Άφεση

Διαβάσαμε κάπου μια προσωπική Eξομολόγηση. Είναι μία περίεργη εξομολόγηση. Το πρόσωπο που την κάνει δεν δείχνει να πιστεύει ότι εκμυστηρεύεται κάτι κακό, όπως γίνεται συνήθως στις εξομολογήσεις. Η εντύπωσή μας είναι ότι μάλλον το χαίρεται, κάπου υπερηφανεύεται γι’ αυτές τις ‘‘αμαρτίες’’ —ναι, έτσι θα έγραφε τη λέξη το εξομολογούμενο πρόσωπο, αν την είχε συμπεριλάβει στο κείμενο: ‘‘αμαρτίες’’, εντός εισαγωγικών. Πα’ να πει: αρετές.

Ανάμεσα στις αρετές, συμπεριλαμβάνεται η αστάθεια,[1] η ασυνέπεια,[2] η άγνοια,[3] η αντιαπολυταρχική διάθεση,[4] η αντιπάθεια στα ινδάλματα-ήρωες.[4] Και πάνω απ’ όλα η αρετή τών αρετών: η επιθυμία για έναν καλύτερο κόσμο που φιλοδοξεί να τον δημιουργήσει μαζί με τους άστεγους, τους γαβριάδες και τους κάθε λογής ανειδίκευτους.[5]

Με όλη μας την καρδιά —και με το χέρι στην καρδιά— δίνουμε άφεση σε αυτό το εξομολογούμενο πρόσωπο (άφεση αρετών ή αμαρτιών, ονοματίστε τις όπως θέλετε). Είναι, απ’ όσο μπορούμε να μαντέψουμε, ένα δικό μας πρόσωπο. Δηλαδή ένας άνθρωπος που μάλλον πρέπει να ζει από την εργασία του (διανοητική μεν, εξαρτημένη δε) και που αν τη στερηθεί για τον οποιονδήποτε λόγο (ο οποιοσδήποτε λόγος είναι συνήθως οι ανάγκες κερδοφορίας τού κεφαλαίου) θα καταλήξει, αν δεν έχει τη στήριξη της οικογένειάς του ή συγγενικών προσώπων, άστεγος, γαβριάς και ανειδίκευτος —ακόμα και στην περίπτωση που έχει κάθε λογής ειδίκευση. Κι είναι ακόμα δικό μας γιατί έχει αυτή την αρετή τών αρετών να επιθυμεί έναν καλύτερο κόσμο και τη φιλοδοξία να τον φτιάξει μαζί με τους άστεγους, τους γαβριάδες και τους κάθε λογής ανειδίκευτους.

Σας συνιστούμε θερμά να κάνετε το ίδιο: να δώσετε κι εσείς άφεση. Δεν έχει την παραμικρή σημασία που το πρόσωπο αυτό, μέσα από την εξομολόγησή του, εκφράζει με έναν πολύ παραστατικό και ανάγλυφο τρόπο όλους σχεδόν τους φόβους μιας τάξης που δεν είναι η δική του. Αυτής τής ενδιάμεσης και γι’ αυτό μετέωρης τάξης που επικράτησε να αποκαλείται μικροαστική. Εκφράζει αυτούς τους ξένους φόβους, γιατί σιγά-σιγά και ανεπαισθήτως, χωρίς να το θέλει ή να το συνειδητοποιεί, μπήκε κάτω από την ιδεολογική μικροαστική ομπρέλα, αυτό το ‘‘εξαιρετικό’’ εργαλείο που προστατεύει από κάθε πειθαρχημένη και μετά λόγου γνώσεως δέσμευση. Ό,τι δηλαδή έχουν πάθει χιλιάδες χιλιάδων δικοί μας. Χιλιάδες χιλιάδων: πάρα πολλοί για να μπορούμε να κάνουμε χωρίς αυτούς ή, ακόμα χειρότερα, να τους χαρίσουμε αμαχητί στους εχθρούς μας…

Γι’ αυτό σάς λέμε. Δώστε άφεση. Κάτι περισσότερο: αγαπήστε τους. Ναι! Αγαπήστε αυτούς τους ‘‘μικροαστούς’’ που όμως είναι δικοί μας. Δικοί μας αλλά υπό ξένη σημαία: τον μικροαστισμό. Κι όπως είπαμε κάποτε για τους μετανάστες, και οι κουφιοκεφαλάκηδες που τους δείχνεις το φεγγάρι κι αυτοί κοιτούν το δάχτυλο δεν κατάλαβαν Χριστό, όπως είπαμε είμαστε με τους μετανάστες, δεν είμαστε με τη μετανάστευση, έτσι και τώρα λέμε: είμαστε με τους ‘‘μικροαστούς’’, δεν είμαστε με τον μικροαστισμό. Έτσι λοιπόν (λέμε εμείς):

Να αγαπάμε τους ‘‘μικροαστούς’’!

Να τσακίζουμε όμως τον μικροαστισμό όπου τον συναντάμε!

Ακόμα και μέσα μας! Ιδίως μέσα μας!…

[1] «Είμαι ασταθής. Σε κάποιες φάσεις μου έχουν αρέσει πχ τα Χριστούγεννα, φέτος τα σιχαίνομαι. Με εκνευρίζει που γέμισε ο τόπος γιρλάντες και λαμπιόνια, με εκνευρίζει ο στολισμός του δήμου, με ενοχλούν οι βιτρίνες με τις κόκκινες μπάλες και τα γκι. Μου τη σπάει που άρχισε να χιονίζει στο βλογ μου, να θυμηθώ να ψάξω πώς βγαίνει το χιόνι».

[2] «Είμαι ασυνεπής. Αλλάζω απόψεις, αναλόγως με τα καινούρια στοιχεία που προστίθενται στα δεδομένα μου. Δεν πιστεύω σε πανάκειες. Με τρομάζουν αυτοί που όλα τα ξέρουν, που έχουν έτοιμες απαντήσεις και λύσεις για όλα. Δε μου αρέσει να δείχνω πως ξέρω πιο πολλά από τους άλλους, προτιμώ να τους ακούω, θέλω να μαθαίνω από αυτούς».

[3] «Είμαι αδαής. Αντιπαθώ τις ρετσέτες. Πιστεύω με τρόπο σχεδόν απόλυτο πως τα πράγματα στην κοινωνία και τη ζωή είναι δυναμικά. Και άρα πως οι έτοιμες συνταγές είναι για κείνους που βλέπουν τον κόσμο με τρόπο ντετερμινιστικό. Και ο ντετερμινισμός είναι πολύ κοντά σε αυτό που ονομάζουμε “παρωπίδες”».

[4] «Μπορεί να μοιάζουν πολύ ελευθεριακο-χαλαρά αυτά που γράφω. Αλλά τείνω να θυμάμαι πως οι απολυτότητες οδήγησαν συχνά σε απολυταρχισμούς. Κι έχω πλέον φτάσει στο σημείο εκείνο που αποκαθηλώνονται τα ινδάλματα, στο σημείο που ανακαλύπτεις πως οι σούπερ ήρωες είναι καρτούν και πως οι ηθοποιοί που τους υποδύονται είναι άνθρωποι που επιτελούν βασικές βιολογικές λειτουργίες, όπως κι εγώ».

[5] «Και θέλω αυτό τον καλύτερο κόσμο να τον χτίσω μαζί με αυτούς τους άστεγους και τους γαβριάδες και τους κάθε λογής ανειδίκευτους».

Η εικόνα, από το parablestoday.blogspot.com