−Τι τα θέλουμε τα Συνέδρια, τις Θέσεις, τις Πολιτικές Αποφάσεις; −Μα, σύντροφε, αυτό το ζήτημα έχει λυθεί! Να τα κάνουμε εργαλεία, να δουλεύουμε την εργατιά!

Μετά τον Γιάννη Μηλιό και τον Γιώργο Σταθάκη, ήρθε να προστεθεί και ο Γιάννης Δραγασάκης σε εκείνους που ερμηνεύουν κατά το δοκούν τις αποφάσεις του πρόσφατου Ιδρυτικού Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με το ζήτημα του ευρώ (περιοριζόμαστε βέβαια στους επιφανείς, διότι το συγκεκριμένο ρεύμα έχει πολύ ρεύμα). Και η ερμηνεία του ―ίδια κι όμοια με των άλλων δύο προαναφερθέντων ‘‘δημοκρατών’’ αλλά και όλης της ηγετικής ομάδας που διακατέχεται από το ίδιο ‘‘δημοκρατικό’’ φρόνημα και ‘‘σέβεται’’ ‘‘απολύτως’’ τις αποφάσεις της πλειοψηφίας― είναι μία: Το Συνέδριο, λέει, αποφάσισε: Πάση θυσία ευρώ!

Εδώ, αν τύχει και διαβάζει κάνας Συριζαίος γραμμιτζής (ω ναι, έχει κι ο ΣΥΡΙΖΑ κάτι γραμμιτζήδες που είναι να πέφτεις στα σκληρά, όχι μόνο το ΚΚΕ!), θα διαρρήξει ασφαλώς τα ιμάτιά του και θα τραβήξει τις κοτσίδες του: «Και που είδατε, ρε μαλακισμένα, να είπε τέτοιο πράγμα ο Δραγασάκης; Καλά σας έχουν πει κάποιοι Μανιαδάκια και δικαίως διερωτώνται κάποιοι άλλοι αν είστε μ’ εμάς ή με τους απέναντι!».

Για να τα λέμε όλα θα έχει ένα κάποιο δίκιο: ο Δραγασάκης δεν είπε ακριβώς και αυτολεξεί «το Συνέδριο αποφάσισε πάση θυσία ευρώ». Αυτή είναι η δική μας ερμηνεία της απάντησης που έδωσε σε σχετική ερώτηση συνέντευξης που είδαμε στην προχθεσινή Αυγή της Κυριακής. Για διαβάστε και πείτε μας αν κι εμείς ερμηνεύσαμε τα λόγια του κατά το δικό μας δοκούν:

Η ερώτηση: Από μια μερίδα της κοινής γνώμης, και βεβαίως από μια τάση στο εσωτερικό της Αριστεράς, τίθεται θέμα αποχώρησης από το ευρώ, αν και υπό προϋποθέσεις που είναι δύσκολο να υλοποιηθούν (σ.σ.: ταυτόχρονη και συμφωνημένη αποχώρηση πολλών χωρών, συμφωνημένες ισοτιμίες νομισμάτων και ελέγχους στην κυκλοφορία κεφαλαίων). Υπάρχουν πραγματικές δυνατότητες αλλαγής της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής;

Η απάντηση: Και στα θέματα αυτά το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ συζήτησε και πήρε συγκεκριμένες αποφάσεις. Οι αποφάσεις αυτές αποτελούν πλέον τη βάση για τον σχεδιασμό της πολιτικής και της δράσης όλου του κόμματος. Η ουσία των αποφάσεών μας είναι ότι, ανεξάρτητα από τις απόψεις του καθενός για το ευρώ, η διέξοδος από την κρίση δεν θα προέλθει μέσα από εθνικούς ανταγωνισμούς και αλλεπάλληλες υποτιμήσεις των νομισμάτων, αλλά με αλλαγές και μετασχηματισμούς στο κράτος και την κοινωνία, καθώς και με τον συντονισμένο αγώνα των εργαζομένων και των λαών, για να μπει τέλος στη λιτότητα και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, στην κάθε χώρα ξεχωριστά και σε όλη την Ευρώπη.

Σε ό,τι αφορά τη σκοπιμότητα να αγωνιστούμε για κοινωνικές μεταρρυθμίσεις και αλλαγές και τη δυνατότητα να πετύχουμε νίκες, η παγκόσμια ιστορία δείχνει ότι δυνατότητες υπάρχουν, μαζί βέβαια με κινδύνους. Μάλιστα οι δυνατότητες αυτές δεν εξαρτώνται από τη θέληση των ισχυρών, αλλά από την ενότητα και τη δύναμη των αδυνάτων. Και αυτό ισχύει τόσο για την Ε.Ε. όσο και για τον καπιταλισμό γενικότερα. Είναι δηλαδή ζήτημα συσχετισμών.

Αυτά διατείνεται ο κύριος Δραγασάκης. Για να θυμηθούμε τώρα και τι υποστηρίζεται σχετικά με το ζήτημα αυτό στις Θέσεις (που η πλειοψηφία στην οποία ανήκει ο ίδιος όπως και οι Μηλιοσταθάτοι εισηγήθηκαν προς υπερψήφιση στο Ιδρυτικό Συνέδριο!)  και τι ακριβώς αναγράφεται στην Πολιτική Απόφαση (υπερψηφισμένη επίσης από την ίδια πλειοψηφία!).

Θέσεις: (Οι προγραμματικοί μας στόχοι) 3. Να επαναδιαπραγματευτούμε τις δανειακές συμβάσεις και να ακυρώσουμε τους επαχθείς όρους τους με βασικό δεδομένο ότι το ζήτημα του δημοσίου χρέους συνιστά πανευρωπαϊκό και όχι στενά ελληνικό πρόβλημα. Με πρόσθετο δεδομένο το ότι δεν πρόκειται να επιτρέψουμε ποτέ το να μετατραπεί η χώρα σε αποικία χρέους, στόχος της επαναδιαπραγμάτευσης οφείλει να είναι η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του ενώ εκείνο που απομένει οφείλει να αποπληρωθεί, μετά από μια περίοδο χάριτος, με δικαιότερους όρους και μέσω μιας ρήτρας που θα συνδέει τον ρυθμό αποπληρωμής με τον ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας. Ενδέχεται να διατυπωθούν κατά τη διαπραγμάτευση απειλές, ίσως και εκβιασμοί, περί διακοπής της χρηματοδότησης, περί εξόδου από το ευρώ, ίσως και άλλα. Αλλά, όπως ήθελε να συμπυκνώσει το σύνθημα που χρησιμοποιήσαμε «καμιά θυσία για το ευρώ», απόλυτη προτεραιότητα για μας είναι η αποτροπή της ανθρωπιστικής καταστροφής και η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών, και όχι η υπαγωγή σε υποχρεώσεις που άλλοι ανέλαβαν υποθηκεύοντας τη χώρα. Κατά συνέπεια, δεσμευόμαστε ότι θα αντιμετωπίσουμε το ενδεχόμενο τέτοιων απειλών ή εκβιασμών με όλα ανεξαιρέτως τα όπλα που μπορούμε να επιστρατεύσουμε ενώ είμαστε ήδη έτοιμοι να αναμετρηθούμε ακόμη και με τη χειρότερη έκβαση. Είμαστε βέβαιοι ότι σε μια τέτοια απευκταία περίπτωση ο ελληνικός λαός θα μας στηρίξει ανεπιφύλακτα.

Πολιτική Απόφαση: (Οι προγραμματικοί μας στόχοι) 13. 2. Αποτρέπουμε τη μετατροπή της χώρας μας σε αποικία χρέους. Επαναδιαπραγματευόμαστε τις δανειακές συμβάσεις και ακυρώνουμε τους επαχθείς όρους τους, θέτοντας ως πρώτο θέμα τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, πραγματοποιώντας λογιστικό έλεγχο. Όπως συμπυκνώνει το σύνθημα «καμιά θυσία για το ευρώ», απόλυτη προτεραιότητα για τον ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί η αποτροπή της ανθρωπιστικής καταστροφής και η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών, όχι η υποταγή σε υποχρεώσεις που ανέλαβαν άλλοι, υποθηκεύοντας τη χώρα. Δεσμευόμαστε ότι θα αντιμετωπίσουμε τις ενδεχόμενες απειλές και τους εκβιασμούς των δανειστών με όλα τα δυνατά όπλα που μπορούμε να επιστρατεύσουμε, ενώ είμαστε ήδη έτοιμοι να αναμετρηθούμε με οποιαδήποτε εξέλιξη, βέβαιοι ότι, σε κάθε περίπτωση, ο ελληνικός λαός θα μας στηρίξει.

Εμείς δεν βλέπουμε καμία συμβατότητα μεταξύ αυτών που όντως αποφασίστηκαν στο Ιδρυτικό Συνέδριο και αυτών που υποστηρίζει ο Δραγασάκης ότι αποφασίστηκαν. Αντίθετα, εκείνο που βλέπουμε είναι ότι ο Δραγασάκης έκοψε με το «έτσι θέλω κι έτσι μου γουστάρει»  την ‘‘ουρά’’ που το Συνέδριο αποφάσισε να αφήνει σταθερά: ευρώ, αλλά όχι πάση θυσία. Κι έτσι, αφού κολόβωσε ωραία και καλά τον ΣΥΡΙΖΑ, τον μετέτρεψε εν μία Κυριακή σε ΔΗΜΑΡ: πάση θυσία ευρώ. Και μάλιστα ―ω του θράσους!― με τη βούλα και τη σφραγίδα του Ιδρυτικού Συνεδρίου, υποτίθεται! Για πείτε μας τώρα εσείς: Στραβοί είμαστε και δεν βλέπουμε ό,τι δεν βλέπουμε και πουλάκια κάνουν τα μάτια μας που βλέπουν ό,τι βλέπουν;

Αλήθεια, που είναι όλοι αυτοί οι Συριζαίοι που ειρωνευόντουσαν τα 98άρια ποσοστά με τα οποία υπερψηφίστηκαν οι Θέσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ στο 19^ο Συνέδριό του; Δικαίως ειρωνευόντουσαν, δεν λέμε (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχουμε και τις ίδιες προθέσεις με όλους). Αλλά γιατί έχουν καταπιεί τη γλωσσίτσα τους τόσους μήνες τώρα και παρακολουθούν απαθείς τα κεντρικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, το ένα μετά το άλλο, να ποδοπατούν αναίσχυντα τις αποφάσεις 3.500 ανθρώπων; Πού είναι οι όλοι αυτοί οι ‘‘αντισταλινικοί’’ και αντι-τριτοδιεθνιστές, όλοι αυτοί που θέλουν ένα «κόμμα-ναό της δημοκρατίας» κι όχι «κόμμα-στρατώνα»; Πού είναι οι πολυπληθείς εραστές της αυτονομίας, οι ελευθεριακοί αμεσοδημοκράτες, οι πρεσβευτές της «Αριστεράς του 21 αιώνα»; Αυτό είναι το κόμμα που ενσαρκώνει τις ιδέες της Αριστεράς του 21^ου αιώνα; Ας γελάσουμε!

Κι αλήθεια, που είναι οι ‘‘μενσεβίκοι’’ του ΣΥΡΙΖΑ; Περί ποίων τυρβάζουν; Αν κρίνουμε από τη μέχρι τώρα τακτική τους, μάλλον θα γράφουν και θα ξαναγράφουν τις τροπολογίες που θα κατεβάσουν (για 278^η φορά…) προς ψήφιση στην επόμενη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής. Γράφουν και ξαναγράφουν τροπολογίες την ίδια ώρα που οι ‘‘μπολσεβίκοι’’ γράφουν ανενόχλητοι στα παλιά τους τα παπούτσια ό,τι από τις ψηφισμένες αποφάσεις δεν ταιριάζει στη δική τους ιδιαίτερη ‘‘αφήγηση’’! Ας κλάψουμε...

Η εικόνα, από το ramnousia.com.