Γαλλικό oui στους γάμους γκέι. Δεν έχουνε ψωμί; Ας φάνε ...κουφέτα!

Όπως είναι γνωστό, η γαλλική Εθνοσυνέλευση, μετά από πολύμηνη και συχνά θυελλώδη συζήτηση, υπερψήφισε τη νομιμοποίηση του γάμου των ομοφυλόφιλων και, ταυτόχρονα, θεσμοθέτησε το δικαίωμα υιοθεσίας στα ομόφυλα ζευγάρια —άφησε όμως απ’ έξω το δικαίωμά τους στην τεχνητή γονιμοποίηση, κάτι που θα αποτελέσει τον επόμενο στόχο τού ομοφυλοφιλικού κινήματος. Διαβάζουμε λοιπόν στα Νέα ότι, μετά την υπερψήφιση του νομοσχεδίου, όρθιοι και γεμάτοι ενθουσιασμό όλοι οι βουλευτές τής Αριστεράς φώναζαν εν χορώ «ισότητα, ισότητα!», συνεπαρμένοι ασφαλώς από γνήσιο επαναστατικό ενθουσιασμό, μια και η Ισότητα είναι το κύριο πρόταγμα της Αριστεράς. Βεβαίως, όταν η καλή (για τους ‘‘άλλους’’) εφημερίδα γράφει «όλοι οι βουλευτές τής γαλλικής Αριστεράς» συμπεριλαμβάνει και τους βουλευτές τού Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Είναι αυτονόητο ότι θεωρούμε άκυρη αυτή την κατηγοριοποίηση. Αυτονόητο ξεαυτονόητο, ας το γράψουμε όμως, καλού-κακού. Στις περσινές γαλλικές προεδρικές εκλογές μεγάλη σύγχυση είχε δημιουργηθεί ως προς αυτό το ζήτημα σε μερικούς-μερικούς εδώ (ονόματα δεν λέμε και υπολήψεις δεν θίγουμε!)...

Διαβάζουμε όμως και κάπου αλλού ότι, σύμφωνα με στοιχεία τού γαλλικού Υπουργείου Εργασίας, ο αριθμός τών (επίσημα καταγεγραμμένων) ανέργων στη Γαλλία έφτασε τα 3.188.000 άτομα ανθρώπους τον Φεβρουάριο που μας πέρασε, αριθμό που αποτελεί ρεκόρ για τη συγκεκριμένη χώρα, στην οποία η ανεργία συνεχίζει να αυξάνεται εδώ και 22 συνεχόμενους μήνες τώρα!

Κάτι δεν μας κάθεται καλά. Κάπου δεν μας βγαίνει η εξίσωση. Κάπως περίεργα νιώθουμε όταν μαθαίνουμε ότι οι βουλευτές τού Αριστερού Μετώπου (γι’ αυτούς μάς νοιάζει, όχι για τους βουλευτές τού Ολάντ) χειροκροτούν ξέφρενα, φωνάζοντας «ισότητα, ισότητα», την ίδια στιγμή που η στρατιά τών ανέργων Γάλλων όλο και μεγαλώνει. Και σαν να μας έρχεται στο νου η Μαρία Αντουανέτα που, όταν ρώτησε να μάθει γιατί οι γυναίκες τού Παρισιού έχουν ξεσηκωθεί και την πληροφόρησαν ότι διαμαρτύρονται επειδή δεν μπορούν να αγοράσουν ψωμί για τα παιδιά τους μετά την αύξηση της τιμής του, είπε: «Μα τι στο καλό! Χάθηκε το παντεσπάνι;» . Κάπως έτσι και οι σύντροφοι βουλευτές. Μόνο που αντί για παντεσπάνι προτείνουν στο άνεργο πόπολο ...κουφέτα!

Εμείς μάθαμε, μας μάθανε, πως, για την Αριστερά, οι όροι τής υλικής αναπαραγωγής της ζωής, όροι που επικαθορίζονται, σε τελική ανάλυση, από τις παραγωγικές σχέσεις, δηλαδή από το ποιος βαστάει τα κλειδιά τών μέσων παραγωγής, είναι αυτοί που βρίσκονται και πρέπει να βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός της. Με σκοπό βέβαια την αλλαγή τους, έτσι ώστε το κοινωνικά παραγόμενο πλεόνασμα να κατανέμεται δίκαια στην κοινωνία, σ’ αυτήν που το παράγει δηλαδή, κι όχι να κατευθύνεται στα θησαυροφυλάκια της απελπιστικά μικρής μειοψηφίας τών κυρίαρχων. Να λοιπόν για ποιο λόγο θα έπρεπε πρώτα και κύρια να φυλάνε τα ξέφρενα χειροκροτήματά τους οι βουλευτές τής Αριστεράς, όπου γης. Για κάθε βήμα προχωρήματος προς αυτή την κατεύθυνση, για κάθε μικρή χαραμάδα που ανοίγει προοπτικές για την επίτευξη αυτού τού σκοπού.

Θα έπρεπε, θα έπρεπε...  Έλα όμως που δεν γίνεται έτσι στις χώρες τής Δύσης, εδώ και πολλά-πολλά χρόνια! Όπου η Αριστερά —φρακαρισμένη, μπερδεμένη, διαβρωμένη από την επιρροή τού πολιτικού φιλελευθερισμού, ή, απλώς, αποδεχόμενη την ήττα άνευ όρων (και Πίστης)— ξεχνάει τις μεγάλες πλειοψηφίες τών υφιστάμενων την εκμετάλλευση και την απόλυτη υπαγωγή τους στη «σιδερένια φτέρνα» τού κεφαλαίου και υιοθετεί τις διάφορες μειονότητες και τα επί μέρους αιτήματά τους. Κακό είναι αυτό; —θα αναρωτηθούν καλόπιστα ή κακόπιστα και εκ του πονηρού κάποιοι. Καθόλου! Η Αριστερά της πανανθρώπινης χειραφέτησης και αδελφοσύνης δεν μπορεί να αδιαφορεί ούτε και για ένα μυρμήγκι! Το κακό είναι, και μάλιστα εγκληματικά κακό, όταν το κάνει αυτό λησμονώντας να ορίζει παράλληλα προτεραιότητες και να ξεχωρίζει το κύριο από το δευτερεύον (χωρίς όμως και να κάνει το λάθος να τα αποσυνδέσει). Πλησιάζοντας επικίνδυνα, ή και μπαίνοντας μέχρι το λαιμό, στο λάκκο με τα φίδια τού μεταμοντερνισμού, μέσα στον οποίο anything goes. Όπως το έκανε ο Μπερτινότι, αυτός που κάποτε φιλοδοξούσε να επανιδρύσει το ιταλικό κομμουνιστικό κίνημα, όταν έλεγε: «[Σ]ήμερα μια αριστερή, εναλλακτική, αντικαπιταλιστική λύση δεν μπορεί να στηρίζεται [μόνο] στην αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας, αλλά και στα θέματα του περιβάλλοντος και εκείνα των δικαιωμάτων τών γυναικών και των ομοφυλόφιλων».[1]

Έτσι όμως μεταλλάσσεται σε κάτι άλλο. Έτσι μετατρέπεται σε μία ‘‘μειονοτική’’ Αριστερά,[2] κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα της οποίας είναι ότι, κινούμενη στο άλλο άκρο τού οικονομισμού, ξεκολλάει μεν από τα υπόγεια των θεμελίων τής ενοποιητικής Βάσης, όχι όμως για να προσγειωθεί, αλλά για να χαθεί στη στρατόσφαιρα του κατακερματισμένου σε άπειρες μειονότητες Εποικοδομήματος.

[1] Αναφέρεται, χωρίς παραπομπή, από τον Χρήστο Κάτσικα, σε άρθρο του στo νέο περιοδικό  Μαρξιστική Επιθεώρηση Praxis, τεύχος Απριλίου.

[2] ‘‘Μειονοτική’’ Αριστερά; Ο Πάνος Σκουρλέτης, μιλώντας για κάποια στελέχη της ΔΗΜΑΡ, χρησιμοποίησε τις προάλλες έναν άλλο όρο που πολύ μάς άρεσε: τρανσέξουαλ αριστεροί. Ως κλασικός όμως εκπρόσωπος της ‘‘μειονοτικής’’ Αριστεράς, έσπευσε σε συνέντευξή του στην τελευταία Κυριακάτικη Αυγή να ανακαλέσει. Παρ’ όλη τη σπουδή του βέβαια, δεν κατάφερε να προλάβει τα βέλη κάποιων κολλημένων ‘‘μειονοτικών’’ τού ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι εξανέστησαν με την political cultural ‘‘απρέπεια’’. Μη ρωτήσετε τι έκαναν αυτοί οι κολλημένοι όταν ο Σκουρλέτης είχε εξακοντίσει εκείνη την απίστευτη μπαρούφα περί αναρχικών «που δεν έχουν θέση στον ΣΥΡΙΖΑ». Αγόραζαν αγρόν. Για να διοργανώσουν εκεί το προσεχές Athens Gay Pride! ;-) 

Η photo, από tanea.gr.