What’s going on with Nicolas Sevastakis’ mind? And which side is he on?

Ασχοληθήκαμε πρόσφατα με τα τεκταινόμενα στη Βενεζουέλα, αφιερώνοντας στη χώρα τού Μπολιβάρ μία (και μισή) ανάρτηση. Ο σκοπός μας δεν ήταν βέβαια η πληροφόρηση για τα γεγονότα, που είναι ήδη γνωστά εδώ και αρκετές ημέρες, αλλά η κατάθεση κάποιων σκέψεων σχετικά με το πώς πρέπει να προσεγγίζουμε ως αριστεροί τα ‘‘περίεργα’’ που συμβαίνουν όταν η Δεξιά εκθρονίζεται από την Αριστερά στην κυβερνητική και κρατική εξουσία και η διαπάλη μεταξύ τους οξύνεται. Είπαμε εμείς τα δικά μας εδώ. Την Τρίτη που μας πέρασε, ο γνωστός καθηγητής τού Τμήματος Πολιτικών Επιστημών τού ΑΠΘ Νικόλας Σεβαστάκης, προσκείμενος στον ΣΥΡΙΖΑ και αυτοπροσδιοριζόμενος ως αριστερός ριζοσπάστης, είπε κι αυτός τα δικά του από τις στήλες τής Εφημερίδας τών Συντακτών, τα οποία και μας δημιούργησαν κάποια ερωτηματικά αρκετά μεγάλα, έτσι που τα βάλαμε στον τίτλο μας. Για πείτε τώρα κι εσείς.

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

Ριζοσπαστική Αριστερά και Βενεζουέλα

Υπάρχουν στιγμές της πολιτικής, όχι αναγκαστικά από τις κεντρικές ή τις περισσότερο εντυπωσιακές, που αναδεικνύουν βαθύτερα προβλήματα στην πολιτική μας κουλτούρα. Τόσο στα δεξιά όσο και στα αριστερά της πολιτικής σκακιέρας. Αναλογίζομαι, για παράδειγμα, τη στάση που φάνηκε να υιοθετεί ο ΣΥΡΙΖΑ έναντι όσων συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στη μακρινή Βενεζουέλα. Είναι γνωστό ότι στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει από χρόνια μια συναισθηματική και πολιτική έλξη έως ταύτιση με την «Μπολιβαριανή Επανάσταση» και το πείραμα Τσάβες. Λειτουργεί επίσης μια ολόκληρη νεο-τριτοκοσμική μυθολογία που αποτελεί συνέχεια του παλιού αντιιμπεριαλισμού των δεκαετιών του ’60 και του ’70. Από αυτές τις συναισθηματικές και πολιτικές ταυτίσεις προκύπτει, νομίζω, και η ανάγνωση των τωρινών συγκρούσεων στις πόλεις της Βενεζουέλας με όρους «αντεπανάστασης», «αντίδρασης των αστικών στρωμάτων» ή εξέγερσης των «κολεγιόπαιδων». Και αυτή η ερμηνεία, όπως πάντα, στηρίζεται σε κάποια πραγματικά δεδομένα: όντως, ο κόσμος που στηρίζει την κυβέρνηση Μαδούρο περιλαμβάνει ένα σημαντικό τμήμα των φτωχών, των πληβειακών και λαϊκών στρωμάτων. Αντίστοιχα, η αντιπολίτευση, στις κύριες εκδοχές της, διαθέτει μεγαλύτερα ερείσματα στις πιο εύπορες μερίδες του πληθυσμού της χώρας και ιδίως στη μορφωμένη νεολαία της μεσαίας τάξης. Είναι αλήθεια, λοιπόν, ως ένα βαθμό, ότι τα σχίσματα στη χώρα αυτή δεν μπορεί να ιδωθούν ως αφηρημένη αντιπαράθεση δημοκρατίας και αυταρχισμού, φιλελεύθερων και απολυταρχικών αξιών και προτύπων.

Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει κάτι ανησυχητικά ενοχλητικό στη στάση της ελληνικής ριζοσπαστικής Αριστεράς για τη σημερινή κρίση στη Βενεζουέλα. Το πρώτο που μου έρχεται στον νου είναι μια κραυγαλέα αντίφαση: από τη μια να ομνύει κανείς στην περίφημη ρήση του Πουλαντζά («ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρχει») και συγχρόνως να αναλύει τις καταστάσεις με θεωρίες περί όξυνσης της ταξικής πάλης και ιμπεριαλιστικής συνωμοσίας. Από τη μία να περισσεύουν οι δηλώσεις και εκδηλώσεις για τη δημοκρατία και τις απειλές στη δημοκρατία και συγχρόνως να μη λέγεται μια κουβέντα για τους περιφερόμενους ένοπλους μασκοφόρους που περιπολούν στους δρόμους των πόλεων της Βενεζουέλας ως «λαϊκή εξουσία» εκφοβίζοντας —και ενίοτε δολοφονώντας— αντικυβερνητικούς διαδηλωτές.

Τα προβλήματα, βέβαια, που βγάζουν στους δρόμους ένα σημαντικό κομμάτι του λαού στη Βενεζουέλα δεν μπορούν να κρυφτούν. Ακόμα και μια επιδερμική ανάγνωση του «Guardian» ή των ανακοινώσεων της Διεθνούς Αμνηστίας και των Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα αποκαλύπτει την εκρηκτική άνοδο της εγκληματικότητας και της ανομίας, την έλλειψη βασικών αγαθών αλλά και σοβαρά προβλήματα άσκησης ελευθεριών για εκείνους τους πολίτες της Βενεζουέλας που δεν έχουν την ίδια γνώμη με τους μηχανισμούς του κυβερνώντος κόμματος. Και βέβαια, πάνω από όλα, έχουμε την οργάνωση της βίας εναντίον ενός τμήματος του λαού το οποίο η κυβέρνηση Μαδούρο το στιγματίζει ως «φασίστες» και «αντιδραστικούς» που αποσκοπούν να πλήξουν την ειρήνη.

Όλα αυτά άραγε δεν σημαίνουν κάτι; Δεν απαιτούν, τουλάχιστον, την τήρηση κάποιων αποστάσεων και όχι βέβαια τη συμμετοχή σε πανηγυρικές εκδηλώσεις στη μνήμη του Τσάβες με τη συμμετοχή του πρέσβη της «Μπολιβαριανής Δημοκρατίας», όπως συνέβη προ ημερών στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης;

Κάνω την εξής σκέψη, που νομίζω ότι δεν αφορά πλέον το συγκεκριμένο ζήτημα αλλά την πολιτική κουλτούρα στην καθ’ ημάς ριζοσπαστική Αριστερά: εδώ λοιπόν, η συζήτηση για τη δημοκρατία —την πραγματική, τη ριζοσπαστική και αυθεντική, εννοείται— συγκαλύπτει συχνά την απροθυμία του χώρου να συμφιλιωθεί με τη φιλελεύθερη δημοκρατία και ορισμένους από τους πολιτικούς κανόνες της. Σε αυτούς τους κανόνες περίοπτη θέση πρέπει να έχει ο σεβασμός στα δεδομένα του πλουραλισμού και η απόρριψη κάθε ιδέας αποκλειστικότητας στην αντίληψη για την εκπροσώπηση του λαού. Το κράτος δικαίου, επίσης, προηγείται κάθε επιμέρους «ηγεμονικής στρατηγικής» διασφαλίζοντας έναν χώρο βασικών ελευθεριών για όλους.

Ακόμα δηλαδή και αν υποθέσουμε ότι οι διαδηλωτές-αντίπαλοι της «μπολιβαριανής εξουσίας» εκφράζουν συμφέροντα ή επιδιώξεις των εύπορων τάξεων, αυτό δεν δικαιολογεί την προσπάθεια έξωσής τους από το πολιτικό παιχνίδι και τη δημοσιότητα. Είναι και αυτοί κοινωνικά υποκείμενα όπως και ο κόσμος που διαδηλώνει αυτές τις μέρες υπέρ της κυβέρνησης.

Η αντίληψη ότι οι ταξικές βουλήσεις ή, αορίστως, τα «λαϊκά συμφέροντα» δικαιολογούν την έκπτωση σε αστικές και πολιτικές ελευθερίες είναι μια από τις χειρότερες κληρονομιές του παρελθόντος.

Γι’ αυτό και η προ ημερών ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ που μιλά για τους «δημοκρατικούς και σοσιαλιστικούς δρόμους της Βενεζουέλας» λειτουργεί, στη συγκεκριμένη συγκυρία, ως άκριτη νομιμοποίηση ενός καθεστώτος που μοιάζει να καταφεύγει περισσότερο στον νόμο της επιβολής παρά να απαντά στις αγωνίες των πολιτών του.

Όταν ένας τόσο αριστερός όπως ο Χρήστος Λάσκος, που «πιο αριστερά του βρίσκεται μόνο ο τοίχος», μεταμορφώνεται σε έναν τόσο κεντρώο, που «πιο κέντρο του βρίσκεται μόνο ο αριθμός 4 της οδού Voss Strasse»*!

*Voss Strasse 4: Η επίσημη διεύθυνση της Καγκελαρίας που ανήγειρε ο Αδόλφος Χίτλερ.

Τα όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία, όπου οι ντόπιοι ναζί πρωταγωνίστησαν  πολιτικά, παρακρατικά και παραστρατιωτικά στην  ανατροπή τής νόμιμα εκλεγμένης ρωσόφιλης κυβέρνησης Γιανουκόβσκι με σκοπό την ενίσχυση του …προλεταριακού διεθνισμού, μέσω τής πρόσδεσης της Ουκρανίας στο άρμα τής Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχουν δημιουργήσει οξύτατη κρίση στο μόνιμο ιδεολογικοπολιτικό vertigo από το οποίο πάσχει το ευρώδουλο κομμάτι τής Αριστεράς. Δηλαδή το ευρώδουλο κομμάτι τού ΣΥΡΙΖΑ —σιγά μη συγκαταλέγουμε τη ΔΗΜΑΡ στις δυνάμεις τής Αριστεράς!—, το οποίο, παρά τις κομματικές συλλογικές αποφάσεις, πέφτει στα γόνατα μπροστά στο ευρώ κάθε λίγο και λιγάκι. Και γιατί έχει προκαλέσει κρίση vertigo;

Γιατί, απλούστατα, έκοψε η μαγιονέζα και χάλασε η σούπα που θέλει την ακροδεξιά να είναι τάχα μόνο αυτή που διαπνέεται από ευρωσκεπτικιστικά αισθήματα, τα οποία φτάνουν μέχρι την ανοιχτή απόρριψη της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης». Στην Ουκρανία η ακροδεξιά επιθυμεί το ακριβώς αντίθετο! Να ενωθεί δηλαδή εις σάρκα μία με την ΕΕ. Και όχι απλώς η ακροδεξιά. Ποια ακροδεξιά;;; Εδώ μιλάμε για καραμπινάτους ναζί που σηκώνουν δίπλα στη σβάστικα τη μπλε σημαία με τα αστέρια!!!

Και βέβαια έκοψε και η άλλη μαγιονέζα. Αυτή με την οποία προσπαθούν οι φίλοι μας «ευρωπαϊστές» («διεθνιστές» δηλώνουν οι ίδιοι —άμα είναι έτσι, να δηλώσουμε κι εμείς Rolling Stones!) να σκεπάσουν την πραγματική φύση τής ΕΕ, αυτής που μπορεί να τη χαρακτηρίζουν από το πρωί ως το βράδυ «νεοφιλελεύθερη» , αλλά, βεβαίως, δεν αμφισβητούν τις «δημοκρατικές συντεταγμένες» της. Διάολε, λένε! Άλλο Μέρκελ, άλλο Χίτλερ! Ουδεμία αντίρρηση. Έλα όμως που η ΕΕ, με πρώτη και καλύτερη τη Μέρκελ, έχει πέσει στο κρεβάτι μαζί με τους ναζί και επιδίδεται σε όργια!

Αυτά βλέπουν οι φίλοι μας οι «αριστεροί ευρωπαϊστές» ή «αριστεροί ευρωκομμουνιστές» και τους πιάνει τεταρταίος πυρετός. Ειδικά δε εκεί στο Red Notebook, το ιδεολογικό προπύργιο του «χώρου», οι κρίσεις πανικού διαδέχονται η μία την άλλη. Διότι ξέρουν βέβαια ότι η Αριστερά εξ ορισμού και αδιαπραγμάτευτα πρέπει να στέκεται απέναντι από τους ναζί. Έλα όμως που, αν σταθούν αντιμέτωποι με τους ναζί, ενισχύουν τον ευρωσκεπτικισμό τών Ουκρανών (που δεν είναι καθόλου ακροδεξιοί, όπως θέλει όλους τους ευρωσκεπτικιστές η αριστεροευρωπαϊστική αφήγηση) και πλήττουν την εικόνα τής «οπωσδήποτε νεοφιλελεύθερης, πλην όμως δημοκρατικής κατά βάση ΕΕ»; Επόμενο είναι οι φίλοι μας να τα ‘‘έχουν παίξει’’. Τι να κάνουν, τι να κάνουν, προσπαθούν οι έρημοι να βρουν κάποια ισορροπία μεταξύ τών μέχρι πρότινος φιλορώσων κυβερνητικών και των ανατροπέων τους, στους οποίους πρώτο τραπέζι πίστα βρίσκονται οι ναζί. Πώς όμως να βρεις ισορροπία όταν, με δεδομένο ότι η Αριστερά βρίσκεται πάντα απέναντι στο ναζισμό, όπως είπαμε παραπάνω, η υπεράσπιση της κυβέρνησης Γιανουκόβιτς, παρά τη διαφθορά της και τη διαπλοκή της με τα συμφέροντα του ρωσικού ιμπεριαλισμού, πρέπει να είναι επίσης δεδομένη;

Πάντως, προσπάθησαν. Και ανέβασαν αρχικά ένα άρθρο της άγνωστής μας Σιμονίδας Αργυράκου (νεολαία ΣΥΡΙΖΑ οσφραινόμαστε), όπου η αρθρογράφος, αφού υπενθυμίσει με νόημα την καταστολή της κυβέρνησης Γιανουκόβιτς (να υποθέσουμε ότι, αν ήταν Βενεζουελάνα, θα βρισκόταν τώρα στους δρόμους διαμαρτυρόμενη για την καταστολή τής κυβέρνησης Μαδούρο;), μετά γράφει τα εξής αμίμητα:

Βλέποντας αυτό το αποτέλεσμα, [Σ. σ.: την επικράτηση της ναζιστικής δεξιάς] κάποιοι στην Αριστερά τείνουν να παίρνουν μέρος ενάντια στους διαδηλωτές (ταυτίζοντάς τους με τα συμφέροντα των ΗΠΑ και της ΕΕ)  ή, στην καλύτερη περίπτωση, να κρατάνε μια παγερά ουδέτερη στάση. Ξεχνάνε, όμως, δύο πράγματα. Πρώτον, ότι όταν κινούνται οι μάζες, αποκτούν εμπειρίες και αυτοπεποίθηση ότι μπορούν οι ίδιοι να αλλάξουν εκείνα που οι από πάνω δεν τολμάνε. Αυτοί που ξεσηκώθηκαν ενάντια σε μια φιλορώσικη κυβέρνηση, δεν θα διστάσουν πολύ αύριο να κάνουν το ίδιο απέναντι σε μια φιλοευρωπαϊκή κυβέρνηση, όταν κι αυτή τους απογοητεύσει. Δεύτερον, ότι στην περίπτωση της Ουκρανίας, μιας χώρας που βλέπει με ελπίδα ό,τι έρχεται από τη Δύση, η στάση τη Ευρωπαϊκής Αριστεράς μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο.

Αυτά μας έλεγε λοιπόν η Σιμονίδα Αργυράκου στις 22 τρέχοντος. Η «στάση τής Ευρωπαϊκής Αριστεράς μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο». Ποιον ακριβώς ρόλο μπορεί να παίξει η Ευρωπαϊκή Αριστερά στο φράγμα που πρέπει να μπει εδώ και τώρα στο ναζισμό εκεί στην Ουκρανία δεν μας εξήγησε η καλή μας φίλη.

Λίγες ώρες όμως μετά, την ίδια ημέρα, βγήκε για να κρατήσει τις ισορροπίες μεταξύ τού φιλορωσικού και του ευρωπαϊστικού στρατοπέδου (το δεύτερο, με έμβλημα τη σβάστικα σε περίοπτη θέση) το βαρύ πυροβολικό τών ultra διεθνιστών, ο Χρήστος Λάσκος. (Ναι, αυτός ο ίδιος ο οποίος έχει δηλώσει ότι ανήκει στο κομμάτι εκείνο τής Αριστεράς που «πιο αριστερά βρίσκεται μόνο ο τοίχος»…)

Είναι πολλά αυτά που είπε και δεν χωράνε όλα. Απομονώνουμε δύο αποσπάσματα. Στο πρώτο, αφού μας παραθέσει μερικά άκρως διαφωτιστικές πληροφορίες, στο τέλος καταλήγει να δηλώσει …άγνοια(!!!) για το τι συμβαίνει πραγματικά στην Ουκρανία και να νίψει κάπως τας χείρας του, φροντίζοντας να καλύψει την ατομική του αδυναμία μέσω τής καταφυγής σε πληθυντικό ευγενείας απόκρυψης και παραλλαγής:

Ξέρουμε πως ο φιλορώσος πρόεδρος Γιανουκόβιτς με τη παραστρατιωτική του αστυνομία, τη διαβόητη «Μπερκούτ», βρίσκονται, κατά πάσα πιθανότητα, πίσω από τις δολοφονίες διαδηλωτών από ελεύθερους σκοπευτές και σίγουρα διευθύνουν ένα όργιο καταστολής με τη σαφή παρότρυνση του Πούτιν. Γνωρίζουμε ακόμη πως ανάμεσα στους συγκεντρωμένους στην πλατεία Ανεξαρτησίας κεντρικό ρόλο παίζει ο ναζιστικός «Δεξιός Τομέας», ενώ οι αμερικανοί έχουν ιδιαίτερα στενές σχέσεις με το ακροδεξιό κοινοβουλευτικό κόμμα «Ελευθερία», που μέχρι πρόσφατα έφερε υπερηφάνως το όνομα «Εθνικοσοσιαλιστικό». Επιπλέον, οι αμερικανικές επιδιώξεις δεν ταυτίζονται με αυτές της ΕΕ και γι’ αυτό δεν βλέπουν με καθόλου καλό μάτι κάποια πιθανή συμμετοχή του αγαπημένου της Μέρκελ Βιτάλι Κλίτσκο σε μια κυβέρνηση.

Και, ξέροντάς τα αυτά, σχεδόν δεν ξέρουμε τίποτε. Ούτε για το κοινωνικό υπόστρωμα των γεγονότων –υπάρχει, αλήθεια;- ούτε και για το πολιτικό πρόσημο των αντιμαχόμενων. Πραγματικά, ποια είναι η ακριβής θέση της ουκρανικής Αριστεράς –το φιλορωσικό ΚΚ έχει 13% εκλογική δύναμη- στα συμβαίνοντα;[1]

Στο δεύτερο, με τους ναζί στα πρόθυρα της εξουσίας, βρίσκει την ώρα να μιλήσει για τα «κατασκευαστικά προβλήματα της Ουκρανίας» αναφερόμενος στις εκεί εθνοτικές διαφορές (δεν το ξέραμε πως ο Λάσκος είναι υπέρ τών φυλετικά και πολιτισμικά ομοιογενών, ‘‘καθαρών’’ εθνών»!!!) και επιχειρεί να χαράξει την αντιναζιστική στρατηγική με φυγή προς τα εμπρός. Δηλαδή προς τα …πίσω! Πόσο πίσω; Κάνα …αιώνα πίσω (ένα τσιγάρο δρόμο δηλαδή!), μέχρι τα χρόνια τής Λούξεμπουργκ και τη γνωστή διένεξή της με τον Λένιν ως προς το εθνικό ζήτημα! Προφανώς, η εδώ και τώρα απαιτούμενη για την Ουκρανία αντιναζιστική στρατηγική είναι για τον Χρήστο Λάσκο η επιβίβαση στη Μηχανή τού Χρόνου με προορισμό τη δεύτερη δεκαετία τού προηγούμενου αιώνα και αποστολή τη διόρθωση της ιστορικής εξέλιξης όπως αυτή διαμορφώθηκε από τους «εθνικιστές Ουκρανούς» που ήθελαν την εθνική τους αυτοδιάθεση και αυτονομία —σαν δεν ντρεπόντουσαν!

Φαίνεται, επιπλέον, πως η Ουκρανία, που σημαίνει άκρη, έχει μια δυσκολία συλλογικού αυτοπροσδιορισμού, στο μέτρο που η άκρη για διαφορετικές μερίδες του πληθυσμού είναι άκρη διαφορετικού πράγματος. Η άκρη της Ρωσίας ή η άκρη της Αυστροουγγαρίας (Δύσης), έστω κι αν στη μεγαλύτερη διάρκεια της Ιστορίας μετά από την κατάλυση του πρώτου, μεσαιωνικού, κράτους των Ρως,  με κέντρο το Κίεβο, δεν υπάρχει αμφιβολία πως επρόκειτο για το όριο της Ρωσίας.

Με αποτέλεσμα, το επινοημένο, όπως και όλα τα υπόλοιπα στον κόσμο, άλλωστε, ουκρανικό έθνος, να εμφανίζει κατασκευαστικά προβλήματα, που, ίσως, μαζί με πολλά άλλα, είναι μέρος της εξήγησης όσων συμβαίνουν εδώ και μερικά χρόνια και όχι μόνο τις τελευταίες μέρες.

Και, για να εξηγηθώ, παραπέμπω αναλυτικά στη Ρόζα Λούξεμπουργκ, ανοίγοντας και πάλι την συζήτηση σχετικά με τα «εθνικά ζητήματα», στο πλαίσιο της Αριστεράς, που, για κάποιο πραγματικά περίεργο λόγο, θεωρείται τελειωμένη με θέσφατο αναφοράς την θέση, που πήρε στην αρχή του προηγούμενου αιώνα ο Λένιν.[2]

Η Λούξεμπουργκ, λοιπόν, στις σχετικές σελίδες της κριτικής που κάνει, εν βρασμώ, στη Ρωσική Επανάσταση, ισχυριζόμενη πως «τα εθνικά κινήματα αποτελούν σήμερα το μεγαλύτερο κίνδυνο για το διεθνή σοσιαλισμό», χρησιμοποιεί κατεξοχήν το παράδειγμα της Ουκρανίας. Και, όπως όλοι οι   σοσιαλιστές της εποχής της, δεν φείδεται χαρακτηρισμών και επιθετικών εκφράσεων. Να, τι λέει:

«Η ρωσική Ουκρανία, στην αρχή του αιώνα, όταν οι ανοησίες του «ουκρανικού εθνικισμού» […] καθώς και τα παιδιαρίσματα του Λένιν για μια «Ανεξάρτητη Ουκρανία» δεν είχαν ακόμη εφευρεθεί, ήταν η ακρόπολη του ρωσικού επαναστατικού κινήματος […] Πώς έγινε […] να θριαμβεύσει η αντεπανάσταση; Το εθνικό κίνημα, ακριβώς, είναι αυτό που παρέλυσε το προλεταριάτο, με το γεγονός ότι το απέσπασε από τη Ρωσία και το παρέδωσε, στις χώρες της περιφέρειας, στην εθνική αστική τάξη […] Οι Μπολσεβίκοι, με την ηχηρή εθνικιστική τους φρασεολογία για το «δικαίωμα της αυτοδιάθεσης μέχρι και του αποχωρισμού σε κράτος», έδωσαν […] το πιο πολύτιμο και το πιο ευπρόσδεκτο πρόσχημα στην αστική τάξη όλων των παραμεθόριων χωρών για να υψώσει τη σημαία που ταίριαζε στις αντεπαναστατικές της επιδιώξεις […] Η καλύτερη απόδειξη γι’ αυτό είναι η Ουκρανία, που έπαιξε ένα τόσο μοιραίο ρόλο στις τύχες της Ρωσικής Επανάστασης. Ο ουκρανικός εθνικισμός [αντίθετα με τον τσέχικο, τον πολωνικό ή τον φινλανδικό] δεν ήταν παρά μια απλή ιδιοτροπία, μια μανία μερικών δωδεκάδων μικροαστών διανοουμένων, χωρίς τις παραμικρότερες ρίζες στις οικονομικές, πολιτικές και πνευματικές συνθήκες της χώρας, χωρίς καμιά ιστορική παράδοση. Η Ουκρανία δεν αποτέλεσε ποτέ ένα έθνος ή ένα κράτος με οποιονδήποτε εθνικό πολιτισμό, εκτός από την αντιδραστική ρομαντική ποίηση του Τσεβτσένκο […] Ένα εθνικό κίνημα χωρίς καθόλου ρίζες, που το πήραν στα σοβαρά, γίνεται έμβλημα και σημείο συγκέντρωσης για την αντεπανάσταση. Με αυτό το δίχως σπέρμα αυγό φτάσανε οι γερμανικές λόγχες ως το Μπρεστ Λιτόφσκ».

ΥΓ Τα δύο άρθρα στα οποία αναφερθήκαμε δημοσιεύτηκαν στο Red Notebook στις 22 Φεβρουαρίου, όπως είπαμε ήδη. Φαίνεται ότι κάποιο σύρμα έπεσε («σύντροφοι, θα μας πάρουν με τις ντομάτες, οι ναζί είναι με το ενάμιση πόδι στην εξουσία κι εμείς λέμε ότι κακώς έγινε ανεξάρτητο κράτος η Ουκρανία;») και έκτοτε το επιτελείο εκεί φρόντισε να ανεβάσει και μερικά ‘‘διορθωτικά’’, ορίτζιναλ ή αναδημοσιεύσεις. Ένα από αυτά είναι και το άρθρο τού Νίκου Σκοπλάκη «Ουκρανία: οι ναζιστές στην εξουσία (;)». Εκεί, παρά λίγο και θα γινόταν κάποια συζήτηση, αν ο αρθρογράφος δεν με έβρισκε politically incorrect για να την κάνει με ελαφρά πλάγια πηδηματάκια…

≈≈≈≈≈

[1] Και τα μικρά παιδιά ξέρουν ότι η θέση τής ουκρανικής Αριστεράς, δηλαδή τού Κομμουνιστικού Κόμματος, είναι εναντίον τού ευρωπαϊκού προσανατολισμού τής χώρας και φυσικά εκ διαμέτρου απέναντι από τις ναζιστικές συμμορίες. Μόνο ο Χρήστος Λάσκος δεν το ξέρει…

[2] Οι αναγνώστες που είναι γνώστες τών αντιλήψεων του Χρήστου Λάσκου δεν θα δυσκολευτούν να καταλάβουν ότι η ξινίλα του στο συγκεκριμένο ζήτημα για τον Λένιν οφείλεται στις …ψιλοεθνικιστικές επιρροές που κατά το Λάσκο ανιχνεύονται στην αντιιμπεριαλιστική λενινιστική θεωρία τού αδύναμου κρίκου…

Ο τρόμος τού μικροαστού-προοδευτικού-μετριοπαθή- αστικοδημοκράτη-αντιλαϊκιστή-φιλελεύθερου-κεντρώουαντιφασίστα-ακραίουαντικομμουνιστή-οικολόγου-πράσινου-αντιδραστικού μπροστά στο ενδεχόμενο μιας αριστερής κυβέρνησης, για την οποία φοβάται πως δεν θα είναι στα μέτρα του, αν και σκέφτεται να την ψηφίσει

Έγραφα πριν από δύο αναρτήσεις για τα τεκταινόμενα στη Βενεζουέλα, όπου εδώ και πολλές ημέρες επιχειρείται η αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης Μαδούρο:

Στη Βενεζουέλα, εδώ και χρόνια, η ανάρρηση του Τσάβες και των Τσαβίστας του στην κυβερνητική εξουσία έχει αποκαλύψει σε όλη της τη συνθετότητα τη μεγάλη διχοτομία μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς (ακούει κανείς από Περισσό μεριά; —οι σύντροφοι του Κομμουνιστικού Κόμματος Βενεζουέλας ακούνε πάντως, και μάλιστα πολύ-πολύ καθαρά!). Όπου στο στρατόπεδο της πρώτης θα βρεις πολλούς ορκισμένους δημοκράτες και μάλιστα «προοδευτικούς δημοκράτες», από αυτούς που στις δημοσκοπήσεις στην ερώτηση «πού αυτοτοποθετείστε στην κλίμακα Δεξιά — Αριστερά;» απαντούν μετά από ελάχιστη σκέψη «μάλλον προς την Αριστερά, θα έλεγα· ναι, ναι προς την Αριστερά, σίγουρα!», σε αρκετούς από τους οποίους «έρχεται να τραβήξουν πιστόλι» αν τους πεις «δεξιούς», […].

Και παρακάτω, εστιάζοντας στις αντιστροφές που παρατηρούνται όταν η Αριστερά γίνεται συμπολίτευση και η Δεξιά αντιπολίτευση, με τους όρους στην ευρεία τους έννοια τής μεγάλης διχοτομίας παρατηρούσα:  

Βλέπουμε τους Ηρακλείς τού «Νόμου και της Τάξεως», αυτούς που όταν ακούνε το σύνθημα «νόμος είναι τα δίκιο τού εργάτη» σταυροκοπιούνται έντρομοι ή το λοιδορούν, όλη αυτή τη στρατιά τών «μεσαίων τάξεων» την επανδρωμένη από μικροαστούς (μικροαστούς από «έννομο» υλικό συμφέρον ή από υπερβολικές δόσεις τής μικροαστικής ιδεολογίας) να έχουν βγει στα κάγκελα των δρόμων και των πλατειών. Σαν να τρελάθηκε η φύση και άρχισε ο ήλιος να βγαίνει από τη δύση, έτσι βγήκαν και οι νοικοκυραίοι τραγουδώντας «στους δρόμους θα κριθεί το δίκιο»! Πάνε οι νόμοι, πάει η τάξη, πάει και όλη η ιδεολογία τής «δημοκρατικής συναίνεσης» και της «συνθετικής επίλυσης των διαφορών»! Ποια συναίνεση και ποια σύνθεση; Μόνο τα όπλα που δεν έχουν πάρει —κι αυτό παίζεται, αν κρίνουμε από το πρόσφατο παρελθόν…

Δεν συμπληρώθηκαν καλά-καλά ούτε δύο μερούλες από τότε που έγραφα αυτά και βγήκε ένας από τους εγχώριους Ηρακλείς τής «δημοκρατικής συναίνεσης» από αυτούς τους ένθερμους πιστούς τού «καταδικάζουμε-τη-βία-οποθενδήποτε-και-αν-προέρχεται» δόγματος («ιδίως αν αυτή προέρχεται από την Αριστερά τού διαβόλου», συμπληρώνω εγώ, γιατί ντρέπονται να το πούνε αυτοί), βγήκε να ταχθεί με το μέρος τών «νοικοκυραίων» τής Βενεζουέλας και να επιστήσει για μία ακόμα φορά την προσοχή στον ΣΥΡΙΖΑ —που σκέφτεται εδώ και κάμποσο καιρό να ψηφίσει κι ο ίδιος — «να μη το παρακάνει σαν τον Μαδούρο» γιατί «θα φάει το κεφάλι του». Παραθέτουμε την παραίνεσή του (και μαζί την απάντησή του στο ερώτημα που θέταμε στην ανάρτηση της Παρασκευής which side are you on?) άνευ λοιπών σχολίων, μαζί με τη φωτογραφία που κοσμεί την ανάρτηση, η οποία και αποδεικνύει περίτρανα ότι ο «δημοκράτης» φίλος μας τάχθηκε εν μια νυκτί «με την πλευρά τής επανάστασης που διεκδικεί το δίκιο της στους δρόμους»… Τα ύστερα του κόσμου!

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

H Βενεζουέλα και το φάντασμα

Ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε δια πυρός και σιδήρου (λέμε τώρα) και λογικά θα είναι η επόμενη κυβέρνηση στην Ελλάδα. Ας προσέξει όμως μην πάει από Μαδούρο. Πχ κάθε φορά που ακούγεται από το ΚΟΚΚΙΝΟ η διαφήμιση της καμπάνιας που ετοιμάζεται για υποστήριξη της “Μπολιβαριανής κυβέρνησης” βγαίνει στα ερτζιανά το φάντασμα του Τσαουσέσκου και χαμογελάει σαρδόνια.