Τρεις και μία γενικές διαπιστώσεις από την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς πολλά-πολλά διότι

1. Σε σώματα τόσο πολυπληθή (οι αντιπρόσωποι που συγκροτούσαν το σώμα τής Συνδιάσκεψης προσέγγιζαν τον αριθμό τών 3.500 ατόμων!) μπορεί να γίνει έκφραση απόψεων, ανταλλαγή απόψεων, καταγραφή απόψεων, διευκρίνιση απόψεων και εν γένει όλα τα σχετικά. Εκείνο που δεν μπορεί να γίνει είναι επεξεργασία πολιτικής. Αυτό είναι διαδικασία που προηγείται αλλά και έπεται.

2. Η ηγετική ομάδα τού Αριστερού Ρεύματος απέδειξε για μία ακόμα φορά την ανεπάρκειά της όσο αφορά στην άσκηση πολιτικής με αποτέλεσμα να τρωθεί έτι περαιτέρω η επιρροή τής συγκεκριμένης τάσης. Δεδομένου ότι αυτό συνέβη σε μία κρίσιμη φάση τής μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ, η τωρινή αποτυχία δεν είναι θετική εξέλιξη για το όλο εγχείρημα. Κυρίως γιατί, μαζί με τη μείωση του κύρους του Αριστερού Ρεύματος, κινδυνεύουν να ατονήσουν δύο ‘‘σταθερές’’ του, απαραίτητες κατά την άποψή μας:

α) ο στρατηγικός ‘‘βαθύς’’ ορίζοντας που, εν είδει πυξίδας, πρέπει πάντα να προσανατολίζει ένα αριστερό κόμμα, ακόμα και στις ‘‘τακτικιστικές’’ κινήσεις του στις οποίες, αναπόφευκτα, υποχρεώνεται από τα πράγματα να καταφεύγει και,

β), η προσπάθεια σύγκλισης όλων τών αριστερών παραπόταμων στο ένα μεγάλο ποτάμι τής Αριστεράς —προσπάθεια την οποία ορισμένοι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ βιάζονται να ανακηρύξουν οριστικώς μάταιη, επικαλούμενοι τον για την ώρα απόλυτο απομονωτισμό τού ΚΚΕ.

3. Τα κόμματα ομοιογενοποιούνται επί τη βάσει τριών αξόνων: α) σαφής ταξικός προσανατολισμός και αντίστοιχη αποκρυσταλλωμένη ιδεολογία κοινά αποδεκτή, β) αρχηγός, γ) κυβερνητική εξουσία. Το καλύτερο σενάριο είναι η ομογενοποίηση να συντελείται με κίνηση προς τα μπρος  και στους τρεις άξονες. Το χειρότερο, η κίνηση να περιορίζεται μόνο στον τρίτο (έχοντας κατά νου ότι χωρίς ιδεολογικές συγκλίσεις ο στόχος τής κυβερνητικής εξουσίας μεταλλάσσεται σε έναν εξαιρετικό μαγνήτη μη ευγενών μετάλλων...). Προς το παρόν, για τον ΣΥΡΙΖΑ, τα ζάρια για το πρώτο και το τρίτο ζήτημα εξακολουθούν να στριφογυρίζουν. Έρχονται ευνοϊκά μόνο όσο αφορά στην ενοποιητική ικανότητα του Αλέξη Τσίπρα. Αλλά κι αυτό, μια και μιλάμε για έναν αρχηγό, δηλαδή έναν άνθρωπο στο κάτω-κάτω, και μια και η ικανότητα να ενώνει είναι ένα μόνο από τα ζητούμενα αρχηγικά προσόντα (χωρίς να υπονοούμε ότι είναι και το μοναδικό που διαθέτει), μήπως κι αυτό τελικά δεν είναι μια παιζόμενη στο μέλλον ζαριά;

Μία. Το παιχνίδι συνεχίζεται. Και το χειρότερο ζάρι είναι αυτό που δεν παίχτηκε ποτέ…

Η εικόνα από το mbaintheusa.com