Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

Στα κορίτσια μας




Στις 3 Ιουνίου τού 2010, δεν ξέρω τι με έπιασε και έγραψα το κείμενο που θα διαβάσετε και το ανάρτησα εδώ. Εν μέρει γιατί είναι ένα από τα λίγα που έχω γράψει και δεν νευριάζω όταν τα ξαναδιαβάζω, και εν μέρει γιατί θέλω να γράψω κάτι για τις γυναίκες σήμερα που είναι η Ημέρα τους, αλλά δεν έχω κέφι κι έτσι ό,τι γράψω θα είναι ανάξιό τους, το ξανανεβάζω σήμερα, ανήμερα τής 8ης Μαρτίου. Είναι η πρώτη φορά που δημοσιεύεται για δεύτερη φορά κάποιο κείμενό μας. Οφείλεται βέβαια στη δική μου ανεπάρκεια να γράψω σήμερα κάτι για το σήμερα. Από την άλλη, ίσως αξίζουμε να μας πιστωθεί το γεγονός, ιδίως από τις αναγνώστριές μας, πως προτιμήσαμε να εκτεθούμε επαναλαμβανόμενοι, παρά να σιωπήσουμε...

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ


ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ βδομάδες και βδομάδες και τα τριαντάφυλλα έχουν πεταχτεί προ πολλού· και η γεύση των φιλιών έφυγε μετά από τόσες και τόσες δοκιμές για να δουν αν «έγινε το φαγητό»· και οι όρκοι της ημέρας αντικαταστάθηκαν από τις Χριστοπαναγίες της κάθε μέρας· και τα «καρδούλα μου» έγιναν «καριόλα» και «μαλακισμένη»· και το μεροκάματο, αυτό το λειψό μεροκάματο, κόπηκε στη μέση· και τα κορμιά στέγνωσαν ακόμα πιο πολύ —«Σιγά μη γαμάω ακόμα την κυρία μου! Γεροντόφιλος είμαι; Έχω ένα μαυράκι που το πήρα για το μαγαζί. Εκεί να δεις γαμήσι!»· και η σύνταξη κόπηκε κι άλλο· και το διαζύγιο που της κοπάναγε κάθε λίγο και λιγάκι τώρα είναι στη δεύτερη υπογραφή,… τώρα λοιπόν μας ήρθε στην ψυχή να μιλήσουμε για τα κορίτσια μας. Τώρα· που η Οχτώ του Μάρτη είναι μακριά κι έχει περάσει ακόμα και η εποχή της, η Άνοιξη, και μπήκαμε στο καλοκαίρι κανονικά και με το νόμο του ημερολογίου.

Και για ποια κορίτσια να πρωτομιλήσουμε;

Να μιλήσουμε για τα κορίτσια που τα βλέπουμε να σφουγγαρίζουν στο μετρό τα Σαββατόβραδα καθώς γυρνάμε «με το τελευταίο» από το Γκάζι!

Όχι! Να μιλήσουμε για τα κορίτσια στα Γκούντις, αυτές τις «χλωμές χοντρούλες με γυαλιά» που λένε κι οι Κατσιμιχαίοι!

Όχι! Να μιλήσουμε για τις εργάτριες των τεσσάρων ημερών και τώρα πια των τριών στις βιοτεχνίες πλαστικών του Περιστερίου!

Όχι! Να μιλήσουμε για τα κορίτσια στο καφέ που πάμε για να δούμε μπάλα και ντρέπονται όταν έρχονται να πάρουν παραγγελία και ζητάνε δέκα συγνώμες αν χύσουν το ποτήρι με το νερό!

Όχι! Να μιλήσουμε για τις ξεπεσμένες Βαλεντίνες και Νατάσες που κάποτε, την Ημέρα της Νίκης, παρέλασαν υπερήφανα στην Κόκκινη Πλατεία και τώρα κλείνουν τα μάτια των παππούδων μας στις τέσσερις τα χαράματα στον «Ευαγγελισμό» και στο «Λαϊκό»!

Όχι! Να μιλήσουμε για τις Βουλγάρες του «Προσεχώς Βουλγάρες»!

Όχι! Να μιλήσουμε για τα εβδομηντάχρονα κορίτσια που ψωνίζουν βερεσέ απ’ τα μίνι μάρκετ!

Όχι! Να μιλήσουμε για τις δεκαοχτάρες μαυρούλες που κάνουν πιάτσα πίσω απ’ το Δημαρχείο!

Όχι! Να μιλήσουμε για τα τσαχπίνικα δεκάχρονα τσιγγανόπουλα με τα μελαγχολικά μαύρα μάτια που πουλάνε μαραμένα γαρύφαλλα στις ταβέρνες!

Όχι! Να… Όχι ! Να… Όχι! Να… Από πού αρχίζει ο κατάλογος; Και πού τελειώνει; Είναι Θεός; Κι αν είναι Θεός, τι να του ζητήσουμε για τα κορίτσια μας;


ΚΟΡΙΤΣΙΑ, ΣΑΣ ΣΤΕΛΝΟΥΜΕ ΦΙΛΙΑ! Όχι στα χείλη (όχι, δεν σιχαινόμαστε!). Ούτε στα μαλλιά ή στα μάγουλα. Στα χέρια σάς φιλάμε κορίτσια. Όπως έκαναν οι παλιοί αριστοκράτες. Τα χέρια σας φιλάμε. Όπως δεν έκαναν ποτέ οι παλιοί αριστοκράτες. Και για τελευταίο λόγο, σας αφιερώνουμε ένα ποίημα που μας αρέσει πολύ· κι ευχόμαστε κάποια μέρα να σας αρέσει κι εσάς πολύ! Να ’ρθει μια μέρα που να σας αρέσει, να σας ξαναρέσει πολύ! Κι αν είναι Θεός, ναι, αυτό του ζητάμε!


Η ΤΖΕΝΥ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΤΩΝ

Με βλέπετε άρχοντές μου να πλένω ποτήρια
και να στρώνω καθενού το κρεβάτι
μου δίνετε και κάτι και σας λέω ευχαριστώ
με κουρέλια ντυμένη μες στο χάνι όπου ζω
και δεν ξέρετε με ποιον μιλάτε…
Μα ένα βράδυ φασαρία θ’ ακουστεί στο λιμάνι
Και θα λεν τι φασαρία είν’ αυτή;
και θα με δείτε να γελώ πλάι στη βρύση
και θα ρωτούν: γιατί γελάει αυτή;

Κι ένα ξένο καράβι
με πενήντα κανόνια
στο λιμάνι θα μπει.

Πλύν’ κανα πιάτο οι κύριοι μου λένε
και μου δίνουν δυο δεκάρες
και ’γω δε μιλώ το κρεβάτι κοιτώ
κι εσείς δεν ξέρετε με ποιαν μιλάτε.
Μα ένα βράδυ βροντές θα γεμίσουν τον αέρα
και όλοι θα ρωτούν: Τι είν’ αυτό που βροντά;
Και ’γω απ’ το παραθύρι θα κοιτώ
και θα ρωτούν: τι έχει τούτη και γελά;

Και το ξένο καράβι
με πενήντα κανόνια
θα χτυπάει τη στεριά.

Και τότε άρχοντές μου το γέλιο θα κοπεί
καθώς θα σηκώνεται η σκόνη
κι όλη η πόλη θα χαθεί κι ούτε τοίχος δε θα μείνει
μόνο το χάνι αυτό όρθιο θα στέκει στο καμίνι.
Και θα ρωτούν: μα μένει εκεί κάποιος τρανός;
και θα ρωτάνε: Μα γιατί αυτό δεν το χτυπούν;
και θα με δουν στην πόρτα να βγαίνω το πρωί
και θα πουν: Για τ ο ύ τ η εδώ δεν το γκρεμνούν;

Και στο ξένο καράβι
με πενήντα κανόνια
η σημαία θα φανεί.

Και όταν το γιόμα θα πατήσουν τη στεριά
και θα στέκουν παράμερα στον ίσκιο
και θ’ ανοίγουνε τα σπίτια κι όλους έξω θα τραβούν
θα τους δένουν μ’ αλυσίδες και μπροστά θα τους πετούν
σε μένα. Και θα μου λένε: Ποιον;
Στη σιωπή θα βουλιάξει το λιμάνι αυτό το γιόμα
όταν θα ρωτούν ποιος τώρα θα σφαχτεί.
Και θα μ’ ακούσετε να λέω: Ό λ ο ι!
Κι όταν κυλάει το κεφάλι θα λέω: Ό π α!

Και το ξένο καράβι
με πενήντα κανόνια
θα με πάρει μακριά


Στη φωτογραφία, αμερικανίδες εργάτριες μεταλλωρυχείων. Από το ironrangeresearchcenter.org

4 σχόλια:

Ενη είπε...

Εχασα ενα ολοκληρο σχολιο στο σημειο που ηταν να αποδειξω οτι δεν ειμαι ρομποτ

Αν το βρειτε Αριστερά φιλαράκια

θα χαρώ πολύ


LeftG700 είπε...

Φίλη Ένη,


Δυστυχώς, όπως το περίμενα άλλωστε, δεν εμφανίζεται κάτι στα εισερχόμενα του email μας. Πρέπει να σταλεί, να μη χαθεί δηλαδή, για να υπάρχει εκεί ώστε να το ανεβάσω. Κάνε μια προσπάθεια να το αναβιώσεις και να το ξαναστείλεις. Θα είναι το μοναδικό σχόλιο εδώ, και μάλιστα από κορίτσι, και δεν θέλω να μην υπάρχει αφού σ' εσάς είναι αφιερωμένο το ποστ... :-)

Παρεμπιπτόντως: Είδα τα σχόλιά σου στην Καλύβα (και τα παλιότερα, μέσω τού λινκ) στην Καλύβα περί Τσάβες και θέλω να σου πω (ξέρεις ότι εμείς τα λέμε όλα! ;-) ) ότι πολύ τα χάρηκα. Και μετά τη χαρά, μου ήρθαν στο νου οι τελευταίοι στίχοι τού Εγγονόπουλου από το Μπολιβάρ και τώρα (αφού τους άλλαξα λίγο) στους θυμίζω:

στρατηγίνα
τι ζητούσες στη Λάρισα
συ
μία
Υδραία;

Αν και πρέπει, ειδικά για εσένα, να είναι απολύτως καθαρό ότι το τι ζητούσες στη Λάρισα δεν υπονοεί σε καμία περίπτωση τον ιστότοπο αλλά τον ιδεολογικοπολιτικό τόπο, ας το διευκρινίσω για το ενδεχόμενο να έχεις πιο σοβαρά πράγματα να κάνεις αυτή τη στιγμή από το να "ψάχνεις" τι θέλει να πει ο "ποιητής" (ή για το ενδεχόμενο να παρεξηγηθώ, καλόπιστα ή κακόπιστα, από όποιους δεν ξέρουν τι καπνό φουμάρουμε)... :-)


Τα λέμε




Ενη είπε...



Αριστερά Φιλαράκια

Θα προσπαθησω να ...επαναλάβω.

Λοι-πόν

Χωρίς καθολου να αμφισβητω και τα αισθηματα σας και τις πολύ καλες προθέεις σας σε ο,τι αφορα τη θέση της γυναικας στην κοινωνία, θα ελεγα οτι ...στοχευετε λάθος

και εξηγουμαι

ολα αυτα τα παραδειγματα π.χ. σφουγγαρισμα στο μετρο, σερβιτορες, εργαζομενες σε βιοτεχνιες με απαραδεκτους ορους, πορνεια, φτωχεια, νοσοκόμες που γηροκομουν κ.α.

δεν ειναι αποκλειστικά φαινόμενα που αφορουν μονο γυναικες, μπορουν καλλιστα να ειναι νεαρα αγόρια η ανδρες εργαζομενοι. Ισως το μεγαλο ποσοστό να ειναι γυναικες αλλά δεν ειναι εκει το Γυναικειο Ζήτημα.

Ειναι οτι παγκοσμια και διαχρονικά στις οργανωμένες κοινωνίες οι γυναικες ως πολιτες "κατελάμβαναν" μια δευτερη θέση σε ολους τους τομεις.

Η αληθεια ειναι οτι τωρα και αρκετες δεκαετίες εχουν αλλαξει πολλά και με δραστηριότητες παγκοσμιων οργανισμων οπως ΟΗΕ , αλλα΄και σε νομους σε εθνικο επιπεδο, ομως

τίποτα δεν θα γίνονταν, αν καποιες γυναικες σε ολες τις ηπειρους δεν εκαναν αγώνες ασταματητους για να αλλαξει αυτη η κατασταση και ειναι αξιοσημειωτο οτι οι γυναικες του λεγόμενου τριτου κόσμου ειναι αυτές που εφεραν τις ριζοσπαστικότερες αλλαγες στις χώρες τους.

Και τι ειναι λοιπόν το γυναικειο ζήτημα;

Ας πουμε μερικά παραδειγματα π.χ.

η κακοποιηση των γυναικων και ενδοοικογενειακά αλλά και μεσα σε μια αυταρχικη κοινωνία.
Ενα φαινόμενο διαταξικο, απο τον κεφαλαιοκρατη, τον αστο μορφωμένο, τον μικροαστό, τον εκπροσωπο της εργατικης ταξης κ.α. συμπεριφέρονται με τον ιδιο τροπο σε τέτοια φαινόμενα.

Επειτα ο βιασμος των γυναικών, οι θρησκευτικές ιδεοληψίες των φανατικών οπαδων ενάντια στις γυναικες και πολλα αλλα.

Ομως εκει που οι αγωνιστριες (τότε) ειχαν στρεψει περισσότερο την προσοχή τους ηταν να συνειδητοποιηθει η κοινωνία (ανδρες- γυναικες) και στο σκέλος της νοοτροπίας αλλα και στο επιπεδο της πολιτικης, εκει που διαμορφώνονται και παιρνονται οι αποφασεις, για το λεγόμενο "γυναικειο ζητημα".
Ετσι και το αιτημα οι γυναικες να μπουν στην πολιτικη για να επηρεαζουν τις αποφάσεις, σε οφελος ολων, αλλά και να μπουν οι ιδιες στα κέντρα αποφάσεων.
Και να σταματήσουν οι διακρισεις ενάντια στις γυναικες ειτε αυτες ηταν αμεσες ειτε εμμεσες.

Στην Ελλαδα πριν την αναμορφωση του οικογενειακου δικαιου το 1983, οι μητερες των παιδιων δεν ειχαν δικαιωμα να εγγράψουν τα παιδιά στο σχολειο, παρά μονο ο πατερας.
Οι γυναικες για να ανοιξουν μια επιχειρηση επρεπε να υπάρχει εγγραφη συγκαταθεση του συζύγου.
Στο δημοσιο τομέα αλλα και στον ιδιωτικό, η στελέχωση ηταν "πυραμιδοειδης, οι ανδρες στα ανωτατα κλομάκια και στις κατώτακες βαθμίδες οι γυναικες γραμματεις, δακτυλογραφοι κλπ.
Οι γυναικες των λαικων ταξεων ηταν οι "φασονιστριες" στα εργαστασια,( εκει καθ΄ολοκληρία,) για τα εξαγομενα προιοντα στον ευρωπαικο βορα.
Οι γυναικες ηταν οι πρωτες που προσλαμβανοντων με μειωμένο ωραριο
και πληθος αλλες περιπτώσεις οπου οι γυναικες δεν θεωρουνταν ισοτιμα μέλη μιας κοινωνίας ως πολίτισσες.

Αυτα ολα βεβαια δεν αναιρουν στις προσωπικές τους σχέσεις ανδρες και γυναικες και να εχουν αλληλοσεβασμό οπως και να αγαπιουνται.

υγ. Ευχαριστω θερμα για τα καλά σας λόγια και για το "αφιερωμα" , μηπως υπερβάλετε;;; (-;

Πραγματι το λινκ που διαβάσατε στην Καλύβα ηταν πολύ ενδιαφέρον αλλά και η εξέλιξη του (-;


Ενη είπε...

Συνέχεια

Σε ο,τι αφορά τη "Λαρισα" ισως ειναι λίγο δύσκολο να καταλάβετε, εσεις παιδιά μιας αλλης γενιας, ποιο ηταν το πνευμα που επικρατουσε στην Ελλαδα τη δεκαετία του '70 οπως και ενα μέρος της δεκαετιας του '80.
Ετσι θα με "δικαιολογήσετε", νομίζω. (-;