Στο προηγούμενο post ασχοληθήκαμε με την κριτική τριών συγκεκριμένων σημείων από τις πολιτικές θέσεις/αντιλήψεις/πρακτικές που χαρακτηρίζουν το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής. Δυο «αντικριτικά» σχόλια μάς υποχρεώνουν να απαντήσουμε εκτενώς με το σημερινό σημείωμα αντί με ένα σχόλιο – σεντόνι. Το πρώτο, που παρέχει και την περισσότερη «τροφή για σκέψη», κατατέθηκε από την ΕΟΣ εδώ και στο blog των φίλων της Πάσας, οι οποίοι είχαν την καλοσύνη να αναδημοσιεύσουν το κείμενό μας. Το δεύτερο στάλθηκε μόνο στην Πάσα. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν το κάνουμε επειδή θιχτήκαμε από την «αντικριτική» και πήραμε το ζήτημα «προσωπικά». Το κάνουμε, γιατί τα σχόλια των φίλων δίνουν αφορμή για μια απόπειρα να τακτοποιήσουμε κάπως τη σκέψη μας (όλοι οι αριστεροί) πάνω σε ζητήματα καίρια και βασανιστικά τα οποία μας μπερδεύουν και, συχνά, μας διχάζουν.
Τα σχόλια
Πρώτα το απόσπασμα που τράβηξε την προσοχή μας από το σχόλιο που κατέθεσαν στο blog μας οι φίλοι της ΕΟΣ (τα bold δεν είναι δικά μας αυτή τη φορά):
«Το βασικό πρόβλημα με το κείμενο κριτικής του “Left G700” δεν βρίσκεται σε αυτά που γράφει, αλλά σε αυτά που υπονοεί ως “αυτονόητα” και προσδιορίζουν τις ιδεολογικές και θεωρητικές συντεταγμένες εντός των οποίων κινείται.
Αυτά τα πλαίσια διαμορφώνουν ένα αυτοαναφορικό σύστημα πολιτικής σκέψης, το οποίο με εργαλείο την “λογική” προσπαθεί να απαντήσει σε ερωτήματα που θέτει εντός αυτού του συστήματος. Όμως η απάντηση βρίσκεται εκτός, στα πεδία της ταξικής πάλης.
Αναφέρω τρεις εκφράσεις που εκφράζουν αυτή την απαξίωση προς το πραγματικό υποκείμενο της πολιτικής παραγωγής, το οποίο είναι η συλλογική εμπειρία του μαζικού αγώνα:
- Ενώ το ΚΚΕ λέει «το ζήτημα δεν είναι ευρώ ή δραχμή, το ζήτημα είναι οι συσχετισμοί»,[1]
- Το πρόβλημα είναι ότι ο Αλέκος Αλαβάνος φαίνεται να επενδύει σημαντικά περισσότερες προσδοκίες στην κινηματική δράση από όσες της αναλογούν στην πραγματικότητα.
- Είναι μια πιο ενεργητική εκδοχή αυτού που έχει περιγράψει ο Ζίζεκ: «να περιμένεις να συμβεί η έκρηξη κάποιας ‘θεϊκής βίας’ —η χαϊντεγκεριανή εκδοχή του ‘μόνο ο Θεός μπορεί να μας σώσει’». Ή να προσπαθείς να εκμαιεύσεις από την Ιστορία το Συμβάν του Μπαντιού.
Τα πολιτικά κείμενα του Μετώπου ΑΑ, του ΝΑΡ αλλά και των άλλων πολιτικών σχηματισμών της αριστεράς είναι απαξιωμένα ως “οδηγοί για δράση”, όχι μόνον από τα κοινωνικά υποκείμενα στα οποία υποτίθεται ότι απευθύνονται, αλλά ακόμα και για τα ίδια τους τα μέλη. Αυτό είναι το πρώτο ερώτημα που θα πρέπει να απαντήσουμε, πριν ομφαλοσκοπήσουμε στο περιεχόμενό τους.
Μια αναλυτική τοποθέτηση προσέγγιση των αυτών των κρίσιμων ζητημάτων σχετικά με την παραγωγή της πολιτικής και τα υποκείμενα αυτής της διαδικασίας εδώ:
Το δεύτερο σχόλιο:
«Ο/Η Καλά τώρα! λέει:
Το κείμενο θα έπρεπε να είχε ως τίτλο: “Το αυγούλιασμα του αριστερού πελαργού”. Γιατί ο τρόπος σκέψης και τα επιχειρήματα του συγγραφέα προσομοιάζουν με το αυγούλιασμα ενός αρσενικού πτηνού, αφού όπως βάζει τα ερωτήματα είναι εκ των προτέρων δεδομένες και οι απαντήσεις….
Υ.Γ. Το “αυγούλιασμα” είναι παραδοσιακός τρόπος ελέγχου της κότας αν έχει αυγό».
Η ουσία των σχολίων
Παρά τη διαφορετική φρασεολογία των δυο σχολίων η ουσία της κριτικής που εμπεριέχουν συμπίπτει σε έναν κοινό τόπο. Κι αυτός είναι το ότι, σύμφωνα με την αντίληψη των δυο σχολιαστών, θέσαμε τα ερωτήματα και ασκήσαμε την κριτική μας με τέτοιο τρόπο, ώστε το συμπέρασμα να μας δικαιώνει εκ των προτέρων και εκ του ασφαλούς. Ότι υποπέσαμε δηλαδή, όπως θα έλεγε κάποιος «θεωρητικός», στο σφάλμα της λήψης του ζητούμενου, όπου αυτό που επιχειρείται να αποδειχθεί, προϋποτίθεται ως δεδομένο και περιλαμβάνεται στην αποδεικτική επιχειρηματολογία. Κοντολογίς: ενώ νομίζαμε ότι γράψαμε ένα ορθολογικά κριτικό post, στην πραγματικότητα ξεπέσαμε, συνειδητά ή ασυνείδητα, σε σοφίσματα.
Να σημειώσουμε εδώ ότι η ανωτέρω κριτική διατυπώθηκε κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, για τις απόψεις που εκθέσαμε στο τρίτο σημείο της δικής μας κριτικής, αυτό που αναφερόταν στις αντιλήψεις του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής (ΜΑΑ) για τα κινήματα και γενικότερα την κινηματική δράση.
Πρώτες απορίες και ερωτηματικά
Αν και κανένας από τους δυο σχολιαστές (ιδίως ο δεύτερος) δεν μπαίνει στον κόπο να διατυπώσει, έστω και συνοπτικά αλλά ρητά, ποια είναι τα τρωτά σημεία του πλαισίου εντός του οποίου κινήθηκε η κριτική μας ή του τρόπου σκέψης, ο οποίος μας οδήγησε σε αυτήν, ωστόσο, από την κατηγορία που μας προσάπτουν οι φίλοι της ΕΟΣ περί απαξίωσης του «πραγματικού υποκείμενου της πολιτικής παραγωγής, το οποίο είναι η συλλογική εμπειρία του μαζικού αγώνα», δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι μας κατατάσσουν σε όσους μηδενίζουν τα κοινωνικά κινήματα, αναγνωρίζοντας, αντίστροφα, τις πολιτικά οργανωμένες κοινωνικές δυνάμεις ως τους μόνους παραγωγούς και διαχειριστές της πολιτικής. Εδώ έχουμε ένα πρώτο βασικό πρόβλημα, γιατί κάτι τέτοιο δεν προκύπτει από πουθενά.
Διάβασαν οι φίλοι την ανάρτησή μας; Εννοούμε, τη διάβασαν προσεκτικά και απροκατάληπτα; Διότι εκεί γράφουμε φαρδιά-πλατιά τα παρακάτω (το παράδοξο είναι ότι παραθέτουν αυτά που γράψαμε φαρδιά-πλατιά!):
«Το πρόβλημα είναι ότι ο Αλέκος Αλαβάνος φαίνεται να επενδύει σημαντικά περισσότερες προσδοκίες στην κινηματική δράση από όσες της αναλογούν στην πραγματικότητα».
Ίσως πουν: «Μα εμείς δεν μιλάμε για μηδενισμό! Εμείς μιλάμε για απαξίωση!»
Πού εντοπίζουν την απαξίωση; Στο γεγονός ότι πιστεύουμε πως η κινηματική δράση χωρίς πολιτικό σχέδιο (από τη συγγραφή του οποίου δεν αποκλείουμε αυτούς που δραστηριοποιούνται κινηματικά) έχει όρια και πεπερασμένες δυνατότητες; Υπάρχει κάτι στον κόσμο αυτό που δεν έχει όρια, εκτός βέβαια από το θεϊκό υποκείμενο; Έχουν σκεφτεί μήπως θεολογούν, έχοντας, απλώς, αντικαταστήσει τον Θεό με τη «συλλογική εμπειρία του μαζικού αγώνα» (όπως άλλοι τον έχουν αντικαταστήσει με το «Κόμμα»);
Έπειτα: Γιατί δεν μπαίνουν στον κόπο να μας υποδείξουν ποια είναι αυτά τα περίφημα «αυτονόητα», κατά την αυθαίρετη, υποτίθεται, σκέψη μας; Δεν τα έχουν προσδιορίσει ή δεν θέλουν να τα αναφέρουν για να μη μπουν στον κόπο να τα καταρρίψουν; Μήπως συμβαίνει κάτι πιο σύνηθες στις διαδικτυακές αναγνώσεις; Μήπως έχουν σχηματίσει απλώς μια εντύπωση για το ποια θεωρούμε εμείς ως αυτονόητα, (βασισμένοι στο «ένστικτό» τους, στη «διαίσθησή» τους, ή στις προκαταλήψεις τους) και αδυνατούν να τεκμηριώσουν αυτές τις εντυπώσεις;
Και τέλος: Ποιο ή ποια είναι τα ζητούμενα που συμπεριλάβαμε ως αποδεικτικό υλικό στην επιχειρηματολογία μας;
Κι άλλες —σημαντικότερες— απορίες: τα παράδοξα της αυτοαναφορικότητας (και του αντίθετού της!)
Τα όσα εκθέσαμε στην αμέσως προηγούμενη ενότητα δεν έχουν και τόσο σημασία, αφού περιορίζονται σ’ ένα διμερές ή καλύτερα τριμερές επίπεδο. Όμως από τα σχόλια, ειδικά αυτό της ΕΟΣ, προκύπτουν γενικότεροι προβληματισμοί (και προβλήματα).
Α. Μας ασκείται κριτική για αυτοαναφορική πολιτική σκέψη. Αυτό είναι, κατ’ αρχήν, τουλάχιστον περίεργο. Όπως είδαμε παραπάνω, εμείς δεν εξαιρέσαμε τα κινήματα και τη δράση τους από την παραγωγή πολιτικής. Και πουθενά δεν υποστηρίξαμε, αν υποθέσουμε ότι εμείς ανήκουμε στο σύνολο των πολιτικά οργανωμένων υποκειμένων, ότι η παραγωγή τής πολιτικής είναι αποκλειστικά έργο των υποκειμένων που ανήκουν στο ίδιο σύνολο μ’ εμάς. Υποστηρίξαμε απλώς ότι η κινηματική δράση έχει όρια. Άρα η σκέψη μας είναι μεν αυτοαναφορική (με τη σκέψη μας μιλάμε, δεν είμαστε medium της σκέψης άλλων!), αλλά όχι περίκλειστη και αποκλειστική.
Ας πούμε όμως ότι κι αυτό είναι μια διμερής «παρεξήγηση» κι ας το προσπεράσουμε. Ερχόμαστε σε μια άλλη, σοβαρότερη διάσταση αυτής της κριτικής.
Οι φίλοι της ΕΟΣ, άθελά τους, προσφέρουν ένα ακόμα παράδειγμα του παράδοξου που μπορεί να προστεθεί πανηγυρικά σε αυτό του κουρέα του Μπέρτραντ Ράσελ.[2] Νομίζουν ότι χαρακτηρίζοντάς μας ως αυτοαναφορικούς ξεμπερδεύουν με όσα υποστηρίζουμε μια και καλή, μόνο και μόνο επειδή αυτοί διαχωρίζουν τη θέση τους και αυτοπροσδιορίζονται ως το αντίθετό μας (μη αυτοαναφορικοί). Ας το νομίζουν. Δικαίωμά τους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το νόμισμα που εξάγουν δεν έχει δυο όψεις! Εξηγούμαστε:
Υποθέτουμε ότι εμείς είμαστε τμήματα ενός συνόλου το οποίο περιλαμβάνει όλα τα υποκείμενα που σκέπτονται αυτοαναφορικά (αυτοαναφορικά, έστω και με τη λανθασμένη αντίληψη της ΕΟΣ). Υποθέτουμε επίσης ότι οι φίλοι μας της ΕΟΣ αποτελούν τμήματα ενός άλλου συνόλου το οποίο περιλαμβάνει όλα τα υποκείμενα που δεν σκέφτονται αυτοαναφορικά. Τότε προκύπτει το εξής παράδοξο:
Ως τμήματα αυτού του συνόλου, είναι υποχρεωμένοι να αυτοαναφέρονται στη μη αυτοαναφορική σκέψη! Πώς τους φαίνεται αυτό;
Β. Τα όσα αναφέραμε μόλις τώρα ισχύουν απόλυτα και για κάποιο άλλο σημείο στο οποίο μάς ασκείται κριτική. Πρόκειται για τη λογική που ακολουθήσαμε για να καταλήξουμε στις απόψεις που εκθέσαμε στην ανάρτηση. Οι φίλοι μάλιστα της ΕΟΣ γράφουν τη λέξη εντός εισαγωγικών: «λογική». Όμως τι σημαίνουν τα εισαγωγικά;
Σημαίνουν ότι απορρίπτουν τη λογική γενικά ως μέθοδο εξαγωγής συμπερασμάτων; Έκτακτα! Αυτό όμως είναι μια άλλη λογική!
‘Η μήπως σημαίνουν ότι, κατ’ εκείνους, η λογική μας δεν είναι ορθή λογική, παραβιάζει δηλαδή τη λογική. Αυτονόητο! Αφού:
Όπως εμείς, έτσι και η ΕΟΣ κινείται εντός κάποιων ιδεολογικών και θεωρητικών συντεταγμένων, διαφορετικών όμως από τις δικές μας. Έτσι, μοιραία, επιστρέφουμε:
«Αυτά τα πλαίσια [Σ.σ.: της ΕΟΣ] διαμορφώνουν ένα αυτοαναφορικό σύστημα πολιτικής σκέψης, το οποίο με εργαλείο την “λογική” προσπαθεί να απαντήσει σε ερωτήματα που θέτει εντός αυτού του συστήματος.»!
Ελπίζουμε να τα καταλαβαίνουν όλα αυτά οι φίλοι της ΕΟΣ —αλλά και ο μεμονωμένος δεύτερος σχολιαστής. Αν θέλουν τα δικά τους να είναι δικά τους, τότε και τα δικά μας θα είναι δικά μας. Κι αν πάλι γλυκοκοιτάζουν τα μισά απ’ τα δικά μας, θα πρέπει να δεχθούν να χάσουν και τα μισά απ’ τα δικά τους! Με πιο καθαρά και ξάστερα λόγια:
Τα περί αυτοαναφορικότητας και λογικής πρέπει να τα βγάλουμε από τη μέση. Ισχύουν (ή δεν ισχύουν) και για τις δυο πλευρές. Επομένως, δεν μπορούν να αποτελέσουν επιχειρήματα μόνο της μιάς!
Μπερδέματα και (κακά) ξεμπερδέματα
Είναι γεγονός ότι η αυτοαναφορικότητα έχει κάποια δυσάρεστα επακόλουθα: Παράδοξα και αντιφάσεις. Πώς ξεμπερδεύουμε;
Ο Μπέρτραντ Ράσελ αποπειράθηκε να ξεμπερδέψει διατυπώνοντας τη «Θεωρία των Λογικών Τύπων» αφού πρώτα έσπασε το κεφάλι του για 4-5 χρονάκια (1901-1905). Η λύση που πρότεινε ήταν «απλή»: Αφού δεν μπορούμε να επιλύσουμε τα παράδοξα που προκαλούνται από την αυτοαναφορικότητα, πρέπει να την …καταργήσουμε! Φυσικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Η αυτοαναφορικότητα δεν μπορεί να εξαλειφθεί πλήρως από οποιαδήποτε οντολογία του κοινωνικού. (Ένας σοφός που φιλοδοξεί να γράψει την Ιστορία του Κόσμου δεν μπορεί να αφαιρέσει τον εαυτό του από αυτόν τον Κόσμο, όσο κι αν το θέλει!) Όμως τι μας ενδιαφέρουν όλα αυτά και τι σχέση έχουν με τις διαφωνίες που εξέφρασαν οι σχολιαστές; Έχουν και μάλιστα μεγάλη!
Οι φίλοι μας ακολουθούν αυτό που λέμε «κινηματική λογική» ως αντίδοτο στην υπαρκτή πέραν πάσης αμφιβολίας αποκοπή των αριστερών κομμάτων από τις κοινωνικές διεργασίες, τη γραφειοκρατικοποίησή τους και τη μετάλλαξή τους από κόμματα μελών σε κόμματα μηχανισμών. Κάνουν όμως τρία βασικά λάθη:
Πρώτον: Αποδίδουν όλες αυτές τις στρεβλώσεις στην αυτοαναφορικότητα του συστήματος πολιτική οργάνωση, παραβλέποντας ότι η αυτοαναφορικότητα είναι υπαρκτή σε κάθε σύστημα, επομένως και στο σύστημα κίνημα. (Ακόμα χειρότερα: η συνέλευση μιας ομάδας αναρχικών είναι μια καραμπινάτη αυτοαναφορική λειτουργία. Ακόμα κι αν συνέλθει με μοναδικό θέμα συζήτησης την αυτοδιάλυσή της!).
Δεύτερον: Τις ταυτίζουν με την ίδια την ιδέα της πολιτικής οργάνωσης ως έχει και ευρίσκεται σήμερα (πυραμιδική δομή, αντιπροσωπευτικότητα, συμμόρφωση της μειοψηφίας στις αποφάσεις της πλειοψηφίας).
Τρίτον: Αναγορεύουν σε πανάκεια την αμεσοδημοκρατική λειτουργία, παραγνωρίζοντας (ή απωθώντας) τα όριά της. Δεν θα έπρεπε, ειδικά οι φίλοι της ΕΟΣ. Γιατί έχουν ένα καλό παράδειγμα από μια «συγγενή» πολιτική συλλογικότητα: αυτήν της Πάσας. Η οποία Πάσα, αφού διαλογίσθηκε με τους μήνες τι να είναι, (αποκλείοντας να είναι κόμμα, συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, οργάνωση, λέσχη, άλλο, δεν γνωρίζω δεν απαντώ) κατέληξε μια υπαρκτή ανύπαρκτη (κατά το Νύμφη Ανύμφευτη) συλλογικότητα με ένα blog aggregator! Και η αποθέωση, όχι του παράδοξου, αλλά του παραλογισμού:
Σε ανάρτηση της ΕΟΣ στην οποία παρουσιαζόταν κριτικά η Πανελλαδική Συνάντηση του ΜΑΑ κατατέθηκε ένα σχόλιο επικριτικό για τις εκλογικές διαδικασίες της Συνάντησης, και οποίο, μεταξύ άλλων, εκφραζόταν η εξής άποψη:
«[…] Και πραγματικά δεν πιστεύω ότι θα αλλάξει κάτι. Δες τη διαφορά δημοκρατικότητας ανάμεσα σε μια κίνηση σαν την ΠΑΣΑ και σε μια οργάνωση σαν την ΚΟΕ. Η ΠΑΣΑ δεν κατέβασε υποψήφιους, η ΚΟΕ κατέβασε. Η ΠΑΣΑ δεν υποστήριξε συγκεκριμένους υποψήφιους, η ΚΟΕ υποστήριξε. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά. Τα μέλη της ΠΑΣΑ έχουν κριτήριο και ψηφίζουν ότι θέλουν οι ίδιοι ενώ τα μέλη της ΚΟΕ δεν έχουν κριτήριο και ψηφίζουν ότι τους πουν. Επιμένω: Η διαδικασία έδειξε το πλήρες αδιέξοδο στη σχέση δημοκρατίας και οργανώσεων. […]».
Εδώ εκθειάζεται… Αλήθεια, τι εκθειάζει και τι φέρνει ο σχολιαστής ως λαμπρό παράδειγμα αριστερής παρέμβασης; Να σας πούμε εμείς; Την ανυπαρξία! Την αυτοεξάλειψη! Την εθελοντική εξαέρωση! Έτσι, δικαιώνεται και ο τίτλος μας, όπου γίνεται λόγος για την ασφαλή διέξοδο από το πρόβλημα της αυτοαναφορικότητας… Να τη η διέξοδος: η κατάργηση του όντος!
Τα λάθη πληρώνονται
Και τα συγκεκριμένα που παραθέσαμε παραπάνω πληρώνονται με την αέναη περιπλάνηση σε έναν λαβύρινθο, στον οποίο κάθε στροφή κρύβει και μια παράδοξη αντινομία. Οι πιο χτυπητές:
1) Ενώ μας κατηγορούν για απαξίωση της συλλογικής εμπειρίας των υποκειμένων του μαζικού αγώνα, εκείνοι μας εξαιρούν ολοκληρωτικά από τα πεδία της ταξικής πάλης, αφού αυτή είναι «εκεί έξω», κι εμείς σε κάποια, υποτίθεται, επιτελεία! Οπότε, συνεπείς με την προμετωπίδα του blog τους («Φωτιά στα Γενικά Επιτελεία!»), μας βάζουν κι εμάς μπουρλότο, κι ούτε κόκαλο ούτε κοκαλάκι απ’ τους Λέφτηδες!
2) Με το παραπάνω σύνθημά τους νομίζουν ότι έχουν καθαρίσει μια και καλή με το «εξουσιαστικό πρόσωπο της Αριστεράς». Τι αφέλεια! (Ώρες-ώρες δεν απορούμε καθόλου γιατί η Αριστερά έχει καταντήσει καρπαζοεισπράκτορας!). Σε τι συνίσταται η αφέλεια; Μα στο εξής απλό, απλούστατο γεγονός: Φωνάζοντας «Φωτιά στα Γενικά Επιτελεία!» και καλώντας, ταυτόχρονα, σε αμεσοδημοκρατική οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να …μουντζώνουν τον ίδιο τους τον εαυτό! Ένας αμεσοδημοκρατικός ΣΥΡΙΖΑ τι άλλο από ένα (ευρύτερο) Γενικό Επιτελείο θα είναι, σε σχέση με την κοινωνία; Γιατί εμείς οι αριστεροί δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι, όσο και να κυνηγάμε την ουρά μας, δεν γίνεται να την πιάσουμε ποτέ;
3) Στην ανάρτησή μας επικρίναμε τον Αλαβάνο και το ΜΑΑ, επειδή, κατά το κοινώς λεγόμενο, πετάει το μπαλάκι στο κίνημα, αντί να προσπαθήσει να καταθέσει ένα πιο ολοκληρωμένο σχέδιο που και το κίνημα θα δυναμώσει (αφού θα προκαλέσει εισροές σ’ αυτό), και θα το βοηθήσει να δράσει πιο αποτελεσματικά, (αφού θα έχει πιο συγκεκριμένους στόχους). Θα περίμενε κανείς ότι οι φίλοι της ΕΟΣ, σε αυτό το συγκεκριμένο σημείο, θα υπερασπιζόντουσαν ευθέως και τον Αλαβάνο και το ΜΑΑ. Κι όμως δεν το κάνουν. Το παράδοξο του πράγματος εξηγείται αν διαβάσει κανείς το κείμενο στο οποίο μας παραπέμπουν στο σχόλιό τους (Στρατηγοί ιδού ο στρατός σας!). Εκεί, με δυο λόγια, επικρίνεται το ΜΑΑ, επειδή, με τις πολιτικές θέσεις που κατέθεσε πρόσφατα, δεν κάνει κι αυτό τίποτε άλλο από το να προσπαθεί να επιβάλλει ένα πρόγραμμα δράσης από τα πάνω στους από κάτω. Παρ’ όλα αυτά, οι φίλοι της ΕΟΣ νιώθουν την ανάγκη να αντιδράσουν κάπως για τη δική μας κριτική, η οποία όμως κινείται στους αντίποδες της δικής τους! Πώς λέμε «και με τον αστυφύλαξ, και με τον χωροφύλαξ»; Ε, το ακριβώς ανάποδο! Έτσι συμβαίνει όταν επιμένει να κάποιος να μην είναι καθόλου αυτοαναφορικός. Καταλήγει να είναι απόλυτα αυτοαναφορικός!
Συμπέρασμα
Η εμπειρία των σοσιαλιστικών κρατών του 20ου αιώνα, η κατάρρευσή τους, η εσωτερίκευση από μεγάλο τμήμα της Αριστεράς πως τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει και η σε σημαντικό βαθμό μετάλλαξη των αριστερών κομμάτων σε αυτοαναπαραγόμενους οργανισμούς έχει κάνει πολλούς να λυγίζουν τη βέργα τελείως προς την άλλη μεριά. Αυτό, όταν δεν κρατήσει για πολύ, έχει ευεργετικά αποτελέσματα: την ισιώνει. Όταν όμως διαιωνίζεται, καταλήγει σε μια επίσης στραβή βέργα.
Νομίζουμε ότι έχει περάσει υπερβολικά πολύς καιρός που σε ένα σημαντικό τμήμα της Αριστεράς ηγεμονεύει η αντίληψη ότι τα κοινωνικά κινήματα είναι το νέο υποκείμενο της ριζικής κοινωνικής αλλαγής και τα πολιτικά κινήματα ο πανάρχαιος αποδιοπομπαίος τράγος.
Καιρός να ισιώσουμε τη βέργα.
[1] Στοιχηματίζουμε ότι η απόσπαση αυτής της φράσης είναι προϊόν επίσης αποσπασματικής ανάγνωσης. Δηλαδή, παρανάγνωσης!
[2] Ο κουρέας της Σεβίλλης ξυρίζει μόνον όλους αυτούς οι οποίοι δεν ξυρίζονται μόνοι τους.
Ερώτημα: Ο κουρέας της Σεβίλλης ξυρίζεται μόνος του;
Απάντηση: Η απάντηση προφανώς μπορεί να είναι είτε αρνητική, είτε θετική. Οποιαδήποτε απάντηση όμως και να δοθεί από τις δυο εναλλακτικές που έχουμε στη διάθεσή μας, η προκείμενη πρόταση/κανόνας/ορισμός για την οποία ζητείται συμβατή απάντηση καταρρίπτεται! Πιο συγκεκριμένα:
Αν απαντήσουμε ‘ναι’ τότε ο κουρέας της Σεβίλλης θα ξυρίζει μόνον όλους αυτούς οι οποίοι δεν ξυρίζονται μόνοι τους, αλλά με μια …εξαίρεση για την αφεντιά του! Κι αν απαντήσουμε ‘όχι’, πάλι ο κουρέας κάνει τη λαδιά του! Αφού, σύμφωνα με την προκείμενη
πρόταση, υπάγεται σε αυτούς που δεν ξυρίζονται μόνοι τους, οπότε θα έπρεπε να ξυρίσει και τον εαυτό του!
Συμπέρασμα: Το τι πρέπει να κάνει ο κουρέας δεν μπορεί να θεμελιωθεί στη λογική, ή στη συμμόρφωση με τον προκείμενο κανόνα. Είναι ζήτημα απόφασης. Κι αν ο κουρέας είστε εσείς, τη βάψατε: you are on your own, babies!
Η εικόνα, από το sochable.com
11 σχόλια:
Αγαπητοί Λεφτηδες,
σας ευχαριστούμε για την την τιμή που μας κάνατε, ώστε σε ένα σχόλιο της κατηγορίας των 250 λέξεων αφιερώσατε ένα κείμενο πάνω από 2.5000 λέξεις.
Παρ' όλα αυτά, αγνοήσατε ένα σημείο που στο σχόλιό μας έχει καθοριστική σημασία, το “πρώτο” ερώτημα. Το επαναλαμβάνουμε:
Τα πολιτικά κείμενα του Μετώπου ΑΑ, του ΝΑΡ αλλά και των άλλων πολιτικών σχηματισμών της αριστεράς είναι απαξιωμένα ως “οδηγοί για δράση”, όχι μόνον από τα κοινωνικά υποκείμενα στα οποία υποτίθεται ότι απευθύνονται, αλλά ακόμα και για τα ίδια τους τα μέλη. Αυτό είναι το πρώτο ερώτημα που θα πρέπει να απαντήσουμε, πριν ομφαλοσκοπήσουμε στο περιεχόμενό τους
Λοιπόν παραβιάζετε ανοικτές πόρτες με την κριτική σας και συμπεριφέρεστε θα γριές γεροντοκόρες. Ο κόσμος το έχει τούμπανο και εσείς κρυφό καμάρι ότι τα πολιτικά κείμενα του Μετώπου ΑΑ - και όχι μόνο αυτού - δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες της πολιτικής συγκυρίας. Αν νομίζετε ότι έχετε ανακαλύψει ποιο αριστερό κόμμα έχει την σωστή γραμμή να μας το πείτε να πάμε να γραφτούμε και εμείς.
Η “βέργα” που μιλάτε δεν έχει απλώς λυγίσει αλλά έχει σπάσει και είναι άχρηστη πλέον! Ο μαρξισμός με την μορφή του υπαρκτού κομμουνισμού και των πολιτικών μορφωμάτων που επαγγέλλονται την δευτέρα του παρουσία τελείωσε.
Η οριοθέτηση που κάνετε από την “κινηματική λογική” δεν δείχνει κανένα απολύτως δρόμο για τα υπαρκτά πολιτικά προβλήματα της Αριστεράς. Αλλά γκρινιάζετε χωρίς να έχετε στοιχειωδώς καμία πρόταση! Επίσης κατασκευάζετε φαντάσματα για να τα κατατροπώσετε: Εμείς τουλάχιστον δεν αρνηθήκαμε ούτε την ανάγκη του οργανωμένου αγώνα και την ανάγκη της πολιτικής στράτευσης. Όμως, η παραγωγή επαναστατικής πολιτικής είναι αυτοτελής και διακριτή διαδικασία που δεν έχει σχέση με τις πρακτικές παραγωγή της γνώσης στο χώρο της επιστήμης ούτε με ιδεολογικές πρακτικές. Έχει μεγάλη σημασία να αντιλαμβανόμαστε την διάκριση ανάμεσα στην Πολιτική, την Επιστήμη και την Ιδεολογία.
Θα παραθέσουμε παρακάτω λοιπόν ενδεικτικά μερικά σημεία των απόψεων μας ( από το κείμενο που παραπέμπουμε στο σχόλιό μας), τα οποία ισχυρίζεστε ότι καταγράφουν τα “αδιέξοδα της κινηματικής λογικής”. Αντίθετα για μας αυτά αποτελούν ένα στοιχειώδεις οριοθετήσεις, οι οποίες τοποθετούν ένα πολιτικό υποκείμενο στο χώρο της Αριστεράς:
(συνεχίζεται)
(συνέχεια από το προηγούμενο)
1. Τα “πολιτικά σχέδια” της Αριστεράς θα πρέπει να τροφοδοτούνται από την εμπειρία της συλλογικής πολιτικής δράσης και να στοχεύουν στο να δώσουν απαντήσεις πρώτιστα στα ζητήματα που αναδεικνύονται από τις συλλογικές πρακτικές του μαζικού κινήματος και όχι ζητήματα που αφορούν την διαχείριση του αστικού κράτους. Να αποβλέπουν δηλαδή στην ανάπτυξη ενός μαζικού και αυτόνομου κινήματος από το κράτος και το κεφάλαιο, το οποίο προβάλει τις δικές του διακριτές απαιτήσεις στα πεδία της ταξικής πάλης.
2. Αν η συγκρότηση των πολιτικών υποκειμένων της Αριστεράς είναι ελλειμματική στο εσωτερικό των κινημάτων, τότε το έλλειμμα που υπάρχει δεν μπορεί να αναπληρωθεί από το έργο και από τις θέσεις που θα παράγουν οι “ειδικοί” της πολιτικής των κομματικών επιτελείων για να “διαφωτίσουν” τα κινήματα...
3. Ο λόγος της αριστεράς τροφοδοτείται και ανανεώνεται από τις κατακτήσεις των μαζικών αγώνων και των εξεγέρσεων. Τις τελευταίες δεκαετίες όμως έχουν διαρρηχθεί οι σχέσεις τους με την Αριστερά. Η ιστορία τους δεν είναι και δική της ιστορία. Η Αριστερά παρακολουθεί τις εξελίξεις, και πολλές φορές δεν μπορεί καν να αντιληφθεί το νόημά τους. Ο “Δεκέμβρης” αποκάλυψε έντονα αυτή την διάσταση στην χώρα μας, όμως η αριστερά φαίνεται ότι δεν διδάχτηκε τίποτε από αυτό το σημαντικό συμβάν, που τρόμαξε τους καπιταλιστές της Δύσης.
5. Ο κόσμος δεν εμπιστεύεται την Αριστερά. Για να την εμπιστευτεί, θα πρέπει αποδείξει ότι είναι διαφορετική από τους πολιτικούς αντιπάλους της. Μπορεί όμως αυτό να γίνει εδώ και τώρα; Είναι σίγουρο ότι για να αποκτήσει την εμπιστοσύνη των εργαζομένων και της νεολαίας δεν αρκεί να ισχυρίζεται ότι θα διαχειριστεί τα κοινά με διαφορετικό τρόπο, όταν θα καταλάβει την εξουσία. Η “σπορά” των οραμάτων και των διακηρύξεων της γίνεται σε τούτο τον κόσμο. Και εδώ θα πρέπει να φυτρώσουν. Αλλιώς θα παραμείνουν λόγια, που τα παίρνει και τα σκορπά ο αέρας.
Αυτά τα οράματα δεν είναι κάτι το εξωτερικό ως προς την ίδια την Αριστερά, το οποίο δύναται να το δανειστεί ή να το βρει κάπου αλλού – όπως ο Μωυσής πήρε τις 10 εντολές από τον Θεό - και να το οικειοποιηθεί. Αυτό το όραμα είναι η δικής της εικόνα, στην οποία αποτυπώνεται το πως υπάρχει και το πως δρα στην κοινωνία. Σε αυτή ακριβώς την εικόνα καταδεικνύονται και τα πραγματικά όρια του “άλλου” εφικτού κόσμου που επαγγέλλεται.
6. Δυστυχώς όμως το όραμα που λείπει από την Αριστερά, δεν μπορεί να υποκατασταθεί από τα διάφορα αντι, αντι αντι. Ο “ΑΝΤΙκαπιταλισμός” και ο “ΑΝΤΙευρωπαϊσμός” δεν μπορούν ούτε να συγκροτήσουν, ούτε να υποκαταστήσουν το θετικό όραμα που λείπει από την Αριστερά. Ούτε βεβαίως τα εθνικοπατριωτικά δάνεια από τον αστισμό μπορούν να αναπληρώσουν την έλλειψη του, ούτε τα αστικά σοσιαλδημοκρατικά οράματα ενός “υγιούς” καπιταλισμού που θα στηρίζεται σε μια “παραγωγική ανάπτυξη” και θα ενισχύει το “κοινωνικό κράτος”.
7. Θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε - ως πολιτικά υποκείμενα που θέλουμε να ανήκουμε στην Αριστερά - κάτω από το βάρος αυτών των αρνητικών διαπιστώσεων για την ίδια την Αριστερά. Αν δεν λαμβάνουμε υπόψη αυτά τα δεδομένα, ο λόγος μας δεν θα μπορεί να έχει μια στοιχειώδη αξιοπιστία στην κοινωνία και να αποκτήσει την εμπιστοσύνη του κόσμου που επιμένει ακόμα αριστερά. Και αυτόν τον κόσμο δεν πρέπει να τον υποτιμάμε: είναι ότι το καλύτερο έχει σήμερα η Αριστερά...
Φίλοι της ΕΟΣ,
Μη μας ευχαριστείτε! Το ίδιο το σχόλιό σας «κέρδισε» αυτή τη μακροσκελή απάντηση. Εμείς απλώς ανταποκριθήκαμε! :-)
Όμως, παιδιά, για; να τα λέμε όλα, φοβόμαστε ότι όχι μόνο δεν της αφιερώσατε την προσοχή που της άξιζε, αλλά λησμονήσατε και την ουσία του ίδιου του δικού σας σχολίου! Η οποία ουσία είναι διατυπωμένη φαρδιά-πλατιά από το δικό σας χέρι! Εσείς κι όχι εμείς ή κάποιος άλλος είσαστε που γράφετε στην αρχή-αρχή:
«Το βασικό πρόβλημα με το κείμενο κριτικής του “Left G700” δεν βρίσκεται σε αυτά που γράφει, αλλά σε αυτά που υπονοεί ως “αυτονόητα” και προσδιορίζουν τις ιδεολογικές και θεωρητικές συντεταγμένες εντός των οποίων κινείται».
Ε, μ’ αυτό ασχοληθήκαμε! Γιατί ο τρόπος αντίληψης των πραγμάτων είναι όντως κάτι βασικότερο από το αν:
«Τα πολιτικά κείμενα του Μετώπου ΑΑ, του ΝΑΡ αλλά και των άλλων πολιτικών σχηματισμών της αριστεράς είναι απαξιωμένα ως “οδηγοί για δράση”, όχι μόνον από τα κοινωνικά υποκείμενα στα οποία υποτίθεται ότι απευθύνονται, αλλά ακόμα και για τα ίδια τους τα μέλη».
Και ξέρετε γιατί είναι βασικότερο; Γιατί, απλούστατα, το γεγονός ότι είναι απαξιωμένα, με άλλο τρόπο (αντίληψη) προσπαθείτε να το αντιμετωπίσετε εσείς, και με άλλο τρόπο (αντίληψη) εμείς. Κι αυτό, η μεθοδολογία της σκέψης δηλαδή, είναι βασικότερο από αυτό ή το άλλο το πρόβλημα. Την αρρώστια κ α ι ο πρωτόγονος μάγος την διαπίστωνε κ α ι ο σύγχρονος σούπερ-ντούπερ εξειδικευμένος γιατρός. Η διαφορά έγκειται στο π ώ ς προσπαθούσαν να τη θεραπεύσουν, έτσι δεν είναι;
Εμείς λοιπόν μ’ αυτό ασχοληθήκαμε ιδιαίτερα, ανταποκρινόμενοι στην αιχμή της κριτικής σας. Και, χωρίς να περιαυτολογούμε, έχουμε την ισχυρή εντύπωση ότι τα όσα γενικόλογα υποστηρίξατε για την «αυτοαναφορικότητά» μας και τη «λογική» μας, τόσο εσείς, όσο και ο «Και καλά τώρα!», τα καταρρίψαμε με πάταγο. Εσείς όμως δεν ασχοληθήκατε με την κατάρριψη των επιχειρημάτων σας, αλλά μεταφέρετε τώρα το πεδίο της συζήτησης σε ένα σωρό άλλα ζητήματα. Έτσι όμως δεν μπορούμε να βγάλουμε άκρη και συζήτηση δεν γίνεται, τουλάχιστον χρήσιμη. Θα αποπειραθούμε να την κάνουμε χρήσιμη, περιοριζόμενοι σε όσα σημεία από τα καινούργια σας αυτά σχόλια σχετίζονται με τη βασική διαφορά μας. Και η βασική διαφορά μας συνοψίζεται στο εξής (το λέμε συνθηματολογικά):
Εσείς φωνάζετε: «Φωτιά στα Γενικά Επιτελεία!».
Κι εμείς φωνάζουμε: «Στις γραμμές των κομμάτων κάποιοι είναι αόμματοι των αομμάτων!». (Κι αυτό είναι και μια καλή απάντηση στο ερώτημά σας «αν νομίζουμε ότι έχουμε ανακαλύψει ποιο αριστερό κόμμα έχει την σωστή γραμμή» που εξηγεί γιατί δεν πρέπει να περιμένετε από εμάς «να σας το πούμε για να πάτε να γραφτείτε κι εσείς»).
Με βάση λοιπόν τα παραπάνω αριθμούμε:
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ
1) «Ο μαρξισμός με την μορφή του υπαρκτού κομμουνισμού και των πολιτικών μορφωμάτων που επαγγέλλονται την δευτέρα του παρουσία τελείωσε».
Δεν είναι και πολύ σαφές. Παρ’ όλα αυτά: Αν νομίζετε πως είμαστε απολογητές των σοσιαλισμών του 20ου αιώνα, κάνετε λάθος. Και αν νομίζετε ότι ανάγουμε όλα τα προβλήματα της Αριστεράς στο γεγονός πως έχουμε ακόμα καπιταλισμό και την επίλυσή τους στο σοσιαλιστικό μέλλον, και πάλι κάνετε λάθος. Αν έχετε εντοπίσει σε κείμενά μας σημεία που μας διαψεύδουν, παρακαλούμε πολύ να μας τα υποδείξετε.
2) «Εμείς τουλάχιστον δεν αρνηθήκαμε ούτε την ανάγκη του οργανωμένου αγώνα […]».
Τότε πρέπει να σας είναι καθαρά τα εξής:
Οργανωμένος αγώνας σημαίνει οργάνωση. Και οργάνωση σημαίνει ένα ιδιαίτερο σύστημα που τη διαχωρίζει από το γενικό κοινωνικό περιβάλλον. Και σύστημα σημαίνει δομή. Και δομή σημαίνει επίπεδα, άξονες, κέντρα. Μεγάλη αντίφαση με την κατάργηση των τάξεων και του κράτους και κάθε εξουσίας όλα αυτά, έ; Σίγουρα. Μπορείτε να ζήσετε μ’ αυτή την αντίφαση; Αν όχι, σκεφτείτε ποιος, έχοντας το μυαλό του στη Δευτέρα Παρουσία, γίνεται άθελά του τροχοπέδη για την Πρώτη!
3) «Όμως, η παραγωγή επαναστατικής πολιτικής είναι αυτοτελής και διακριτή διαδικασία που δεν έχει σχέση με τις πρακτικές παραγωγή της γνώσης στο χώρο της επιστήμης ούτε με ιδεολογικές πρακτικές».
Παιδιά, μήπως θέλετε να το ξανασκεφτείτε αυτό; Ψάχνετε το αδιαμεσολάβητο εντός της κοινωνίας; Μα ψάχνετε τον Θεό, δεν το καταλαβαίνετε; Τι είναι οι παραγωγοί της επαναστατικής πολιτικής; Ελλοχίμ; Ή οι Alien που ψάχνει η Σιγκούρνι Γουίβερ;
4) «Τα “πολιτικά σχέδια” της Αριστεράς θα πρέπει να τροφοδοτούνται από την εμπειρία της συλλογικής πολιτικής δράσης […]».
Μα, αν τροφοδοτούνται από την εμπειρία της συλλογικής πολιτικής δράσης θα είναι πολιτικά σχέδια, έτσι, σκέτα. Τι τα θέλετε τα εισαγωγικά; Ρωτάμε, αλλά έχουμε μια κάποια υποψία: ακούτε τη λέξη σχέδιο και παθαίνετε αλαμπασία. Τότε να ξανασκεφτείτε το κατά πόσον είστε όντως υπέρ του οργανωμένου αγώνα. Οργανωμένος αγώνα χωρίς σχέδιο;;;
5) «Αν η συγκρότηση των πολιτικών υποκειμένων της Αριστεράς είναι ελλειμματική στο εσωτερικό των κινημάτων, τότε το έλλειμμα που υπάρχει δεν μπορεί να αναπληρωθεί από το έργο και από τις θέσεις που θα παράγουν οι “ειδικοί” της πολιτικής των κομματικών επιτελείων για να “διαφωτίσουν” τα κινήματα...».
Συμφωνούμε εδώ. Η συγκρότηση του πολιτικού υποκειμένου δεν μπορεί να γίνει ερήμην του. Αλλά δεν μπορεί να γίνει και αδιαμεσολάβητα. Ξέρετε, εμείς μάθαμε να διαβάζουμε και να γράφουμε (καλή ώρα!) από κάποιους «ειδικούς». Εσείς; Από την κοιλιά της μάνας σας, φανταζόμαστε, ε; ;-)
Φίλοι της ΕΟΣ, κλείνοντας, επιτρέψτε μας μια γνώμη και προτροπή μαζί:
Αποφασίστε τι είστε. Εννοούμε, αποφασίστε αν εντάσσεστε στο αναρχικό ρεύμα ή όχι. Κι αυτό δεν αφορά μόνο εσάς βέβαια. Αφορά κόσμο και κοσμάκη από τους σημερινούς αριστερούς. Δεν είναι κακό να είστε αναρχικοί. Ρεύμα της Αριστεράς είναι κι αυτό, δεν το συζητάμε καν. Αλλά αποφασίστε το. Το να πατάει κανείς σε δυο βάρκες για πολύ δεν είναι και τόσο σοφό. Δείτε τι έπαθε η Πάσα. Εκτός κι αν συμφωνείτε κι εσείς με τον αναγνώστη σας που, όπως γράψαμε και στο ποστ, την επαίνεσε επειδή …δεν κατέβασε υποψήφιους στην Πανελλαδική του Μετώπου ΑΑ!
Αλλά κι αυτό να συμβαίνει, πείτε το. Δημοκρατία έχουμε και η γνώμη είναι ελεύθερη. Γιατί είναι καιρός να τα πούμε όλα, ο καθένας τα δικά του. Είναι η βασική προϋπόθεση. Όχι για να συμφωνήσουμε υποχρεωτικά. Αλλά, τουλάχιστον, για να αρχίσουμε να συνεννοούμαστε…
Τα λέμε
Ακούστε και κάποιον που δεν σπάει το μυαλό του ακροβατώντας μεταξύ φιλοσοφίας και σοφισμού! Παρά την οκνηρία μου νομίζω ότι μπορώ να συμβάλω και εγώ στη συζήτησή σας: Το σύνθημα που εκφράζει την ΕΟΣ όπως και πολλές άλλες "συλλογικότητες", "ομάδες", "ρεύματα" και άλλες γκρούπες, δεν είναι το "φωτιά στα γενικά επιτελεία", αλλά το "φωτιά στα ΑΛΛΑ γενικά επιτελεία". Μια ισχυρή ένδειξη για αυτό που ισχυρίζομαι είναι η εξής: Αντί να ασκούν κριτική επί της ασκούμενης πολιτικής όπως όλοι μας, εντός ή εκτός χορού, επιχειρούν να ασκήσουν πολιτική μέσα από το blog! Λοιπόν, κομμένη η πλάκα. Η δικιά μου η άποψη δεν είναι να αποφασίσουν σε πόσες βάρκες πατάνε. Η δικιά μου η άποψη είναι να συνεχίσουν όπως ξεκίνησαν ή να αποφασίσουν να ενταχθούν στον Όμιλο Μελέτης Επανασταστικής Θεωρίας (www.omilos.tuc.gr) και να αφήσουν εμάς τους ανίδεους να κριτικάρουμε από τις λιγόφωτες σπηλιές μας. Δεν έχουμε πολυτέλειες για εμπειριοκριτικισμούς βρε σύντροφοι. Πέρασαν τα χρόνια!
Υ.Γ. Αγαπητοί Λέφτηδες...όχι άλλες αναλύσεις της "αυτοαναφορικότητας" βρε παιδιά...Δεν είναι ότι δεν ξέρουμε τι σημαίνει. Είναι που προκαλεί αέρια και έχουμε και ευαίσθητα εντόσθια...
Απαραίτητο συμπλήρωμα προηγούμενου σχολίου: Θεωρώ ότι ο Όμιλος Μελέτης που αναφέρω παραπάνω είναι εξαιρετικά χρήσιμος σαν το στοιχειώδες think tank που έχουμε αυτή τη στιγμή να αντιπαραθέσουμε.
....Παρόλα αυτά,σας παίζω,βρε!!!και δεν παιρνω τα κουβαδάκια μου να παω σε άλλη παραλία
keep walking......
και ''τα λέμε''
καλημέρες
Φίλε 3dio,
«Φωτιά στα ΑΛΛΑ γενικά επιτελεία»; Χμ… Εντάξει, κάπου παίζει κι αυτό. Αλλά μπορεί να στηθεί διάλογος πάνω σε προθέσεις; Και μπορούν να αποδειχθούν; Δεν είναι ένα έργο που η Αριστερά το έχει παίξει χρόνια και χρόνια χωρίς να βγει άκρη; Δεν ξέρουμε…
Γιατί όμως λες ειδικά για τα παιδιά της ΕΟΣ «να ασκήσουν πολιτική μέσα από το blog»; Αυτό δεν ισχύει για οποιονδήποτε αριστερό blogger;
Εντάξει, εντάξει όχι άλλη αυτοαναφορικότητα (αλλά κι αυτή η δήλωση αυτοαναφορική είναι! ;-) )
Τα λέμε
ΥΓ Πού τον θυμήθηκες τον εμπειριοκριτικισμό; Μη λες τέτοια! Θες να σηκωθεί ο Βλαδίμηρος και να μας κάνει όλους καινούργιους, έτσι όπως τα έχουμε «καταφέρει»; ;-)
Φίλη pentanostimi,
«Παρόλα αυτά […]»: Έχουμε κάνει κάτι και δεν το ξέρουμε; Να το μάθουμε, να το μάθουμε!
«[…] σας παίζω βρε!!!»: Ε, όχι και μας παίζεις! Εδώ δεν μας μιλάς κάν!!! (Είπαμε να τα λέμε όλα, αλλά όπως είναι, ε; ;-) ).
«[…] και δεν παιρνω τα κουβαδάκια μου να παω σε άλλη παραλία […]»: Γιατί, ετέθη ποτέ τέτοιο θέμα; :-)
Καλησπέρες
Τα λέμε
Δε νομίζω ότι μπορεί κανείς, ούτε ότι πρέπει να ασκεί πολιτική μέσα από blog. Αλλά να ασκεί κριτική στην πολιτική που ασκείται.
Αυτό εννοούσα.
Όσο για τις προθέσεις έχετε δίκιο. Παρασύρομαι καμιά φορά. Είναι που έχω αυτή τη μανία να ψάχνω να βρω την αιτία πίσω από τα φαινόμενα. Όμως με δίκες προθέσεων κανείς ποτέ δεν γ..σε.
Υ.Γ. Κάποτε (ευχόμουν) φοβόμουν μήπως σηκωθεί ο Βλαδίμηρος. Τώρα πιστεύω ότι σιγά μη χαλάλιζε την ξεκούρασή του για μας. Ούτε καν το "ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ" δεν έχουμε καταφέρει να κατανοήσουμε.
«Ούτε καν το "ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ" δεν έχουμε καταφέρει να κατανοήσουμε».
Πες το ψέματα...
Δημοσίευση σχολίου