Ερασιτέχνες και επαγγελματίες…

Όπως η προ-προηγούμενη, έτσι κι αυτή είναι μια έκτακτη και εκτός προγραμματισμού ανάρτηση. Όπως η προ-προηγούμενη, έτσι κι αυτή προέκυψε μέσα από την διαδικτυακή επικοινωνία. Είναι όμως τελείως διαφορετική από την προ-προηγούμενη περίπτωση. Εκείνη αφορούσε σε διάλογο. Η σημερινή αφορά σε «διάλογο». Είναι μια μικρή και διδακτική ιστορία, από τις χιλιάδες παρόμοιες του διαδικτύου. Ίσως λίγο πιο σημαντική από τις πολλές, μια και αφορά σε ήθη και έθιμα των διαδικτυακώς πολιτικολογούντων. Αξίζει τον κόπο να τη διαβάσετε.

Ψάχνοντας στα blogs για αναφορές στην ταινία «Ψυχή Βαθιά» δεδομένου ότι εκκρεμεί ένα post ακόμα για τις κριτικές της ταινίας (να δούμε πότε θα το τελειώσουμε!), φτάσαμε από καραμπόλα σε καραμπόλα, όπως συχνά συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις, σε ένα blog ονόματι «Η καλύβα ψηλά στο βουνό». Είδαμε τη σχετική ανάρτηση, αλλά πριν συνεχίσουμε την περιήγηση μάς τράβηξε ένα post με τίτλο «Η ταξική φύση του Εμφυλίου στα χρόνια της Κατοχής».

Ήταν ένα μεγάλο κείμενο σχεδόν 5.000 λέξεων. Παρά το γεγονός ότι περιείχε πολλές αναφορές σε ιστορικά γεγονότα και μάλιστα ακόμα και από το μικροϊστορικό πεδίο, ο συντάκτης δεν παρέθετε ούτε μία βιβλιογραφική αναφορά ως πηγή. Θελήσαμε να λύσουμε την απορία μας στέλνοντας ένα σχόλιο, το οποίο, χωρίς να αξιολογεί το περιεχόμενο του post, περιοριζόταν στη διευκρινιστική αυτή ερώτηση και μόνον. Κι εδώ είναι που …shit happens! Παραθέτουμε αυτούσιο το «διάλογο»:

Εμείς: «Φίλοι της καλύβας ψηλά στο βουνό, [σ.σ.: Το blog είναι ομαδικό] Το ποστ βρίθει ιστορικών γεγονότων, πολλές φορές λεπτομερειακών. Μας προκαλεί όμως μεγάλη απορία το γεγονός πως δεν μπαίνετε στον κόπο να παραθέσετε ούτε μία (αρ. 1) βιβλιογραφική πηγή, όπως συνηθίζεται ακόμα και στα “ερασιτεχνικά” ιστοριογραφήματα του διαδικτύου. Ποιό είναι το σκεπτικό αυτής της παράλειψης; Τα λέμε».


Περιέχει το σχόλιό μας κάτι το μεμπτό; Παραβιάζει κάποιον κανόνα καλής διαδικτυακής συμπεριφοράς; Διατυπώνει, έστω, κάποιο «υπονοούμενο»; Κι όμως. Μάς έρχεται η εξής, λίγο «κάπως» απάντηση, υπογραφόμενη από κάποιον από τους διαχειριστές του blog, ονόματι Πάνος:

«Left700, εύκολα μπορείς να διαπιστώσεις (από το URL) ότι το παρόν ποστ είναι το 29ο της ενότητας “Εμφύλιος”. Για τη βιβλιογραφία, λοιπόν, μπορείς να ανατρέξεις σε προηγούμενες αναρτήσεις. Δεν είναι λογικό να επαναλαμβάνεται κάθε φορά. Κατά τα άλλα, μην αγχώνεσαι: για ερασιτεχνική προσπάθεια πρόκειται». Αξίζει να σημειωθεί ότι ο φίλος Πάνος, ίσως για να μας διώξει λίγο το …άγχος, φρόντισε να κλείσει την απάντησή του και μ’ ένα χαμόγελο.

Η απάντηση, εκτός από «κάπως», όχι μόνο δεν έλυνε καμιά απορία, αλλά, αντίθετα, δημιουργούσε περισσότερες. Έτσι, ανταπαντήσαμε με τον ίδιο περίπου τρόπο που πιστεύουμε ότι θα το έκανε ακόμα κι ένας μαθητής του Δημοτικού : «Φίλε Πάνο, Ευχαριστούμε για την απάντηση, αλλά μας …υποχρέωσες! Δηλαδή πρέπει να διαβάσουμε 28(!) προηγούμενα κείμενα για να μάθουμε τις πηγές για το 29o; Και άντε, πες ότι το κάνουμε. Πώς θα βγάλουμε άκρη; Γράφεις, ας πούμε, στο 15ο ή στο 22ο ποστ ότι η βιβλιογραφία στην οποία θα βασιστείς για το 29ο που θα δημοσιευτεί προσεχώς είναι αυτή κι αυτή;! Θα τρελαθούμε τελείως; Φίλε Πάνο, κάθε ποστ έχει και μια αυθύπαρκτη υπόσταση. Μην ταλαιπωρείς λοιπόν τους αναγνώστες σου. Και μην υποσκάπτεις εσύ ο ίδιος την αξιοπιστία των κειμένων σου. Αυτά, τελείως φιλικά και καθόλου …αγχωμένα -πώς σου ήρθε πάλι αυτό; Τα λέμε».

Αυτή τη φορά μας απάντησε κάποιος με την υπογραφή «Παπούλης». Κι εδώ είναι που πραγματικά …shit happens! Γιατί ο συγκεκριμένος φίλος μάς είπε τα εξής «σοφά»:

«Όρε leftκτλπ, Σε βλέπω και εγώ αγχωμένο ως μη ώφειλες….. Διάβασε τα υπόλοιπα ποστάκια και το σχετικό σχολιασμό ( καμμιά χιλιάδα σχόλια ) και το συζητάμε πάλι… γιατί εδώ στη καλύβα υποσκάπτουμε συνειδητά την αξιοπιστία των αναρτήσεων μας επειδή εξασκούμε άθλημα και όχι επάγγελμα … ( φιλικότατα )». Φρόντισε δε κι αυτός να συνοδεύσει το σχόλιό του με ένα ακόμα χαμόγελο!

Μετά από αυτόν το «διάλογο», μπορούμε να πούμε ότι μάθαμε ένα-δυό χρήσιμα πράγματα. Μάθαμε ότι υποφέρουμε από κάποιο άγχος. Μάθαμε ότι το όνομά μας δεν είναι «LeftG700», αλλά «leftκτλπ». Μάθαμε ακόμα, ότι είμαστε στυγνοί και πουλημένοι μισθοφόροι (ψευδο;)ιδεών (ως «επαγγελματίες»), σε αντίθεση με τους ερασιτέχνες εραστές «των ωραίων των μεγάλων και των αληθινών ιδεών».Και βέβαια, μάθαμε ότι οι Αγγλοσάξονες έχουν απόλυτο δίκιο:

Shit happens!


Η φωτογραφία είναι από το wallaby-michy.blogspot.com


Έκτακτο παράρτημα: Ως οφείλαμε, ενημερώσαμε με σχετικό σχόλιο στο blog «Η καλύβα ψηλά στο βουνό» τους περί ων ο λόγος και τους προσκαλέσαμε να καταθέσουν τον αντίλογό τους. Μας απάντησε με σχόλιο ο @Πάνος. Ως εξής: «Αντίλογος, με την εικονογράφηση και τον τίτλο που χρησιμοποιείς στο ποστ σου; Προφανώς αστειεύεσαι… Και το ορέον είναι ότι είχα αποφασίσει να μπω στον κόπο να φτιάξω μια short list με βιβλιογραφικές αναφορές για χάρη σου – αλλά με πρόλαβες. Σου επιστρέφεται λοιπόν ό,τι σου ανήκει – και να σε βλέπουμε σπανίως, όπως έλεγε ο Σκαρίμπας στους αγενείς ή τους βαρετούς επισκέπτες του. (δε φαντάζομαι να θέλεις παραπομπή και γι’ αυτό…)».

Κι από αυτό το σχόλιο βγάζουμε ένα-δυό συμπεράσματα. Το πρώτο είναι ότι ο φίλος @Πάνος διαβάζει την Αγγλική γλώσσα, αλλά δεν την κατανοεί. Το δεύτερο, ότι επιτέλους κατάλαβε πως δεν γίνεται, αν θέλει να θεωρείται στοιχειωδώς σοβαρός, να δημοσιεύει ιστορικοπολιτικά κείμενα χωρίς βιβλιογραφικές αναφορές. Τέλος, το τρίτο, ότι πολλοί άνθρωποι δεν έχουν κανένα πρόβλημα να συμπεριφερθούν απαξιωτικά, αν και δεν τους έχεις δώσει καμία αφορμή, αλλά αγανακτούν όταν τους βάζεις στη θέση τους. Αγανακτούν μάλιστα περισσότερο, όταν η θέση τους είναι έτσι κι αλλιώς χαμηλή.

Το μόνο που μπορούμε να πούμε στο φίλο @Πάνο για να καταπραΰνουμε την αγανάκτησή του είναι ό,τι έχουμε πει και παλαιότερα, με παρόμοια αφορμή, σε κάποιους άλλους φίλους (εκείνοι μάλιστα ήταν και ομοϊδεάτες):

Ξύδι!


IMPORTANT UPDATE (15 0κτωβρίου 2010): Αυτό το post (και τα σχόλια που ακολούθησαν) με θέμα συμπεριφορές και όχι πολιτικές πεποιθήσεις, ήταν ένα οργισμένο post. Συνεπώς, ανεξάρτητα από το πόσο πολύ ή λίγο εκπορεύτηκε από μια αίσθηση αδικίας, το βέβαιο είναι ότι, ως ένα βαθμό, υπαγορεύτηκε και από την οργή. Και η οργή είναι κακός σύμβουλος. Γιατί οδηγεί σε υπερβολικές ή και ακραίες εκφράσεις που με τη σειρά τους μπορεί, μέσα από μια επιπόλαιη ανάγνωση, φαινόμενο συχνό στο διαδίκτυο, να οδηγήσουν σε εσφαλμένα συμπεράσματα στα οποία επ’ ουδενί ο συντάκτης ήθελε να οδηγήσει τους αναγνώστες. Έτσι, η εικόνα που σχηματίζεται καταλήγει να είναι μια παραμορφωμένη εικόνα. Άρα και παραπλανητική.

Το ατύχημα είναι ότι πολλά από τα σκληρά και πικρά λόγια που είπαμε στο post και στα σχόλια τα απευθύναμε σε δυο συντρόφους: τον Παπούλη (Яков Федотович Павлов) και τον Καπετάνιο.

Ευτυχώς, η ζωή έδειξε (και μας έδειξε). Έτσι, σχεδόν ένα χρόνο μετά, συμπληρώσαμε σε μεταγενέστερο post την παραπλανητική εικόνα κι έτσι αποκαταστήσαμε τα πράγματα, σύμφωνα με αυτά που αργότερα μας έδειξε η ζωή.

Συνεπώς, όσοι αναγνώστες και αναγνώστριες ενδιαφέρονται για ακριβέστερες αποτυπώσεις της πραγματικότητας, αλλά και για κάποια διδάγματα που προσφέρει αυτή η ιστορία, καλούνται να επισκεφτούν το http://leftg700.blogspot.com/2010/09/blog-post_27.html