να σφουγγαρίζουν στο μετρό τα Σαββατόβραδα καθώς γυρνάμε «με το τελευταίο» από το Γκάζι!

Όχι! Να μιλήσουμε για τα κορίτσια στα Γκούντις, αυτές τις «χλωμές χοντρούλες με γυαλιά» που λένε κι οι Κατσιμιχαίοι!

Όχι! Να μιλήσουμε για τις εργάτριες των τεσσάρων ημερών και τώρα πια των τριών στις βιοτεχνίες πλαστικών του Περιστερίου!

Όχι! Να μιλήσουμε για τα κορίτσια στο καφέ που πάμε για να δούμε μπάλα και ντρέπονται όταν έρχονται να πάρουν παραγγελία και ζητάνε δέκα συγνώμες αν χύσουν το ποτήρι με το νερό!

Όχι! Να μιλήσουμε για τις ξεπεσμένες Βαλεντίνες και Νατάσες που κάποτε, την Ημέρα της Νίκης, παρέλασαν υπερήφανα στην Κόκκινη Πλατεία και τώρα κλείνουν τα μάτια των παππούδων μας στις τέσσερις τα χαράματα στον «Ευαγγελισμό» και στο «Λαϊκό»!

Όχι! Να μιλήσουμε για τις Βουλγάρες του «Προσεχώς Βουλγάρες»!

Όχι! Να μιλήσουμε για τα εβδομηντάχρονα κορίτσια που ψωνίζουν βερεσέ απ’ τα μίνι μάρκετ!

Όχι! Να μιλήσουμε για τις δεκαοχτάρες μαυρούλες που κάνουν πιάτσα πίσω απ’ το Δημαρχείο!

Όχι! Να μιλήσουμε για τα τσαχπίνικα δεκάχρονα τσιγγανόπουλα με τα μελαγχολικά μαύρα μάτια που πουλάνε μαραμένα γαρύφαλλα στις ταβέρνες!

Όχι! Να… Όχι ! Να… Όχι! Να… Από πού αρχίζει ο κατάλογος; Και πού τελειώνει; Είναι Θεός; Κι αν είναι Θεός, τι να του ζητήσουμε για τα κορίτσια μας;

ΚΟΡΙΤΣΙΑ, ΣΑΣ ΣΤΕΛΝΟΥΜΕ ΦΙΛΙΑ! Όχι στα χείλη (όχι, δεν σιχαινόμαστε!). Ούτε στα μαλλιά ή στα μάγουλα. Στα χέρια σάς φιλάμε κορίτσια. Όπως έκαναν οι παλιοί αριστοκράτες. Τα χέρια σας φιλάμε. Όπως δεν έκαναν ποτέ οι παλιοί αριστοκράτες. Και για τελευταίο λόγο, σας αφιερώνουμε ένα ποίημα που μας αρέσει πολύ· κι ευχόμαστε κάποια μέρα να σας αρέσει κι εσάς πολύ! Να ’ρθει μια μέρα που να σας αρέσει, να σας ξαναρέσει πολύ! Κι αν είναι Θεός, ναι, αυτό του ζητάμε!

Η ΤΖΕΝΥ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΤΩΝ

Με βλέπετε άρχοντές μου να πλένω ποτήρια

και να στρώνω καθενού το κρεβάτι

μου δίνετε και κάτι και σας λέω ευχαριστώ

με κουρέλια ντυμένη μες στο χάνι όπου ζω

και δεν ξέρετε με ποιον μιλάτε…

Μα ένα βράδυ φασαρία θ’ ακουστεί στο λιμάνι

Και θα λεν τι φασαρία είν’ αυτή;

και θα με δείτε να γελώ πλάι στη βρύση

και θα ρωτούν: γιατί γελάει αυτή;

Κι ένα ξένο καράβι

με πενήντα κανόνια

στο λιμάνι θα μπει.

Πλύν’ κανα πιάτο οι κύριοι μου λένε

και μου δίνουν δυο δεκάρες

και ’γω δε μιλώ το κρεβάτι κοιτώ

κι εσείς δεν ξέρετε με ποιαν μιλάτε.

Μα ένα βράδυ βροντές θα γεμίσουν τον αέρα

και όλοι θα ρωτούν: Τι είν’ αυτό που βροντά;

Και ’γω απ’ το παραθύρι θα κοιτώ

και θα ρωτούν: τι έχει τούτη και γελά;

Και το ξένο καράβι

με πενήντα κανόνια

θα χτυπάει τη στεριά.

Και τότε άρχοντές μου το γέλιο θα κοπεί

καθώς θα σηκώνεται η σκόνη

κι όλη η πόλη θα χαθεί κι ούτε τοίχος δε θα μείνει

μόνο το χάνι αυτό όρθιο θα στέκει στο καμίνι.

Και θα ρωτούν: μα μένει εκεί κάποιος τρανός;

και θα ρωτάνε: Μα γιατί αυτό δεν το χτυπούν;

και θα με δουν στην πόρτα να βγαίνω το πρωί

και θα πουν: Για τ ο ύ τ η εδώ δεν το γκρεμνούν;

Και στο ξένο καράβι

με πενήντα κανόνια

η σημαία θα φανεί.

Και όταν το γιόμα θα πατήσουν τη στεριά

και θα στέκουν παράμερα στον ίσκιο

και θ’ ανοίγουνε τα σπίτια κι όλους έξω θα τραβούν

θα τους δένουν μ’ αλυσίδες και μπροστά θα τους πετούν

σε μένα. Και θα μου λένε: Ποιον;

Στη σιωπή θα βουλιάξει το λιμάνι αυτό το γιόμα

όταν θα ρωτούν ποιος τώρα θα σφαχτεί.

Και θα μ’ ακούσετε να λέω: Ό λ ο ι!

Κι όταν κυλάει το κεφάλι θα λέω: Ό π α!

Και το ξένο καράβι

με πενήντα κανόνια

θα με πάρει μακριά

Στη φωτογραφία, αμερικανίδες εργάτριες μεταλλωρυχείων. Από το ironrangeresearchcenter.org