Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει. Ενίοτε, είναι η δική σου γλώσσα που τσακίζει τα δικά σου κόκαλα!

Στην εικόνα βλέπετε την ορίτζιναλ αφίσα που ο αμερικανός γραφίστας Seymour Goff δημιούργησε για λογαριασμό τών υπηρεσιών πληροφόρησης και προπαγάνδας τών ΗΠΑ στα χρόνια τού Β´ Παγκοσμίου Πολέμου. Το νόημα του σλόγκαν Loose Lips Might Sink Ships (τα χαλαρά χείλη μπορεί να βυθίσουν πλοία) είναι: κρατήστε κλειστό το στόμα σας για στρατιωτικά ζητήματα, γιατί αυτό που θα πείτε μπορεί να βοηθήσει εν αγνοία σας και παρά τις προθέσεις σας τον εχθρό με πληροφορίες που θα αξιοποιήσει εναντίον μας. Αρχικά, το μήνυμα απευθυνόταν στο προσωπικό τού πολεμικού ναυτικού τών ΗΠΑ, αλλά γρήγορα το σλόγκαν απέκτησε ευρύτερο νόημα και η καμπάνια χρησιμοποιήθηκε για το σύνολο των ενόπλων δυνάμεων, τα μέλη τών οικογενειών τους και γενικότερα για όλους τους πολίτες (μια ιδέα για τις πάμπολλες εικαστικές παραλλαγές τού μηνύματος μπορείτε να πάρετε εδώ).  Πώς μού ήρθε και το θυμήθηκα τώρα;

Μου ήρθε γιατί με αφορμή το σχόλιο στο λογαριασμό facebook τού Red Notebook για την «κυβέρνηση της Αριστεράς που θα διαλύσει τα καθάρματα της ΔΙΑΣ», θυμήθηκα πόσες φορές διάφοροι από τον ΣΥΡΙΖΑ επιδεικνύουν ασύγγνωστη επιπολαιότητα σε δημόσιες τοποθετήσεις και δηλώσεις τους, με αποτέλεσμα να τροφοδοτούν τη χυδαία προπαγάνδα τής κυβέρνησης και των παπαγάλων της. Θυμίζω εν τάχει και συνοπτικά τα πιο χοντρά περιστατικά που μου ’ρχονται στο νου αυτή τη στιγμή και σημειώθηκαν από τις εκλογές τού 2012 και μετά, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε αξιωματική αντιπολίτευση, άρα και τα μικρά παιδιά κατάλαβαν ότι έμπαινε πια στο στόχαστρο ως υπ’ αριθμό 1 στόχος:

Τον Παναγιώτη Λαφαζάνη να απαντάει επήκοον όλης τής Ελλάδας στην ερώτηση αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος να κυβερνήσει «όχι, δεν είμαστε έτοιμοι να κυβερνήσουμε».

Τον βουλευτή Χρήστο Καραγιαννίδη, ιδιαίτερα μαχητικό βουλευτή σε δράσεις τού δρόμου, αλλά και ιδιαίτερα απρόσεκτο στα ‘‘προφορικά’’, να δηλώνει σε συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής πως «δεν υπάρχουν εθνικά σύνορα», αν και ξέρει —ή θα έπρεπε να ξέρει— ότι μπορεί να την παρακολουθήσει ακόμα κι ο Δένδιας, φτάνει να επιδείξει την ελάχιστη προνοητικότητα να βάλει περούκα.

Τον βουλευτή Βαγγέλη Διαμαντόπουλο να δίνει από το βήμα τής Βουλής «ραντεβού στα γουναράδικα.

Τον Μανώλη Γλέζο να αναφέρεται ειρωνικά, από το βήμα τής Βουλής κι αυτός, στις προϋποθέσεις συνεργασίας τού ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ, χωρίς να φροντίζει να προφυλάξει εαυτόν και το κόμμα του από οποιοδήποτε μοντάζ τών λόγων του.

Τέλος, για να κλείσουμε όπως ανοίξαμε, κάποιον κουφιοκεφαλάκη τού Red Notebook —που δεν είναι βέβαια υποχρεωτικό να ήταν ο Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος— να εκφράζεται για τη μονάδα τής ΔΙΑΣ από τον επίσημο λογαριασμό facebook τού site, όπως θα μπορούσαμε να εκφραστούμε εμείς από αυτό το ψευδώνυμο blog, που δεν εκφράζει παρά μία αδέσποτη παρέα (κι αυτό όχι πάντα).

Τα παραπάνω περιστατικά δεν είναι βέβαια όλα τής ίδιας βαρύτητας, ούτε της ίδιας ειδικής αιτιολογίας. Άλλες οι συνέπειες για ένα φάλτσο τού Λαφαζάνη, άλλες για ένα τού Διαμαντόπουλου. Κι αν για τον απρόσεκτο σχολιαστή τού Red Notebook μπορείς να πεις ότι δεν συγκράτησε τη δικαιολογημένη οργή του, για τον Καραγιαννίδη ξέρεις ότι έπεσε για άλλη μία φορά θύμα τών ιδεοληψιών του. Ωστόσο, όλες είχαν τις αρνητικές συνέπειές τους, άλλες μεγαλύτερες κι άλλες μικρότερες. Κι όσο κι αν η ειδολογική αιτιολογία τους διαφέρει, από τη στιγμή που το φαινόμενο των απρόσεκτων στομάτων με τα loose lips καταγράφεται συστηματικά σε έναν πολιτικό χώρο, δεν μπορεί, κάποια γενική αιτία πρέπει να υπάρχει από πίσω —αιτία πολιτικής φύσης βέβαια, γιατί τίποτε δεν επιτρέπει τη σκέψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, για κάποιο μυσυηριώδη και ανεξιχνίαστο λόγο, προσελκύει στελέχη με μειωμένο IQ.

Κατά τη γνώμη μας, αυτό το γενικό αίτιο δεν είναι άλλο από τη χαμηλή αίσθηση συλλογικότητας (κομματικότητας εν προκειμένω) και άρα, αντίστροφα, την υψηλή αίσθηση ατομικότητας, που χαρακτηρίζει όλο το χώρο τού ΣΥΡΙΖΑ. Από τα μέλη του που δεν θυσιάζουν ένα απόγευμα όταν το κόμμα τους τα καλεί μπροστά στη Βουλή, μέχρι τα στελέχη του που προτιμούν να εκφραστούν (ή να εκτονωθούν) ατομικά, παρά να σφίξουν τα χείλη τους —ή να γυρίσουν αλλιώς τη γλώσσα τους!— χάριν τού γενικότερου σκοπού.

Η εικόνα, από τη Wikipedia.