Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Παναγιώτης Γεωργιάδης, πρώην μέλος τής Κεντρικής Επιτροπής τού ΚΚΕ, πρώην διευθύνων τού Κέντρου Μαρξιστικών Ερευνών: ...‘‘οπορτουνιστής’’, ...‘‘πράκτορας’’ ή απλώς ... ‘‘αγράμματος’’;




Αναδημοσιεύουμε την επιστολή τού Παναγιώτη Γεωργιάδη που δημοσιεύτηκε την προηγούμενη Κυριακή στον Ριζοσπάστη, στα πλαίσια τού Προσυνεδριακού Διαλόγου για το 19ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Ο Γεωργιάδης, όπως μαθαίνουμε από την Iskra, έχει χρηματίσει μέλος τής Κεντρικής Επιτροπής τού ΚΚΕ και επί κεφαλής τού ΚΜΕ, του θεωρητικού think tank τού κόμματος, όταν ακόμα δεν είχε αποκαλυφθεί ο ύποπτος ρόλος του. Ευτυχώς, Το Κόμμα διείδε έγκαιρα την κατρακύλα του και τον απομάκρυνε από κάθε θέση ευθύνης. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι μετά την ανάγνωση της επιστολής του, που μιλάει μόνη της και δεν χρειάζεται καν να τη σχολιάσουμε, θα ενώσετε τις φωνές σας με τις δικές μας: «ούτε ψωμί ούτε νερό στον αποστάτη Γεωργιάδη!». Διότι εν όψει της επικείμενης Μεγάλης Σοσιαλιστικής Επανάστασης, «Το Κόμμα» δεν έχει την πολυτέλεια να ασχολείται με τέτοια βαρίδια  για να εξακριβώσει ποια είναι η πραγματική φύση τους: οπορτουνιστές ή πράκτορες ή απλώς αγράμματοι, όπως πολύ εύστοχα είπε πρόσφατα η σ. Αλέκα Παπαρήγα. Εξ άλλου, το τελευταίο δύσκολα μπορεί να γίνει πιστευτό, μια και ο περί ου ο λόγος υπονομευτής Τού Κόμματος ανήκει στην αστική ιντελιγκέντσια, ως εκ της θέσης του (καθηγητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο).


Η εικόνα είναι από το erodotos.wordpress.com


ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ




Το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης το 2008 μάς βρήκε να προετοιμαζόμαστε για το 18ο Συνέδριο, που ονομάστηκε και «συνέδριο της αντεπίθεσης». Μπροστά μας είχαμε να αντιμετωπίσουμε δύσκολα και σύνθετα καθήκοντα.

Στο διάστημα που ακολουθεί η χώρα μας ασφυκτιά στη μέγγενη της οικονομικής κρίσης. Η ανεργία εκτινάσσεται και τα μικροαστικά στρώματα καταστρέφονται ραγδαία. Το βιοτικό επίπεδο πέφτει απότομα. Εκδηλώνεται παρατεταμένη πολιτική κρίση και η αστική τάξη ανησυχεί έκδηλα για τη στρατηγική της, την ΕΕ και το ευρώ. Παρατηρείται αυξανόμενη κινητικότητα και μαχητικότητα των λαϊκών μαζών, το εργατικό κίνημα διεξάγει σημαντικούς αγώνες. Εκδηλώνεται ανοιχτή πολιτική και οικονομική παρέμβαση ΕΕ, ΔΝΤ και ΗΠΑ. Στις εκλογές σημειώνονται μεγάλες μετακινήσεις, ο δικομματισμός χρεοκοπεί, κυβερνητικά κόμματα καταρρέουν ή εξαφανίζονται. Ολοι μιλούν για την επερχόμενη κοινωνική έκρηξη, που όμως δεν ήρθε.

Το πολιτικό συμπέρασμα για το κόμμα μας είναι: Φανήκαμε φανερά ανέτοιμοι. Χάσαμε σημαντικό έδαφος στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, των πολιτικών εξελίξεων, στην οργάνωση των αγώνων, στη συσπείρωση εργατικών δυνάμεων και μικροαστικών στρωμάτων. Η άρχουσα τάξη περνά την πολιτική της, ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται αξιωματική αντιπολίτευση, εμφανίζεται κοινοβουλευτικά ο νεοναζισμός. Αυτή πρέπει να είναι η βάση της συζήτησης.

Η ΚΕ, όμως, δεν βρίσκει το θάρρος να παραδεχτεί ότι η σημερινή θέση του Κόμματος είναι πολύ χειρότερη σε σχέση με το προηγούμενο συνέδριο, σε όλους τους τομείς της δράσης του και της λειτουργίας του και όχι μόνο εκλογικά, ούτε επικεντρώνει στους παράγοντες που μας έφεραν μέχρι εδώ, δεν δίνει εξήγηση γι' αυτή την κατάσταση.

Παρά τη σαφή υπεκφυγή της ΚΕ το γεγονός αυτό εξηγείται. Οφείλεται στην εγκατάλειψη του προγράμματος του 15ου Συνεδρίου, στις προγραμματικές επεξεργασίες της ηγεσίας και της ΚΕ. Η πολιτική γραμμή που εφαρμόζεται από το 18ο μέχρι σήμερα είναι ...του προτεινόμενου προγράμματος στο 19ο. Απλώς, τώρα, επιχειρείται να επισημοποιηθεί. Αυτή η γραμμή δοκιμάστηκε και η ΚΕ δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια της ως προς το τελικό αποτέλεσμα, γιατί είναι δικιά της η ευθύνη.

Θα το διατυπώσω με όση μεγαλύτερη σαφήνεια μπορώ. Οι προγραμματικές επεξεργασίες της ΚΕ φέρουν έντονα τα στοιχεία της άρνησης του μαρξισμού - λενινισμού, έστω και εάν παρουσιάζονται ως «ιδεολογία του ΚΚΕ»! Τέτοιες επεξεργασίες μπορούν να βρεθούν και σε άλλα πολιτικά ρεύματα (ΝΑΡ), ακόμη και σε οικονομικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (Μηλιός).

Ούτε νέες ούτε πρωτότυπες είναι. Πρόκειται για ξαναζεσταμένες και από δεύτερο χέρι αντιγραφές. Έλκουν την προέλευσή τους από τον ακαδημαϊκό «μαρξισμό». Στη ρίζα τους είναι καουτσκικές και νεοτροτσκιστικές. Αναπόδεικτες ακαδημαϊκές φλυαρίες, χαώδεις γενικολογίες, που σπέρνουν σύγχυση με την αναπαλαιωμένη «αύρα» της πολυλογίας ενός Ντίρινγκ. Μας απομάκρυναν από τη λενινιστική αρχή «της συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης». Τέτοια, π.χ., είναι η θεωρία για την ιμπεριαλιστική πυραμίδα.

Η σύγχρονη πραγματικότητα, όμως, την έχει διαψεύσει παταγωδώς, το δε ελληνικό παράδειγμα είναι κόλαφος για αυτή. Και σήμερα «μια χούφτα» ιμπεριαλιστικών δυνάμεων κυριαρχεί στον παγκόσμιο καπιταλισμό, ενώ η εξάρτηση της χώρας μας εντάθηκε πιο πολύ. Διερωτάται κανείς, πώς η Ελλάδα μπορεί να ανακατανέμει την παγκόσμια αγορά με το 0,34% (από 0,72% το 1980) του παγκόσμιου ΑΕΠ;

Ένα βήμα προς την υπερβολή είναι αρκετό για να σε βγάλει έξω από τον μαρξισμό, μας διδάσκει ο Λένιν!

Το ουσιαστικό θέμα, όμως, παραμένει. Ενώ η θεωρία αυτή αποτελεί την άρνηση της λενινιστικής θεωρίας για τον ιμπεριαλισμό, πάνω της στηρίζεται η στρατηγική του Κόμματος, η θέση του για την αποδέσμευση από την ΕΕ.

Το αποτέλεσμα είναι στο όνομα της στρατηγικής να στραγγαλίζεται και να εξαφανίζεται κάθε έννοια λενινιστικής τακτικής. Ταυτόχρονα συμπαρασύρονται, στην ίδια κατεύθυνση, μεγάλης σημασίας ζητήματα: Της δημοκρατίας, της εθνικής ανεξαρτησίας, της εξάρτησης, του πολέμου, των μορφών περάσματος, των μορφών πάλης, του χαρακτήρα του μετώπου, της δράσης και της ενότητας της εργατικής τάξης, της ωρίμανσης της ταξικής και πολιτικής της συνείδησης, της οργάνωσης του εργατικού κινήματος και του ρόλου του Κόμματος σε αυτό, των κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών, της σχέσης εξουσίας - κυβέρνησης, των μορφών εξουσίας, της ιστορίας και των επαναστατικών παραδόσεων του Κόμματος.

Πού καταλήξαμε; Χάσαμε τις μισές μας δυνάμεις «εν ριπή οφθαλμού». Υπονομεύσαμε την ιδεολογικοπολιτική μας ταυτότητα, το κύρος του Κόμματος. Αδυνατίσαμε τη θέση μας στο εργατικό κίνημα. Σπείραμε σύγχυση, απορίες και ερωτηματικά. Περιγράψαμε τον ιμπεριαλισμό με δύο λέξεις, ως «μονοπωλιακό καπιταλισμό» και μόνο. Θεωρήσαμε προσχηματική την κρίση και ταυτόχρονα την προβλέψαμε. Παραμερίσαμε καίρια πολιτικά ζητήματα, ενοχοποιήσαμε τις μάζες. Προβάλαμε την εργατική εξουσία και την εργατική κυβέρνηση παραιτημένοι από την πρόταση του 15ου. Ουσιαστικά θεωρήσαμε την κυβέρνηση του 15ου κυβέρνηση αστικής διαχείρισης! Και όλα αυτά στο όνομα του σοσιαλισμού, όταν αναγνωρίζαμε ότι ο λαός δεν είναι ώριμος για το σοσιαλισμό!

Είναι απολύτως καθαρό. Από τη μια αντιφάσεις και ταλαντεύσεις. Από την άλλη εκβιασμός της συνείδησης των εργαζομένων. Κραυγαλέα παραίτηση από τα μικροαστικά στρώματα. Απόδοση κοινοβουλευτικών αυταπατών στους εργαζόμενους, όταν ζητάγαμε συνεχώς εκλογές από το καλοκαίρι του 2011!

Η ΚΕ, με τις «Θέσεις» και το προτεινόμενο πρόγραμμα, βάζει τέλος σε μια υπαρκτή εσωκομματική διαπάλη ερμηνείας του προγράμματος του 15ου Συνεδρίου, που είχε εμφανιστεί στον τότε προσυνεδριακό διάλογο και το αμφισβητούσε από τα «αριστερά», με κύριο επιχείρημα τον κυβερνητισμό. Κατά τη γνώμη μου η κριτική αυτή ήταν αβάσιμη και αυθαίρετη και συνιστούσε έναν ολοφάνερο αριστερισμό.

Μπορεί στο κόμμα μας να υπήρχαν, και υπήρχαν, απόψεις που κατανοούσαν λάθος το ΑΑΔΜ, και μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως δεξιά παρέκκλιση, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα έπρεπε να χρησιμοποιηθούν ως άλλοθι για να φτάσουμε σε μια αριστερίστικη παρέκκλιση. Κάθε παρέκκλιση από τη λενινιστική αντίληψη είναι καταστροφική και απαράδεκτη. Σαφώς, έπρεπε να αντιμετωπιστούν αμφισημίες, ανεπάρκειες, ελλείψεις του προγράμματος του 15ου, αλλά εμείς το πετάξαμε ολόκληρο. Ο βασικός κορμός του προγράμματος του 15ου Συνεδρίου ήταν σε λενινιστική κατεύθυνση.

Το προτεινόμενο πρόγραμμα είναι ένα ΑΛΛΟ πρόγραμμα, γι' αυτό δεν αναφέρεται τίποτα για το ΑΑΔΜ, είναι μια εξαιρετικά σοβαρή υπόθεση για το μέλλον του Κόμματος, που αφορά στη φυσιογνωμία, στον επαναστατικό χαρακτήρα, στον ιστορικό του ρόλο. Η ΚΕ δεν νομιμοποιείται να πάρει μια τέτοια ευθύνη. Οχι γιατί δεν έχει το τυπικό δικαίωμα, αλλά γιατί ζήσαμε μια σπάνια πολιτική εκδίκηση.

Η ζωή η ίδια, σε μια κρίσιμη πολιτική περίοδο, επαλήθευσε τον κορμό των προβλέψεων ενός αποβεβλημένου προγράμματος, του 15ου, και μας εκδικήθηκε για την αντικαταστατική και αναδρομική εφαρμογή του προτεινόμενου προγράμματος στο 19ο! Η ΚΕ έχει ευθύνες που πρέπει να αποδοθούν.

Είναι η στιγμή των ρηξικέλευθων αποφάσεων. Η ΚΕ οφείλει να συνειδητοποιήσει την κατάσταση που έχει περιέλθει το Κόμμα, ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες διάψευσής της δεν μπορεί να γίνει συζήτηση για νέο πρόγραμμα. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να συζητήσουμε γιατί φτάσαμε έως εδώ και τη διέξοδο.

Προτείνω την αναβολή του 19ου Συνεδρίου, την επεξεργασία νέων θέσεων με βάση το πρόγραμμα του 15ου και η ημερήσια διάταξη του 19ου Συνεδρίου να έχει ως θέμα: «Η διέξοδος από την οικονομική κρίση και τα καθήκοντα του Κόμματος».

Όταν η ζωή μάς εκδικείται επιβάλλεται να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα.

Παναγιώτης Γεωργιάδης
Πανεπιστημιακός, ΚΟΒ Βιομηχανίας ΕΜΠ



14 σχόλια:

ΕΟΣ είπε...

ΑΑΔΜ - ΑΑΔΜ - ΑΑΔΜ!...

Με όπλο το «15ο Συνέδριο του ΚΚΕ» προχωράει η εσωτερική αντιπολίτευση του ΚΚΕ

Ανώνυμος είπε...

ε αμα ταυτιζεσαι κ εσυ ο φοβερος κ τρομερος μαρξιστης με τον γεωργιαδη τοτε να αρχισουμε να ανησυχουμε

LeftG700 είπε...

Φίλοι τής ΕΟΣ,


Τα ξαναδιάβασα. Και πάλι δεν τσιμπάω από την ευνοϊκή υποδοχή που επιφυλάσσετε στις εσωκομματικές κριτικές αν οδηγήσουν σε άρση τού απομονωτισμού τού ΚΚΕ (έστω και για τους λάθος λόγους: εξαρτησιολογία κ.λπ.). Κάνετε την ανάγκη φιλοτιμία. Ο όμορος χώρος σας είναι οι φτωχοί φιλελεύθεροι (αναρχία), οι κλασικίζοντες φιλελεύθεροι (Ροϊδολασκαράτοι) και οι μεταμοντέρνοι φιλελεύθεροι (LLS). Δεν το γουστάρετε το σφυροδρέπανο, πάει και τελείωσε. Κανένα πρόβλημα και δημοκρατίαν έχομεν, αλλά να το λέτε! ;-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Όταν τελειώσετε με τις ανησυχίες σας, πείτε μας και δυο λόγια επί τής ουσίας της κριτικής Γεωργιάδη. Είμαστε όλο αυτιά.


Τα λέμε (αλλά πείτε κάτι και για την ταμπακιέρα! ;-) )

ΕΟΣ είπε...

Από κουτάκια καλά πάτε!

Όταν θα προωθηθεί το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ για την “παραγωγική ανασυγκρότηση” της χώρας, θα εξασφαλίσετε σίγουρα μια καλή θέση ως ταξινόμοι στα λαϊκά ταχυδρομεία...

Λύσιππος είπε...

πρέπει να αναγνωρίσουμε όμως ό,τι οι παραδόσεις τα ήθη και τα έθιμα τηρούνται με ακρίβεια.Δε το ξέρει αυτό ο Γεωργιάδης?

Παλαμήδης είπε...

Αν τελικά οι εσωκομματικές αντιπολιτεύσεις του ΚΚΕ οδηγηθούν στη μηδενική καταγραφή σε συσχετισμού στο συνέδριο (http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=7359644&publDate=28%2F3%2F2013 ) σε τί συμπεράσματα οδηγούμαστε για το ΚΚΕ ως δομή;

Ανώνυμος είπε...

...Μας απομάκρυναν από τη λενινιστική αρχή «της συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης»...
Εγω παλι νομιζω οτι βασει ακριβως αυτης της αρχης εγινε η αντικατασταση του ΑΑΔΜ με τη Λαικη Συμμαχια.
Για τα υπολοιπα απαντα το αρθρο του Π.Μεντρεκα αρκετα ευστοχα και χωρις παντως να του αποδιδει καποιον απο τους επιθετικους προσδιορισμους της επικεφαλιδας.
Η συμβολη του Π.Γεωργιαδη στον προσυνεδριακο διαλογο κλεινει με την προταση να αναβληθει το ιδιο το 19ο συνεδριο.Εδω και η οποια πρωτοτυπια του σε σχεση με αλλες παρομοιου εως και καρμπον υφους επιστολες.

Гриша

LeftG700 είπε...

Φίλοι τής ΕΟΣ,


Αυτό που λέτε κουτάκια είναι η κατηγοριοποίηση (χαρακτηρισμός, ταυτοποίηση, ομαδοποίηση, κ.λπ.) με βάση την ιδεολογικοπολιτική τοποθέτηση ενός εκάστου και είναι κάτι που χαρακτηρίζει όχι μόνο εμάς ή εσάς, αλλά τον τρόπο που λειτουργεί η ανθρώπινη σκέψη, εδώ και κάτι ...χιλιετίες. Δεν καταλαβαίνω τι νόημα έχει η συγκεκριμένη κριτική.

Είναι άλλο ζήτημα βέβαια το κατά πόσο οι κατηγοριοποιήσεις είναι σωστές. Τίποτε δεν το εξασφαλίζει αυτό. Οπότε, στο βαθμό που έχουμε κάνει λάθος και σας έχουμε αδικήσει (ή έχουμε αδικήσει τους αναφερόμενους), ορίστε, διορθώστε με.


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Λύσιππε,


Φυσικά και το ξέρει. Προφανώς εκτίμησε πως είναι ώρα να ειπωθούν τα πράγματα με τ’ όνομά τους, παρά τις όποιες συνέπειες. Νομίζω ότι έχει απόλυτο δίκιο.


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Παλαμήδη,


Για να τα λέμε όλα, δεν είχα την παραμικρή ιδέα γι’ αυτό το ‘‘διαμάντι’’ που πόσταρες! Όλα τα λεφτά! :-)

Με δεδομένο ότι οι σύνεδροι υποδεικνύονται από την καθοδήγηση και κατά κανόνα αυτοί είναι που εκλέγονται για αντιπρόσωποι, δεν περιμένουμε θεαματικές καταγραφές. Περισσότερο αξία έχει να παρατηρήσει κανείς το τι λέγεται στον προσυνεδριακό διάλογο. Παρά την τάση κάθε ηγεσίας να αυτοπροστατευθεί, επομένως είναι λογικό να υποθέσουμε ότι γίνεται μια κάποια ποσόστωση στη διαλογή τών επιστολών τού Προσυνεδριακού, και παρά το γεγονός ότι το καλλιεργούμενο κλίμα διόλου δεν ενθαρρύνει την κριτική (το άρθρο Μεντρέκα είναι χαρακτηριστικό δείγμα), αυτό που βλέπουμε εμείς είναι ένα ισχυρό ρεύμα απόρριψης των θέσεων. Δεν μπορώ να ξέρω πώς θα το διαχειριστεί αυτό η ηγετική ομάδα. Τα προμηνύματα όμως (π.χ.: επανακαταγραφή μελών) δεν είναι και πολύ καλά για τους ‘‘μενσεβίκους’’ τού ΚΚΕ...

Τι να σου πω... Ο Λένιν να βάλει το χέρι του!


Τα λέμε

ΕΟΣ είπε...

Εκτός από την ανθρώπινη σκέψη, υπάρχει και η πράξη όπου τελικά κρίνονται οι απόψεις, οι θέσεις και οι ιδέες...

Τι θα λέγατε λοιπόν, αν σας πληροφορούσαμε ότι για πολλά χρόνια, όταν οι σημερινοί “αριστεροί” του ΣΥΡΙΖΑ ήταν “υπολοχαγοί” του κάθε Κύρκου, του κάθε Χατζησωκράτη, του κάθε Κωνσταντόπουλου, εμείς στον εργασιακό μας χώρο είμασταν συνεργαζόμενοι του ΚΚΕ, και μάλιστα εκλεγμένοι σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια όργανα σε κοινά συνδικαλιστικά σχήματα;

Τι θα λέγατε, αν σας πληροφορούσαμε ότι και σήμερα διατηρούμε άριστες σχέσεις με τους σ. του ΚΚΕ παρ' όλο ότι πλέον δραστηριοποιούμαστε σε διαφορετικές συνδικαλιστικές παρατάξεις, έχουμε πολύ καλή συνεργασία, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που πολλοί εργαζόμενοι να αναρωτιούνται για το ποιά είναι η “κομματική” μας ένταξη;

Εμείς πιστεύουμε ότι είμαστε πιστοί ως προς την θέση μας για την ενότητα του μαζικού κινήματος, στόχο στον οποίο υποτάσσουμε την ενότητα της αριστεράς. Και αυτός ο στόχος μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνον από τα κάτω, κόντρα στις συμφωνίες από τα πάνω και τις κομματικές μικροπολιτικές των μηχανισμών της Αριστεράς.

Δεν θεωρούμε ότι είμαστε μόνοι σε αυτή την λογική της άσκησης πολιτικής χωρίς “κόμμα”. Πρακτικά αυτό κάνουν και αρκετοί “αφανείς” σύντροφοι στον ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι έχουν γραμμένη στα παλιά τους τα παπούτσια την “κεντρική πολιτική σκηνή” και δραστηριοποιούνται σε τοπικές πρωτοβουλίες, πρωτοβουλίες “κοινωνικής αλληλεγγύης”, “αλληλέγγυας οικονομίας” κλπ κλπ.

Κάποιοι, θεωρούν όλα αυτά δευτερεύοντα ή ασήμαντα, γιατί έχουν τάξει στον εαυτό τους να κάνουν μεγαλοπολιτικές με τις παπάρες που κουβαλάνε στο κεφάλι τους να σώσουν την “χώρα”, την “αριστερά”, την “επανάσταση”... Πρακτικά όμως είναι πολιτικά ανύπαρκτοι. Το μόνο που κάνουν είναι να σχολιάζουν μια πραγματικότητα την οποία παρατηρούν, απορώντας συνήθως γιατί τα πράγματα εξελίσσονται εντελώς διαφορετικά απ' ότι τα περιμένουν...

LeftG700 είπε...

Φίλε Гриша,


Δεν θα συμφωνήσω μαζί σου. Η αντικατάσταση του ΑΑΔΜ από τη Λαϊκή Συμμαχία, σε συνδυασμό με τη φύση και τους στόχους της όπως προσδιορίζονται από τις Θέσεις, γίνεται πάνω στη βάση τής ‘‘πονηρής’’ διακήρυξης ότι η επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική, διακήρυξη που με τη σειρά της πατάει πάνω στη γενική λενινιστική γραμμή πως μετά τον μονοπωλιακό καπιταλισμό δεν υπάρχει έδαφος παρά μόνο για τον σοσιαλισμό. Πού τη βλέπεις τη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης; Συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης δικαιούται να πει ότι έκανε, π.χ., το ΚΚ Βενεζουέλας (αλλά και το ΚΚΕ), σε σχέση με την κυβέρνηση Τσάβες, αυτό μάλιστα.

Δεν θα συμφωνήσω επίσης για το ότι το απαράδεκτο κατ’ εμέ άρθρο τού Μεντρέκα δεν αποδίδει τους χαρακτηρισμούς που βάλαμε ειρωνικά στον τίτλο. Για πρόσεξε καλύτερα τι λέει εδώ:

Είναι φανερό ότι αυτοί οι αρθρογράφοι δεν ενδιαφέρονται για να πείσουν τα μέλη του Κόμματος, αλλά να προσφέρουν με τα γραφόμενά τους ως όπλα στον ταξικό αντίπαλο για να τα ξαναστρέψει κατά του Κόμματος.

Βεβαίως, ο χαρακτηρισμός αγράμματοι δεν υπάρχει ούτε υπαινικτικά στο άρθρο τού Μεντρέκα. Μη ξεχνάς όμως την Αλέκα και τα όσα είπε στη πρόσφατη Συνδιάσκεψη της Θεσσαλίας...


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλοι τής ΕΟΣ,


Δεν έχω καμία δυσκολία να δεχθώ τα όσα λέτε για τη συνεργασία σας με Κουκουέδες (η καλοπιστία είναι η μίνιμουμ απαραίτητη προϋπόθεση αριστερού διαλόγου και δεν σκοπεύω να την εγκαταλείψω), ούτε βέβαια να αρνηθώ τη χρησιμότητα τέτοιων συμπορεύσεων ως προς την άμβλυνση των διαχωριστικών γραμμών εντός τής Αριστεράς. Όμως πρέπει να βλέπουμε και τα όρια. Παράδειγμα: Ασφαλώς η ειρηνική ή και συντροφική συνύπαρξή σας με μέλη, φίλους και οπαδούς τού ΚΚΕ ήταν last ...century! Απ’ όσο ξέρουμε εμείς κι απ’ όσα ακούμε, δεν λένε πια ούτε καλημέρα! Τι κάνουμε εδώ, όταν η συνύπαρξη είναι πια αδύνατη;

Ένα άλλο ζήτημα, πολύ πιο σημαντικό. Το κοινωνικό διαπλέκεται με το πολιτικό. Ακόμα περισσότερο: το κοινωνικό είναι η βάση τού πολιτικού. Όμως, παρ’ όλα, αυτά δεν ταυτίζονται. Άρα, δεν μπορεί το ένα να υποκαταστήσει πλήρως το άλλο. Κι αν δεχθούμε ότι η ουσία τού πολιτικού είναι η ανταγωνιστική διεκδίκηση της εξουσίας (αυτό δεν το έχει πει μόνο ο Λένιν, που δεν τον πολυγουστάρετε· το έχει πει και η Μουφ, με την οποία ασφαλώς πρέπει να τα πηγαίνετε καλά...), τότε πρέπει να δεχθούμε ότι εδώ είναι που τα κινήματα μένουν από βενζίνη. Εκτός κι αν ασπαστούμε τις απόψεις τού Χόλογουει. Ξέρετε, φαντάζομαι, ότι αυτά τα θεωρούμε ονειροφαντασίες και ασκήσεις θεωρητικών επί ανύπαρκτου χάρτη.

Κλείνω αυτό το γύρο με το εξής: Από όσο σας διαβάζουμε, σας έχουμε κατατάξει στην ευρεία κατηγορία αριστερών που μαζί με τα απόνερα των σοσιαλισμών τού 20ου αιώνα πετάξανε και το μωρό. Εκεί πατούσε το δεν το γουστάρετε το σφυροδρέπανο. Για να τα λέμε όλα, η πολύ καλή, ακόμα και αρμονική, συνύπαρξη με τους Κουκουέδες, που όπως είπα τη δεχόμαστε, δεν αρκεί για να σας αλλάξουμε ‘‘κατηγορία’’ (αυτό που εσείς λέτε κουτάκι). Ιδίως (για να ρίξω και τη μπηχτή μου! ;-) ) αν σκεφτούμε ότι κατά καιρούς συνυπάρχετε και με φιλελεύθερους, μέσω της αναδημοσίευσης κειμένων τους, άνευ σχολιασμού εκ μέρους σας. Κακά τα ψέματα: οι φιλοσοφικοπολιτικοί προσανατολισμοί τής Αριστεράς, σε αντίθεση με την Κόκα Κόλα, δεν πηγαίνουν με όλα, ακόμα κι αν συμπίπτουν σε μερικά (= επί μέρους) αιτήματα με άλλους πολιτικούς χώρους...


Τα λέμε