Μέρες τού ’21, ’22, ’23, ’24, ’25, ’26, ’27, ’28, ’29, ’30, ’31, ’32, ’33, ‘’34, ’35...

Η αρχή έγινε με την επέτειο των 40 χρόνων από το φασιστικό πραξικόπημα στη Χιλή το 1973, εκεί που το αίμα έτρεξε ποτάμι. Και μετά, λίγες μέρες μετά, ήρθε η μαύρη Τρίτη που φάγανε άνανδρα τον Παύλο και η συζήτηση φούντωσε: αντιφασισμός (μέχρι και στο ταπεινό τσαρδί μας παρουσιάστηκε αυτό το φαινόμενο). Ναι, αντιφασισμός. Αλλά πώς; Εδώ είναι ο κόμπος που από τη δεκαετία του 1920 και μετά τον βρίσκουμε κάθε λίγο και λιγάκι μπροστά στα πόδια μας με αυτή ή την άλλη αφορμή και μπουρδουκλωνόμαστε και συχνά τρώμε τα μούτρα μας.

Σε τι έγκειται η δυσκολία του κόμπου; ─για έναν αριστερό βέβαια και όχι για έναν (αστικο)δημοκράτη. Στο γεγονός ότι εκτός από αντιφασίστας είναι, θεωρητικά τουλάχιστον, και αντικαπιταλιστής. Οπότε, ξέρει πολύ καλά ─κι αυτή τη φορά όχι μόνο θεωρητικά αλλά και μέσα από την Ιστορία─ ότι ο φασισμός και ο ναζισμός ήταν ανέκαθεν το μακρύ και βάρβαρο χέρι τού καπιταλιστικού συστήματος, που το επιστράτευε και στηριζόταν πάνω του κάθε φορά που τα έβρισκε μπαστούνια με το εργατικό κίνημα. Και ξέροντάς το αυτό ο φίλος μας ο αριστερός, κάθε φορά που βρίσκει ανάμεσα στα πόδια του το πρόβλημα του φασισμού, άρα και το ζητούμενο του αντιφασισμού, ξύνει με απορία το κεφάλι του: να λογαριάζω και τους μη αντικαπιταλιστές (δηλαδή τους μη εισέτι αντικαπιταλιστές, καθ’ όσον ως διαλεκτικός ξέρει ή πρέπει να ξέρει ότι things change) στο αντιφασιστικό τείχος που πρέπει να ορθωθεί απέναντι στο Μαύρο Μέτωπο ή να μη τους λογαριάζω; Ιδού η απορία.

Καθαρογράφουμε τις σκέψεις μας γι’ αυτό το ζόρικο ερώτημα και θα τις εκφράσουμε στην επόμενη ανάρτηση. Στο μεταξύ, χρήσιμο θα ήταν να κάνετε κι εσείς τις δικές σας ─το λέμε για όσους δεν έχουν μπει ήδη στη διαδικασία. Όσοι το κάνουν, θα βρουν αρκετή τροφή για σκέψη στια παρακάτω κείμενα:

ΕΝΑ, ΔΥΟ, ΤΡΙΑ, ΤΕΣΣΕΡΑ, ΠΕΝΤΕ, EΞΙ, ΕΠΤΑ, ΟΚΤΩ.