Από
τις εκλογές τού Μαΐου τού 2012 και μετά, διαβάζω κάθε τρεις μία και μία στο Ριζοσπάστη και σε άλλα μέσα ενημέρωσης του
ΚΚΕ, επίσημα και ανεπίσημα, για τη «συμπαιγνία τού συστήματος» που έχει στόχο να
παρουσιάσει (ψευδώς) τον ΣΥΡΙΖΑ ως πραγματικό αντίπαλο των δύο συγκυβερνώντων συστημικών
κομμάτων. Ας πούμε εντάξει. Κάνει κι ο ΣΥΡΙΖΑ ό,τι μπορεί για να δίνει πάτημα,
για να τα λέμε όλα. Αλλά να διαβάζω την ίδια παρτιτούρα με διαφορετική
ενορχήστρωση («κάλπικη πόλωση») ακόμα και τώρα που μαίνεται ο ορυμαγδός τών
ευρωπαϊκών κέντρων εξουσίας και των διεθνών καθεστωτικών ΜΜΕ εναντίον τού
ΣΥΡΙΖΑ, πάει πολύ. Και, θέλω δεν θέλω, ο νους μου πηγαίνει στην «υπόθεση
Πλουμπίδη». Τότε που, ενώ το σώμα του ήταν ακόμα ζεστό μετά την εκτέλεσή
του (φωτογραφία), η Φωνή τής Αλήθειας μετέδιδε πως
«ο Πλουμπίδης ξεκοκαλίζει τα αργύρια της προδοσίας του στις ΗΠΑ»...
Κλουζό στην
αντικατασκοπεία, Τράγκες στην πολιτική ανάλυση!
4 σχόλια:
Ξεκολα Λεφτ!! ;-)
απλα ντροπη
α
Ανώνυμε φίλε (που παραβιάζεις τους όρους σχολιασμού -βλέπε το κείμενο πάνω από το πλαίσιο των σχολίων- αλλά με πιάνεις στις καλές μου και στη χαρίζω),
Είμαι λίγο αργόστροφος και δεν πιάνω τα απλά. Θέλεις να μας τα κάνεις λίγο πιο σύνθετα;
Τα λέμε
Η ανάλυση της ψεύτικης πόλωσης είναι λάθος, αλλά όχι επειδή υπάρχει πόλωση, δημοσιεύματα, πίεση κλπ. Αυτά θα υπήρχαν ακόμα και αν είχαμε έναν ΣΥΡΙΖΑ πλήρως ενταγμένο, στην λογική να ενταχθεί κι άλλο. Βέβαια εσύ μια κουβέντα έγραψες, δεν σημαίνει ότι θεωρείς ντε και καλά απόδειξη τα δημοσιεύματα.
Είναι λάθος ( η ανάλυση της ψεύτικης πόλωσης, του νέου δικομματισμού, του νέου ΠΑΣΟΚ) γιατί χάνει την ουσία του πως αντανακλάται η ταξική πάλη μέσα στον αστικό μπλοκ, τις σχέσεις ηγεμονίας που εγγράφονται εκεί, και ποιο είναι τελικά το πλαίσιο ανοχής που αφήνουν οι ηγεμονικές μερίδες (οι "αγορές" εν ολίγοις) στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως και η στάση των οργανικών διαννοούμενων, τύπου και μανατζαρέων. Το οποίο είναι ασφυκτικό, και ακυρωτικό των λαϊκών εργατικών προσδοκιών, με κάποιες ελπίδες σταθεροποίησης του ΣΥΡΙΖΑ σε σοσιαλφιλελευθερο ρόλο, αν τον αφήσει το εργατικό λαϊκό στοιχείο, που όμως θα είναι πια άλλο κόμμα. Ένας ΣΥΡΙΖΑ στυλ Ρέντσι θα είναι άλλο κόμμα, πλήρης αντιστροφή της εξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ και του ΣΥΝ από τις αρχές του αιώνα ως σήμερα.
Πάλι όμως θα σου πει ο άλλος (ΚΚΕ και όχι μόνο) ότι δεν είναι απόδειξη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αστικός. Βασικά δεν θα πάψει να στο λέει ποτέ γιατί το κρίνει με έναν οικονομίστικο αναγωγισμό, περασμένο μέσα από τον κομματικό υποκειμενισμό. Το "ποιον συμφέρει" η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, και όχι ποια σχέση εκπροσώπησης εκφράζει κατά πρώτο λόγο.
Βασικά είναι το απωθημένο ενοχής του ΚΚΕ για την πολιτική ουράς στο ΠΑΣΟΚ. Τι να γίνει, δεν την πάτησαν όλοι τότε, οι περισσότεροι ναι, αλλά όχι όλοι.
Πχ το ΠΑΣΟΚ το 81-85 ήταν αστικό κόμμα, ήταν κόμμα του κράτους και του συνολικού κεφαλαίου, αλλά η πολιτική του "συνέφερε" την εργατική τάξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει έναν minimum εργατικό λαϊκό αμυντισμό στην εποχή της καπιταλιστικής κρίσης και της εξαθλίωσης, αυτό δεν είναι αστικό, γίνεται αντιληπτό από την εργατική τάξη σαν εργατικό ρεύμα, και είτε η κατάρρευση του, είτε η ενσωμάτωση (αν πάψει να είναι εργατικό ρεύμα) δεν θα απελευθερώσει τίποτε απολύτως. Σε τελευταία ανάλυση είναι πολύ μεγάλη προσβολή για μια εργατική τάξη με δεξιότητες, με μόρφωση, με αγώνες, με επαναστατικές εφόδους, ότι έφυγε από το ΠΑΣΟΚ, και της στήσανε δόκανο, πήγε στο νέο ΠΑΣΟΚ. Την πάτησε.
Το ΚΚΕ όμως, και όχι μόνο, απλώνει μια θεωρία που η ταξική πάλη είναι κάτι σαν ξύλινο ποδοσφαιράκι, σου λέει έφυγε το ΠΑΣΟΚ, να ένα νέο ΠΑΣΟΚ, άρα χρειάζεται και νέος ΣΥΡΙΖΑ, να η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τον Αλέκο ξέρω γω.
Τράτζικ, μαρξισμός της μπακαλικής.
Ο Πλουμπίδης πάντως δεν κολλάει.
"κάποιος σύντροφος"
Δημοσίευση σχολίου