Ένα αυτοαναφορικό(;) post

ΣΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ, βλέπετε την εικονική ταυτότητά μας —avatar, στη γλώσσα τού διαδικτύου. Τι μπορεί να παρατηρήσει κανείς σ’ αυτήν;

Κατ’ αρχήν, μπορεί να παρατηρήσει ότι είναι ένα έγχρωμο τετράγωνο, το οποίο ‘‘χωροχρωματικά’’, ορίζεται σαφώς από την επιφάνεια που το περιβάλλει. Μετά, μπορεί να παρατηρήσει ότι αυτό το τετράγωνο χωρίζεται (διαιρείται) σε εννέα ίσα τετράγωνα.

Προχωρώντας, ο παρατηρητικός μας αναγνώστης (ή αναγνώστρια —να τα προσέχουμε αυτά, μη κατηγορηθούμε και για σεξισμό! ;-) ) θα διαπιστώσει ότι τα εννέα τετράγωνα, στα οποία χωρίζεται το μεγάλο που τα περικλείει, είναι μεν ίσου εμβαδού, αλλά όχι και της ιδίας ακριβώς απόχρωσης. Παρ’ όλα αυτά επειδή η απόχρωση των περισσότερων τετραγώνων εντάσσεται στο κόκκινο χρώμα, μπορούμε να πούμε ότι, αν το τετράγωνο πρέπει να οριστεί υποχρεωτικά με ένα και μόνο χρώμα, το πιο σωστό είναι να πούμε πως το μεγάλο τετράγωνο είναι κόκκινο. (Αυτό μπορεί να διαπιστωθεί εύκολα, αν μισοκλείσει κανείς τα μάτια ή δει την εικόνα από κάποια απόσταση.)

Συνεχίζοντας την ανάλυση της εικόνας μας, ο επίμονα παρατηρητικός αναγνώστης/αναγνώστρια θα συνειδητοποιήσει πως αυτό που είπαμε παραπάνω, ότι δηλαδή τα περισσότερα εσωτερικά τετράγωνα είναι κόκκινης απόχρωσης, μπορεί να συγκεκριμενοποιηθεί ως εξής: τα επτά από αυτά μπορούν να χαρακτηριστούν κόκκινα και τα δύο μαύρα (το μεσαίο στην επάνω οριζόντια τριάδα και το αριστερό στην κάτω). Μετά από αυτή την διεξοδική αναλυτική παρατήρηση, δεν θα μένει τίποτε άλλο από το να γυρίσει σελίδα και να προχωρήσει παρακάτω. Δεν υπάρχει κάτι άλλο να παρατηρηθεί. Δεν υπάρχει κάτι άλλο να παρατηρηθεί, εκτός, βέβαια, από μια τελευταία διαπίστωση:

Παρά τις διαφορές στην απόχρωσή τους, τα εννέα τετράγωνα έχουν πολύ μεγαλύτερη συγγένεια μεταξύ τους παρά με την ανοιχτόχρωμη επιφάνεια που τα περιβάλλει. (Ένας αριστερός ή αριστερή μάλιστα θα έλεγε ότι αυτό θυμίζει τους Κόκκινους και τους Λευκούς του ρωσικού εμφυλίου. Ας το παραβλέψουμε όμως αυτό. Είναι γνωστή η προσκόλληση των αριστερών σε καταστάσεις και γεγονότα για τα οποία η Ιστορία έχει αποφανθεί ‘‘οριστικά’’, ‘‘τελεσίδικα’’ και ‘‘αμετάκλητα’’, όταν έφτασε στο ‘‘τέλος’’ της, εκεί γύρω στο 1990… ;-) )

ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ με τα εννέα μικρότερα στα οποία χωρίζεται είναι για μας η Αριστερά σήμερα. Ένα χρώμα σε διάφορες αποχρώσεις. Κι ένα δεύτερο, το μαύρο, για να μας θυμίζει ότι η Ουτοπία μας δεν έχει ως τέλος (και με τις δύο έννοιες τής λέξης) την κατάλυση της εξουσίας τού χρήματος, αλλά την κατάλυση κάθε εξουσίας. (Αυτό το τελευταίο, για να τα λέμε όλα, έχουμε την εντύπωση πως το θυμόμαστε περισσότερο εμείς, που δεν είμαστε αναρχικοί, παρά οι φίλοι μας τού Indymedia Athens, αν συγκρίνουμε, ας πούμε, την πολιτική σχολίων που ακολουθούν με τη δική μας…)

ΕΝΑ ΧΡΩΜΑ ΛΟΙΠΟΝ, σε διάφορες αποχρώσεις. Αυτό ήταν πάντα η Αριστερά κι αυτό θα είναι. Και μην ανησυχείτε για όσες αποχρώσεις τού κόκκινου είναι ‘‘μαϊμού’’ (πάντα υπάρχουν και τέτοιες). Στην πορεία θα ξεχωρίσουν οι αυθεντικές. Θα λέγαμε μάλιστα ότι ίσως η πορεία να είναι ο καλύτερος τρόπος για να απαλλαγούμε από τις ‘‘μαϊμούδες’’. Κι αυτό είναι ένας ακόμα λόγος για να αρχίσουμε μια τέτοια πορεία μαζί. Συντεταγμένα. Σε ένα Κόκκινο Τετράγωνο, σαφώς διακριτό από τον περιβάλλοντα χώρο, αλλά με ποικιλία αποχρώσεων…

Η εικόνα, από το en.wikipedia.org