Πώς να μη μιλάμε για τον Νίκο Ρωμανό

Η διαρκής μαλακία μιας ορισμένης αριστερής αντίληψης:

Την πέφτουνε οι Χρυσαυγίτες στους ομοφυλόφιλους; «Είμαστε όλοι ξεσκισμένες αδερφές;» (το ερωτηματικό είναι ρητορικό). Οδηγούν τους μετανάστες σαν τα πρόβατα στα κέντρα κράτησης; «Είμαστε όλοι μετανάστες». Βγάζουν στη σέντρα τοξικοεξαρτημένες ιερόδουλες φορείς τού AIDS; «Είμαστε όλοι οροθετικές πουτάνες». Και τώρα: Αρνούνται τις εκπαιδευτικές άδειες στον Νίκο Ρωμανό μετά από 24 ημέρες απεργίας πείνας; «Όλοι μας είμαστε ο Ρωμανός».

Φαίνεται σαν η Αριστερά να μη μπορεί να συμπαρασταθεί στον Άλλο, ή και να συμπαραταχθεί δίπλα του, αν δεν ταυτιστεί έως συγχώνευσης μαζί του. Μα αν συγχωνεύεται μαζί του, από ποια διακριτή θέση θα πει στις τοξικοεξαρτημένες κοπελιές ότι το φως που θα φωτίσει το σκοτάδι τους δεν βρίσκεται στα πεζοδρόμια της Γ´ Σεπτεμβρίου ή το πλακόστρωτο της πλατείας Θεάτρου; Και πώς θα πείσει την πιτσιρικαρία ότι το πρώτο βήμα εναντίον τού κράτους τους δεν είναι η ληστεία μιας τράπεζας με σκοπό τη «χρηματοδότηση του αγώνα»;

Κρίμα τα διδακτορικά... Γαμώ τα διδακτορικά! Άλλο μέσα στις μάζες κι άλλο ίδια μάζα.

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

Ποιος είναι ο Νίκος Ρωμανός;

του Γρηγόρη Τσαρδανίδη

Υπάρχουν στιγμές στην ιστορία που τα πρόσωπα πάνε πάνω από τους ανθρώπους που τα φορούν και τότε οι πράξεις τους, πέρα από τα πραγματικά τους κίνητρα, πέρα από αυτούς που τις διαπράττουν και τα θέλω τους, αποκτούν άλλα νοήματα. Υπάρχουν στιγμές που γεγονότα και άνθρωποι ανοίγουν τομές πάνω στο κοινωνικό σώμα και αποκαλύπτουν με έμφαση όψεις του. Τέτοιες συγκυρίες αποκτούν οικουμενικότητα πέρα από το εμείς και το τώρα.

Ποιος είναι ο αναρχικός απεργός πείνας Νίκος Ρωμανός; Είναι ένα παιδί που ο Αλέξανδρος πέθανε στα χέρια του και πήρε τον κακό δρόμο; Είναι ένας Νάσιουτζικ, γόνος αστικής οικογένειας με μεγάλη και περιπετειώδη ιστορία; Είναι ένας αναρχικός που δίνει πολιτικό αγώνα; Είναι ένας τρομοκράτης που πρέπει να τιμωρηθεί; Είναι ένας μπάχαλος με σαλεμένα μυαλά;

Σωστά ή λάθος τα παραπάνω, τίποτα δεν προσφέρουν στο να γίνει αντιληπτή η σημασία που έχει αποκτήσει αυτός ο αγώνας και τα συναισθήματα που αυτός δημιουργεί στο κοινωνικό σώμα. Ο Νίκος Ρωμανός πέρα από αυτό που πραγματικά είναι, πέρα από αυτά που θέλει και πιστεύει, αυτή την στιγμή έχει αποκτήσει έναν συμβολισμό στα μυαλά των καταπιεσμένων. Η περίπτωσή του γίνεται ένα αντικαθρέφτισμα της δικής τους καταπίεσης, της δικής τους βίωσης της αδικίας. Αντίστοιχα, και ο αγώνας του γίνεται αντιληπτός σαν την φωνή της αντίστασης που απλώνεται μέσα στο επιβαλλόμενο κοινωνικό νεκροταφείο. Για την Ν. ο Ρωμανός είναι η μητέρα της που πέθανε υπό το βάρος της εφορίας, για τον Κ. η γυναίκα του που πέθανε από καρκίνο ανασφάλιστη, για την Λ. η οροθετική κόρη της που διαπομπεύτηκε και δολοφονήθηκε από τον Λοβέρδο, για τον Φ. ο άνεργος εαυτός του.

Συνάμα, η εκδικητικότητα του αστικού κράτους αναδεικνύεται ως ταξικότητα της δικαιοσύνης. Οι εξαντλητικές ποινές στους πολιτικούς κρατούμενους, τα ειδικά καθεστώτα κράτησης, οι βασανισμοί, συναντούν τους πλειστηριασμούς, την εφορία, τα χρέη. Σε αντιπαραβολή πάντα με την εξόφθαλμη μεροληψία του συστήματος δικαιοσύνης υπέρ των αστών και του πολιτικού τους προσωπικού, την φοροασυλία, την ευνοϊκή μεταχείριση των κάθε λογής Energa Power.

Το φάντασμα του Γρηγορόπουλου είναι ακόμα εδώ, αλλά όχι μόνο με τους ψυχολογικούς όρους για τους όποιους μιλάνε ορισμένοι. Θα μπορούσαν οι δύο νέοι να μην γνωρίζονται καν. Οι ταυτίσεις, όμως, που δημιουργούνται στους καταπιεσμένους είναι παρόμοιες. Από πολλές όψεις ο Δεκέμβρης του 2014 είναι η εξέλιξη του Δεκέμβρη του 2008. Το τέλος του κοινωνικού συμβολαίου της μεταπολίτευσης ακολουθήθηκε από έναν άγριο πολυετή ταξικό πόλεμο. Παράλληλα η υποβόσκουσα φασίζουσα αυταρχικότητα του «μεμονωμένου περιστατικού» θεσμοθετήθηκε, υποστηρίχτηκε δημόσια και μετατράπηκε στην κανονικότητα των στρατοπέδων συγκέντρωσης και των φυλακών τύπου Γ. Τα ηθικά ή ακόμα και ηλικιακά δίπολα του παρελθόντος σαρώνονται από τις ταξικές διαστάσεις της σύγκρουσης. Αντίστοιχα πρέπει να δομηθεί με μαζικούς όρους, αν δεν δομείται ήδη, η οργάνωση και ο αγώνας των «από κάτω».

Το νήμα είναι σαφές, και χωρίς αυτό ο αγώνας αυτός θα ήταν ολότελα διαφορετικός και ίσως η συζήτηση να είχε προ πολλού τελειώσει. Στο πλαίσιο, όμως, του κοινωνικού πολέμου που ζούμε, οι ρωγμές γίνονται βάραθρα και αποκαλύπτουν τις αποστάσεις καταπιεσμένων και καταπιεστών. Έτσι, και η μικρή ρωγμή ακόμα, αποκτά θέση σημαίνουσα στον κοινωνικό ανταγωνισμό. Τι χώρος όμως μείνει εκεί για τον άνθρωπο, για την ατομική βούληση, για την ζωή ως καθημερινό βίωμα και όχι ως ιστορικό ρόλο; Δεν ξέρω. Αντιστρέφοντας, όμως, την εξίσωση, δεν γίνεται παρά να αποδεχτούμε ότι αν η νίκη του Ρωμανού είναι και δική μας νίκη, αν η ήττα του είναι και δική μας ήττα, έτσι και ο θάνατος του είναι και δικός μας θάνατος. Αν ο Ρωμανός είναι όλοι μας, τότε και όλοι μας είμαστε ο Ρωμανός.