♪♪♪♪♪ «Μη-λιέ μου κόκκινε, θεό-τυφλωμένε!»*

* Λέφτικη παραλλαγή τού γνωστού μακεδονίτικου παραδοσιακού τραγουδιού «Μήλο μου κόκκινο». Αφιερωμένη εξαιρετικά, χωρίς την παραμικρή ειρωνική πρόθεση, στο φίλο και εσχάτως συνομιλητή μας εδώ Βαγγέλη ζ.

ΚΑΙΡΟ ΕΙΧΑΜΕ να διαβάσουμε άρθρο τού Γιάννη Μηλιού (ΓΜ) στην Αυγή. Έτσι, αυτό το τελευταίο του, στην Αυγή τής Κυριακής που μας πέρασε, το ρουφήξαμε σαν νεράκι μετά από πορεία τριών ημερών στη Σαχάρα. Φαίνεται ότι δεν ήμαστε οι μόνοι: στο section Δημοφιλή άρθρα τής ηλεκτρονικής Αυγής καταλάμβανε την πρώτη θέση, τουλάχιστον μέχρι την Τρίτη το μεσημέρι.

Το περί ου ο λόγος άρθρο έχει τον τίτλο Άλλη μια σύνοδος, άλλο ένα Plan B... Το ζουμί του μπορεί να συνοψιστεί στα ακόλουθα σημεία:

1. Το βάθεμα της ευρωπαϊκής ομοσπονδιοποίησης, το οποίο (μετά και τις αλλεπάλληλες καλοκαιρινές δηλώσεις τής Μέρκελ και άλλων για «περισσότερη Ευρώπη», θυμίζουμε εμείς) επιχειρείται εσχάτως να καλλιεργηθεί μέσω διαφόρων ιδεών που πέφτουν στο τραπέζι (όπως, λόγου χάρη, ο Υπερυπουργός δημοσιονομικής πειθαρχίας για όλα τα κράτη-μέλη τής ευρωζώνης, ξαναθυμίζουμε εμείς) έχει ως στόχο τη μόνιμη καθήλωση των χωρών τού ευρώ, και της ΕΕ γενικότερα, σε πολιτικές υπέρ τού κεφαλαίου και καταστρεπτικές για τον κόσμο τής εργασίας.

2. (Με τα λόγια και τους υπερτονισμούς τού ΓΜ) Το πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης που ανοίγει αυτή η συζήτηση είναι ταξικό. Μόνο η Αριστερά μπορεί να συνθέσει ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο στις κυρίαρχες τάξεις κάθε ευρωπαϊκής χώρας, το οποίο θα έχει ως πρώτο στόχο του την αλλαγή των συσχετισμών ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία και ως ορίζοντά του την αλλαγή των κοινωνικών σχέσεων σε όλη την Ευρώπη. Η Αριστερά συμμετέχει στους αγώνες των εργαζόμενων και των ανέργων με στόχο μια ριζικά διαφορετική κοινωνία, μια ριζικά διαφορετική Ευρώπη.

3. (Επίσης με τα λόγια και τους υπερτονισμούς τού ΓΜ) Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, λόγω της πρωτοποριακής θέσης που του έδωσε η ιστορική συγκυρία, επιβάλλεται να είναι στην πρωτοπορία των κοινωνικών αγώνων για να μην περάσει η τρέχουσα δέσμη μέτρων στην Ελλάδα, αλλά και να θέσει το ζήτημα της κοινωνικής αλλαγής σε Ελλάδα και Ευρώπη, να συνθέσει μαζί με τις άλλες δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Αριστεράς το εναλλακτικό σχέδιό του. Αυτό το σχέδιο δεν είναι απλώς το Plan A, είναι το μόνο σχέδιο που υπάρχει, δεν υπάρχει Plan B. Η εναλλακτική πρόταση της εθνικής αναδίπλωσης, της περιχαράκωσης εντός των συνόρων, οδηγεί σε μια αναγκαστική συμμαχία με την εθνική αστική τάξη, η οποία θα έχει ως αποτέλεσμα την επιπλέον υποτίμηση της εργασιακής δύναμης, θα στραφεί αναγκαστικά ενάντια στους μετανάστες αλλά και σε όσα κράτη δυνητικά αποτελούν ‘‘ανταγωνιστές’’ της χώρας ‘‘μας’’. Αυτή η στρατηγική όχι απλώς δεν βρίσκεται στα ‘‘αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ’’, αλλά δεν είναι καν αριστερή, είναι εθνικιστική-αστική στρατηγική.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ βέβαια η πρώτη φορά που ο ΓΜ, υπεύθυνος του τμήματος Οικονομικής Πολιτικής τού ΣΥΝ και μέλος τής Πολιτικής Γραμματείας του, για να μη ξεχνιόμαστε, διατυπώνει τέτοιες απόψεις (δεν αναφερόμαστε βέβαια στα αυτονόητα του σημείου 1). Ούτε είναι η πρώτη φορά που ασχολούμαστε μαζί του με αφορμή αυτές τις απόψεις —όχι ασφαλώς επειδή έχουμε προσωπικές διαφορές μαζί του (λόγου χάρη: κανείς από εμάς δεν διεκδικεί τα οφίτσιά του ή την πανεπιστημιακή του έδρα), αλλά γιατί αυτές δεν είναι τίποτε άλλο από τα γνωστά τροπάρια του αριστερού ‘‘ευρωπαϊσμού’’, των οποίων ο ΓΜ είναι επιφανής ψάλτης. Είναι χρήσιμο όμως να επαναληφθούμε. Κυρίως γιατί το επιβάλλει η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί μετά τις εκλογές, για την οποία κατάσταση, κατά τα φαινόμενα και γραφόμενα, ο ΓΜ και οι ‘‘ευρωπαϊστές’’ φίλοι του έχουν μάλλον μαύρη νύχτα.

Τι έχει η κατάσταση; Έχει δύο κύρια στοιχεία. Το ένα είναι το χρόνιο πια και συνεχώς επιδεινούμενο πρόβλημα της οπισθοπορείας τής ελληνικής κοινωνίας προς τις δεκαετίες τού ’60 ή και του ’50. Το άλλο είναι το ψυχορράγημα των αστικών πολιτικών δυνάμεων και των ψευδεπίγραφα αριστερών τέτοιων (λέγε με ΔΗΜΑΡ), σε συνδυασμό με την ανάδειξη ως εναλλακτικής κυβερνητικής λύσης τις δυνάμεις τής Αριστεράς, με πρώτο (αλλά όχι υποχρεωτικά και καλύτερο σε όλα) τον ΣΥΡΙΖΑ.

ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται ο ΓΜ και οι ‘‘ευρωπαϊστές’’ φίλοι του. Ότι για μια σειρά από λόγους, που δεν θα μας απασχολήσουν εδώ μια και ανάγονται στο παρελθόν, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πια ένα πολιτικό μόρφωμα του 4% που αγωνίζεται για την κοινοβουλευτική του επιβίωση, αλλά, σύμφωνα με την εκτίμηση του μεγαλύτερου κομματιού τής κοινωνίας, αν πιστέψουμε τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις, η διάδοχη πολιτική λύση τού ελληνικού δράματος. Συνεπώς, επειδή εκτός απροόπτου θα κληθεί αργά ή γρήγορα να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, καλό είναι να αρχίσουν σιγά-σιγά να σοβαρεύονται. Διότι:

Πόσο σοβαρό είναι να ισχυρίζεται κανείς ότι η αντιπαράθεση με τους κυρίαρχους στην ΕΕ πρέπει να γίνει από ταξική σκοπιά; Έχει την εντύπωση ο κύριος καθηγητής ότι την Αυγή τη διαβάζουν οπαδοί τής Χρυσής Αυγής; Ή έχει την εντύπωση ότι υπάρχουν αριστεροί που δεν αντιμετωπίζουν το ζήτημα από ταξική σκοπιά; Ποιοι είναι αυτοί; Μπορεί να μας τους κατονομάσει; Ή, μπορεί να μας πει έστω, αν συμπεριλαμβάνει σε αυτούς και τον Αλέξη Τσίπρα, που είχε δηλώσει τον περασμένο Φεβρουάριο ότι «Μπορεί οι Ευρωπαίοι να λένε ότι είμαστε όλοι Έλληνες,  αλλά μάλλον κάποιοι Έλληνες δεν είναι και τόσο  Έλληνες. Αυτοί που μας κυβερνούν.»; Αυτό είναι; Το πετύχαμε; Για τον Αλέξη, τελικά, έγραψε το άρθρο; Κι έτσι να ’ναι, τώρα το θυμήθηκε; Τον έχει προλάβει ο Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος εδώ και μήνες!  

Πόση σοβαρότητα υπάρχει στην προτροπή του ότι η Αριστερά σε όλη την Ευρώπη, άρα στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να έχει «ως πρώτο στόχο την αλλαγή των συσχετισμών ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία» σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα (για την Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ), αν τη συνδυάσουμε με τη δική του διαπίστωση ότι αυτοί που βρίσκονται σε θέση οδηγού στην ΕΕ έχουν ως στόχο τους το ακριβώς αντίθετο; Δεν αντιλαμβάνεται ότι αυτό είναι σαν δύο τρένα που κινούνται στην ίδια γραμμή, αλλά με αντίθετη κατεύθυνση; Πώς; Το αντιλαμβάνεται, αλλά δεν το κατανοήσαμε εμείς, γιατί κάναμε λάθος στην ανάγνωση; Τότε, πώς είναι δυνατόν να παραιτείται από την ανάγκη χάραξης ενός εναλλακτικού σχεδίου στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση και φάει πόρτα από τους Μερκελιστές εξωτερικού με το σιγοντάρισμα των συντρόφων τους του εσωτερικού;;; Πού ακούστηκε αυτό, να πηγαίνεις σε σύγκρουση, χωρίς εναλλακτικά σενάρια μάχης;;;

Πόσο αντέχει σε κριτική ο ισχυρισμός ότι αυτό το περίφημο Plan B, η απόσυρση δηλαδή τής Ελλάδας από την ευρωζώνη (απόσυρση στην οποία κάλλιστα μπορούν να μας εξωθήσουν οι ‘‘εταίροι’’, αν δεν μας εξωθούν ήδη) «οδηγεί σε μια αναγκαστική συμμαχία με την εθνική αστική τάξη»; Δηλαδή, το Plan A, η παραμονή μας πάση θυσία στην ευρωζώνη, αυτό δηλαδή που από τα συμφραζόμενα του ΓΜ θα επιδιώξει και ο ΣΥΡΙΖΑ (όπως η Τρόικα εσωτερικού, σε τελική ανάλυση), αν γίνει κυβέρνηση, δεν είναι αναγκαστική συμμαχία με την αστική τάξη (εθνική ή κοσμοπολίτικη);;; Μόνο το Plan B είναι;;;

ΑΦΗΣΑΜΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ τη μεγαλύτερη συνδικαλιά τών αριστερών ‘‘ευρωπαϊστών’’ —που δεν παραλείπει βέβαια να επαναλάβει ο ΓΜ— και μάλλον το μοναδικό διακριτικό γνώρισμα που διαθέτουν, για να τους ξεχωρίζει κανείς από τους από τα ‘‘ξαδέρφια’’ τους, τούς δεξιούς ‘‘ευρωπαϊστές’’. Τόσο μεγάλη, που δεν θα ήταν καθόλου υπερβολή να τη χαρακτηρίζαμε ως τη μητέρα όλων τών αριστερών πολιτικάντικων ιδεολογημάτων και τερτιπιών τού ‘‘ιδεολογικού’’ οπλοστασίου τους. Εννοούμε αυτή την πολιτική απάτη να βαφτίζουν διεθνισμό τη στρατηγική τής πάση θυσία παραμονής στη ζώνη τού ευρώ και αστικό (δεξιό) εθνικισμό ακόμα και την παραμικρή σκέψη για αποσύνδεση της Ελλάδας από την ευρωζώνη! Ακόμα κι αν φτάσουμε να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας για ένα ευρώ! Μία απίστευτη μπούρδα δηλαδή, που αν την πάρουμε τοις μετρητοίς πρέπει εφεξής να χαρακτηρίζουμε αστούς (δεξιούς) εθνικιστές όλες σχεδόν τις ιστορικές προσωπικότητες του διεθνούς εργατικού, αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος! Από τον Μαρξ και τον Λένιν, μέχρι τον Μάο και τον Χο Τσι Μινχ! Κι από τον Κάστρο και τον Τσε, μέχρι τον Αλιέντε ή τον Τσάβες!   

Τέτοια μυαλά; Τέτοια μυαλά! Και ακριβώς επειδή είναι τέτοια, δεν ξεχνούν ποτέ να κοτσάρουν και τα αναγκαία εισαγωγικά στις ‘‘κρίσιμες’’ και ‘‘ύποπτες’’ λέξεις. Προσέξατε τη διατύπωση του ‘‘σοφού’’ καθηγητή μας; Για προσέξτε την: της χώρας ‘‘μας’’, γράφει! Η Ελλάδα δεν είναι η χώρα μας. Είναι η χώρα ‘‘μας’’! Προφανώς, έχει την εντύπωση ότι ο τόπος που ζει κανείς είναι απλώς μία φαντασίωση, χωρίς την παραμικρή υλικότητα. Οπότε και μία πιθανή μελλοντική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα είναι κυβέρνηση ενός μη-τόπου! Και να σκεφτεί κανείς πού τα γράφει όλα αυτά! Τα γράφει σε μία χώρα με τους νεοναζί τρίτο(!!!) κόμμα! Τρίτο κόμμα and still going strong!!!

ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ να διαγνώσουμε με ακρίβεια πού οφείλεται αυτή η ολική πολιτική τυφλότητα του ΓΜ, ισοδύναμη σε καταστρεπτική δύναμη για την Αριστερά με αυτήν που έχει η καθαρή πολιτική βλακεία. Δογματισμός; Ανικανότητα; Έλλειψη πολιτικού ενστίκτου; Αυταπάτες ψυχολογικής αιτιολογίας; Εν πάση περιπτώσει, λίγο ενδιαφέρει αυτό. Γιατί εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα μεμονωμένο άτομο που, στο κάτω-κάτω, έχει και το ελαφρυντικό της ενασχόλησης μόνο με τη θεωρία για δεκαετίες. Εδώ έχουμε να κάνουμε με τις αντιλήψεις (λίγο πάνω-λίγο κάτω) που φαίνεται να παίρνουν το πάνω χέρι στον ΣΥΡΙΖΑ. Και τα μαύρα φίδια, που ποτέ δεν μας άφησαν εντελώς ήσυχους, για να τα λέμε όλα, αρχίζουν να μας ζώνουν όλο και πιο πολύ.

Από αυτό το βήμα δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε παραπάνω από το να χτυπάμε καμπανάκια. Αν υπάρχουν (που υπάρχουν!) ανοιχτά αυτιά και μυαλά στον ΣΥΡΙΖΑ, ας ακούσουν. Ο καιρός γαρ εγγύς. Με τέτοια ‘‘περπατησιά’’, αν ο ΣΥΡΙΖΑ βρεθεί στη θέση τού οδηγού τής χώρα μας (ναι! χωρίς εισαγωγικά!), θα πάει —και θα μας πάει— κατ’ ευθείαν στο γκρεμό. Και μπορεί να μη ξέρουμε ποιος θα πρωτομπεί τότε στο ελικόπτερο, αλλά έχουμε μία φρικτή υποψία.

Έχουμε τη φρικτή υποψία —και εφιάλτη μαζί— ότι εκείνοι που θα μας καταδιώκουν εκείνες τις ημέρες θα φορούν μαύρες φανέλες και θα χαιρετούν με τεντωμένο το δεξί χέρι…