«Πόλεμος στον πόλεμο των αφεντικών!»; Μέσα! Με τι; (Πετώντας τα απόνερα του προηγούμενου post, αλλά ξεχωρίζοντας από αυτά το μωρό…)

1. Τα απόνερα

Στην προηγούμενη ανάρτηση βγάλαμε έναν καημό: τον καημό για τον εμφύλιο σπαραγμό τής Αριστεράς, που αναζωπυρώθηκε αυτή τη φορά εξ αιτίας της συνεχιζόμενης απεργίας των χαλυβουργών (78 μέρες και σήμερα!). Εκεί, αναφερόμενοι σε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στην «Αυγή» τής προηγούμενης Κυριακής, τραβήξαμε μια υποσημείωση όπου γράφαμε (η έμφαση στο κείμενο εκ των υστέρων):

Καθόλου παραδόξως, το άρθρο παραναγνώστηκε σε μεγάλο βαθμό αφού περίπου το πρώτο μισό του αφορούσε σε κριτική προς τον …ΣΥΡΙΖΑ. Επιπλέον, κατακεραυνώθηκε για τους …λάθος λόγους. Συγκεκριμένα, ο αρθρογράφος κρεμάστηκε στο τσιγκέλι επειδή υποστήριξε ότι «συνδικαλισμός χωρίς ευελιξία και τακτικές υποχωρήσεις δεν υπάρχει» (αυτό το ξέρουμε μέχρι κι εμείς!) και δεν άκουσε ούτε μια Χριστοπαναγία για το αντισυντροφικό φάουλ να θυμίσει τις απολύσεις στον 902  και την αθλιότητα να ισχυριστεί ότι το ΚΚΕ «χρησιμοποιεί τους δυστυχείς προλετάριους της χαλυβουργίας ως πειραματόζωα»!!!

Αυτή η παράγραφος αφήνει όλα τα περιθώρια να βγει ένα καθ’ όλα νόμιμο συμπέρασμα: πως είμαστε της άποψης ότι η απεργία πρέπει να τελειώνει ή —ακόμα χειρότερα για μας!— ότι συμμεριζόμαστε τον τρόπο με τον οποίο ο αρθρογράφος Δημήτρης Χρήστου (δεν μας λέει κάτι ιδιαίτερο αυτό το όνομα, ελπίζουμε να μας συγχωρήσει…) προσεγγίζει το ‘‘ελληνικό πρόβλημα’’ στην παρούσα φάση του. Νόμιμο συμπέρασμα, πλην όμως δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Να εξηγηθούμε (=να δώσουμε λόγο, αιτία, εξήγηση) για την παρεξηγήσιμη υποσημείωση (εκτός από την επισήμανση ότι, καλώς ή κακώς, το focus τής ανάρτησης ήταν αλλού, όπως προαναφέραμε και όπως είναι αυτονόητο για όποιους αναγνώστες διάβασαν ακόμα και με την ελάχιστη προσοχή το προηγούμενο σημείωμά μας).

Τι είχαμε στο μυαλό μας όταν γράφαμε αυτά που τονίζουμε με bold γράμματα; Είχαμε τα εξής αλληλοσυμπληρούμενα:

α) Ότι δεν αναδείχθηκαν οι λόγοι για τους οποίους αυτή η γενική και σωστή αρχή κάθε συνδικαλιστικής διαπραγμάτευσης έχει παύσει να ισχύει εδώ και καιρό. Και δεν εννοούμε μόνο την «Ελληνική Χαλυβουργία».

β) Ότι δεν αναδείχθηκαν οι λόγοι για τους οποίους και μόνο η χρήση τού όρου ‘συνδικαλισμός’ υπό τις παρούσες συνθήκες δείχνει πως αυτός που τον χρησιμοποιεί δεν αντιλαμβάνεται (ή δεν θέλει να αντιληφθεί) την «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» στην οποία έχουν περιέλθει οι μισθωτοί εργαζόμενοι (με όποια μορφή κι αν παίρνει αυτός ο μισθός) και το σύνολο των υποτελών τάξεων. Για μας ο όρος ‘συνδικαλισμός’ έρχεται από ένα πρόσφατο παρελθόν στο οποίο ο καπιταλισμός είχε όλα τα περιθώρια (ή λιγότερα, κατά περίπτωση) να αναδιανέμει ένα μέρος από τον παραγόμενο πλούτο σε επί μέρους μερίδες τής εργατικής τάξης. Είναι μια λέξη που ανήκει στην εποχή τής (όποιας) ‘‘κανονικοποιημένης’’ ταξικής πάλης τού τύπου «σου δίνω αυτό, τι μου δίνεις για αντάλλαγμα;» και όπου όντως υπήρχε κάποιο αντάλλαγμα. Αλλά τώρα δεν έχουμε πια ταξική πάλη. Και τι έχουμε; Αυτό που λένε κάπως χαριτωμένα και παιγνιωδώς  οι αναρχίζοντες: «έχουμε πόλεμο μωρό μου!»! Κι αν είναι έτσι, τότε «à la guerre comme à la guerre» (στον πόλεμο όπως στον πόλεμο), όπως λένε κι οι Γάλλοι. Για ποιον «συνδικαλισμό as usual» να μιλάμε τέτοιες ώρες;

Τελειώσαμε με τα απόνερα.

2. Το μωρό

Ποιο είναι το μωρό; Είναι το εξής ερώτημα που κατά την άποψή μας πρέπει να μας προβληματίσει και να μη το πετάξουμε κι αυτό αβασάνιστα, βάσει κάποιου ιδεολογικού ‘‘τυφλοσούρτη’’.

Αν έχουμε περιέλθει σε «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» κι αν όντως «έχουμε πόλεμο μωρό μου!» είναι σίγουρο ότι αυτός ο πόλεμος μπορεί να κερδηθεί (για να κερδίσουμε δεν πάμε στον πόλεμο, έτσι δεν είναι;) μόνο επί του κοινωνικοοικονομικού πεδίου τής μάχης; Διότι βεβαίως και «χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά», αλλά ποιος βαστάει τα κλειδιά; Και ποιος έχει τη δυνατότητα να λέει «άμα θέλετε, αλλιώς την κλείνω», όπως είπε η Μάνια Τεγοπούλου για την «Ελευθεροτυπία»; Και ποιος έχει την άνεση να ‘‘κοινωνικοποιεί’’ από μόνος του την επιχείρησή του και να λέει «σας τη δίνω με ένα ευρώ», όπως είπε ο Γιαννίκος στους εργαζόμενους του «Επενδυτή»; Βεβαίως «να γίνει όλη η Ελλάδα μια Χαλυβουργία». Χίλιες φορές! Αλλά πώς θα γίνει μια Χαλυβουργία όταν απουσιάζει το πολιτικό σχέδιο τής Αριστεράς, το οποίο και θα πολιτικοποιήσει μαζικά τους κοινωνικούς αγώνες και θα κάνει όλους τους εργαζόμενους ατσάλινους σαν τους χαλυβουργούς, έτσι ώστε να ανέβουν τη μεγάλη ανηφόρα, που έτσι κι αλλιώς έχουμε μπροστά μας; Και πώς θα προκύψει το πολιτικό σχέδιο όταν επικρατεί το «κάθε αριστερός κι ένα σχέδιο, κάθε αριστερή και μια μοναδική αλήθεια», με πρώτους και καλύτερους τους φίλους μας του ΚΚΕ;

Επίλογος

Δεν είναι η πρώτη φορά που τα λέμε αυτά. Τα έχουμε ξαναπεί με διάφορες αφορμές. Και, μοιραία, κάπου γινόμαστε κουραστικοί. Κάποτε και ‘‘κακοί’’, όπως, λόγου χάρη, όταν ‘‘απαντούσαμε’’ στη γραμμή-σύνθημα τού περασμένου Φεβρουαρίου «πάμε Σύνταγμα, μένουμε Σύνταγμα» με ανάρτηση που είχε ως τίτλο «Να κι αν μείνετε, να κι αν δεν μείνετε!»!...

Είμαστε στο και πέντε! Αν νομίζουν οι ηγεσίες τής Αριστεράς ότι, προκειμένου να αποφεύγουν τις δικές τους ευθύνες, μπορούν να εξακολουθήσουν εις το διηνεκές να πετάνε το μπαλάκι στο λαό, είτε[1]  στο ‘‘κινηματικό’’ κομμάτι του, που πιστεύει ότι «στους δρόμους θα κριθεί το δίκιο», είτε[1]  στο «ατσάλινο», που δίνει τον αγώνα εκεί όπου δένεται το ατσάλι, με γεια τους και χαρά τους!

Εμείς δεν θα σταματήσουμε να τους βγάζουμε τη γλώσσα και να τους ‘‘δίνουμε’’ στο λαό!...

[1] Αυτό το είτε-είτε ίσως και να μην είναι τόσο διαζευκτικό όσο φαίνεται. Αυτό τουλάχιστον δείχνει το γεγονός ότι την παραμονή τής Πρωτοχρονιάς, στην πύλη του εργοστασίου τής Ελληνικής Χαλυβουργίας, χόρευαν μαζί τσάμικα Παμίτες, Συριζαίοι και αναρχοαυτονομία…

Η εικόνα, από το troll.me