Για την Ελένη Πορτάλιου: Οἱ μὲν ἄνδρες γεγόνασιν ἡμῖν γυναῖκες, αἱ δὲ γυναῖκες ἄνδρες

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, αυτή τη φράση («οι άντρες μου έγιναν γυναίκες και οι γυναίκες άντρες») την είπε ο Ξέρξης για την Αρτεμισία όταν, κατά τη ναυμαχία τής Σαλαμίνας, την είδε από το λόφο τού Αιγάλεω να βυθίζει ένα πλοίο (που νόμιζε πως ήταν) ελληνικό, ενώ τα κυβερνημένα από άντρες κυβερνήτες πλοία τού στόλου του σκόρπιζαν μέσα σε πανικό. Εμείς, εγώ (θα εξηγηθεί παρακάτω το α´ πρόσωπο) τη λέμε για την Ελένη Πορτάλιου, το επί δεκαετίες στέλεχος της Αριστεράς και επί κεφαλής (μέχρι την Παρασκευή που μας πέρασε) της Ανοιχτής Πόλης, της Δημοτικής Παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ στην Αθήνα.  

Ειδοποιημένοι από έναν κατά τα φαινόμενα παλιό αριστερό αναγνώστη μας (παλιός μεν, αλλά όντως αλλιώς δε), μπήκαμε στο RProject και διαβάσαμε την ομιλία τής Ελένης Πορτάλιου στην τελευταία και εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής τού ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μία ομιλία κόλαφος προς τις χοντρόπετσες παρειές τής ηγεσίας τού ΣΥΡΙΖΑ και εκείνους που επανδρώνουν το μηχανισμό της και, από την άλλη, ένα υψηλό δείγμα αριστερού ήθους (όπως το καταλαβαίνουμε εμείς), το οποίο και δικαιώνει την αγάπη που τρέφουμε για τους παλιούς, ‘‘αμετανόητους’’ αριστερούς. Θα διαβάσετε και, πιστεύω, θα καταλάβετε κι εσείς. Εννοείται ότι δεν θα δυσκολευτείτε να συμπεράνετε μετά βεβαιότητας, πως ένα από τα 67 χέρια που σηκώθηκαν για να καταψηφίσουν την κατάπτυστη ιδέα τής ψηφοφορίας-πακέτο για την οποία μιλήσαμε στην προηγούμενη ανάρτηση ήταν της Ελένης Πορτάλιου.

Πριν δώσω το λόγο στη συντρόφισσα, να της αφιερώσω από καρδιάς το τραγούδι που ακολουθεί. Το αξίζει μέχρι την τελευταία λέξη και νότα. Κρίμα που δεν θα μάθει ποτέ ότι τής το αφιερώνει κάποιος με τον οποίο, λίγα χρόνια πριν, όταν εκείνος ήταν ακόμα χειρότερο ‘‘κοκοράκι’’ κι από όσο είναι μερικές κάμποσες φορές σήμερα, είχε ‘‘ψιλοαρπαχτεί’’ σε μία εκδήλωση της Ανοιχτής Πόλης επειδή τον θεώρησε ‘‘σταλινικό’’…

ΥΓ Στην επόμενη ανάρτηση θα επιχειρήσουμε να ξεχωρίσουμε τους ‘‘αρσενικούς’’ από τους ‘‘θηλυκούς’’, όπως έλεγε κι ο Λάμπρος Κωνσταντάρας στην ταινία «Η Αλίκη στο Ναυτικό». Ή, για να το πολιτικοποιήσω και να αποφύγω κιόλας να κατηγορηθώ επί σεξισμώ, θα επιχειρήσουμε να ξεχωρίσουμε τους ‘‘σταλινικούς’’ από τους ‘‘αντισταλινικούς’’…

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

Ελένη Πορτάλιου. Λόγος στην Κεντρική Επιτροπή.

Χθες (Παρασκευή 31/1) στις 6.00 το απόγευμα και ενώ τα δελτία ειδήσεων ανακοίνωναν τον υποψήφιο δήμαρχο Αθηναίων του ΣΥΡΙΖΑ κλήθηκα από 3 αρμόδιους συντρόφους για να μου γνωστοποιηθεί η απόφαση που είχε ήδη ληφθεί και, εξ όσων αντιλαμβάνομαι, είχε σχεδιαστεί κάποιο χρόνο πριν.

Ουδεμία συζήτηση προσώπου είχε γίνει στην Ανοιχτή Πόλη ή στην Οργάνωση Αθήνας. Αντιθέτως έχω υποστεί βάναυση συμπεριφορά από τη Γραμματεία του Τμήματος Αυτοδιοίκησης της Κ.Ε. ορισμένα μέλη της οποίας με απέκλεισαν από την παρουσίαση της απόφασης για τις δημοτικές εκλογές στις οργανώσεις του κόμματος πανελλαδικά, ακόμα και στην Α΄  Αθήνας.

Από τον Ιούλιο του 2013 παρακολουθώ τις αλλεπάλληλες διαρροές που αφορούν στο πρόσωπο του υποψηφίου δημάρχου της Αθήνας, στις οποίες κάποια στιγμή ενεπλάκη και το πρόσωπό μου, χωρίς αυτές ν’ αποτελούν προϊόν έστω άτυπης συζήτησης σε κάποιο αρμόδιο όργανο της Ανοιχτής Πόλης ή της Α΄ Αθήνας. Παράλληλα, οι κατοχυρωμένες δημοκρατικές διαδικασίες της Ανοιχτής Πόλης παραβιάστηκαν το τελευταίο διάστημα συστηματικά.

Σ’ αυτό το θολό τοπίο, η απόφαση και  η ανιδιοτελής συμμετοχή μου στους κοινωνικούς αγώνες και στην οικοδόμηση του ΣΥΡΙΖΑ —ξέρετε πολύ καλά ότι δεν περιαυτολογώ— έχει ως ανταπόδοση τον δημόσιο εξευτελισμό και την ενημέρωσή μου για θέματα της Ανοιχτής Πόλης από τηλεοράσεως και λοιπών media.

Προφανώς και δεν διεκδικώ αυτά που πολλοί ονομάζουν θέσεις και αξιώματα και ευτυχώς έχω την πορεία ζωής μου που το αποδεικνύει. Αυτή, όμως, η στάση μου δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως υποτέλεια ή σιωπή σε χειρισμούς και τακτικισμούς που πλήττουν θεσμούς και πρόσωπα. Γιατί τέτοια ήθη δεν αρμόζουν σε κανένα δημοκρατικό κόμμα, πολύ περισσότερο σ’ ένα κόμμα της αριστεράς που διεκδικεί την κυβέρνηση για να οικοδομήσει μεταξύ άλλων δημοκρατικούς θεσμούς. Και απορώ πως επιλέγουμε ένα νέο σύντροφο —τον υποψήφιο δήμαρχο της Αθήνας— καθόλα σεβαστό κι αξιόλογο, σ’ ένα θεσμό που στη λαϊκή συνείδηση παραπέμπει εν δυνάμει στη χειραφέτηση και τη συμμετοχή, μέσα από διαδικασίες οι οποίες βρίσκονται στην αντίποδα του κεντρικού προτάγματος αποκέντρωση με αυτοδιοίκηση.

Η αυτοδιοικητική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, όπως περιγράφηκε πολύ συνοπτικά στο γνωστό τετρασέλιδο, το οποίο δεν τηρήθηκε και τα δρώντα δημοτικά σχήματα δεν είναι αχρείαστες τυπικότητες που σαρώνονται σε πρώτη ευκαιρία για να υιοθετηθούν τρέχουσες πρακτικές ενός πεπαλαιωμένου μιντιοκρατούμενου πολιτικού συστήματος. Το εμείς και οι άλλοι, το εμείς σε αντιπαράθεση με τους άλλους στην αυτοδιοίκηση συνεπάγεται μια σειρά επιλογές που αφορούν συγκεκριμένα στην ανασυγκρότηση του διαλυμένου κοινωνικού κράτους και της δημοκρατίας και στην κοινωνική/ παραγωγική ανασυγκρότηση μέσα από τη δημιουργία ενός ρεύματος συμμετοχής των τοπικών κοινωνιών και αλληλοδέσμευσης μεταξύ των πολιτών και των δημοτικών σχημάτων. Κανένα πρόσωπο δεν θα σώσει την κοινωνία χωρίς αριστερό πρόγραμμα που εκφράζει μεγάλα σύνολα και χωρίς κινητοποίηση ευρύτατων κοινωνικών δυνάμεων που υλοποιούν τοπικά την αναγκαία κοινωνική συμμαχία για την ανατροπή.

Αυτό ακριβώς σημαίνει ότι η μάχη στην αυτοδιοίκηση είναι πολιτική. Η πολιτική διάσταση δεν προκύπτει επειδή σηματοδοτείται από γνωστά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που αφήνουν άλλους τομείς δουλειάς αλλά από τη συγκριμένη πολιτική ρήξης και ανατροπής που αλλάζει τις τοπικές κυβερνήσεις με τη συμμετοχή των τοπικών κοινωνιών και με πρόγραμμα που απαντά στις ανάγκες τους.

Για όλους αυτούς του λόγους στηρίζουμε ενεργά και με σταθερή παρουσία δημοτικά σχήματα τα οποία λειτουργούν ταυτόχρονα στο θεσμό και την κοινωνία, συμβάλλοντας στη δημιουργία της κοινωνικής κίνησης που νοηματοδοτεί το θεσμό και τον προφυλάσσει από την περιχαράκωση και τη γραφειοκρατία.

Η θεωρία εν προκειμένω δεν είναι θεωρητικολογία, ούτε το Ινστιτούτο Πουλαντζάς πίνακας για σαλόνι διανοούμενων. Καμία δύναμη της αριστεράς δεν άλλαξε τις καταστάσεις χωρίς αλληλοσυμπλήρωση θεωρίας και πράξης και καμία ανατροπή, ακόμα και η μικρότερη, δεν έγινε στην ανθρώπινη ιστορία χωρίς τη λαϊκή εμπλοκή και τη λαϊκή δημιουργία.

Ως επικεφαλής της Ανοιχτής Πόλης αγωνίστηκα για να είναι προβεβλημένη η Ανοιχτή Πόλη και όχι η επικεφαλής της. Να είναι η Ανοιχτή Πόλη μέσα στην κοινωνία και όχι μόνο στις κλειστές αίθουσες του δήμου. Για να συνδεθούμε έμπρακτα και μαζικά με τους εργαζόμενους του δήμου και τις λαϊκές τάξεις της Αθήνας που τσακίζει η κρίση. Αυτό το υπόδειγμα συλλογικής λειτουργίας και σημαντικών αποτελεσμάτων νομίζω ότι δεν είναι πλέον αποδεκτό. Είναι χρήσιμο προς στιγμήν γιατί βοηθά στο εκλογικό ποσοστό αλλά δεν αποτελεί οργανικό στοιχείο του σχεδίου ανατροπής, όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και αλλού. Μ’ άλλα λόγια αυτό το υπόδειγμα κι’ εγώ προσωπικά φαίνεται ότι δεν χωρούμε στο εν εξελίξει σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ για την κυβέρνηση που επιδιώκει να πάρει και την πολιτική την οποία θα εφαρμόσει.

Στο πρώτο πλανο τής εικόνας, η Ελένη Πορτάλιου σε κάποια διαδήλωση. Από το rproject.gr.