Υπέρ Πίστεως λόγος

ΚΑΤΙ ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ συζητήσεις εδώ, κάτι το θαυμάσιο κείμενο της ομάδας «ΘΕΑΤΡΟ[Υ]ΚΟΣΜΟΣ» για το οποίο κάναμε λόγο πριν τέσσερις αναρτήσεις, κάτι ένα πιο παλιό, αλλά επίσης εξαιρετικό, μικρό κείμενο του Αντώνη από το Through the loophole [1] που αναδημοσίευσε στο Radical Desire, λέμε σήμερα να μιλήσουμε για ένα ζήτημα το οποίο η Αριστερά, από τη διετία της Μεγάλης Κατάρρευσης και μετά, το φοβάται όπως ο διάολος το λιβάνι! Λέμε να μιλήσουμε για το ζήτημα της Πίστης.

Μη σας ξεγελάει το κεφαλαίο π. Ούτε η εικόνα που έχουμε βάλει (τρελαινόμαστε για κάτι τέτοιες «παγίδες»!). Ο λόγος δεν είναι για τη μεταφυσική πίστη. Ο λόγος είναι για την αριστερή.


ΣΑΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΒΛΕΠΟΥΜΕ! —κάθονται και στα πρώτα θρανία άλλωστε… Ο Πάσχος, η Σώτη, ο Γεωργελές, ο Δήμου, ο Μάνος, ο Θεοδωράκης ο Σταύρος (γεια σου Σταύρο και κυρ-Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη!...), αλλά κι ο Ανδρουλάκης, κι ο Τέλλογλου, κι ο Γουσέτης κι ο Κούλογλου κι ο καθηγητής ο Γιάννης ο Βούλγαρης κι όλα τ’ άλλα «παιδιά» τέλος πάντων, πετάγονται σαν να τους χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα:

«Και τι διαφέρει η μια πίστη απ’ την άλλη; Κι εσείς εκεί έχετε καταντήσει! Πιστεύετε σ’ έναν κόσμο που δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο ως απάτη, όπως άλλωστε έδειξε και η Ιστορία, τα διδάγματα της οποίας παραβλέπετε σαν να είστε τυφλοί, παρά το ότι ορκίζεστε στον Ιστορικό Υλισμό!».

Κι από κοντά —από κοντά, αλλά από κάτω και πίσω— πολλοί περισσότεροι, θέσει, φύσει ή εν δυνάμει δικοί μας, κουνούν τα κεφάλια τους συγκατανευτικά και μας λένε: «ναι σύντροφοι, δυστυχώς, αυτή είναι η μαύρη αλήθεια…».


ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ σ’ όλα αυτά; Φυσικά και υπάρχει. Η διαστρέβλωση προϋποθέτει πάντα κάτι μη στρεβλό, κάποια αλήθεια! Και η αλήθεια στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι πως είτε μιλάμε για μεταφυσική πίστη, είτε για πολιτική, είτε για οποιουδήποτε είδους πίστη, μιλάμε πάντα για την ίδια έννοια: αυτήν της πίστης, δηλαδή της εδραιωμένης, βαθιάς και αδιαπραγμάτευτης πεποίθησης. Λοιπόν, πού έγκειται η διαστρέβλωση, αν έχουμε στο νου τα «πρώτα θρανία», και πού η παρανόηση, αν αναφερόμαστε στους «από κάτω και πίσω»;

Μα στο ότι η εξέταση της έννοιας ‘πίστη’ δεν μπορεί να σταματάει εκεί που συμφέρει τα «πρώτα θρανία»! Δεν είναι αρκετό να εξετάζουμε κάτι, αντικείμενο, ζωντανή ύπαρξη ή έννοια, αδιάφορο, αρκούμενοι μόνο στα γενικά χαρακτηριστικά ή ιδιότητες που αυτό έχει. Γιατί, εν τοιαύτη περιπτώσει, θα καταλήξουμε να θεωρήσουμε ένα λιοντάρι και μια φάλαινα ομοειδή, ως θηλαστικά! Χοντρό; Χοντρό. Αλλά αυτό είναι με απλά λόγια το παιχνίδι που παίζουν οι διαστρεβλωτές. Και το οποίο, φυσικά, εφαρμόζεται σε πάμπολλες περιπτώσεις εν είδει εξομοιωτή, κατά τα καλά και συμφέροντά τους βέβαια. Με βάση αυτό το παιχνίδι, εξομοιώνονται «τα άκρα», με βάση αυτό το παιχνίδι κάθε τι καθολικό είναι «ολοκληρωτισμός», με βάση αυτό το παιχνίδι «όλοι ίδιοι είναι». Και, για να ξαναγυρίσουμε στο θέμα μας, με βάση αυτό το παιχνίδι κι εμείς δεν είμαστε οι Λέφτηδες, όπως μας έβγαλε ο товариш Яков Федотович Павлов, αλλά οι …Παπαροκάδες!...


Για να τα λέμε όλα όμως, υπάρχει και μια άλλη αλήθεια στην οποία ποντάρουν οι εξομοιωτές της αριστερής πίστης με τη μεταφυσική.


ΕΙΝΑΙ Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΡΝΗΣΗΣ να αντιμετωπίσει κανείς όλα όσα δοκιμάζουν την πίστη του. Κοινή σε όλους τους πιστούς, πώς θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση οι πιστοί της Αριστεράς; Πώς θα μπορούσαμε να αποφύγουμε τέτοια κρούσματα ανάμεσά μας; Και σε ποια βάση είναι δυνατόν να υποστηριχτεί κάτι τέτοιο, εκτός μόνον από την άποψη που θέλει τους αριστερούς …Θεανθρώπους[2]; Μα ούτε κι έτσι τη γλυτώνουμε! Δεν είναι ο ίδιος ο Χριστός που είπε «απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο»;

Έτσι συμβαίνει και σ’ εμάς. Κι επειδή εμείς δεν είμαστε Θεάνθρωποι, είναι πολλοί αυτοί ακόμα που αρνούνται να πιουν το πικρό ποτήρι της επανεξέτασης όλων των ζητημάτων που άνοιξαν οι εγκαθιδρυμένοι και υπαρκτοί[3] σοσιαλισμοί του 20ου αιώνα. Αλλά, δεν είμαστε και λίγοι —αν υπολογίσουμε και τους «κρυφούς»[4] — αυτοί που δεν αρνηθήκαμε να δοκιμάσουμε την πίστη μας, διερωτώμενοι και ερευνώντες.


ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΠΑΛΙ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΘΡΑΝΙΑ: Ναι αλλά δεν αποκηρύσσετε αυτούς που αρνούνται την επανεξέταση. Δεν τους στέλνετε στο πυρ το εξώτερον!

Φυσικά και όχι! Πώς θα μπορούσαμε να το κάνουμε; Πώς θα μπορούσαμε να τους θεωρούμε απόβλητους από το σώμα της εκκλησίας του Αριστερού Δήμου, μόνο και μόνο επειδή αρνούνται να αντιμετωπίσουν τη δοκιμασία της πίστης τους για μια κοινωνία δικαιότερη και καλύτερη, πίστη που, παρά τις διαφορετικές αντιλήψεις για το πώς πρέπει να είναι μια τέτοια κοινωνία, συμμεριζόμαστε κι εμείς; Κι αν κάναμε κάτι τέτοιο γι’ αυτούς, δεν θα έπρεπε να κάνουμε κάτι ανάλογο με όλους τους ανθρώπους που καθημερινά αρνούνται να μπουν στη δοκιμασία της επανεξέτασης ζητημάτων τα οποία, μέχρι χθες, θεωρούσαν δεδομένα; Θα υπήρχε τότε άνθρωπος στον οποίο να πούμε καλημέρα; Και το χειρότερο: Θα μπορούσαμε τότε να ξυριζόμαστε, κοιτώντας τον εαυτό μας στα μάτια;


ΕΝΤΑΞΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΜΙΣΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ των διαστρεβλωτών. Και ποια είναι η δική μας αλήθεια, η αλήθεια ημών των συγκεκριμένων Λέφτηδων στο ζήτημα της αριστερής πίστης; Δεν είναι μια, είναι κάμποσες.

Είναι ότι δεν τρώμε το παραμύθι της «απιστίας» των διαστρεβλωτών. Απλώς εκείνοι πιστεύουν στο υπάρχον, κι εμείς στο ελευσόμενο και «μη εισέτι είναι».

Είναι η αποδοχή του γεγονότος ότι, όσο πιστεύουμε σε ό,τι πιστεύουμε, δεν θα περάσει μέρα να μη δοκιμαστεί η πίστη μας.

Είναι ο συμβιβασμός με τις μηδενικές εγγυήσεις που μας παρέχει η Ιστορία για την επιτυχία και την πραγμάτωση των επιδιώξεών μας και των ονείρων μας.

Είναι η συμφιλίωση με τη σχιζοφρενική ιδέα ότι, αν και Παράδεισος δεν υπάρχει (τουλάχιστον επί γης…), ο άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να βαδίζει προς αναζήτησή του.

Και τέλος, είναι η συμφιλίωση με τη φρικτή γνώση της δισυπόστατης φύσης των ανθρώπου: Ζώο-άνθρωπος και Άνθρωπος-άνθρωπος.

Αυτή η φύση που του επιτρέπει να πέφτει.

Η ίδια που του επιβάλλει να σηκώνεται!


[1] Γράφοντας αυτό το post είδαμε ότι ο Αντώνης έριξε τον βασιλιά του κάτω στο ταμπλώ και έδωσε τέλος στην παρτίδα. Καλά, εμείς έχουμε βρει τον τρόπο να λέμε εδώ κ α ι τον καημό μας ή να βγάζουμε τον ατμό μας. Εκείνος πού θα ακουμπάει τώρα τον δικό του πόνο;

[2] Συχνά, αυτό είναι μια ιδέα που προωθείται τεχνηέντως από τους εχθρούς μας. Το σκεπτικό είναι απλό: σε ανεβάζω στο βάθρο, για να σε βρω «λίγο» και να σε γκρεμίσω από εκεί. Η τραγωδία είναι ότι η Αριστερά τους στρώνει συχνά το χαλί για να το επιχειρούν με σημαντικές πιθανότητες επιτυχίας…

[3] Όπως υπήρξαν στις συγκεκριμένες συνθήκες της συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου και των αντίστοιχων ιστορικών συγκυριών.

[4] ;-)


Η photo, από το thedailygreen.com

Ο Αγών της

Καθώς διαβάζουμε το τελευταίο πόνημα της Σώτης Τριανταφύλλου στην «Athens Voice», τον καλύτερο Οδηγό Αγορών (και πουλημένων) της πόλης μας, η φαντασία μας τίθεται εκτός ελέγχου και διάφορες εικόνες πλημμυρίζουν το μυαλό μας.

Τη φανταζόμαστε εταίρα στην αρχαία Αθήνα του 387 π.Χ. να κλωτσάει με λύσσα τον δούλο της, επειδή της γέμισε με κρασί το κύπελλό της μέχρι επάνω, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα αυτό να χυθεί, να λερώσει την εσθήτα της και να εκτεθεί (έτσι φοβήθηκε τουλάχιστον) στα μάτια του Πλάτωνα.

Τη βλέπουμε στη Ρώμη του 1ου μ.Χ. αιώνα, πατρικία και σύζυγο συγκλητικού να ψηφίζει με κάτω τον αντίχειρα υπέρ του θανάτου του ηττημένου Θρακός μονομάχου.

Τη συναντάμε στα 1381 στο Λονδίνο, κυρία της Αυλής του Ριχάρδου Β´ να ανατριχιάζει καθώς μαθαίνει ότι οι εξεγερμένοι χωρικοί μαζί με τη φτωχολογιά της πόλης άνοιξαν τις φυλακές και απελευθέρωσαν τους φυλακισμένους.

Αργότερα, το ζεστό Παρισινό απόγευμα της 29ης Μαΐου του 1871, τη βρίσκουμε πρωτότοκη και ανύπανδρη κόρη ανώτερου υπαλλήλου του Υπουργείου Εσωτερικών να διαβάζει στη «Le Siècle», υπό τους ήχους του Σοπέν που η αισθαντική μητέρα της παίζει στο πιάνο του κομψού σαλονιού τους, το ρεπορτάζ για την εξόντωση των τελευταίων Κομμουνάρων στον τοίχο του Père Lachaise κατά την προηγούμενη ημέρα.

Στα 1905, Δούκισσα και φίλη της Τσαρίνας να περιεργάζεται μαζί της τα τελευταία φιγουρίνια από το Παρίσι, λίγες μέρες μετά τη Ματωμένη Κυριακή.

Κι ύστερα, στα 15 της, την ξεχωρίζουμε ανάμεσα στους περίεργους που παρατηρούν στην όχθη του Landwehrkanal, λίγο πριν έρθει η αστυνομία, ό,τι έχει απομείνει από την Κόκκινη Ρόζα. (Λίγα χρόνια αργότερα, τη συναντάμε στην Unter den Linden, παντρεμένη πια, να παραληρεί με τεντωμένο το χέρι καθώς περνάει ο Führer, νιώθοντας με μια κάποια ενοχή —δίπλα της βρίσκεται ο σύζυγός της— να υγραίνεται η κιλότα της…).

Μετά, στη Μαδρίτη, τη διακρίνουμε να κρεμάει στο μπαλκόνι της την ισπανική σημαία, στις 28 Μαρτίου του ’39, τη μέρα που έπεσε η πόλη στα χέρια των φασιστών του Φράνκο.

Στις αρχές του ’45, ψηλά στη Σταδίου, ένα Σαββατόβραδο Αποκριάς πέφτει επάνω μας λίγο απρόσεκτα καθώς περπατάει σφιχταγκαλιασμένη με έναν λεπτό και ψηλό Άγγλο ταγματάρχη.

Ύστερα, στην Αθήνα του 1969…

Μα, ας τ’ αφήσουμε τώρα ολ’ αυτά. Παιχνίδια της φαντασίας είναι άλλωστε. Ας δούμε λίγο πιο ρεαλιστικά την περίπτωση ‘Σώτη Τριανταφύλλου’ (ΣΤ) εξετάζοντας από κοντά το γραπτό της.

Αντικομμουνισμός στρατοδικείου σε αμπαλάζ ελευθεριακού αριστεροδημοκρατικού κεντρισμού

Κατ’ αρχήν κάτι βασικό και θεμελιώδες: Το κείμενο της ΣΤ δεν έχει ως στόχο του το ΚΚΕ, ή, ακριβέστερα, μόνο το ΚΚΕ. Έχει και την ίδια την κομουνιστική κοσμοθεωρία. Κι επειδή το ΚΚΕ στη συγκεκριμένη περίπτωση αντιπροσωπεύει ένα μόνο συγκεκριμένο δείγμα από το είδος πολιτική οργάνωση που εντάσσεται στο γένος κομμουνιστικό όραμα, δεν μας είναι δύσκολο να αντιληφθούμε ποιο είναι το κρίσιμο στρατηγικό σημείο της μάχης που πρέπει να υπερασπιστούμε με νύχια και με δόντια. (Αυτό είναι κάτι που το παραβλέπουν —ή το απωθούν, με την ψυχολογική έννοια του όρου— πολλοί από τους επικριτές του ΚΚΕ, οι οποίοι όμως, κατά τα άλλα, αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί —ή, εν πάση περιπτώσει ως μη αντικομμουνιστές). Πέρα από τα πολλά σημεία του κειμένου της που καθιστούν απολύτως αιτιολογημένη μια τέτοια άποψη, είναι αρκετά διαφωτιστικό να παρατηρήσει κανείς το εξής: Αν και ο τίτλος του άρθρου είναι το (ειρωνικό) «Τιμημένο ΚΚΕ», η εικόνα που το συνοδεύει είναι η πολύ γνωστή και ευρέως χρησιμοποιούμενη στο διαδίκτυο «Communism – it’s a party» στην οποία οι εν ευθυμία τελούντες Μαρξ και Λένιν συνδιασκεδάζουν με τον Στάλιν, τον Μάο και τον Κάστρο.[1]

Προχωρώντας πέρα από τους συμβολισμούς της εικόνας: Ποιοι είναι οι βασικοί άξονες επάνω στους οποίους οικοδομεί[2] την επιχειρηματολογία της η κυρία Σώτη; Τρεις.

Ο πρώτος, το γνωστό ψυχροπολεμικό τροπάρι της «ταύτισης των δυο άκρων», αμερικανικής «κατασκευής και προελεύσεως». Όπου, μέσω αυτού, επιχειρείται σε τελική ανάλυση να καταδικαστεί στην κοινή συνείδηση των υποτελών πληθυσμών κάθε καθολικό σχέδιο ριζικής κοινωνικής απελευθέρωσης επί τη βάσει του ότι ένα τέτοιο σχέδιο, είτε επειδή δεν είναι αποδεκτό, είτε επειδή θα συναντήσει λυσσαλέες αντιδράσεις, θα καταλήξει στη βία και στην επιβολή, ακριβώς όπως τα φασιστικά και ναζιστικά καθεστώτα. Η σιδερένια λογική αυτής της θεωρίας μάς κάνει να καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως, αν την ήξεραν ο Σπάρτακος με τους κατσαπλιάδες του και ο Ροβεσπιέρος με την παρέα του, θα ντρεπόντουσαν, έως αυτοκτονίας χωρίς αμφιβολία, για τα «φρικτά» και «αποτρόπαια» «εγκλήματα» που διέπραξαν «εις βάρος της πολιτισμένης (τότε) ανθρωπότητας»…

Ο δεύτερος άξονας είναι αυτός της ψευτοαριστεροσύνης (μικρός που είναι ο κόσμος!...). Η κυρία εγκαλεί το ΚΚΕ (είπαμε: το ΚΚΕ είναι το σαμάρι!) επειδή «[…] ήταν και εξακολουθεί να είναι μια μεγάλη απάτη που επηρεάζει πλήθος τίμιων πολιτών: ως κόμμα και ως παρασκηνιακός μηχανισμός άλλων κομμάτων, συνδικάτων, συντεχνιών κτλ. ταλαιπώρησε, δυσφήμισε, δολοφόνησε τα ίδια του τα μέλη·». Μάλιστα. Εδώ είμαστε. Πού εδώ; Μα, στο Βασίλειο της αφόρητης υποκρισίας και της αποθεωτικά κυκλικής σκέψης:

«Κατηγορείσαι ως απατεώνας, επειδή, ενώ υποστηρίζεις ότι ασπάζεσαι μια ιδεολογία υπέρ της συλλογικής αλληλεγγύης (ιδεολογία που για μένα είναι, έτσι κι αλλιώς, ολοκληρωτισμός, αφού επιδιώκει το καθολικό), τελικά αποδεικνύεται ότι ψεύδεσαι, από τη στιγμή που εξοντώνεις και συντρόφους σου, αντί να περιοριστείς, ως θα όφειλες αν ήσουν αληθινός κομμουνιστής, στην εξόντωση μόνο των αντιπάλων (δηλαδή εγκληματίας που εξοντώνει τους αντιπάλους του[3])»!

Ο τρίτος άξονας θα μπορούσε να εντάσσεται, ως υποπερίπτωση, στον αμέσως προηγούμενο. Του δίνουμε όμως ξεχωριστή οντότητα μια και επιτελεί έναν ιδιαίτερο —και καθόλου «δεύτερο»— ρόλο. Για την ακρίβεια, το ρόλο του …«πλυντηρίου». Αυτό το «πλυντήριο» λοιπόν έχει ως μοτέρ μια άλλη κατηγορία: την κατηγορία της υπεξαίρεσης και της ιδιοποίησης της έννοιας ‘Αριστερά’ από το ΚΚΕ. Εδώ, η κυρία μας κλείνει το μάτι: «Παιδιά, κι εγώ δική σας είμαι, αριστερή. Αλλά, σε αντίθεση με τους ψευτοκομμουνιστές, εγώ είμαι γνήσια και αυθεντική!». Ας μας κλείνει όσο θέλει το μάτι. Ό,τι κι αν είμαστε, χάνοι δεν είμαστε!...

Πέρα από όλα αυτά, πέρα από τους βασικούς άξονες, έχουμε και τα διάφορα υποστυλώματα! Ο κατάλογος περιλαμβάνει τα γνωστά και χιλιοειπωμένα: Αντιδημοκρατικότητα (μία είναι η Δημοκρατία με Δ κεφαλαίο: η αστική!), οπισθοδρομικότητα (το ΚΚΕ ορκίζεται στον Μαρξισμό – Λενινισμό, θεωρίες του 19ου αιώνα, άντε και των αρχών του 20ου, ενώ η Σώτη στον Λοκ που, ως γνωστόν, μόλις το καλοκαίρι που μας πέρασε έκανε το πρώτο του ξύρισμα!), καπηλεία τού ηρωισμού που έδειξαν οι αληθινοί επαναστάτες οι οποίοι έτυχε να είναι μέλη του και τους οποίους το Κόμμα εξόντωσε (ο Φλωράκης π.χ., εκτελέστηκε με υπερβολική δόση ινσουλίνης στο κρεββάτι του!), άρνηση αυτοκριτικής (άρνηση δηλαδή να παραδεχθεί ότι ο κομμουνισμός είναι απάτη!).

Εν κατακλείδι και για να τελειώνουμε με άξονες, υποστυλώματα και αυθαίρετα: Η ΣΤ εξαντλεί σχεδόν όλα τα όπλα που διαθέτει στο οπλοστάσιό του ο χώρος στον οποίο ανήκει, ο χώρος με τα χίλια ονόματα: Φιλελεύθερο Κέντρο, Αριστεροί Φιλελεύθεροι, Δημοκράτες Αριστεροί, Νέοι Αριστεροί, Αναρχοκαπιταλιστές, Δημοκρατικός Συρφετός, κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ. Φυσικά, στο οπλοστάσιο αυτό συμπεριλαμβάνονται και κατηγορητήρια που θεμελιώθηκαν σε ιδιώνυμα και νόμους σαν τον 509, κατηγορητήρια βάσει των οποίων στήθηκαν στον τοίχο χιλιάδες κομμουνιστές, εδώ και σ’ όλο τον κόσμο. Η Σώτη δεν έχει κανένα πρόβλημα.[4] Ως αριστεροφιλελεύθερη (ή φιλελευθεροαριστερή, θα σας γελάσουμε!) όλα τα δέχεται και ουδέν απορρίπτει. Αυτή είναι δημοκρατικιά, δεν είναι σαν τα μούτρα μας!...

Έχει ρεύμα η Σώτη;

Για να τα λέμε όλα, νομίζουμε πως ναι. Ο χώρος τον οποίο περιγράψαμε παραπάνω είναι ένας ευρύτατος χώρος και θα ήταν παράλογο να μην είχε απήχηση. Δυστυχώς όμως, έχει βάλει και η Αριστερά το χεράκι της γι’ αυτό.

Δεν εννοούμε, φυσικά, ρεύματα που αυτοπροσδιορίζονται ψευδεπίγραφα ως ‘Αριστερά’, όπως το ρεύμα των περί τον Κουβέλη. Δεν νομίζουμε δηλαδή ότι προσφέρει κάποια άξια λόγου νομιμοποίηση στη Σώτη η Αριστερή Στρουθοκάμηλος, για να φέρουμε ένα μόνο παράδειγμα, η οποία, με την πολιτική ηλιθιότητα που τη διακατέχει, κατάντησε αρχείο των δημοσιευμάτων της Σώτης (και του Πάσχου, ειρήσθω εν παρόδω), με αποτέλεσμα να αγανακτήσoυν ακόμα και άνθρωποι που τη διαβάζουν και συντάσσονται με τη «Δημοκρατική Αριστερά».

Εννοούμε το γεγονός πως η Αριστερά— και μιλάμε για την εκτός ΚΚΕ Αριστερά— δεν μπαίνει στον κόπο[5] να δίνει απαντήσεις στον αντικομμουνιστικό λόγο τύπου Σώτης (του οποίου βέβαια δεν είναι αυτή η μοναδική εκπρόσωπος). Είτε επειδή υποτιμά[6] την εμβέλεια και απήχηση που έχει, είτε επειδή φοβάται ότι θα χαρακτηριστεί ως μια άλλη εκδοχή του ΚΚΕ («το καλό ΚΚΕ», όπως συχνά γράφεται). Είναι χαρακτηριστικό επ’ αυτού ένα πρόσφατο άρθρο με το ίδιο θέμα που μας απασχολεί εδώ και το οποίο ανέβηκε σε blog που εκφράζει θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ο τίτλος είναι χαρακτηριστικός: «Προπαγανδίστρια του ΚΚΕ η κα Σ. Τριανταφύλλου». Σ’ αυτό το πνεύμα κινήθηκε ο αρθρογράφος. Έτσι, μετά από κάποια σχόλια που επεσήμαιναν την «τσιγγουνιά», αναγκάστηκε να προσθέσει στο τέλος: «Επειδή κάποιοι δεν το κατάλαβαν, εννοείται ότι υπερασπιζόμαστε το ΚΚΕ απέναντι στην άθλια αυτή επίθεση».

Έτσι όμως δεν γίνεται δουλειά. Αν η πολιτικά οργανωμένη Αριστερά δεν μπορεί να εξηγήσει στον κόσμο που είναι κοντά της πως άλλο πράγμα η κριτική προς το ΚΚΕ (καθ’ όλα θεμιτή και, με τις βαθιά λαθεμένες του απόψεις σε πολλά ζητήματα, επιβεβλημένη), και άλλο ο αντικομμουνισμός, ποιος θα το κάνει; Ο μάγος Αϊζενχάιμ; Δεν έχει πολιτικό καθήκον και χρέος να βοηθήσει ανθρώπους κατά βάση δικούς μας, αριστερούς, να μη πέφτουν σε τέτοιες λούμπες; Νομίζουμε πως ναι.

Επίλογος
Για επίλογο, θα πιαστούμε από μια σύντομη συνομιλία που είχαμε στο καινούργιο σπίτι του товариш Яков Федотович Павлов με κάποιον συν-σχολιαστή (και ο οποίος μας δήλωσε ότι στα βασικά συμφωνεί με τη Σώτη). Διακρίναμε στα λόγια του μια ενόχληση για το «μακιγιάζ» που της κάναμε στη φωτογραφία. Επ’ αυτού λοιπόν δυο λόγια (κι ας ελπίσουμε να έρθει εδώ, όπως τον προσκαλέσαμε, για να πούμε περισσότερα συζητώντας).

Για μας, είναι αποδεδειγμένο ότι η Τριανταφύλλου διεξάγει έναν καθαρά αντικομμουνιστικό αγώνα. Και φυσικά, δεν περιμέναμε από το τελευταίο της άρθρο για να βγάλουμε αυτό το συμπέρασμα. Η γυναίκα έχει πάρει το ζήτημα εργολαβικά. Είναι όμως ακροδεξιά, ναζί, φασίστρια; Όχι φυσικά. Τότε γιατί της κολλήσαμε το μουστακάκι; Τρεις εξηγήσεις.

Η πρώτη: Μα για τη δημιουργία προπαγανδιστικών εντυπώσεων, τι άλλο; Δεν είμαστε από αυτούς που παραιτούνται από το όπλο της προπαγάνδας υπέρ των αντιπάλων τους. (Μια ακόμα λεπτομέρεια που αποδεικνύει ότι, σε τελική ανάλυση, δεν είμαστε τίποτε καλύτερο από "Κόκκινοι Φασίστες"!... ;-) ).

Η δεύτερη: Ναζί δεν είναι, στο αντικομμουνιστικό μένος της όμως κάπως τους μοιάζει. Δεν μπορούσαμε να το περάσουμε στο ντούκου.

Η τρίτη (και πιο σημαντική): Δεν ξεχνάμε ποιοι φάγανε την Κόκκινη Ρόζα. Και θυμόμαστε πάντα ποιος ήταν Πρωθυπουργός στην Ελλάδα την Κυριακή, 30 Μαρτίου του 1952.

Κανείς τους δεν ήταν ναζί...

[1] Μια από τις ειρωνείες του φαινομένου της αμφισημίας των εικόνων είναι το γεγονός ότι αυτή η συγκεκριμένη, που εδώ σηματοδοτεί τον αντικομμουνιστικό χαρακτήρα του άρθρου, θα μπορούσε άνετα να συνοδεύει, εν είδει άκακης χιουμοριστικής πινελιάς, τη γνωστή φράση των Hardt και Negri για «τη χαρά τού να είσαι κομμουνιστής»…
[2] Εδώ επιδεικνύουμε μια κάποια μεγαλοψυχία: το άρθρο είναι γραμμένο στο πόδι (ή αυθόρμητα) και η δομή του μοιάζει εκείνης που έχει η παράγκα του Καραγκιόζη…
[3] Συμπεριφορά που, εκτός των άλλων, απάδει εξόφθαλμα της δημοκρατικής τοιαύτης, σύμφωνα με την οποία το δέον γενέσθαι είναι να τους επιτρέψεις να σε εξοντώσουν εκείνοι!
[4] Διότι σκέπτεται: κι αν δεν τους εκτελούσαν οι μοναρχοφασίστες (ναι, τη χρησιμοποιεί αυτή τη λέξη), θα τους εκτελούσε το Κόμμα! Πονηρή η Αθηναία Αρσακειάς!

[5] Αντίθετα: Ενίοτε μπαίνει στον κόπο να συγγράψει από κοινού μαζί της βιβλία περί «Αριστερής τρομοκρατίας, κράτους και δημοκρατίας» ή «Για τη σημαία και το έθνος», όπως έκανε ο Ηλίας Ιωακείμογλου πριν από λίγα χρόνια.
[6] Δεν μπορούμε εδώ να μη θυμηθούμε την περίπτωση του Μωυσή Μπουντουρίδη. Σε μια έμμεση συνομιλία μας στην Αριστερή Στρουθοκάμηλο πριν από μήνες, όταν ακόμα μας επιτρεπόταν ο σχολιασμός εκεί, είχε πει «το πρόβλημα δεν είναι η Σώτη». Ελπίζουμε, τώρα που τα παιδιά με τα οποία συνομιλεί έχουν καταλήξει αναμεταδότες της Φωνής της Κυρίας, να αρχίσει να καταλαβαίνει πως ναι, η Σώτη είναι ένα κάποιο πρόβλημα…

Η εικόνα, από το penastileto.blogspot.com (το «μακιγιάζ» δικό μας).

Παίζουμε;

Μια και πήξαμε στα σοβαρά —και ζόρικα— posts, μια κι έχουμε καιρό να «παίξουμε» εδώ, και μια κι έρχεται Παρασκευοσαββατοκύριακο, είπαμε να κάνουμε ένα διάλειμμα. Έτσι λοιπόν, σας προτείνουμε να παίξουμε ένα παιχνίδι.

Το παιχνίδι είναι απλό και ταυτόχρονα δύσκολο. Όμως όσο απλό είναι, άλλο τόσο είναι κι ενδιαφέρον. Κι όσο δύσκολο, άλλο τόσο και ευχάριστο! Λοιπόν:

Από μια πλήρη ιστορία θα σας δώσουμε τρία φωτογραφικά στιγμιότυπα σε τυχαία σειρά. Εσείς καλείστε, ρωτώντας ό,τι θέλετε, αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε η απάντηση να είναι ένα ξερό ‘ναι’ ή ‘όχι’[1] (καμία άλλη απάντηση δεν επιτρέπεται στη «μάννα», δηλαδή εμάς, πλην της ‘αδιάφορο/άσχετο’ —κι αυτή με φειδώ), καλείστε λοιπόν να βρείτε την ιστορία από το άλφα ως το ωμέγα.

Είναι ένα παιχνίδι παρέας, στο οποίο απαιτείται ένας συνδυασμός ορθολογισμού, ευρηματικής φαντασίας και αστυνομικού δαιμόνιου! Και βέβαια, είναι ένα παιχνίδι κατά κάποιο τρόπο …αριστερό, αφού κάθε βήμα που κάνει ένας παίκτης προς την αλήθεια είναι χρήσιμο σε όλους και αντιστρόφως. (Όπως λέμε εμείς, «Ένας για όλους και όλοι για έναν»!).

Η διαδικασία

Η διαδικασία που θα ακολουθήσουμε είναι η εξής: Θα στέλνετε τις ερωτήσεις σας στο email μας. Αυτό, δυστυχώς, δεν μπορούμε να το αποφύγουμε γιατί το παιχνίδι είναι παλιό και πολύ πιθανόν γνωστό σε μερικούς αναγνώστες. Αρκεί επομένως και ένας κακοπροαίρετος, για να καταστρέψει το παιχνίδι, αποκαλύπτοντας την ιστορία. Έτσι, είμαστε υποχρεωμένοι να το προστατέψουμε, έστω κι αν σε αυτή την περίπτωση καταφύγουμε στην αντιδημοκρατική πρακτική να κλείσουμε τα σχόλια. (Όπως, περίπου, έλεγε κι ο Μαρξ, «είμαστε ελεύθεροι να παίζουμε όποιο χαρτί θέλουμε, αλλά από αυτά που έχουμε κάθε φορά στο χέρι μας»!…). Εννοείται ότι οι ερωτήσεις σας με τις απαντήσεις μας θα ανεβαίνουν κατά τακτά χρονικά διαστήματα στην κοινή θέα, γνώση και αξιοποίηση.

Για πρακτικούς λόγους, οι μπλόγκερς των οποίων το email δεν ταυτίζεται με το blog τους θα πρέπει να υπογράφουν με το όνομα που είναι γνωστοί στην «πιάτσα». Επίσης, οι ανώνυμοι θα πρέπει να παίρνουν ένα όνομα (διαφορετικά, θα τους δίνουμε εμείς και μπορεί να μη τους αρέσει!). Εξυπακούεται ότι οι ηλεκτρονικές διευθύνσεις θα μείνουν εδώ (μάλλον ούτε εδώ· μόλις τελειώσει το παιχνίδι θα …καταστραφούν!). Όσοι δεν μας εμπιστεύονται μπορούν να φτιάξουν ένα email-μαϊμού, ειδικά για την περίσταση.

Last but not least: Δεν έχει κανένα νόημα η συμμετοχή κάποιου που έχει παίξει το παιχνίδι και ξέρει την ιστορία. Δεν είναι παιχνίδι ανταγωνισμού, αλλά συνεργασίας. Κι ακόμα, έχουμε κάνει τη «μάννα» πάνω από δυο φορές και μπορούμε να ξεχωρίσουμε τους …«λαθρεπιβάτες»!

Οι τρείς φωτογραφίες:

1. Τέσσερις άνδρες είναι καθισμένοι γύρω από ένα τραπέζι σε κάποιο δωμάτιο. Μπροστά τους ένας άλλος άνδρας κρατάει στα χέρια του ένα κλειστό κουτί παπουτσιών, το οποίο, από τη στάση του, είναι φανερό ότι θα το αφήσει στο τραπέζι που κάθονται οι τέσσερις.

2. Ένα πτώμα σε πεζοδρόμιο.

3. Στη γωνία ενός δρόμου, ζητιάνος συζητάει με κάποιον κύριο.

Όσοι παίκτες, προσέλθετε. Σας διαβεβαιώνουμε ότι δεν θα χάσετε!


[1] VIN (Very Important Note): Εξ αυτού συνεπάγεται ότι οι απαντήσεις αντιστοιχούν ακριβώς και κατά κυριολεξία στις ερωτήσεις. Π.χ.: Η απάντηση ‘Ναι’ στην ερώτηση «Ο Χ φοράει ρολόι;» δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι αυτό το ρολόι δουλεύει κιόλας ή ότι δείχνει τη σωστή ώρα!


Η εικόνα από το mychinaconnection.com. Αυτό που έχει γράψει ο Bart Simpson στον πίνακα (All work and no play makes Jack a dull boy) εμείς το λέμε «ζωή χωρίς παιχνίδι δεν βγαίνει»!

Κάπα Κάπα Ε, το (αναίσθητο) Κόμμα σου λαέ;

Δεν ξέρουμε πόσοι από τους αναγνώστες τής περί «ψευτοαριστερών» τριλογίας (που έγινε τετραλογία και σήμερα γίνεται πενταλογία) το σκέφτηκαν και αναρωτήθηκαν, ίσως και με κάποιες «υποψίες», αλλά είναι πολύ χοντρό για να το περάσουμε στο ντούκου: Ποια ήταν η πιο λαμπερή απουσία (μια και στο προηγούμενο post μιλάγαμε γι’ αυτές) απ’ όλη τούτη τη συζήτηση; Ποια πλευρά, ποιο κομμάτι της Αριστεράς έβγαλε μάτια μη εμφανιζόμενη και μη εκπροσωπούμενη ούτε καν από ένα (αριθμός: 1!) μέλος της, οπαδό της ή, έστω, φιλικά προσκείμενο; Η πλευρά του ΚΚΕ, φυσικά. Έτσι λοιπόν, κλείνουμε σήμερα —προς το παρόν— τον σχετικό φάκελο, απευθυνόμενοι σ’ αυτούς τους πολυπληθείς μεν, αόρατους δε φίλους, ουδείς εκ των οποίων μάς έκανε την τιμή να εμφανιστεί εδώ.


Τι έγινε ρε παιδιά; Από την 1η Οκτωβρίου ασχολούμαστε μ’ εσάς. Αφορμή οι απολύσεις στην «Τυποεκδοτική», για τις οποίες έκανε λόγο ακόμα και η Γενική Γραμματέας σας. Φυσικά, κάνατε λόγο κι εσείς. Μεταξύ σας, στις κόβες σας οι οργανωμένοι, στις παρέες σας. Κάναμε κι εμείς, σχεδόν τρεις βδομάδες τώρα, προσπαθώντας να δούμε το ζήτημα από μια ευρύτερη σκοπιά και να πούμε την άποψή μας για κάποιες υπερβολικές και επιπόλαιες επικρίσεις που ειπώθηκαν και γράφτηκαν για το κόμμα σας. Είπαμε τα δικά μας, οι σχολιαστές είπαν κι αυτοί τα δικά τους, σας «τα χώσανε», κάπου «τα χώσανε» και σ’ εμάς, κάπου σας «τα χώσαμε» κι εμείς, κάπου σας υπερασπιστήκαμε (όπως θα κάναμε και για οποιοδήποτε αριστερό κόμμα στη θέση σας, να ’μαστε ξηγημένοι επ’ αυτού) έγινε γενικώς αυτό που λέμε, ένα «μπέρδεμα».


Τι έγινε ρε παιδιά; Πώς και δεν ήρθε κανείς από σας, να «μπερδευτεί» κι αυτός σε τούτο το «μπέρδεμα» και να πει την άποψή του; Το θεωρείτε «απλό και λελυμένο αφ’ εαυτού», όπως έλεγε κι ένας μαθηματικός μας, καλή του ώρα; Δεν βλέπετε καμία αντίφαση στο γεγονός ότι απολύονται εργαζόμενοι από επιχείρηση ελεγχόμενη από ένα ΚΚ; Δεν νιώθετε καμία υποχρέωση να λογοδοτήσετε (= να δώσετε λόγο, αιτία, εξήγηση) γι’ αυτό; Η Παπαρήγα, η δική σας Γραμματέας, γιατί νιώθει; Μέχρι και στη Βουλή έκανε λόγο τις προάλλες. Εσείς γιατί δεν ακολουθείτε το παράδειγμά της; Μπορεί να μην είσαστε βουλευτές, μπορεί να μην είσαστε υψηλόβαθμα στελέχη, αλλά για να πάρετε τον λόγο εδώ, δεν χρειαζόταν τίποτε απ’ όλα αυτά. Κι έπειτα, εδώ δεν έγινε κουβέντα μόνο για τις απολύσεις. Εδώ ακούστηκαν πολλά και διάφορα. Συκοφαντίες; Άντε, να πούμε συκοφαντίες! Γιατί δεν ήρθε κανείς σας εδώ να τις αποκαλύψει και να παραδώσει στην κοινή χλεύη όλων των αριστερών τους συκοφάντες;


Τι έγινε ρε παιδιά; Δεν μας διαβάζετε; Για να τα λέμε όλα, αυτό είναι ψιλομαλακία και να μη το ξαναπείτε! Μας διαβάζετε και μας παραδιαβάζετε! Όσο καλά το ξέρετε εσείς, άλλο τόσο καλά το ξέρουμε κι εμείς! Εξ άλλου, κάτι τέτοιο θα ήταν ασύμβατο και με τους συσχετισμούς (έτσι δεν το λέτε;). Είστε το μεγαλύτερο κόμμα της Αριστεράς, σταθερά και αναλλοίωτα, το πιο οργανωμένο, το πιο μαζικό. Λοιπόν;


Τι έγινε ρε παιδιά; Δεν μας καταδέχεστε; Και γιατί δεν μας καταδέχεστε, για να ’χουμε το καλό ρώτημα; Επειδή από τότε που φτιάξαμε αυτό το blog, έχουμε πει σε διάφορες ευκαιρίες ότι μέσα εδώ δεν σηκώνουμε τη σημαία κανενός κόμματος της Αριστεράς, αλλά τις σηκώνουμε όλες μαζί και σε κάθε εκλογές φροντίζουμε αυτό να το δείχνουμε κιόλας με την ίδια πάντα εικόνα; Τι είναι αυτό που σας τυφλώνει και δεν σκέφτεστε ότι μέσα σ’ αυτές τις πολλές κόκκινες σημαίες είναι κι εκείνη του δικού σας κόμματος; Τι είναι αυτό που δεν σας επιτρέπει να κάνετε την απλή, απλούστατη σκέψη, έστω και υποθετικά, ότι από εμάς τους πέντε έχετε, από τότε που ψηφίζουμε, δυο ψήφους, βρέξει – χιονίσει; (Μη το δέσετε κόμπο όμως ότι θα εξακολουθήσετε να τους έχετε, αν παραταθεί για πολύ αυτή η ξηρασία…).


Τι έγινε ρε παιδιά; Μας θεωρείτε οπορτουνιστές; Μας θεωρείτε «απείθαρχα στοιχεία»; Αντικομματικά; Αντικοινωνικά; Μας θεωρείτε «αποστάτες και προδότες» όπως τον Μπιτσάκη, την Τζίνα την Πολίτη, τον Χουρμουζιάδη, τον Δεσύλλα, τον Θεωνά, τον Παπακωνσταντίνου, τον Τσακνή, τον товариш Яков Федотович Павлов; Ή μήπως μας θεωρείτε κι εμάς «λίγους», που «λύγισαν μπροστά στις δυσκολίες της ταξικής πάλης», όπως ο «δηλωσίας» Πρωτοκαπετάνιος, ας πούμε; Μα εδώ δε βγαίνουν ούτε τα νούμερα! Δεν υπήρχαμε τότε!


Τι έγινε ρε παιδιά; Ως πότε θα συνεχίζετε το ίδιο βιολί; Νομίζετε πως αρκεί να κρατάτε το δοξάρι με το αριστερό χέρι; (Εμείς δεν είμαστε από αυτούς που πιστεύουν ότι το κρατάτε με το δεξί). Ωραία, το κρατάτε με τ’ αριστερό. Δεν σας νοιάζει όμως ο σκοπός που βγάζει το βιολί; Δεν σας νοιάζει που με αυτό το σκοπό κάνουν πάρτι οι εχθροί μας;


Τι έγινε ρε παιδιά; Θα έρθετε κάποτε να συζητήσουμε; Τι φοβάστε; Γιατί κρύβεστε; Ελάτε και πάρτε τον λόγο. Εμείς, σε αντίθεση, απ’ ό,τι φαίνεται, μ’ εσάς, και ακούμε και βλέπουμε και στόμα έχουμε. Όμως, για να τα λέμε όλα, εκτός από στόμα, έχουμε και μιλιά. Μπορείτε να το αντέξετε; Γιατί, αν δεν μπορείτε να αντέξετε ούτε καν τη δική μας τη μιλιά, ποιανού μιλιά μπορείτε και τι σκατά κομμουνιστές είσαστε;


Τι θα γίνει ρε παιδιά;


Η εικόνα, από το sangam.org

Μερικά αυτονόητα συμπεράσματα από μια πολύ δύσκολη συζήτηση

Ύστερα από τρεις αναρτήσεις, ολοκληρώθηκε η ανάλυση από τη μεριά μας και η συζήτηση με όσους και όσες αναγνώστες και αναγνώστριες θέλησαν να πάρουν τον λόγο σχετικά με το ζήτημα που άνοιξαν οι πρόσφατες απολύσεις εργαζομένων στην «Τυποεκδοτική». Ανοίξαμε το θέμα με μια εισαγωγή, συνεχίσαμε με το πρώτο, γενικότερο ζήτημα της συνέπειας ή της ασυνέπειας των αριστερών προς τις ιδέες τους και κλείσαμε με αυτό τούτο το θέμα των συγκεκριμένων απολύσεων, τοποθετώντας το σε ένα ευρύτερο πλαίσιο που συνοδευόταν από την αντίστοιχη προβληματική.

Με το σημερινό post δεν θέλουμε να ανακυκλώσουμε τη συζήτηση. Ό,τι ειπώθηκε, ειπώθηκε. Θέλουμε όμως να την πάμε λίγο παραπέρα από την «Τυποεκδοτική» και το ΚΚΕ, πέρα από τον βίο και την πολιτεία τους, πέρα από τον βίο και την πολιτεία οποιουδήποτε άλλου κόμματος ή οργάνωσης της Αριστεράς. Εξ άλλου, το έχουμε πει κατά καιρούς, άλλες φορές και με άλλες αφορμές: Δεν σηκώνουμε εδώ τη σημαία κανενός κόμματος. Τις σηκώνουμε όλες! Κι όσο κι αν μας συγκινεί —και γι’ αυτό μας θαμπώνει— το κόκκινο χρώμα τους, προσπαθούμε να μη το αφήνουμε να θολώνει τόσο τη ματιά μας, ώστε να μη διακρίνει τους λεκέδες που έχουν επάνω τους…

Να πάμε τη συζήτηση παραπέρα; Μάλλον, ούτε αυτό. Ούτε η συζήτηση είναι αυτό που θέλουμε κυρίως να πάει παραπέρα. Εκείνο που θέλουμε να πάει παραπέρα είναι η σκέψη μας. Η σκέψη όλων μας. Όλων δηλαδή εμάς των αριστερών, που πιστεύουμε ότι η Αριστερά δεν είναι για να συμπληρώνει τον κόσμο της φιλελεύθερης κοινοβουλευτικής κεφαλαιοκρατικής δημοκρατίας, αλλά για να τον αλλάξει.

Ας πάμε λοιπόν να δούμε δυο συμπεράσματα που βγάλαμε εμείς και τα οποία —συγχωρείστε μας την αλαζονεία, αν το δείτε έτσι— τα θεωρούμε αυτονόητα καθώς προκύπτουν οφθαλμοφανώς.

Συμπέρασμα 1ο: Λαμπερές απουσίες

Στο τελευταίο, «ρωσόγλωσσο» post τής «τριλογίας» μας, ασκήσαμε κριτική κυρίως στο άρθρο της «Κόντρα». Δευτερευόντως στο κείμενο του Αντώνη (Radical Desire) και, πιο συνοπτικά, στην «ΕΟΣ» και στην «Πάσα». Το όλον, τέσσερις επώνυμες αναφορές.

Πόσοι από τις συλλογικότητες ή τα άτομα (στην περίπτωση του Αντώνη) εμφανίστηκαν εδώ; Σημειώσαμε μόνο ένα (αριθμός: 1!) «παρών»: αυτό της ΕΟΣ.

Για την απουσία του Αντώνη δεν έχουμε να πούμε ούτε κιχ! Είναι απόλυτα δικαιολογημένη (άσχετα αν εκκινεί από άδικους κατά την άποψή μας λόγους): οφείλεται στη δεδηλωμένη του απόφαση να μη σχολιάζει εδώ, εξ αιτίας κάποιων συγκρούσεων τού παρελθόντος που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τα ζητήματα που κριτικάραμε. Οι άλλοι;

Ας πάρουμε πρώτα την «Κόντρα». Γιατί δεν ήρθαν εδώ να αναπτύξουν τα αντεπιχειρήματά τους; Δεν έχουν; Φυσικά και έχουν! Συνεπώς; Γιατί δεν προσήλθαν να τα αναπτύξουν, ή, έστω, γιατί δεν ανέβασαν κάποια απάντηση στο site τους;

Μας θεωρούν μιάσματα; «Σταλινικούς»; Κόκκινους φασίστες; Ας ερχόντουσαν να το πουν ευθέως και όσο θυμωμένα[1] ένιωθαν. Το blog μας είναι απόλυτα ελευθερόφρον και θα μπορούσαν να μιλήσουν ανεμπόδιστα.

Η ΕΟΣ, της οποίας το post ήταν στην ουσία αναδημοσίευση του δικού τους άρθρου με μια μικρή εισαγωγή εφτά – οκτώ γραμμών, είχε την απαιτούμενη ευθύτητα —και την παλληκαριά[2] που αυτή συνεπάγεται— να διατυπώσουν τις σφοδρές αντιρρήσεις τους. Εκείνοι που ήταν και οι αρχικοί συγγραφείς; Μήπως ήθελαν να δείξουν την περιφρόνησή τους; Και γιατί δεν έγραψαν έστω αυτό; Π.χ.: «Δεν αξίζετε φράγκο! Μόνο περιφρόνηση».

Ανταλλάξαμε κάποια emails (για άσχετο με όσα συζητάμε εδώ ζήτημα) μετά την ενημέρωση που τους κάναμε για την κριτική μας. Σε ένα από αυτά κατέληγαν: «Επί της ουσίας, οψόμεθα...». Μα ούτε αυτό δεν μπήκαν στον κόπο να στείλουν ως σχόλιο! Καλά, εμάς δεν μας θεωρούν άξιους ούτε καν για κάτι τέτοιο. Τους αναγνώστες αυτού του blog; Την ίδια άποψη έχουν και γι’ αυτούς; Ή πιστεύουν ότι ένα πολιτικό blog είναι οι διαχειριστές του, αυτοί δηλαδή που κρατάνε τα κλειδιά κι όχι και, κυρίως και, οι αναγνώστες του; Έτσι αντιλαμβάνονται την αυτονομία, την οποία και υπερήφανα ασφαλώς αντιπαραθέτουν προς τις καταναγκαστικές πρακτικές του ΚΚΕ, οι φίλοι της «Κόντρα»; Ως αυτάρκεια; Αν την αντιλαμβάνονται έτσι, με όλο το σεβασμό, τους λέμε: Να τη βράσουμε τέτοια αυτονομία!

Να έρθουμε τώρα στην άλλη λαμπερή απουσία, της «Πάσας». Να σημειώσουμε εδώ —και να σχολιάσουμε λίγο— ότι η απορία μας δεν αφορά στη μη απάντηση εκ μέρους τους ως συλλογικότητας. Από μια συζήτηση που κάναμε στο blog τους, μάς έχει γίνει σαφές ότι έχουν δυσκολία να τοποθετηθούν ως συλλογικότητα. Δηλαδή, οι φίλοι της «Πάσας» έχουν φτιάξει μια συλλογικότητα, η οποία βρίσκεται σε αδυναμία να εκφραστεί ως …τέτοια! Προφανώς, από την πολλή αμεσοδημοκρατία, οι φίλοι έχουν χάσει και την …ίδια τη δημοκρατία! … Τι να πει κανείς εδώ; Τίποτα να μη πει. Να ελπίζει μόνο (φίλοι είναι), να τη βρουν κάποια στιγμή αυτή την αγνοούμενη προς το παρόν δημοκρατία· πράγμα που είναι βέβαιο, με την προϋπόθεση όμως ότι θα την ψάξουν…

Εντάξει λοιπόν. Γι’ αυτούς τους λόγους, δεν σχολίασαν ως συλλογικότητα. Ως άτομα; Τόσο δύσκολο ήταν να έρθει εδώ, έστω και ένα άτομο που εντάσσεται στη συγκεκριμένη ομάδα και να πει την προσωπική του άποψη και να μας απαντήσει σε κάποιες απορίες που διατυπώσαμε; Ούτε καν αυτός ή αυτή που είχε την πρωτοβουλία της αναδημοσίευσης του άρθρου της «Κόντρα»;

Στο ενημερωτικό για την κριτική μας σχόλιο που τους είχαμε στείλει, γράφαμε τα εξής:

Φίλοι του «Δώσε πάσα»,
Πριν από λίγο, ανεβάσαμε μια ανάρτηση για το ζήτημα των απολύσεων στην «Τυποεκδοτική». Σ’ αυτήν ασκούμε ονοματισμένη κριτική και σ’ εσάς. Εσείς μεν δεν είστε υποχρεωμένοι να μας διαβάζετε, εμείς όμως είμαστε υποχρεωμένοι να σας ενημερώσουμε. Κάθε διάλογος, αντίλογος, κ.λπ., κ.λπ., όχι απλώς ευπρόσδεκτος αλλά και επιθυμητός.
Τα λέμε

Ο φίλος που μας απάντησε, μας απάντησε με τα παρακάτω λόγια (συν μια εικόνα):

Φίλοι του Left G700
ευχαριστούμε για την ενημέρωση (σας διαβάζουμε;-)

Παιδιά, για να τα λέμε όλα, μας αρέσει που μας διαβάζετε. Και μας αρέσει που μας κλείνετε το μάτι φιλικά. Αλλά, για να πούμε και τη μαύρη αλήθεια, αφού τα λέμε όλα, δεν είναι αυτός ο καημός μας.

Να συζητάμε κιόλας παιδιά, να συζητάμε. Αυτός είναι ο καημός μας!

Συμπέρασμα 2ο: Άλαλα τα χείλη των αριστερών

Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, το τελευταίο σχόλιο στο «ρώσικο» post είναι ένα δικό μας προς μια φίλη που στην τρίτη και τελευταία ανάρτηση επί του θέματος πήρε τον λόγο πρώτη – πρώτη. Το σχόλιό μας τελειώνει με το εξής ερώτημα:

Πες ότι ανασταίνεται ο Μαρξ (ή ο Μπακούνιν) και μ' ένα μαγικό ραβδί μεταμορφώνει την ‘‘Τυποεκδοτική’’ σε κομμούνα.

Τι θα πρότεινες εσύ, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης όπως η τωρινή, στη Γενική της Συνέλευση να γίνει, για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα που αυτή η κρίση δημιουργεί στα μέλη της κομμούνας;

Αυτό το ερώτημα, πριν φτάσουμε στο σημείο να το διατυπώσουμε έτσι «θεατρικά», το θέσαμε προς όλους και με όλους σχεδόν τους τρόπους, ξανά και ξανά, τόσο στο post, όσο και στον διάλογο που ακολούθησε.

Εμείς το θέσαμε, εμείς το ακούσαμε! Δεν κατετέθη η παραμικρή απάντηση. Έστω και πλαγίως, έστω και υπαινικτικά, έστω και με μισά ή μασημένα λόγια. Τίποτε. Nothing. Rien. Nichts. Ούτε καν από τον ανώνυμο φίλο που θεωρεί τα εγχειρήματα τύπου Marinaleda το Κλειδί του Παραδείσου (αν και γι’ αυτόν ισχύει το nada…).

Όσοι πιστοί (και καλοπροαίρετα άπιστοι) προσέλθετε…

Σήμερα, νωρίς το πρωί, ο Αντώνης του Radical Desire ανέβασε ένα εμπνευσμένο και θαυμάσιο κείμενο, έργο της ομάδας «ΘΕΑΤΡΟ[Υ]ΚΟΣΜΟΣ»[3] και το δεύτερο μέρος ενός τρίπρακτου. Φέρει τον τίτλο «Μακάριοι οι φτωχοί. Πράξη δεύτερη: Θωμάς ο άπιστος». Όσο άσχετο είναι φαινομενικά με τα ζητήματα που μας απασχόλησαν τις τελευταίες ημέρες, τόσο σχετικό είναι στην πραγματικότητα!

Μακάρι να το διάβαζαν όλοι όσοι σχολίασαν εδώ. (Κατά σειρά «εμφανίσεως», από την αρχή της «τριλογίας»: Ο george, η λ.κ., Ανώνυμος, ο zalion, ο elf at bay, ο Γιώργος (Λευκάδα), ο Σπίθας, ο Παρατηρητής, η Δήμητρα, ο товариш Яков Федотович Павлов, οι φίλοι της ΕΟΣ, ο dimitris t). Μακάρι να το διάβαζαν όσοι διάβασαν την «τριλογία» μας, χωρίς όμως να σχολιάσουν. Μακάρι να το διάβαζαν όλοι οι αριστεροί. Και ναι! Χίλιες φορές ναι, κι ας τον στενοχωρήσουμε (νομίζουμε πως τουλάχιστον ξέρει ότι δεν είναι αυτό ο σκοπός μας):

Μακάρι να το «διάβαζε» κι ο ίδιος ο Αντώνης!

Επίλογος: The remake of a scene

Στην παλιά, υπέροχη ταινία του Όλιβερ Στόουν «Platoon» υπάρχει μια σκηνή εξαιρετικής σημασίας, κατά την άποψή μας. Είναι η σκηνή όπου ο «κακός» επιλοχίας Μπαρνς (Tom Berenger) κατεβαίνει στο αμπρί στο οποίο είναι μαζεμένοι όλοι οι φαντάροι που τον μισούν, μαζί με τον «καλό» λοχία Ελίας (Willem Dafoe). Μαστουρωμένοι, ακούνε «σκληρή» μουσική και κλαίνε τη μοίρα τους και την ανημπόρια τους να την αλλάξουν. Ο Μπαρνς, που ξέρει ότι τον μισούν έως θανάτου, τούς προκαλεί ανοιχτά και στα ίσα, δείχνοντας ταυτόχρονα και την απέραντη περιφρόνησή του:

«Εδώ είμαι. Κάντε το. Σκοτώστε με».

Και λίγο αργότερα, αφού κανείς δεν απαντά στην πρόκληση εκτός από τον Τέιλορ (Charlie Sheen), μετά τη συμπλοκή μαζί του —συμπλοκή από την οποία ο Μπαρνς βγαίνει νικητής—, καθώς φεύγει, φτύνει την τελευταία δηλητηριώδη φράση:

«Death? What do you know about death?».

Αυτή λοιπόν τη σκηνή, την ξαναγυρίζουμε.

Στη θέση των μαστουρωμένων και κακομοιριασμένων φαντάρων, βάζουμε όλους τους «ασυμβίβαστα συνεπείς» αριστερούς που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους και που έχουν ως πρώτο μέλημα να μετράνε την «προδοσία» των άλλων αριστερών (εξαιρώντας τον εαυτό τους φυσικά) και να τους αφορίζουν, κουνώντας το δάχτυλο. Ακριβώς όπως το συνήθιζε ο Γενικός Εισαγγελέας Vyshinsky...

Και στη θέση του «κακού» επιλοχία Μπαρνς, βάζουμε τον Μεγάλο Κακό, τον Μεγάλο Αποδιοπομπαίο Τράγο, τον άνθρωπο που έγινε το Πτυελοδοχείο όλων των αριστερών και το απέραντο Πεδίο εναπόθεσης των πάσης φύσεως προβολών τους και το Μεγάλο Πλυντήριο των δικών τους λαθών και ανομημάτων. Ναι, σωστά καταλάβατε! Στη θέση του Μπαρνς, βάζουμε τον Ιωσήφ Στάλιν! Και τον βάζουμε να λέει:

«Практика? Что вы знаете о практике?»[4]


[1] Θυμόμαστε πάντα αυτό που μας είχε πει ένας φίλος, ο Γιούρι Γκαγκάριν, ο οποίος σχολίαζε εδώ παλαιότερα και που, με λύπη μας, έχει καιρό να φανεί. Μας είχε πει (περίπου): «Ακόμα και ο θυμός στη συζήτηση, έχει κάτι θετικό. Δείχνει ότι υπολογίζεις τον άλλο τόσο, ώστε να σε θυμώνει η διαφωνία του».

[2] Λέξη που αναφέρεται στο αντρικό φύλο, αλλά με άρθρο γένους …θηλυκού! Ας το έχουν υπ’ όψη τους, τόσο οι μάσκιουλιν όσο και οι φεμινίστριες…

[3] Αν και στον καίριο διάλογο του τέλους μεταξύ Θωμά και Ιωάννη, ο Θωμάς έχει μιλήσει μέσω του Gödel, ενός εκ των τριών συντακτών του Radical Desire (Αντώνης και Demos οι άλλοι δυο).

[4] «Πράξη; Τι ξέρετε εσείς από πράξη;».


Η photo, από το listal.com

Άγνωστοί μας και αγαπητοί athanasios_anagnostopoulos, talos και seagazing: τι πίνετε και δεν μας δίνετε;

Σήμερα θα γίνουμε «κακά παιδιά». Για να τα λέμε όλα, πολύ «κακά παιδιά»!

Κάποιος athanasios_anagnostopoulos, παντελώς άγνωστός μας, μπαζάρισε «πριν από 21 ώρες» το προηγούμενό μας «ρωσόγλωσσο» post. Στην καταχώρισή του φαίνεται σε σύνδεσμο η ελληνική μετάφραση του τίτλου μας («Κοίτα ποιοι μιλάνε 2: οι ψευτοκομμουνιστές που απολύουν κόσμο!») και βέβαια το όνομά μας. Μέχρι εδώ, κανένα παράπονο! Είναι δυνατόν να σε διαφημίζουν και να έχεις παράπονο; Είπαμε: «κακά παιδιά», αλλά όχι και αχάριστα!... Ατυχώς έχει και παρακάτω από το ‘μέχρι εδώ’…

Ο φίλτατος athanasios_anagnostopoulos έχει προσθέσει από κάτω το ειρωνικό σχόλιό του. Είναι το εξής απίστευτο, πλην όμως αληθινό:

«Με το ΔΝΤ αντίσταση και πάλη.»!

Και από κάτω, στην ενότητα «Ποιά μέλη του buzz ψήφισαν αυτή την καταχώριση», έχουν κοτσάρει μεγαλοπρεπώς την υπογραφή τους οι εξ ίσου φίλτατοι και επίσης άγνωστοί[1] μας talos και seagazing.

Τι έγινε ρε παιδιά;[2]

Τι έγινε; Μπορεί να μη χτυπάμε 180 IQ, αλλά, όσο να ’ναι, κάτι τέτοια τα πιάνουμε.

Ο φίλος athanasios_anagnostopoulos είδε κάπου τον τίτλο, δεν μπήκε στον κόπο να διαβάσει το post[3] —ίσως να μη μπήκε καν στον κόπο να κλικάρει— τον πήρε κατά γράμμα και κυριολεκτικά, και έγραψε την καραμπινάτη μαλακία (καραμπινάτη, επειδή τη συσχετίζει μ' εμάς) «Με το ΔΝΤ αντίσταση και πάλη.»!

Οι δε «ψηφοφόροι», ακολουθώντας τον κατά πόδας (τυφλός τυφλούς οδήγαγε!), «ψήφισαν»[4].

Κι έτσι, βγήκαμε εμείς απόστολοι του …ΔΝΤ!

Τι λένε τώρα; Να πούμε «ανάλογα με την ηλικία τους καλή κι η μαλακία τους»; Δε γίνεται (ποια είναι η ηλικία τους;).

Να πούμε «έλα μουνί στον τόπο σου»; Ούτε αυτό γίνεται! (Καλά ο athanasios_anagnostopoulos και ο talos είναι άντρες. Όμως ο seagazing μπορεί κάλλιστα να είναι η seagazing και να μας ξεχέσει για σεξιστική συμπεριφορά. Να λείπει το βύσσινο!).

Τίποτα να μην πούμε! Απλώς να επαναλάβουμε, λίγο πιο «δραματικά», το ερώτημα του τίτλου μας:

Ρε παιδιά, έτσι, να χαρείτε τα μάτια σας κι ας μη τα χρησιμοποιείτε, τι πίνετε και δεν μας δίνετε;


ΥΓ 1: Επειδή ο φίλος που μας μπαζάρισε δείχνει να είναι οπαδός του ΚΚΕ, μη πλακώσουν εδώ τίποτε σύντροφοί του, νομίζοντας ότι όσα λέμε για εκείνον τα λέμε και γι’ αυτούς! Εμείς αναλύουμε τα πράγματα εξετάζοντας πάντα συγκεκριμένες καταστάσεις και εντός των δοσμένων κάθε φορά συνθηκών. Άρα…

ΥΓ 2: Παρακαλούμε πολύ να μη μεταφερθεί εδώ η συζήτηση από το προηγούμενο post. Ας αφήσουμε το βήμα για τους φίλους που κριτικάρουμε. Και όχι, δεν θα τους ειδοποιήσουμε για την ανάρτηση, όπως κάνουμε πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις. Όπως δεν μας ειδοποίησαν κι εκείνοι και το είδαμε ξαφνικά και κοντέψαμε να πάθουμε εγκεφαλικό! (Ενίοτε, παρατάμε το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» και πιάνουμε την Παλαιά Διαθήκη!...)


IMPORTANT UPDATE (10.21 μμ): Πριν από λίγο, ο καλός μας товариш Яков Федотович Павлов μάς ενημέρωσε για την πραγματική πολιτική ταυτότητα του athanasios_anagnostopoulos. Με τα δικά του λόγια:

«ορέ Λέφτηδες, τι οπαδός του ΚΚΕ και κουραφέξαλα , το εξαίρετο παλληκάρι είναι φιλελεύθερο ( ΦΣ ) , το αναφέρει μεταξύ άλλων επιτευγμάτων του στο μπλόγκ του , ρίξτε μια ματιά και θα καταλάβετε».

Για να τα λέμε όλα, την κάναμε κι εμείς τη μαλακία μας! (Φυσικά, ο επικεφαλής της Υ.ΤΣΕ.Κ.Α. θα κληθεί να δώσει τις απαραίτητες εξηγήσεις...). Μαλακία καραμπινάτη κι αυτή, αλλά, όπως εξηγήσαμε και στον товариш Яков, τουλάχιστον όχι επαναληπτική (έχουμε κάποια ελαφρυντικά).

Είναι προφανές, ότι ζητάμε συγνώμη από το ΚΚΕ και όσους οπαδούς του διαβάζουν αυτό το blog. Δεν είχαμε την παραμικρή πρόθεση να δημιουργήσουμε αρνητικές εντυπώσεις εις βάρος τους. Πέσαμε θύματα μιας κάποιας προκατάληψης, στην οποία όμως, οι καλόπιστοι φίλοι του ΚΚΕ ελπίζουμε να αναγνωρίσουν ότι το κόμμα τους έχει συμβάλει (εδώ είναι τα ελαφρυντικά): Όταν ταυτίζει σχεδόν κάθε άλλο αριστερό με την αντίδραση, θεωρήσαμε πως είχαμε να κάνουμε με κάποιον οπαδό του που, παίρνοντας κατά γράμμα τον τίτλο της ανάρτησής μας, μάς έβγαζε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ...Δουνουτούδες!

Ευτυχώς που αποκατέστησε τα πράγματα ο товариш Яков: Τελικά, είχαμε να κάνουμε με έναν (νέο)φιλελεύθερο που έτρωγε μέλι, θεωρώντας ότι «η ΦΣ τώρα δικαιώνεται» από το …ΚΚΕ!


[1] Για τον talos, ξέρουμε ότι είναι παλιός μπλόγκερ. Δεν είχαμε όμως μέχρι τώρα το προνόμιο να είμαστε αναγνώστες του.

[2] © Σπύρος Παπαδόπουλος

[3] Μα ούτε την εισαγωγή ο αθεόφοβος;

[4] Για να τα λέμε όλα, δεν είναι απολύτως βέβαιο τι ψήφισαν. «Παίζει» λίγο και το ενδεχόμενο να πήραν κι αυτοί κατά γράμμα τον τίτλο και να ενθουσιάστηκαν που κάποιος, επιτέλους, «τα χώνει» στους κουμμουνιστάς! Από τη Σκύλα στη Χάρυβδη δηλαδή!...


Η εικόνα από το posters.ws

Чья бы корова мычала 2: Ложные коммунистов уволены с работы людей! [Κοίτα ποιοι μιλάνε 2: οι ψευτοκομμουνιστές που απολύουν κόσμο!]

«TЫ!» (Ты τоварищ… уволен!) [«ΕΣΥ!» (Eσύ σύντροφε… απολύεσαι!)]

Τα γεγονότα είναι αναμφισβήτητα: Στα τέλη του καλοκαιριού μάς ήρθαν τα μαντάτα (μαχαιριές π’ ανάθεμά τα): Απολύσεις στην «Τυποεκδοτική», την εκτυπωτική επιχείρηση του ΚΚΕ. 20 τον Ιούλιο και 20 κάθε μήνα μέχρι τον Οκτώβριο. Όπως ήταν αναμενόμενο το διαδίκτυο πήρε φωτιά! (Αν εισάγετε στην αναζήτηση ‘απολύσεις στην Τυποεκδοτική’, θα νιώσετε τη θερμοκρασία της…). Ύστερα, στις 6 Σεπτεμβρίου, στην πρωινή εκπομπή της ΝΕΤ, η Αλέκα Παπαρήγα επιβεβαίωσε τις απολύσεις και τις αιτιολόγησε ως εξής:

«Είναι επιχείρηση που δρα μέσα σε συνθήκες καπιταλιστικής αγοράς και επομένως έχει όλες τις αντίστοιχες δυσκολίες. Σε όλες τις επιχειρήσεις του κλάδου γίνονται απολύσεις. Είμαστε στόχος μιας επίθεσης που μας παρουσιάζει ως μια κερδοφόρα επιχείρηση. Εμείς έχουμε μεγάλη συρρίκνωση των εργασιών μας. Εμείς παλεύουμε κατά του καπιταλισμού. Θα κλείσουν και μεγάλες επιχειρήσεις. Μας περιμένουν στη γωνία με επιθέσεις των τελευταίων χρόνων που αφορούν στην Τυποεκδοτική».
 
Εδώ είμαστε λοιπόν! Το Κόμμα της Εργατικής Τάξης απολύει εργαζόμενους! «Τι χρείαν άλλην μαρτύρων έχομεν;».

Τι χρεία; Μεγάλη!
 
Ι. Товарищи, мы говорим с вами! [Σύντροφοι, σ’ εσάς μιλάμε!]

Δεν θα απασχοληθούμε με τις κριτικές που μυρίζουν αντικομμουνισμό από μίλια μακριά, όπως λόγου χάρη αυτήν του Super Star του υπέρ της Ελευθερίας αγώνα Πάσχου Μανδραβέλη. Θα ασχοληθούμε με την κριτική εξ αριστερών, όπου, και επιφανειακή σκέψη είδαμε, και αμηχανία, και σύγχυση όχι αμελητέα η οποία και οδήγησε στην ουσία την κριτική εκτός θέματος.

Και θα ισχυριστούμε και θα προσπαθήσουμε να τεκμηριώσουμε την άποψη ότι, απ’ όσο είδαμε τουλάχιστον εμείς (γιατί βέβαια δεν είμαστε μηχανή …ανάγνωσης!), η εξ αριστερών κριτική περισσότερο κάρβουνο στα καζάνια της αντιαριστερής προπαγάνδας έριξε (χωρίς φυσικά πρόθεση για κάτι τέτοιο), περισσότερο τη σύγχυση συντήρησε, παρά φώτισε το πρόβλημα που προέκυψε.

ΙΙ. В чем проблема? [Ποιο είναι το πρόβλημα;]

Εννοούμε ποιο είναι το γενικότερο πρόβλημα μέσα στο οποίο εντάσσονται οι απολύσεις; Με φιλοσοφική ορολογία, αν ό,τι συνέβη στην «Τυποεκδοτική» αντιπροσωπεύει το είδος, ποιο είναι το γένος;

Νομίζουμε ότι το γένος κρύβεται στο εξής απλό ερώτημα:

Μπορείς να αλλάξεις το είναι σύμφωνα με το δικό σου δέον και ταυτόχρονα να διατηρηθείς απολύτως εκτός τού υπάρχοντος είναι, χωρίς όμως και να περιπέσεις στην κατηγορία τού μη όντος, οπότε, ως μη ων, ουδεμία αλλαγή είσαι σε θέση να επιφέρεις;

Και για να το προσγειώσουμε λίγο στο ζήτημα που εξετάζουμε εδώ:

Μπορείς να αλλάξεις το (καπιταλιστικό) είναι σύμφωνα με το δικό σου (σοσιαλιστικό) δέον και ταυτόχρονα να διατηρηθείς απολύτως εκτός τού υπάρχοντος είναι, χωρίς όμως και να περιπέσεις στην κατηγορία τού μη όντος, οπότε, ως μη ων, ουδεμία αλλαγή είσαι σε θέση να επιφέρεις;

Η αλλιώς, για να το κάνουμε ακόμα πιο «χειροπιαστό», έστω και καταφεύγοντας σε μια μεταφορά: Θα μπορούσε ποτέ η Θέτις να κάνει άτρωτο το γιό της τον Αχιλλέα βουτώντας τον στα νερά της Στυγός, αν δεν τον κρατούσε από τη φτέρνα; (Και η φυσική συνέπεια: θα μπορούσε ποτέ, ταυτόχρονα, να τον καταστήσει καθολικά άτρωτο από τη στιγμή που, ακριβώς επειδή τον κρατούσε από τη φτέρνα, εμπόδισε το νερό να τη βρέξει κι αυτή;).

Όποιον απαντά ναι έστω και σε μια από τις παραπάνω τρεις ερωτήσεις τον παρακαλούμε να σηκώσει το χέρι του (αφού όμως πρώτα το βάλει στην καρδιά του!).

ΙΙΙ. Не коммунисты построили мир! [Δεν έφτιαξαν οι κομμουνιστές τον κόσμο!]
 
Επειδή, για να τα λέμε όλα, δεν τρελαθήκαμε και να μετράμε σηκωμένα χέρια, αλλά διακρίναμε καθαρά κάμποσα κατεβασμένα μούτρα, θέλουμε να σας πούμε να μη στενοχωριέστε. Το γεγονός ότι η Αριστερά θέλει να αλλάξει τον κόσμο και πιστεύει ότι μπορεί να το κάνει δεν σημαίνει πως τον έφτιαξε κιόλας! Κι έπειτα, πάντα υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Μπορείτε ας πούμε να πάτε για …ψάρεμα! —κατά την έκφραση του Αντώνη (Radical Desire) που έχει γίνει η αγαπημένη μας κι ας την είπε σε μια κριτική του προς εμάς. Να αποσυρθείτε δηλαδή στα προβλήματα του ιδιωτικού βίου, που έτσι αλλιώς αυξάνονται και πληθύνονται, δόξα να ’χει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ… Ή ακόμα και ν’ …αυτοκτονήσετε!, συνειδητοποιώντας ότι τα παράλογα[1] της ζωής σάς υπερβαίνουν.

Δεν σας ενθουσιάζει τίποτε από τα δυο; Χαιρόμαστε αφάνταστα γι’ αυτό! Όμως, εν τοιαύτη περιπτώσει, πρέπει όλοι μας να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα στο μυαλό μας, για να ξέρουμε πού βαδίζουμε και τι μας περιμένει.

ΙV. Нам нужны деньги!... [ Δει δη χρημάτων!...]
 
Τι υποχρεώνει σε τελική ανάλυση ένα Κομμουνιστικό Κόμμα —ή ένα κόμμα της Αριστεράς, ανεξαρτήτως τίτλου— μιας καπιταλιστικής χώρας να ιδρύει επιχειρήσεις; Μα ό,τι το υποχρεώνει να ζητάει συνδρομές από τα μέλη του, ή να κάνει οικονομικές εξορμήσεις ανά τακτά χρονικά διαστήματα, στις οποίες ζητάει τη βοήθεια των οπαδών του: τα χρήματα! Это деньги, товарищ! Это всегда деньги! [It’s the money, comrade! It’s always the money!]. Ως εδώ καλά; Νομίζουμε πως ναι. Ας προχωρήσουμε παρακάτω.

Το άρθρο 45 του καταστατικού του ΚΚΕ ορίζει τα εξής (τα bold δικά μας) :

«Οι οικονομικοί πόροι του Κόμματος προέρχονται από τις συνδρομές των μελών, από οικονομικές εξορμήσεις, από προαιρετικές εισφορές, δωρεές ή κληρονομιές, από επιχειρηματικές δραστηριότητες που αναπτύσσει το Κόμμα, από τους μισθούς, συντάξεις και αποζημιώσεις που παίρνουν τα εκλεγμένα ή εξουσιοδοτημένα από το Κόμμα σε δημόσια αξιώματα μέλη του και από την κρατική χρηματοδότηση που δικαιούται το Κόμμα».

Να λοιπόν ο θεμέλιος λίθος του «σκανδάλου»! Το άρθρο 45. Κι εδώ μας δημιουργείται αυτομάτως μια απορία: Το άρθρο 45 υπάρχει εδώ και δεκαετίες (με την εξαίρεση της κρατικής χρηματοδότησης). Γιατί περίμεναν όλες αυτές οι αριστερές κριτικές τις πρόσφατες απολύσεις για να διατυπωθούν; Δεν ξέρουν οι κρίνοντες τι θα πει ‘επιχειρηματικές δραστηριότητες’ εν καπιταλισμώ;

Η μια απορία φέρνει την άλλη: Δεν ξέρουν οι επικρίνοντες ότι κάποιο αντίστοιχο «άρθρο 45» είχαν στο καταστατικό τους όλα τα ΚΚ της Δύσης, όσο υπήρχαν; Δεν έχουν ακούσει ποτέ από παλιούς αριστερούς που σπούδασαν, φερ’ ειπείν στην Ιταλία κατά τα χρόνια της ακμής του εκεί Κομμουνιστικού Κόμματος, του κόμματος δηλαδή που σήκωσε τη μεγαλύτερη παντιέρα κατά του ΚΚ της ΕΣΣΔ και που πρωτοστάτησε στην κριτική του Σοβιετικού μοντέλου, σε πλήρη δηλαδή αντίθεση με το ΚΚΕ, δεν τους έχουν ακούσει ποτέ λοιπόν να κάνουν λόγο για τις κομματικές επιχειρήσεις του PCI (Partito Comunista Italiano);

Και ως εδώ καλά; Νομίζουμε πάλι πως ναι.

Μετά από αυτά τα προκαταρκτικά που δίνουν το στίγμα των δικών μας απόψεων για το επίμαχο ζήτημα και όλα όσα σχετίζονται με αυτό, είναι ώρα να δούμε λίγο από πιο κοντά τις κριτικές, εστιάζοντας σε ορισμένα χαρακτηριστικά σημεία τους. Θα αντλήσουμε «υλικό» από πέντε δημοσιεύσεις ισάριθμων διαδικτυακών τόπων: κυρίως από αυτήν της «Κόντρα» (μιας εβδομαδιαίας εφημερίδας που εμείς θα την τοποθετούσαμε στη «νεκρή» και ομιχλώδη ζώνη μεταξύ της «κλασικής» Αριστεράς και της αντιεξουσιαστικής εκδοχής της), αλλά και από δυο αναδημοσιεύσεις στο blog της «ΕΟΣ» και της ομάδας «Δώσε πάσα» (αμφότεροι προσκείμενοι στον ΣΥΡΙΖΑ, με ριζοσπαστική γραμμή και πρωτεύον αίτημα την αμεσοδημοκρατία), από ένα κείμενο του Radical Desire και, τέλος, από το δικό μας blog, εδώ κι εδώ.

V. Против. Но против кого? [Κόντρα. Όμως κόντρα σε ποιόν;]

Διαβάζοντας κανείς το κείμενο της «Κόντρα», το οποίο ήταν και το πρώτο που άνοιξε τον χορό της κριτικής, στις 7 Σεπτεμβρίου, την επομένη δηλαδή των δηλώσεων της Παπαρήγα στη ΝΕΤ που παραθέσαμε πρωτύτερα, δεν μπορεί παρά να σταθεί κατ’ αρχήν στο εξής σημείο, στο οποίο επικρίνεται η Γενική Γραμματέας του ΚΚΕ (τα bold και πάλι δικά μας):

«Τι να πρωτοσχολιάσεις εδώ; Και μόνο το ότι η Παπαρήγα οχυρώνεται πίσω από τις απολύσεις που κάνουν όλες οι επιχειρήσεις του κλάδου, αποτελεί παραδοχή του ότι η κομματική τους επιχείρηση δεν είναι παρά μια καπιταλιστική επιχείρηση του εκδοτικού-εκτυπωτικού κλάδου. Απολύουν οι άλλοι, απολύουμε κι εμείς, τι άλλο μπορούμε να κάνουμε;».
 
Κι εμείς τι να πρωτοσχολιάσουμε εδώ! Γι’ αυτό θα σχολιάσουμε μόνο ένα:

Ώστε η επίκληση της οικονομικής κρίσης από μια επιχείρηση για τις απολύσεις στις οποίες προχώρησε είναι αυτό που την καθιστά καπιταλιστική; Είναι σίγουροι οι φίλοι της «Κόντρα»; Δηλαδή, αν υποθέσουμε ότι στην εφημερίδα τους απασχολούνται «επαγγελματικά» κάποια άτομα και αν με το βάθεμα της κρίσης πέσουν οι πωλήσεις της κάτω από το ακρότατο όριο που επιτρέπει τη μισθοδοσία τους, τι θα κάνουν; Δεν θα προχωρήσουν σε απολύσεις; Θα προτιμήσουν να κλείσουν την εφημερίδα τους μένοντας πιστοί στις αρχές τους, αλλά περιπίπτοντας στην κατάσταση του μη όντος; Κι αν προτιμήσουν τις απολύσεις, αυτό θα μετατρέψει αυτομάτως την «Κόντρα» σε «καπιταλιστική επιχείρηση του εκδοτικού κλάδου»; Είναι αυτό από μόνο του κριτήριο;

Παραπέρα, ο συντάκτης του κειμένου εστιάζει την κριτική του σε δυο ακόμα ζητήματα, ή μάλλον σε τρία:

1) Η «Τυποεκδοτική» επιδοτείται με κρατικό χρήμα κάνοντας χρήση διαφόρων αναπτυξιακών νόμων χωρίς, 2), να αυξάνει ικανοποιητικά τον αριθμό των απασχολούμενων όπως υποχρεούται, αλλά, αντίθετα, να τους μειώνει κατά 30 από το 2008 μέσα στο 2009, «εξαπατώντας το ελληνικό κράτος και τσεπώνοντας την επιχορήγηση, όπως κάνουν όλοι οι καπιταλιστές» και, 3), ότι, παρά τους παλαιότερους ισχυρισμούς της ίδιας της Παπαρήγα πως πρόκειται για επιχείρηση που σκοπό έχει να καλύπτει τις ανάγκες του κόμματος στον τομέα της προπαγάνδας και των εκδόσεων, τελικά είναι μια τυπικά καπιταλιστική κερδοσκοπική επιχείρηση αφού απολύει εργαζόμενους «όταν πέφτει ο τζίρος» όπως κάνουν όλες.

Για το 1: Δεν καταλαβαίνουμε ποια αρχή παραβιάζεται με την αξιοποίηση διαφόρων αναπτυξιακών νόμων που ενισχύουν επιχειρήσεις. Δηλαδή, αν αύριο, μεθαύριο, θεσπιστούν κάποιοι ανάλογοι νόμοι για μη κερδοσκοπικές εταιρίες, όπως ασφαλώς θα είναι η νομική μορφή της «Κόντρα», η ομάδα που την εκδίδει θα αρνηθεί να τους αξιοποιήσει; Βάσει ποιας «αρχής»; Της ανοησίας μήπως;

Για το 2: Δεν είμαστε οικονομολόγοι και μάλιστα ειδικευμένοι στα οικονομικά του εκσυγχρονισμού ή της αναδιάρθρωσης μιας εκτυπωτικής και εκδοτικής επιχείρησης, αλλά νομίζουμε ότι ούτε ο συντάκτης του άρθρου που συζητάμε είναι. Οπότε, …πάτσι! Με το φτωχό του το μυαλό το έγραψε εκείνος, με το φτωχό μας το μυαλό κι εμείς ρωτάμε:

Υπάρχει κάποια νόρμα που ορίζει πόσες θέσεις εργασίας δημιουργούνται σε μια τέτοια επιχείρηση κάθε 100.000, 500.000, ή 1.000.000 ευρώ που επενδύονται; Ποια είναι αυτή; Πώς έχει καθοριστεί; Δεν κατατίθεται το παραμικρό συγκριτικό στοιχείο. Όπως δεν κατατίθεται και το παραμικρό στοιχείο για το αν οι 30 λιγότεροι εργαζόμενοι του 2009 προέκυψαν μετά από απολύσεις, όπως αφήνεται να εννοηθεί, κι όχι λόγω συνταξιοδότησης ή οικειοθελούς αποχώρησης. Συνεπώς, χωρίς στοιχεία τι συζήτηση μπορεί να κάνει κανείς; Συζήτηση βάσει εντυπώσεων; Διαδικτυακό καφενείο είναι η «Κόντρα» τελικά; Με γειά της και χαρά της! Εμείς πάντως δεν σκοπεύουμε να γίνουμε κάτι τέτοιο.

Για το 3: Ώστε καπιταλιστική επιχείρηση είναι αυτή που απολύει εργαζόμενους όταν πέφτει ο τζίρος; Και τι συμβαίνει σε μια κομμουνιστική κολεκτίβα που καλλιεργεί λάχανα και ζει από την πώλησή τους, όταν πέφτει ο τζίρος; Να υποθέσουμε ότι, αντίθετα, αυξάνει τα μέλη της, επειδή τα αδιάθετα λάχανα είναι περισσότερα κι έτσι μπορεί να θρέψει περισσότερους; Περί αυτού όμως αργότερα, σε ξεχωριστή ενότητα.

VI. Передать мяч! Но где же мяч? [Δώσε πάσα. Αλλά πού είναι η μπάλα;]

Το προβληματικό, όπως ξεκάθαρα νομίζουμε αποδεικνύεται, άρθρο της «Κόντρα» αναδημοσιεύτηκε, καθώς έχουμε ήδη πει, στο blog «Δώσε πάσα» και σε αυτό της ΕΟΣ (μέσω link και ενός μικρού εισαγωγικού σχολίου).

Η ΕΟΣ, που αλίευσε πρώτη το άρθρο, παραθέτει τις δηλώσεις Παπαρήγα στη ΝΕΤ και δηλώνει «μπερδεμένη». Μας κάνει εντύπωση. Επειδή διαβάζουμε και παρακολουθούμε το blog της έχουμε σχηματίσει την εντύπωση ότι το διαχειρίζονται άτομα έμπειρα στο αριστερό κίνημα. Εμείς, που είμαστε σχετικά νεοσύλλεκτοι, δεν μπερδευτήκαμε και τόσο. Τι είναι αυτό που μπέρδεψε εκείνους; Και, εν πάση περιπτώσει, τα όσα είπαμε μέχρι τώρα, δεν τους βοηθάνε να ξεμπερδευτούν λίγο;

Το «Δώσε πάσα» πάλι, αναδημοσίευσε το κείμενο του «Κόντρα» χωρίς ούτε μια συνοδευτική φράση. Αυτό μας κάνει μεγαλύτερη εντύπωση. Μια ομάδα που προτρέπει στο ομαδικό αριστερό «παιχνίδι», να «παίζει» χωρίς καν μπάλα; Πώς διάολο γίνεται αυτό; Δηλαδή προσυπογράφουν το άρθρο «πλήρως και ανεπιφυλάκτως», που λένε και οι συμβολαιογράφοι; Δεν έχουν να παρατηρήσουν τίποτα, δεν βάζουν πουθενά ούτε έναν αστερίσκο; Κι αν έχουν, γιατί δεν το λένε; Κρίνουν το ζήτημα δευτερεύον; Ακόμα και οι μπαρουτοκαπνισμένοι στην Αριστερά που δραστηριοποιούνται εκεί, όπως είναι σαφές σε όποιον παρακολουθεί τις συζητήσεις του συγκεκριμένου blog, κρίνουν το συγκεκριμένο ζήτημα άνευ σημασίας;

Και κάτι αξιοπρόσεκτο, κοινό και στις δυο αυτές αναδημοσιεύσεις: Δεν κατετέθη ούτε ένα σχόλιο! Ούτε ένα σχόλιο από τους αναγνώστες δυο δημοφιλών blogs, με πολύ περισσότερους αναγνώστες απ’ όσους προσελκύουμε εμείς και, μάλιστα, με θέσεις σαφώς και σφοδρά επικριτικές για το ΚΚΕ. Εμείς το προσέξαμε και το σημειώνουμε αυτό. Ελπίζουμε να το έκαναν κι εκείνοι, ως άμεσα ενδιαφερόμενοι, και να έβγαλαν τα σωστά συμπεράσματα…

VII. Радикальные желаний – Элементарные запросов. [Radical desires – Elementary queries]

Tο άρθρο του Αντώνη (Radical Desire) περιλαμβάνει δυο ενότητες. Η πρώτη έχει να κάνει με το θέμα που συζητάμε εδώ. Η δεύτερη, με την άρνηση της ΚΝΕ να επιτρέψει την παρουσία και την παρέμβαση του συλλόγου των απολυμένων από τα «Ελληνικά Γράμματα» στο πρόσφατο Φεστιβάλ της. Δεν θα ασχοληθούμε με το δεύτερο. Όμως, επειδή και το ζήτημα αυτό σχετίζεται με όσα έχουμε να πούμε, θα το καλύψουμε στον επίλογο.

Εννοείται ότι, όπως συμβαίνει και με την ΕΟΣ και με το «Δώσε πάσα» στο βαθμό που ο Αντώνης υιοθετεί το άρθρο της «Κόντρα», τα όσα έχουμε εκθέσει μέχρι τώρα ισχύουν ως αντίλογος και για την δική του ανάρτηση. Όμως, επειδή ο Αντώνης, πέρα από την παραπομπή σε αυτό, διατυπώνει και κάποιες σκέψεις, θα σταθούμε σε μερικά σημεία από τα γραφόμενά του, έστω κι αν κάπου επαναληφθούμε.

1) Φαίνεται ο Αντώνης να μην έχει πρόβλημα, αν η «Τυποεκδοτική» ήταν μια σοσιαλιστική κολεκτίβα —αυτό εξάγεται ευθέως από τα συμφραζόμενα. Πολύ ωραία. Μας ξαναέρχεται στο μυαλό η ίδια απορία που διατυπώσαμε πρωτύτερα: τι θα αποφάσιζε η γενική συνέλευση της κολεκτίβας «Τυποεκδοτική» στις σημερινές συνθήκες της οικονομικής κρίσης που θα την επηρέαζαν κι αυτήν; Όχι απολύσεις; Και πάλι πολύ ωραία! Και με ποιο μαγικό τρόπο θα εξακολουθούσαν οι εργαζόμενοι σε αυτή την κολεκτίβα να παίρνουν το ίδιο μερίδιο με αυτό που έπαιρναν στις καλύτερες εποχές; Δεν θα αποφάσιζαν κάποια στιγμή να μειωθεί αυτό το μερίδιο, αφού έχει μειωθεί το συλλογικό εισόδημα της κολεκτίβας; Κάτι τέτοιο δεν είχε γίνει στον «Ριζοσπάστη», πριν από τις απολύσεις στην «Τυποεκδοτική», με τις μειώσεις μισθών; Μα και γι’ αυτό επικρίθηκε και λοιδορήθηκε τότε το ΚΚΕ! Για να καταλάβουμε: Μέσα στα καθήκοντα ενός ΚΚ συμπεριλαμβάνεται και η μετατροπή του σε συλλογικό Μίδα;

2) Διατυπώνει ανοικτά τη διαφωνία του με τη χρήση της έννοιας ‘επιχείρηση’ από την Παπαρήγα στις επίμαχες δηλώσεις της στη ΝΕΤ. Και πάλι για να καταλάβουμε: Όταν λέμε ότι θέλουμε να καταργήσουμε τον καπιταλισμό, εννοούμε ότι θέλουμε να καταργήσουμε το ‘επιχειρείν’, ή να του προσδώσουμε συλλογική μορφή; Κι επειδή το ένα φέρνει το άλλο: Αν η ατομική επιχείρηση είναι η μορφή που παίρνει στον καπιταλισμό η παραγωγική δραστηριότητα, γιατί η συλλογική (κολεκτιβιστική) μορφή που παίρνει αυτή η δραστηριότητα σε συνθήκες σοσιαλισμού δεν μπορεί να θεωρηθεί επιχείρηση; Κι επειδή το άλλο φέρνει και το παράλλο: Σε μια συλλογικής ιδιοκτησίας παραγωγική δραστηριότητα θα θεωρείται έγκλημα καθοσιώσεως να επιχειρείται μέσω ατομικής πρωτοβουλίας η μείωση του κόστους ή η βελτίωση των παραγόμενων προϊόντων;

3) Κάπου αστειευόμενος σαρκαστικά και κάπου μιλώντας σοβαρά, ο Αντώνης, συσχετίζοντας αντιστρεπτικά τις απολύσεις με την επιχειρηματολογία του Γενικού Εισαγγελέα Vyshinsky κατά τις δίκες της Μόσχας, ρωτάει:

«αν κατά τη δεκαετία του 30 οι καταδικασθέντες ήταν ‘‘αντικειμενικά ένοχοι [προδοσίας] ακόμα και αν ήταν υποκειμενικά αθώοι’’ μήπως τα πράγματα ήρθαν έτσι ώστε η Τυποεκδοτική ΑΕ να καταφέρνει να είναι ‘‘υποκειμενικά ένοχη [κεφαλαιοκρατικής συμπεριφοράς, δηλαδή ουσιαστικά πάλι προδοσίας] αλλά αντικειμενικά αθώα’’;».

Ρωτάμε κι εμείς με τη σειρά μας, κάπου αστειευόμενοι (αλλά όχι σαρκαστικά) και κάπου σοβαρολογώντας:

Μήπως τα πράγματα ήρθαν έτσι ώστε ο Владимир Ильич Ленин τα κατάφερε να είναι υποκειμενικά ένοχος πολιτικής υπέρ του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής (ΝΕΠ), δηλαδή ουσιαστικά προδοσίας, αλλά αντικειμενικά αθώος;

VIII. Один, два, пять, десять – многие Marinaleda! [Μία, δύο, πέντε, δέκα – πολλές Marinaleda!]
 
Στο εισαγωγικό μας post, δυο αναρτήσεις πιο πίσω, στο οποίο αναδημοσιεύσαμε τα σχόλια αναγνωστών των «Νέων» όπως τα έστειλαν στην εφημερίδα για ένα ρεπορτάζ της σχετικό με τις επίμαχες απολύσεις, κάποιος δικός μας ανώνυμος αναγνώστης έγραψε μεταξύ άλλων:

«Ένα σχόλιο θα κάνω, κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε: ευτυχώς που το ΚΚΕ δεν έχει δήμαρχο στη Marinaleda! Θα το είχανε ‘‘συνουσιάσει’’ το εγχείρημα».

Είναι φανερό πως πιστεύει κι αυτός ότι με εγχειρήματα τύπου Marinaleda, δηλαδή κοινότητες αυτοοργανωμένες επί τη βάσει των αξιών της ισότητας και της κοινοκτημοσύνης, θα απαλλαγούμε από το πρόβλημα των περιορισμένων πόρων εδώ και τώρα και θα εγκαθιδρύσουμε τον Κομμουνισμό στην αγνότερη μορφή του, «ένθα απέδρα πάσα οδύνη, λύπη και στεναγμός».

Κρίμα που δεν ζει ο Robert Owen να του μιλήσει για την τραγική κατάληξη των συνεταιριστικών χωριών του. Ίσως εκείνος να τον έπειθε —για να τον πείσουμε εμείς, το βλέπουμε λίγο χλωμό.

Και ευτυχώς που δεν ζει ούτε ο Μαρξ, ο οποίος, ως οξύθυμος, δεν θα το είχε σε τίποτε να του πετάξει κανέναν τόμο του «Κεφαλαίου» κατακέφαλα…

Эпилог. [Επίλογος]

Δεν θέλουμε να σας κουράσουμε άλλο. Θα είμαστε επιγραμματικοί.

Είναι φανερό πως θεωρούμε όλη αυτή την κριτική για τις απολύσεις στην «Τυποεκδοτική», φιλολογία άνευ ουσιαστικού περιεχομένου. Όχι γιατί αδιαφορούμε για όσους έχασαν τη δουλειά τους φυσικά. Το έγγραφο της απόλυσης έχει ένα χρώμα, ακόμα κι όταν έχει κόκκινη σφραγίδα: κατάμαυρο! Αλλά γιατί, όταν ζεις στην κόλαση, θα περπατήσεις σ’ αυτήν σε κάθε περίπτωση. Συμπεριλαμβανομένης και αυτής, που έχεις χαράξει πορεία προς τον παράδεισο!

Συνεπώς, δεν είναι αυτό το πρόβλημα με το ΚΚΕ (και κάθε αριστερό κόμμα που ακολουθεί και τέτοιες τακτικές αυτοχρηματοδότησης). Ούτε οι επιχειρήσεις του, ούτε οι περικοπές μισθών, ούτε οι απολύσεις. Άλλο είναι το πρόβλημα[2].

Είναι το πρόβλημα του υπέρβαρου συγκεντρωτισμού και της ισχνότατης δημοκρατίας, που αποθαρρύνει τη συμμετοχή των πολλών και, ουσιαστικά, απαγορεύει τον εργατικό έλεγχο. Κι όταν έτσι λειτουργεί το κόμμα, πώς αλλιώς θα λειτουργούσαν οι επιχειρήσεις του; (Και βέβαια, είναι και το πρόβλημα της σταθερής άρνησής του να συνυπάρξει, πόσω μάλλον να συνεργαστεί, με όσους δεν του προσφέρουν «γην και ύδωρ». Ακόμα κι αν αυτοί είναι οι απολυμένοι εργαζόμενοι των «Ελληνικών Γραμμάτων»…).

Όμως το άρθρο που αναπαράχθηκε στο διαδίκτυο δεν είχε αυτά ως τίτλο. Ο τίτλος που είχε ήταν «Τσέπωσαν κρατικό χρήμα και απολύουν εργαζόμενους: Οι στυγνοί καπιταλιστές της Περισσός ΑΕ».

Καπιταλιστές δεν είναι! Ούτε στυγνοί, ούτε «πεφωτισμένοι»!

Αόμματοι, που επιμένουν σε μια αδιέξοδη, ανόητη και —αντικειμενικά, για να ξαναθυμηθούμε και την αναφορά του Αντώνη— καταστροφική για το αριστερό πολιτικό κίνημα γραμμή και πρακτική, ναι!





ΥΓ: Μην ψάξετε να δείτε τι περίεργο κρύβεται πίσω από την εκτεταμένη χρήση της ρωσικής γλώσσας. Δεν θέλαμε να υπονοήσουμε κάτι «φοβερό και τρομερό». Η απάντηση, αν υποθέσουμε ότι θα διερωτηθούν κάποιοι αναγνώστες, είναι πολύ απλή, αν και «πολλαπλή». Εν μέρει, η πρόσκαιρη ρωσομανία μας οφείλεται σε επικοινωνιακή τεχνική. Εν μέρει, σε μια καλοπροαίρετη διάθεση να «πειράξουμε»[3] όσους από τους φίλους του ΚΚΕ είναι «κολλημένοι» με τον «σοσιαλισμό που γνωρίσαμε», αλλά και όσους, ασκώντας κριτική σ’ αυτό το «κόλλημα», πετούν το μωρό μαζί με τα βρωμόνερα. Και εν μέρει, στην τακτική συνομιλία που έχουμε με τον Товариш Яков Федотович Павлов στο καινούργιο του σπίτι.


[1] Όσοι και όσες θέλουν να πάρουν μια καλύτερη γεύση για τα παράλογα της ζωής, ας ρίξουν μια ματιά εδώ κι εδώ.

[2] Φαίνεται ότι οι λίγοι σχολιαστές που πήραν τον λόγο σ’ εμάς και στο Radical Desire το υποψιάζονται αυτό σε μεγαλύτερο βαθμό από τους επικριτές αρθρογράφους.

[3] Αυτή η συχνή «πειρακτική» μας διάθεση έχει συμβάλει να χαρακτηριζόμαστε κάποτε ως «ελαφριοί». Πιστεύουμε ότι πρόκειται για παρανόηση.


Η εικόνα, από το davno.ru. Έχουμε βάλει όμως κι εμείς το χεράκι μας…

Κοίτα ποιοι μιλάνε 1: οι ψευτοαριστεροί!

Αυτό το post γραφότανε και σβηνότανε βδομάδες, κατά διαστήματα βέβαια. Το δημοσιεύουμε σε δυο συνέχειες, μετά και την εισαγωγή, κατά κάποιο τρόπο, της προηγούμενης ανάρτησης. Σ’ αυτό το πρώτο μέρος εξετάζουμε γενικά την κατηγορία (ψευτοαριστεροί) που εκτοξεύουν κατά των οπαδών της Αριστεράς οι αντίπαλοί της. Στο επόμενο εξειδικεύουμε το ζήτημα, συνδέοντάς το με τις πρόσφατες απολύσεις εργαζομένων από την «Τυποεκδοτική» και την κριτική που ασκήθηκε στο ΚΚΕ γι’ αυτές.


Ε ι σ α γ ω γ ι κ ά
Στα μέσα του περασμένου Ιουλίου τρακάραμε. Τρακάραμε, τρόπος του γράφειν· δεν μιλάμε για τροχαίο περιστατικό. Μιλάμε για διαδικτυακό.

Το «ατύχημα» συνέβη όταν πέσαμε μούρη με μούρη με ένα blog μέλους, κατά τα φαινόμενα, του ΠΑΣΟΚ εξωτερικού —δεν έχει σημασία ποιο. Εκεί, διαβάσαμε ένα post, στο οποίο, μεταξύ άλλων, ο συγγραφέας του έτρωγε μέλι για την απόφαση του Νίκου Κωνσταντόπουλου να αναλάβει Πρόεδρος της ΠΑΕ Παναθηναϊκός και —κυρίως— με τα συνοδευτικά ρεπορτάζ για τις φιλικές του σχέσεις με τους Βαρδινογιαννακοπουλαίους. Το γεγονός το είχαμε σχολιάσει κι εμείς. Ως αριστεροί όμως. Δηλαδή όχι τρώγοντας μέλι, αλλά βλαστημώντας την τύχη μας για το πικρό ποτήρι που μας ανάγκασε να πιούμε, κι εμάς όπως όλους, ο επί 11ετία Πρόεδρος ενός αριστερού κόμματος. Οπότε, είπαμε να στείλουμε ένα σύντομο σχόλιο, με το οποίο φροντίζαμε να βάλουμε τον κάθε κατεργάρη —Κωνσταντόπουλο και μπλόγκερ— στον πάγκο του.

Η απάντηση του ενός εκ των δυο κατεργαραίων, του μπλόγκερ εν προκειμένω, περιείχε διάφορα «κοσμητικά» για την αφεντιά μας, άλλα άμεσα κι άλλα εμμέσως —πλην σαφώς— διατυπωμένα, όπως ‘ντενεκέδες’, ‘ψευτόμαγκες’, ‘ψιλοαργόσχολοι’ που ασχολούνται με μαλακίες, ‘«γυναικούλες»’ και ‘ψευτοαριστεροί’. Το ενδιαφέρον είναι, βέβαια, στο τελευταίο.

Γι’ αυτό θα μιλήσουμε λοιπόν. Αποσυνδέοντάς το, φυσικά, από τα πρόσωπά μας. Σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου! Το σημαντικό του πράγματος δεν είναι η προσωπική μομφή ότι εμείς είμαστε ψευδώς αριστεροί και δεν πρόκειται συνεπώς να ασχοληθούμε με αυτό. Όχι επειδή μια τέτοια μομφή διατυπώθηκε παντελώς αυθαίρετα, έτσι όπως συνηθίζεται στις κουβέντες καφενείου που, δυστυχώς, συχνά, μοιάζουν πολύ με τις κουβέντες στη μπλογκόσφαιρα. Αλλά γιατί πιστεύουμε ότι το σημαντικό είναι να εξετάσουμε λίγο περισσότερο την κατηγορία γενικά, αναλύοντας το περιεχόμενό της, τις στοχεύσεις της και, τέλος, τις συνέπειες που έχει στην ιδεολογική διαπάλη μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς.

«Οὐαὶ ὑμῖν γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί...»
Να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή το εξής: Ξέρουμε πολύ καλά πως δεν είναι μόνο η Δεξιά —ή, σε άλλη διατύπωση, η αντιαριστερά— που απευθύνει την κατηγορία ‘ψευτοαριστεροί’ εναντίον των οπαδών μας. Η κατηγορία είναι αρκετά δημοφιλής και εντός των κόλπων μας και χρησιμοποιείται ευρύτατα κατά τη διεξαγωγή του συνεχιζόμενου αριστερού εμφυλίου, αν και με πολυποίκιλες «μεταμφιέσεις» («αριστεροί», γιαλαντζί αριστεροί [σ.σ.: αυτό, προ καιρού, το έχουμε ακούσει εδώ κι εμείς προσωπικά…] οπορτουνιστές, αριστεροί ψάλτες του συστήματος, αριστερά δεκανίκια του καπιταλισμού, κ.λπ., κ.λπ.). Εδώ όμως θα ασχοληθούμε μόνο με τους αντιπάλους μας κι όχι με τα χάλια μας. Υπό αυτό το πρίσμα, ο Ευαγγελικός υπότιτλος παραπάνω υποδηλώνει κάτι που είναι καίριας σημασίας.

Όσοι εκ των αντιπάλων μας, θρησκευόμενοι και μη, εκτοξεύουν εναντίον μας τη συγκεκριμένη καταγγελία δεν έχουν την παραμικρή ομοιότητα με τον Χριστό εκτός από το ότι χρησιμοποιούν τα λόγια του. Δεν εννοούμε προφανώς ότι δεν είναι θεάνθρωποι, αν και μερικοί προσπαθούν να μοιάσουν κάπως σε τέτοιους, κουνώντας αυστηρά το δάχτυλο προς το μέρος μας με ύφος υπέρτατης αυθεντίας.

Εννοούμε ότι δεν έρχονται να μας καταγγείλουν ως διεφθαρμένους θιασώτες μιας αγνής ιδεολογίας που εμείς την κυλάμε στις λάσπες ενώ την εξυμνούμε υποκριτικά και την οποία ιδεολογία αυτοί θέλουν να αποκαταστήσουν εφαρμόζοντάς την στην πράξη με συνέπεια προς τις αρχές της. Μ’ άλλα λόγια, οι άνθρωποι δεν μιλούν ως αριστεροί! Κατακρίνουν εμάς επί ψευτοαριστερισμώ, τη στιγμή που είναι ιδεολογικοί αντίπαλοι της Αριστεράς και θα παρέμεναν τέτοιοι ακόμα κι αν ο Ιησούς Χριστός επανερχόταν στη γη για να δηλώσει οπαδός της! Jesus! Είναι σαν να κατηγορείς έναν χορτοφάγο επειδή έφαγε κρέας την Τσικνοπέμπτη, ενώ εσύ ανακηρύσσεσαι σε σταθερή βάση «Πελάτης της Χρονιάς» από τον χασάπη της γειτονιάς σου! Αυτό συχνά το ξεχνάμε όταν μας σφυροκοπούν ως ψεύτες και υποκριτές και είτε τους κοιτάμε σαν χάχες στις περιπτώσεις που μας δείχνουν κάποιο από τα άπλυτά μας που αγνοούσαμε, είτε ακολουθούμε την παλιά και δοκιμασμένη, πλην ατελέσφορη, συνταγή τού «κι εσείς γιατί καταπιέζετε τους νέγρους;».

Οι υπόρρητες συνδηλώσεις της κατηγορίας είναι πολλές και κινούνται κι αυτές στους αντίποδες του χριστιανικού κινήματος. Οι κυριότερες είναι δύο και αλληλοδιαπλεκόμενες:

1) «‘‘Οὐαὶ ὑμῖν γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί’’ που ενώ είστε σαν κι εμάς, παριστάνετε τους ανώτερα διαφορετικούς», και
2) «‘‘Οὐαὶ ὑμῖν γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί’’ που, ενώ κατά βάθος ξέρετε κι εσείς πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος (ΤΙΝΑ[1]), προσποιείστε ότι προετοιμάζετε τη χάραξη κάποιου άλλου». (Υπάρχει και μια τρίτη η οποία εμμέσως εκφράστηκε και στα σχόλια που κατατέθηκαν στο blog που μνημονεύουμε στην εισαγωγή μας: «‘‘Οὐαὶ ὑμῖν γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί’’ που παριστάνετε τους αριστερούς, ενώ οι πραγματικοί αριστεροί είμαστε εμείς!». Παραλείπουν βέβαια να πουν ότι υποστηρίζουν πως είναι κάτι, το οποίο δεν πιστεύουν ότι υφίσταται! Δεν θα χαλαλίσουμε bytes για τέτοιες τραγελαφικές αντιφάσεις βέβαια!...).

Η πρώτη συνδήλωση, όσο κι αν δεν το πολυκαταλαβαίνουν οι καταγγέλλοντες, είναι βέβαια και μια έμμεση πλην σαφής παραδοχή της ηθικής ανωτερότητας που, παρά τις φθορές ετών και ετών, εξακολουθεί να εμπεριέχεται στην έννοια του ‘αριστερού’. Η οποία, κατά την άποψή μας, οφείλεται, σε τελευταία διύλιση, στο ότι ‘αριστερός’ σημαίνει τον άνθρωπο που θέλει να αλλάξει με μαχητικό τρόπο ριζικά τα πράγματα, τον Homme révolté (ο εξεγερμένος/επαναστατημένος άνθρωπος) κατά Albert Camus, κόντρα στα ισχύοντα και στους ισχυρούς που θέλουν να τα διατηρήσουν ως έχουν. Αυτή την ηθική ανωτερότητα προσπαθούν να ακυρώσουν οι αντίπαλοί μας. Όχι όμως επιχειρηματολογώντας κατ’ αυτής —πώς θα μπορούσαν να τα βάλουν με το μεγαλείο του Homme révolté;— αλλά καταγγέλλοντάς μας ως μη έχοντες σχέση με αυτήν, με προφανή στόχο να μας καταστήσουν ισοϋψείς με τους εαυτούς τους. Κοντολογίς, πιο κοντούς!

Πίσω από τη δεύτερη δεν είναι δύσκολο να ανιχνεύσουμε την αποδοχή εκ μέρους των κατηγόρων μας της ΤΙΝΑ ως της μόνης πραγματικής πραγματικότητας και ταυτόχρονα μια κάποια ενόχληση γι’ αυτήν την υποταγή (είπαμε: το μεγαλείο του Homme révolté είναι ακαταμάχητο). Αυτή η ενόχληση πρέπει κάπου να παροχετευθεί, σαν τα βρωμόνερα της μπουγάδας. Κι επειδή κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο (η δραπέτευση από τον Εαυτό είναι πάντα πρόσκαιρη· πάντα η «αστυνομία» του σε ξετρυπώνει και σε ξαναφέρνει στη «φυλακή» του) το μόνο που τους μένει είναι να μας λούσουν κι εμάς με τα βρωμόνερα: «Κι εσείς σαν τον Ανδρουλάκη είστε τελικά· μ’ αυτήν, την ΤΙΝΑ, πλαγιάζετε κάθε βράδυ. Μόνο που εκείνος το λέει ανοιχτά ότι την έχει καψουρευτεί. Εσείς το παίζετε μυξοπαρθένες».

«Οὐαὶ ὑμῖν γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί ὅτι…»:
Η συγκεκριμενοποίηση των κατηγοριών περιλαμβάνει μια ευρύτατη γκάμα. Από τον Μίκη Θεοδωράκη που, ενώ «βγάζει τ’ άντερά του» από τα ποσοστά, το παίζει αριστερός, τα σπίτια του Αλαβάνου, τη μηχανή BMW του Τσίπρα και την κόρη της Παπαρήγα που σπούδασε στην Αμερική (στο μυαλό τους), μέχρι τον γιατρό που ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ με το ένα χέρι και με το άλλο παίρνει φακελάκι, τον υδραυλικό του ΠΑΜΕ που δεν δίνει απόδειξη ούτε στη μάνα του και τον παλιό Εδαΐτη που διόρισε τον εγγονό του στο Δημόσιο μέσω ενός συγχωριανού του για τον οποίο είχε ακουστεί ότι κάπως ανακατεύτηκε με τα Τάγματα Ασφαλείας στην Κατοχή. Ο κατάλογος είναι ατελείωτος.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με την υποκατάσταση του Πολιτικού από την ηθικολογία (ή μάλλον την ηθικοκρατία), φαινόμενο που παρατηρείται έντονα τις τελευταίες δυο ή τρεις δεκαετίες. Φυσικά, πρόκειται για τη μετατροπή της Ηθικής από φιλοσοφικό ερώτημα σε ιδεολογικό όπλο. Διότι, για να μη μακρηγορούμε, ποιο είναι το ηθικό υπόβαθρο μιας επιχειρηματολογίας που σε εγκαλεί για μη εφαρμογή αξιών, των οποίων, όσοι αναπτύσσουν αυτή την επιχειρηματολογία είναι φανατικοί πολέμιοι; Ωστόσο, πρέπει να απαντήσουμε. Γιατί η κοσμοθεωρία της νεωτερικής Αριστεράς —δηλαδή η κοσμοθεωρία του Μαρξ κατά βάση, να μη το ξεχνάμε αυτό— είναι, υποστηρίζουμε πως είναι, το πολιτικό πρόγραμμα μιας φιλοσοφίας της Πράξης.

Απαντώντας

Χωρίς να αποφεύγουμε τις συζητήσεις επί του συγκεκριμένου (πολύ περισσότερο που ανάμεσα στις διάφορες κατηγορίες συμπεριλαμβάνονται και καραμπινάτες προβοκάτσιες), νομίζουμε ότι πρέπει να ξεφύγουμε από την παγίδα μιας ατελείωτης περιπτωσιολογίας. Και επίσης είμαστε της άποψης πως δεν αρκεί για κάτι τέτοιο η καταφυγή στην ιστορικότητα των κοινωνιών και, κατά συνέπεια, του ανθρώπου που, βεβαίως, «η ουσία του είναι οι κοινωνικές του σχέσεις», αλλά και που —ούτε αυτό να το ξεχνάμε— συμμετέχει κι ο ίδιος στη διαμόρφωση αυτών των κοινωνικών σχέσεων.

Επομένως, το ερώτημα παραμένει: πώς απαντάμε;

It’s the human condition, comrade!

Εκεί, στα χωράφια της ανθρωπολογικής φιλοσοφίας νομίζουμε ότι κρύβεται η ριζική και αποστομωτική απάντηση στους αντιπάλους μας. Γιατί τους θυμίζει —και μας θυμίζει— αυτό που ως υλιστές ξέρουμε, ή τουλάχιστον πρέπει να ξέρουμε, πολύ καλά: Τη διπρόσωπη φύση του ανθρώπου. Είναι πάντα, θα είναι πάντα, το ζώο-άνθρωπος και ο άνθρωπος-άνθρωπος. Κι εφ’ όσον ισχύει αυτό, τότε, κατά τη διατύπωση του Badiou, «ο Αθάνατος δεν υφίσταται παρά μέσα στο και μέσω του θνητού ζώου»[2]. Πράγμα που σημαίνει πως το ζώο-άνθρωπος συνυπάρχει διαλεκτικά με τον Αθάνατο άνθρωπο. Δηλαδή, δυο φύσεις σε ένα πρόσωπο όπου η μια συγκρούεται με την άλλη.

Και τι σημαίνει Αθάνατος άνθρωπος; Με τα λόγια του Badiou (που τα κάνουμε και δικά μας):

«Εδώ βρίσκεται ο άνθρωπος, αν επιμείνουμε να τον στοχαστούμε: στο στοιχείο εκείνο που συμβάλλει, […] στο να είναι ένα ζώο αφάνταστα πιο ανθεκτικό από τα άλογα, όχι χάρη στο εύθραυστο σώμα του, αλλά χάρη στο πείσμα του να μείνει αυτό που είναι, δηλαδή, συγκεκριμένα, κάτι διαφορετικό από ένα θύμα, κάτι διαφορετικό από ένα είναι-προς-θάνατον, και επομένως: κάτι διαφορετικό από έναν θνητό»[2].

Κι ακόμα ‘Αθάνατος’, όπως τουλάχιστον το καταλαβαίνουμε εμείς, σημαίνει τον στρατευμένο άνθρωπο στην Πραγματοποίηση μιας Μεγάλης Ιδέας που με τα λόγια του Μαρξ διατυπώνεται ως εξής:

«Η οριστική λύση του ανταγωνισμού ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση και ανάμεσα στον άνθρωπο και τον άνθρωπο»[3].

Και τέλος, πάλι όπως το καταλαβαίνουμε εμείς. Όπως το καταλαβαίνουμε κι όπως το νιώθουμε:

Ο Αθάνατος άνθρωπος: L’ Homme révolté!

Επίλογος

Η κατηγορία που μας προσάπτουν και την οποία εξετάσαμε εδώ, για να τα λέμε όλα, έχει συμβάλλει σημαντικά στην απαξίωση της Αριστεράς. Και ένας από τους λόγους είναι πως σε πολλές περιπτώσεις όντως ευσταθεί. Ας μη χάνουμε όμως το θάρρος μας.

Πρώτον γιατί οι Ιδέες δεν πεθαίνουν επειδή πολλοί από τους εκπροσώπους τους —όλοι εμείς δηλαδή— συχνά αποδεικνύονται ανάξιοι ή κατώτεροι των περιστάσεων. (Μεγάλη παρηγοριά σε αυτό ας είναι ο ατελέσφορος ως προς τον κλονισμό της ιδέας του Θεού αντικληρικαλιστικός αγώνας, παρά τα αίσχη αιώνων του κλήρου πασών των θρησκειών).

Δεύτερον γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως όλοι εμείς, οι λίγοι προς το παρόν αλλά υπαρκτοί, έχουμε πάρει μια σισύφεια απόφαση : να μετρηθούμε με τον Αθάνατο άνθρωπο —που κρύβεται σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη φυσικά· όχι μόνο σ’ εμάς.

Ακόμα κι όταν πέφτουμε λοιπόν, για να μνημονεύσουμε και τον Μεγάλο Κάλβο, «αφ’ υψηλά όμως πέφτουμε»...

Κι αυτός ας είναι ο τελευταίος λόγος προς τους εχθρούς μας!


[1] Το ακρωνύμιο από το slogan του νεοφιλελευθερισμού «There Is No Alternative». Δηλαδή, δεν υπάρχει άλλη βιώσιμη λύση πέραν της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας.

[2] Αlain Badiou, «Η ηθική. Δοκίμιο για τη συνείδηση του Κακού».

[3] Karl Marx, «Οικονομικά και φιλοσοφικά χειρόγραφα».

Η εικόνα είναι της Jelene Morris (via flicr.com).

Όταν μιλάει ο λαός έτσι, πώς πρέπει να μιλάμε εμείς;

Πριν από αρκετές ημέρες, ένας ανώνυμος αναγνώστης είχε ρωτήσει την άποψή μας για τις απολύσεις που γίνονται στην «Τυποεκδοτική». Του είχαμε πει ότι δεν μπορούσαμε να του απαντήσουμε με ένα σχόλιο, ότι το ζήτημα πρέπει να συζητηθεί (ενταγμένο βέβαια σε ένα ευρύτερο πλαίσιο) με τρόπο που δεν θα τροφοδοτεί τον αντίπαλο με δικά μας πυρομαχικά κι ότι θα το εντάσσαμε σε ένα post που το παλεύουμε από το καλοκαίρι με τίτλο «Κοίτα ποιοι μιλάνε: οι ψευτοαριστεροί!».

Δεν αθετούμε την υπόσχεσή μας. Απλώς, επειδή το post που παλεύουμε μας έχει δέσει κόμπο, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, είπαμε να ξεκινήσουμε με μια εισαγωγή.

Στα χθεσινά «Νέα» δημοσιεύτηκε ένα ρεπορτάζ σχετικά με τις επίμαχες απολύσεις από την επιχείρηση του ΚΚΕ. Αντιγράψαμε τα σχόλια που έστειλαν μέχρι από λίγη ώρα στο site της εφημερίδας διάφοροι αναγνώστες και τα παραθέτουμε αυτούσια. Και υπενθυμίζουμε και πάλι την ερώτηση του τίτλου:

Όταν μιλάει ο λαός έτσι, πώς πρέπει να μιλάμε εμείς αλλιώς;


«οι ανθρωποι ειναι λαοπλανοι και ψευτες, ειναι μια θεωρια παλι των εβραιων για να διαλυουν εθνη και κρατη, και δυστηχως στην ελλαδα εφερε ο κομουνισμος μεγαλες συμφορες και καταστροφες, και ευτηχως βεβαια που διαλυθηκε σε ολο τον κοσμο ακομα και σε αυτη την κουβα, ας ελπισουμε λοιπον αυτη η μουμια το απολιθωμα του ΚΚΕ θα εξαφανισθη και απο την ελλαδα».
30/9/2010 08:59

«Αχαχα! Αυτή κι αν είναι δημαγωγία! Το μαύρο είναι άσπρο και το άσπρο μαύρο. Κι αν χρειαστεί κι ο γάϊδαρος πετάει! Πάντως κατα βάθος είναι μια συμπαθητική μειοψηφία το ΚΚΕ».30/9/2010 08:59

«Απαράδεκτο θα μπορούσαν να τους κάνουν κάποιες μετατάξεις. Οι επιχειρήσεις στον καπιταλισμό είναι σκληρές και έτσι λειτουργούν όχι όμως μια φιλοεργατική επιχείριση».
30/9/2010 09:20

«Στην ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗ τυπωνεται και το συνολο του προπαγανδιστικού υλικού του ΚΚΕ. Αυτο το υλικό πέρα απο την όποια αισθητική του απαξία καταλαμβάνει παρανόμως καθε τετραγωνικό εκατοστό ελευθερης επιφάνειας σε δήμους και περιφέρειες βρωμίζοντας τις πόλεις, προσθέτοντας ανυπολογιστο βάρος στους καθαριστές της και καταλήγει με τις βροχές και συν τω χρονω στα φρεάτια βουλωνοντας τα. Ειναι το δείγμα του κοινωνικού πολιτισμού που πρεσβευει η ‘‘καθηγήτρια’’ ΠΑΠΑΡΗΓΑ και οι όμοιοι της ιδιωτική υπάλληλοι του τριτοκοσμικού ΚΚΕ. Αλήθεια με την παρανομη διαφημιστική εγκατασταση πανω απο τα κεντρο του ΚΚΕ στην αρχη της Πανεπιστημιου απο Ομονοια τι γίνεται; Πότε θα αποξηλωθεί; η μήπως έχουνε τα μέσα όπως και σε άλλες περιπτώσεις να παρακαμπτουν τους νόμους της πολιτείας;».30/9/2010 10:22

«Χαχαχαχα!!!! Επιτέλους οι μάσκες έπεσαν!!!! Επιβεβαιώθηκαν τα γραπτά μου προ μηνός για τις απολύσεις στην Τυποεκδοτική και αν θυμάμαι καλά έπεσαν να με φάνε όλα τα κομμουνάκια του φόρουμ..... Περαστικά σας λοιπόν αγαπητοί κομμουνιστές του καπιταλισμού......».
30/9/2010 10:27

«Το ΚΚΕ τι μια Σταλινικοι, την αλλη καπιταλιστιες. Δεν εχει σημασια, φτανει να τους λασπονουμε!!!!».30/9/2010 10:50

«Ερε γελιο, πως τα φερνει καμμια φορα η ζωη... Γιαυτο κυρα Αλεκα μου μεγαλη μπουκια φαε μεγαλες κουβεντες μη λες...».30/9/2010 11:37

«Η υποκρισία και η δημαγωγία σε όλο της το μεγαλείο . Που είναι οι φοιτητές και οι λιμενεργάτες να κλέισουν τα γραφεία της τυποεκδοτικής? Οταν κερδίζουν οι άλλοι είναι καπιταλιστές όταν κερδίζει το ΚΚΕ είναι λεφτά του λαού.Τελικά εκτός από χειρότεροι εργοδότες οι κουμουνιστές είναι και χειρότεροι ψεύτες».30/9/2010 12:57

«Το ΚΚΕ ευθυνεται για την καπιταλιστικη κριση!»30/9/2010 13:14 (Αν κρίνουμε από την υπογραφή —«Τρέμη»— αυτό είναι σαφώς ειρωνικό).

«Αίσχος! Να κλείσει τώρα η Τυποεκδοτική! Όλοι έξω από τις εγκαταστάσεις της για μόνιμη διαδήλωση και απεργία πείνας! Κάτω το κεφάλαιο και η πατσόγρια επιχειρηματίας Αλέκα που δυναστεύει τους εργαζόμενους και τους πετάει κυριολεκτικά στο δρόμο! Δεν θα περάσει η τρομοκρατία του κεφαλαίου και των καπιταλιστών επιχειρηματιών της Τυποεκδοτικής!!! Αλέκα φέρε πίσω τα κλεμμένα από τις κρατικές επιχορηγήσεις.... όχι επιχορηγήσεις σε εταιρίες... δώστε τα λεφτά στους φτωχούς, άνεργους και μετανάστες!!! Οχι στην Αλέκα και την επιχειρηματική της παρέα!».30/9/2010 14:47

«Αυτα να τα βλεπουν οι καθε λογεις ..ιδεολογοι !!!».
30/9/2010 14:54

«Χα χα χα.... για ποια ιδεολογία μιλάμε πλέον... κού κου...».30/9/2010 16:43

«Το ΠΑΜΕ δεν μιλάει για τις απολύσεις στην τυποεκδοτική έτσι και τα νέα δεν μιλάνε για τις επιχειρήσεις του Κόκκαλη, του Βαρδινογιάννη, του Λάτση και του Μπόμπολα.... Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα, εδώ ταιριάζει απόλυτα!».30/9/2010 19:12

«Θέλω σχόλιο από τους αριστερούς προπαγανδιστές κατά των απολύσεων.
ΥΓ: Επόμενο πρωτοσέλιδο του Ριζοσπάστη:
‘‘Την κρίση τους δεν θα την πληρώσουν οι εργαζόμενοι’’».30/9/2010 19:49

«Α ρε κάτι εκκολαπτόμενοι καπιταλίστες με κόκκινα γιλέκα! Ντροπή λαμόγια! Είστε και ιδεωλόγοι τάχα μας... Σαν τη Λιάνα που βρίζει το κεφάλαιο και την Αμερική αλλά και σε ιδιωτικά media γλύφει το κόκκαλο και σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ γυρόφερνε στα νιάτα της... Όσο για λαϊκό προφίλ, κινείται με τζιπ 4,7 λίτρων.......................... Ο Κομμουνισμός στο μεγαλείο του, ρεντίκολα».
30/9/2010 21:58

«Ήμουν τυχερός που στης επιχειρήσεις που εργάστηκα ήταν καθεαυτού καπιταλιστικού και κερδοσκοπικού χαραχτήρα, ο εργάτης του ΚΚ δεν έχει δίκιο αλλά του άλλου ο εργάτης έχει δίκιο. Είμαστε τόσοι πολύ δηλαδή 7% που πιστεύομε την Παπαρηγα το ότι κάνει το κάνει για το καλό του εργάτη γιατί δεν αρχίζει από της επιχειρήσεις του κώματος της. Το μόνο σκοπό που έχει η Παπαριγα είναι να διαλύσει το κράτος και μήπως πάνω στην αναμπουμπούλα πάρει την κουτάλα καλό θα ήταν να πάει για ένα χρόνο στην Βόρια Κορέα να φυτεύει ρύζι».30/9/2010 22:50

«Υπάρχουν και χειρότερα Κόκκινες απολύσεις από το ΚΚΕ».30/9/2010 22:56 (Ο ίδιος αναγνώστης που έστειλε το προηγούμενο σχόλιο)

«Όχι που θα δίνατε και 1400 ευρώ πρώτο μισθό κόκκινοι φαρισαίοι που μου θέλετε και επιχειρήσεις που δήθεν καταδικάζετε. Αυτά να τα βλέπουν οι ταλαίπωροι που σα;ς πιστεύουν, όσοι έχουν απομείνει δηλαδή».
30/9/2010 23:45 (Υπογράφει ως «Στάλιν ο φιλάνθρωπος»).

«Εδώ και τώρα πορεία προς το μέγαρο του ΚΚΕ για συμπαράσταση στους απολυμένους του Ριζοσπάστη και της Τυποεκδοτικής.
Για το δίκιο του εργάτη, ε Αλέκα;».
30/9/2010 23:49 (Υπογράφει ως «ρεαλιστής»).

«γιατί τόση φασαρία για την τυποεκδοτική την στιγμή που καθημερινά κλείνουν επιχειρήσης και πετιούνται οι εργαζόμενοι στον δρόμο, και δεν έχουν προοπτική να ξαναβρούν δουλειά, σε άλλες επιχειρήσεις που ασχολούνται με τις εκτυπωσεις δεν απολύονται εργαζόμενοι; δεν υπάρχουν ανασφάλιστοι; δεν υπάρχουν δημοσιογράφοι που τρέχουν απο το πρωί μέχρι το βράδυ για ένα ξεροκόματο; και όσοι εργαζόμενοι δεν συμβιβάζονται με την άδικη μεταχείρηση δεν απολύονται; για την κρίση δεν φταίνε οι εργαζόμενοι αλλα επωμίζονται όλα τα βάρυ. οι πολιτικές εφημερίδες στην πλειοψηφία τους αθωόνουν το πολιτικό σύστημα που είναι υπεύθυνο για την κρίση και προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τους εργαζόμενους απο τον κύριο στόχο τους που είναι η ρήξη μ΄αυτό, ας μας πουν οι εφημερίδες που στηρίζουν αυτό το πολιτικό σύστημα, πως και αν πληρώνουν και πόσο τους εργαζόμενους τους, αν τους δίνουν αποζημιώσεις όταν του απολύουν, αν τους ασφαλίζουν, και μετά να ασχολούνται με άλλες επιχειρήσεις».1/10/2010 01:10

«Δεν μπορω να το αφησω αυτο... ‘‘Η Τυποεκδοτικη ειναι μια επιχειρηση που δρα μεσα σε συνθηκες καπιταλιστικης αγορας’’ λεει η Παπαριγα. Και προσπαθει να μας πεισει να την κανουμε κυβερνηση. Και ο μη γενοιτο, μετα θα μπορει καλλιστα να παρει πισω ολα τα περι αξιοπρεπων μισθων και συνταξεων λεγοντας οτι ‘‘Η Ελλαδα ειναι μια χωρα που δρα μεσα σε συνθηκες καπιταλιστικης αγορας...’’ (‘‘Εμεις παντως σας προειδοποιησαμε!’’)1/10/2010 01:21

«Πολιτικά ορθοφρονούν ... Ιδιωτικά παραφρονούν ...».
1/10/2010 08:33

«Κοινά μυστικά. Μια ματιά και στις απεργίες, λύνονται και οι άλλες απορίες».
1/10/2010 10:11

Η φωτογραφία, από το instructables.com