Τελικά, το υπαρκτό πρόσωπο που ‘‘φωτογράφιζε’’ ο Στρατής Τσίρκας με τον μυθιστορηματικό του ήρωα Ανθρωπάκι είναι ο Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος;;;

Ακόμα κι όσοι αριστεροί δεν έχουν διαβάσει την τριλογία τού Στρατή Τσίρκα Ακυβέρνητες Πολιτείες (όπως εγώ, λόγου χάρη, που το ομολογώ όχι χωρίς κάποια ντροπή), ξέρουν για το περίφημο Ανθρωπάκι, έναν από τους ήρωες που εμφανίζονται στις σελίδες της. Το Ανθρωπάκι είναι η ιδεοτυπική (και στερεοτυπική) φιγούρα του «σταλινικού» κομμουνιστή: άκαμπτος σαν μπετόν, με μανιχαϊστική σκέψη, μαντρόσκυλο «του Κόμματος» (δηλαδή τής ηγεσίας) έναντι κάθε υπονομευτή, πραγματικού, φανταστικού, ή κατασκευασμένου, πειθήνιος ιμάντας μεταφοράς τής εκάστοτε γραμμής και άτεγκτος στην υλοποίησή της μέχρι κεραίας, καχύποπτος με κάθε εκφραστή κριτικής σκέψης, δουλικός προς την «καθοδήγηση» και δεσποτικός προς τους κατώτερους στην κομματική ιεραρχία, αδιάφορος για τη φύση τών μέσων επίτευξης ενός σκοπού και άλλα τέτοια παρόμοια. Όλα αυτά δηλαδή τα στρεβλά χαρακτηριστικά τα οποία εμφανίζονται συχνότατα σε ανθρώπους που συγκροτούν ένα οποιοδήποτε μεγάλο ή μικρό σύστημα εξουσίας, ανεξάρτητα από τη βαθμίδα που καταλαμβάνουν σ’ αυτό, αλλά μέσω τής συμβολοποίησης που επιφέρει ο επιθετικός προσδιορισμός «σταλινικός» και τα παράγωγά του χαρακτηρίζουν τις στρεβλώσεις που παρατηρήθηκαν στο σοβιετικό σύστημα εξουσίας στα χρόνια τής διακυβέρνησης του Στάλιν. Είναι πολύ μεγάλη ιστορία που εκφεύγει των σκοπών του σημερινού σημειώματος το πώς αυτή η ‘‘σταλινοποίηση’’ του λόγου χρησιμοποιήθηκε για την υπονόμευση της ιδέας για κάθε ριζική αλλαγή τού ισχύοντος κοινωνικοοικονομικού παραδείγματος και την αντικατάστασή του από το σοσιαλιστικό, καθώς και το πώς αυτό συνέβη μπροστά στα μάτια τής παγκόσμιας Αριστεράς. Ας πούμε πάντως επιγραμματικά ότι η τελική κατάληξη αυτής τής χαμένης από την Αριστερά μάχης τών λέξεων, που αντιπροσωπεύει βέβαια μία μάχη ιδεών, είναι ότι ο δεκαπεντάρης που εισπράττει ένα βαρύ πατρικό χαστούκι επειδή άργησε να γυρίσει από το σινεμά τού Σαββάτου αποκαλεί από μέσα του τον πατέρα του «σταλινικό» (αν δεν τον πει «φασίστα» —θεωρία τών «δύο άκρων», είσαι εδώ;), ότι η στιγμή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη όταν έλεγε το «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους» και επέβαλε με τρομοκρατία την επαναφορά τους στο στρατόπεδο των επαναστατημένων είναι βεβαίως μία «επαναστατική στιγμή, λυπηρή αλλά αναγκαία» και επ’ ουδενί «σταλινική» κι ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ή ο Ανδρέας Παπανδρέου έχουν μείνει στη λαϊκή μνήμη ως «ισχυρές ηγετικές προσωπικότητες», παρά τις κάποιες πολλές «σταλινικές» πλευρές τους. Όπως είπαμε και παραπάνω, ουαί τοις ηττημένοις… Όσο για εμάς, όπως είναι γνωστό στους τακτικούς ή συχνούς αναγνώστες και αναγνώστριες, ποτέ δεν αποδεχθήκαμε τον όρο «σταλινικός» και τα παράγωγά του, γι’ αυτό και φροντίζουμε πάντα να κοτσάρουμε τα απαραίτητα εισαγωγικά —παράθεσης (« ») ή αμφισβήτησης και αμφισημίας (‘‘ ’’). Φυσικά, αυτό και μόνο αρκεί για να χαρακτηριζόμαστε από πολλούς δικούς μας (πόσω μάλλον από τους ‘‘άλλους’’)  «σταλινικοί». Γελάμε. Ιδίως όταν σκεπτόμαστε ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία αυτοί οι σύντροφοι είναι πρόθυμοι να κατέβουν σε μετά λαμπάδων ολονυκτία διαμαρτυρίας μπροστά στην Ακαδημία Αθηνών μαζί με την LGBT κοινότητα, συμπαραστεκόμενοι ολόθερμα στο αίτημά της να καταργηθεί η χρήση τής λέξης «πουστιά» ως γενικό συνώνυμο της δόλιας και ύπουλης πράξης και συμπεριφοράς…

Ξέφυγα όμως πολύ και το Ανθρωπάκι περιμένει.

Περιμένει;;; Πώς περιμένει;;; Δεν έχει πεθάνει εδώ και πολλές δεκαετίες, που η αρχή τους μας πηγαίνει πίσω έναν ολόκληρο αιώνα; Δεν έχει συντελεστεί οριστικά, τελεσίδικα και αμετάκλητα η «αποσταλινοποίηση» της Αριστεράς σε παγκόσμια κλίμακα; Κι αν θεωρήσουμε ότι η Ελλάδα αποτελεί εξαίρεση, καθώς ο «σταλινισμός» επιβιώνει μέσω τού ΚΚΕ, δεν βρίσκεται ακόμα κι εδώ σε αποδρομή, αφού το ΚΚΕ στην τελευταία επίσημη δημοσκόπηση της 17ης Ιουνίου τού 2012 έχασε τους μισούς ψηφοφόρους του; Δεν ξέρουμε πόσοι και πόσες τα πιστεύετε αυτά, αλλά σας έχουμε κακά νέα και πολύ θα σας πικράνουμε.

Αν αληθεύει ότι όλα εκείνα που χαρακτηρίζονται γενικά ως εκδηλώσεις «σταλινισμού» απαντώνται σε κάθε σύστημα εξουσίας —που αληθεύει όσο το ότι η Γη κινείται γύρω από τον Ήλιο—, κι αν αληθεύει ότι κάθε πολιτική οργάνωση, μεγάλη (κόμμα) ή μικρή (οργάνωση), αποτελεί ένα τέτοιο σύστημα εξουσίας —που αληθεύει όσο ότι το φως διαδίδεται με μεγαλύτερη ταχύτητα από τον ήχο—, τότε δεν μπορούμε να καταστήσουμε άτρωτο από φαινόμενα «σταλινισμού» κανένα απολύτως κόμμα, ανεξαρτήτως οποιουδήποτε ιδεολογικού προσήμου, άρα ούτε τής Αριστεράς. Εξ αυτού συνάγεται με απόλυτη βεβαιότητα —και τώρα μεταφερόμαστε αποκλειστικά στην περιοχή τής Αριστεράς— ότι τα διάφορα Ανθρωπάκια, δεν κατοικοεδρεύουν μόνο στον Περισσό όπως πολλοί εκτός τής επιρροής τού ΚΚΕ αριστεροί πιστεύουν ή θέλουν να πιστεύουν γιατί βολεύει τη συνείδησή τους ή τις επιδιώξεις τους. Ανθρωπάκια μπορείς να βρεις παντού, αλλού λιγότερα κι αλλού περισσότερα, άλλα κυνικά και απροκάλυπτα κι άλλα με ‘‘δημοκρατικό’’ προσωπείο. Κι αυτό καθιστά άνευ νοήματος πλέον το ερώτημα που απασχόλησε αριστερούς κριτικούς λογοτεχνίας και γενικότερα τον κόσμο τής Αριστεράς για πολλά χρόνια μετά την έκδοση της τριλογίας τού Τσίρκα, σχετικά με το υπαρκτό πρόσωπο που υπονοούσε ο στρατευμένος στην Αριστερά συγγραφέας μέσα από τον συγκεκριμένο λογοτεχνικό ήρωα. Το Ανθρωπάκι δεν έχει ένα και μόνο όνομα —και δεν σουλατσάρει στο προαύλιο ενός και του ίδιου πάντα κόμματος—, ούτε συνδέεται αποκλειστικά με μία εποχή. Έχει πολλά και κυκλοφορεί με τη Μηχανή τού Χρόνου.

Ισχυριζόμαστε πως ένα από τα πολλά ονόματά του θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και αυτό τού Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου.

Δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι αυτός ο ισχυρισμός θα ξεσήκωνε θύελλα στο επιτελείο τού Red Notebook, της διαδικτυακής έδρας τών «αριστερών ευρωπαϊστών» τού ΣΥΡΙΖΑ, διαχειριστής τής οποίας είναι ο Παπαδάτος.  «Ο Δημοσθένης …Ανθρωπάκι;;; Τι λέτε, ρε λασπολόγοι και προβοκάτορες;;;».

Για να τα λέμε όλα, τυπικά έχουν κάθε δίκαιο να μας σούρουν τόσα κι άλλα τόσα! Ο ΔΑΠ είναι ορκισμένος ‘‘αντισταλινικός’’, κληρονομιά τών τροτσκιστικών ιδεολογικών καταβολών του, δεδηλωμένος και υπεράνω πάσης υποψίας θιασώτης τής εξάπλωσης τών δημοκρατικών ιδεωδών μέσα σε όλη την κοινωνία, άρα πρωτοστάτης φρουρός τών εσωκομματικών δημοκρατικών διαδικασιών, εχθρός κάθε εκ τών άνω εκπορευόμενου αυταρχισμού, επιβολής και πειθαναγκασμού χάριν σκοπιμοτήτων. Έτσι είναι. Τα προσυπογράφουμε ακόμα κι εμείς, που τον έχουμε πιάσει στο στόμα μας ουκ ολίγες φορές, κι όχι για καλό βέβαια. Ναι, ακόμα κι εμείς τα προσυπογράφουμε. Πού τα προσυπογράφουμε; Μα… «στα χαρτιά»! Εκεί ακριβώς που είναι καταγραμμένες όλες οι παραπάνω ιδιότητες του ΔΑΠ!

Είχε ο Δημοσθένης ‘‘χρυσή’’ ευκαιρία να μεταφέρει στην πράξη όλες τις αρετές που εμμέσως (δια τών άρθρων του) διατείνεται στα χαρτιά ότι τον χαρακτηρίζουν. Η ‘‘χρυσή’’ αυτή ευκαιρία ήταν η τελευταία συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, μέλος τής οποίας είναι και ο ίδιος, το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε. Όπως έχουμε εξηγήσει, εκεί έγιναν πράγματα και θάματα. Με αποκορύφωμα τον πρωτοφανή και ‘‘σταλινικότατο’’ εκβιαστικό πειθαναγκασμό στον οποίο προχώρησαν θρασύτατα τα ‘‘αντισταλινικά’’ στελέχη που συναποτελούν το ηγετικό (προεδρικό) επιτελείο: «Γουστάρετε, σύντροφοι, Χαραλαμπίδου, Κριτσωτάκη και Κυρίτση; Θα πάρετε ‘‘πακέτο’’ Βουδούρη, Καρυπίδη και Μπενέτο.»!!! Πεδίο δόξης λαμπρό η εναντίωση σε αυτό το δημοκρατικοφανές πραξικόπημα για έναν ανυποχώρητα ‘‘αντισταλινικό’’ και διαπρύσιο κήρυκα της «πλέριας δημοκρατίας» σαν τον ΔΑΠ…

Πώς το αξιοποίησε; Γράφοντας ένα άρθρο 870 λέξεων (μαζί με τον τίτλο) στο οποίο δεν βρήκε ούτε μία (1!) λέξη να πει, έστω και υπαινικτικά, για τις αθλιότητες που διαπράχτηκαν το Σαββατοκύριακο της Κεντρικής Επιτροπής. Επιπλέον (και ίσως χειρότερα), δεν είπε το παραμικρό ούτε καν για την άθλια στάση που ο ηγετικός μηχανισμός τού ΣΥΡΙΖΑ επιφύλαξε στη Συντρόφισσα Ελένη Πορτάλιου —όχι, το Σ  δεν είναι λάθος, ούτε προσωπολατρία—, παρά το γεγονός ότι αναφέρθηκε σε αυτήν! Προτίμησε να στηρίξει «το κόμμα» (δηλαδή την ηγεσία). Ήταν δε τόσο υπερήφανος για το άρθρο του, που το διατήρησε στην πρώτη σελίδα τού site επί δύο ημέρες!

Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ. Αλλά να μην παραλείψετε να διαβάσετε και τα σχόλια. Δεν πιστεύουμε ότι οι κατηγορίες που του προσάπτουν ευσταθούν όλες. Έτερον εκάτερον. Διαβάζοντας τις παρατηρήσεις μερικών σχολιαστών, εμείς τουλάχιστον, αισθανθήκαμε κάπως λιγότερο απαισιόδοξοι. Και λιγότερο μόνοι —αν εξαιρέσουμε βέβαια τη συντροφιά που μας κρατούν εδώ κάτι λίγοι παλιοί και, ελπίζουμε, όχι τελευταίοι Μοϊκανοί…

Η photo είναι τού Michael Burlak. Από το photodom.com.