Το δεύτερο μέρος τής συνέντευξης τής Λουτσιάνας Καστελίνα (πάντα ερωτευμένοι μαζί της, αλλά όχι τυφλά!)

Αντί να συμπληρώσουμε την προηγούμενη ανάρτηση, αναδημοσιεύουμε σήμερα σε ξεχωριστή το δεύτερο μέρος τής συνέντευξης που έδωσε η Λουτσιάνα Καστελίνα στον Αργύρη Παναγόπουλο και στην Αυγή, με αφορμή τις πρόσφατες ιταλικές εκλογές. Το κάνουμε γιατί κατά την άποψή μας αυτό το δεύτερο μέρος παρουσιάζει ένα εξαιρετικό ενδιαφέρον. Και τούτο, επειδή δείχνει πολύ παραστατικά τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει η Αριστερά στα κράτη μέλη τής Ευρωπαϊκής Ένωσης, μισά από τα οποία οφείλονται στο γεγονός ότι επιδιώκει κάτι πολύ δύσκολο έτσι κι αλλιώς σε αυτούς τούς καιρούς (τη ριζική σοσιαλιστική αλλαγή τών κοινωνιών), και μισά στο ότι αυτό το ηράκλειο έργο εμποδίζεται όχι μόνο από τα εθνικά καπιταλιστικά κράτη, αλλά και από το (υπερεθνικά) ευρωεθνικό υπερκράτος τής ΕΕ σε συνεργασία με τα κατά τόπους παραρτήματά του, τις εθνικές κυβερνήσεις. Και είναι τόσο μεγάλα αυτά τα αδιέξοδα που κάνουν μία αμετάπειστη και αμετανόητη κομμουνίστρια σαν την Λουτσιάνα Καστελίνα να επιχειρεί να τα αποφύγει με μία φυγή ‘‘προς τα εμπρός’’, επιζητώντας και ευχόμενη την ευρωπαϊκής κλίμακας (ευρωενωσιακής, για να τα λέμε όλα!)  «κοινή και ομογενοποιημένη κοινωνία πολιτών, μια κοινή κοινή γνώμη»  και «κοινά ενωτικά ευρωπαϊκά συνδικάτα, κοινές ευρωπαϊκές εφημερίδες, ευρωπαϊκούς συλλόγους και οργανώσεις».  Μια φυγή ‘‘προς τα εμπρός’’, που στην πραγματικότητα δεν μπορεί να είναι κάτι ριζικά διαφορετικό από μία απονενοημένη πτώση στο κενό, αν δεν έχει τοπική (εθνική) βάση εκτίναξης...

Αγαπημένη μας συντρόφισσα, να σου θυμίσουμε αυτό που είπε ο αρχαίος Συρακούσιος Αρχιμήδης, «Δώς μοι πᾶ στῶ καὶ τὰν γᾶν κινάσω»; Και να σου θυμίσουμε ότι, αν για την ώρα αδυνατούμε, στη χώρα του ο καθένας, να περάσουμε  τον πήχη στο ύψος που ορίζουν οι κατά τόπους συνθήκες, η απάντηση σε αυτή την αδυναμία μας δεν μπορεί να είναι το να βάλουμε τον πήχη ακόμα πιο ψηλά;

Αυτό το ‘‘κόλπο’’ το έκανε, με επιτυχία τις περισσότερες φορές η μεγάλη άλτρια Σάρα Σιμεόνι, η συμπατριώτισσά σου. Όμως δεν γίνεται να ξεγελάσουμε την Ιστορία με τέτοια ‘‘κόλπα’’, το ξέρεις. Δεν το ξέρεις;

ΥΓ Είναι αμέτρητες οι φορές που η Λουτσιάνα Καστελίνα φιγουράρει στις σελίδες τής Αυγής. Καλό είναι αυτό, δεν έχουμε αντίρρηση. Επειδή όμως μπορεί η Αυγούλα να μπερδευτεί από τις πολλές φορές που τη φιλοξενεί, κρίνουμε σκόπιμο να της θυμίσουμε ότι τζίφρα στη Συνθήκη τού Μάαστριχτ η Λουτσιάνα δεν έβαλε ποτέ! Έτσι, για να τα λέμε όλα και για να μη ξεχνιόμαστε...


ΥΓ2 Χρήσιμο και σχετικό ανάγνωσμα. 

Η photo, από την «Εποχή».

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

Βρυξέλλες και Βερολίνο θέλουν ελεγχόμενες κυβερνήσεις σε όλη την Ευρώπη

* Ο Μπερλουσκόνι εξαπέλυσε μια επίθεση εναντίον της Μέρκελ. Επηρέασε αυτό την κοινή γνώμη;

Ασφαλώς. Ήταν εύκολο να στοχοποιήσει τη Μέρκελ, όπως έκανε και ο Γκρίλο, αλλά δεν τα έβαλε με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

* Η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Μέρκελ θέλουν τον άμεσο σχηματισμό κυβέρνησης στην Ιταλία...

Οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο θέλουν σταθερές και ελεγχόμενες από αυτούς κυβερνήσεις σε όλη την Ευρώπη. Στην Ιταλία θα δυσκολευτούν, γιατί ο Μπερσάνι έχει την πλειοψηφία μόνο στη Βουλή. Η πρόταση του Μπερσάνι καταλήγει σε μια κυβέρνηση μειοψηφίας με άξονα οκτώ σημεία, που ανταποκρίνονται και με τις προσδοκίες των «γκριλίνων».

Αυτή είναι η μία υπόθεση. Αντίθετα, τα τρία τέταρτα του Δημοκρατικού Κόμματος θέλουν τη συνεργασία με τον Μπερλουσκόνι και ένας είδος συγκυβέρνησης, όπως αυτή που έχετε στην Ελλάδα. Αυτή τη στιγμή ο Μπερσάνι είναι ένας νεκρός άνθρωπος. Την Τετάρτη, που θα συνεδριάσει η ηγεσία του Δημοκρατικού Κόμματος, θα δούμε τι ακριβώς θα συμβεί.

Το ίδιο υποστηρίζει και ο Γκρίλο...

Ο Μπερσάνι πολιτικά αυτή τη στιγμή είναι νεκρός, γιατί ακόμη και μέσα στο Δημοκρατικό Κόμμα χάνει το παιχνίδι. Άλλο πράγμα όμως είναι ο Γκρίλο και άλλο οι «γκριλίνοι». Ένα άλλο τμήμα του Δημοκρατικού Κόμματος με τον Βελτρόνι υποστηρίζουν τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης με επικεφαλής τον Τζουλιάνο Αμάτο, ως έναν “σούπερ τεχνικό”, η οποία να διαρκέσει έως τον Μάιο για να πάμε σε νέες εκλογές με υποψήφιο του Δημοκρατικού Κόμματος τον... Ρέντζι.

Από το κακό στο χειρότερο...

Δυστυχώς. Υπάρχει και μια τρίτη υπόθεση για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Αυτή της Εθνικής Ενότητας, που την προωθεί ο πρόεδρος της δημοκρατίας Ναπολιτάνο. Ο Γκρίλο τόνισε ότι δεν θα δώσει σε κανέναν ψήφο εμπιστοσύνης. Ο κανονισμός της ιταλικής Βουλής απαιτεί όμως την ψήφο εμπιστοσύνης και δεν επιτρέπει τον σχηματισμό μειοψηφικών κυβερνήσεων, όπως σε άλλες χώρες. Ένα τμήμα των “γκριλίνων” υποστηρίζει την ψήφο εμπιστοσύνης στον Μπερσάνι και μετά την ψήφιση ή την απόρριψη των προτάσεών της.

Θα υπάρξουν συνέπειες από την πολιτική κρίση;

Οι συνέπειες θα είναι αρνητικές. Γιατί εάν έχεις μια ισχυρή και συμπαγή κυβέρνηση και την ανάλογη πλειοψηφία στη Βουλή, μπορείς να πάρεις τις πρωτοβουλίες που θες και να ανεξαρτητοποιηθείς από τις επιβολές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό χρειάζεται χρόνο και μια ισχυρή κυβέρνηση, με μεγάλα χρονικά περιθώρια. Εάν δεν έχεις μια συμπαγή και πολιτικά ομοιογενή πλειοψηφία, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα και κυρίως σε βραχυπρόθεσμο διάστημα. Το έχετε βιώσει πολύ καλά στην Ελλάδα. Εάν δεν έχεις τη δύναμη στην κοινωνία, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Αυτό είναι το προβάδισμα, το προνόμιο που έχετε στην Ελλάδα. Η Αριστερά έχει μια δυναμική και ισχυρή στήριξη στην κοινωνία, που θα μπορούσε να στηρίξει μια αριστερή κυβέρνηση. Στην Ιταλία δεν υπάρχει αυτό. Πρέπει να λογαριαστούμε με τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό, αυτούς που πιστεύουν ότι όλα εξαρτώνται από την πλειοψηφία που μπορεί να έχεις στη Βουλή. Η κυβέρνηση εξαρτάται από την πλειοψηφία που έχει στη χώρα, στους δρόμους και στους χώρους εργασίας και από τους συσχετισμούς δυνάμεων.

* Προς τα πού πάει η Ευρώπη; Η αισιοδοξία από την εκλογή του Ολάντ εξανεμίστηκε. Στην Ιταλία ακόμη και η Κεντροαριστερά και η Αριστερά σκάλωσαν. Στην Ισπανία και την Πορτογαλία δεν φαίνονται νέες εκλογές στη γωνιά του δρόμου...

Ελπίζω κάποτε να ξεκινήσουμε να κάνουμε μια αριστερή πολιτική σε όλη την Ευρώπη. Πρέπει να ξεκινήσουμε από την κοινωνία και τους πολίτες της. Η λέξη «Ευρώπη» γίνεται αρκετά δύσχρηστη έπειτα από σαράντα χρόνια που τη χρησιμοποίησαν κατά το δοκούν. Όταν αποφάσισαν την «απελευθέρωση των κεφαλαίων», κανένας σχεδόν δεν το κατάλαβε καν. Οι περισσότεροι δεν θυμούνται ούτε πότε έγινε. Δεν υπήρξε καμία συζήτηση και διάλογος. Ποιος θυμάται τη συνθήκη του Μάαστριχ, που έλεγε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ο ανταγωνισμός και ο συναγωνισμός; Μια συνθήκη που είναι ακόμη και σήμερα αντισυνταγματική για τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Στη Βουλή με την Κομμουνιστική Επανίδρυση ψηφίσαμε εναντίον σε μια συζήτηση που κράτησε μόλις δύο ώρες!

Πρέπει να μάθουμε να αγωνιζόμαστε στην Ευρώπη, σχεδιάζοντας πολιτικές και συμμαχίες, όπως κάνουμε σε εθνικό επίπεδο. Γιατί δεν μπορούμε να το κάνουμε; Γιατί δεν υπάρχει μια κοινή και ομογενοποιημένη κοινωνία πολιτών, μια κοινή κοινή γνώμη, κοινά ενωτικά ευρωπαϊκά συνδικάτα, κοινές ευρωπαϊκές εφημερίδες, ευρωπαϊκοί σύλλογοι και οργανώσεις. Δεν έχουμε τίποτα. Έστω και ένα μικρό πράγμα. Μια δύναμη για να επιβάλλουμε μια στροφή στην πολιτική του νεοφιλελευθερισμού.

* Για τον λόγο αυτόν έχετε δραστηριοποιηθεί στον μεγάλο πολιτιστικό και κοινωνικό σύλλογο Arci;

Δεν υπάρχουν λύσεις στο βραχυπρόθεσμο, αλλά στο μακροπρόθεσμο διάστημα. Στην Ιταλία πρέπει να οικοδομήσουμε από τα κάτω μια κοινή κουλτούρα, αξίες, την αίσθηση της συλλογικής μας ευθύνης, το ρίζωμά μας στη κοινωνία και στα τοπικά προβλήματα. Είναι πράγματα που ανήκουν στη σφαίρα της «προ-πολιτικής», αλλά ζωτικά για να φθάσουμε στην πολιτική. Το Arci αποτελεί μια πρόκληση για την οικοδόμηση μιας πραγματικής κοινωνικής αριστερής λαϊκής κουλτούρας.