Η αλληλεγγύη – το όπλο τής Αριστεράς – για να γυρίσει τὰν – και όχι ἐπὶ τᾶς!

Αυτό είναι το κύριο δίδαγμα που εμείς επιλέγουμε να βγάλουμε από το αίσιο τέλος τής «υπόθεσης Νίκου Ρωμανού». Και αυτό θέλουμε να προβάλουμε. Γιατί όσο είναι γεγονός ότι ο Ρωμανός και το δίκαιο αίτημά του αποτέλεσε τη σπίθα, άλλο τόσο είναι γεγονός ότι η παράταξη της Αριστεράς και οι άνθρωποι που αναγνωρίζουν τον εαυτό τους μέσα σε αυτή την παράταξη, συντέλεσαν στο να γίνει αυτή η σπίθα φλόγα και φωτιά! Πράγματι:

Όλα τα ρεύματα της Αριστεράς, είτε είναι κομματικά συγκροτημένα είτε όχι, στάθηκαν δίπλα στον Νίκο Ρωμανό. Από το πιο εχθρικό προς την αναρχία, το ΚΚΕ, ως το πιο φιλικό, τον ΣΥΡΙΖΑ (που όμως, στα δύσκολα, κάποια στελέχη του δεν διστάζουν να την αποκηρύξουν...). Παρόν φυσικά και το λαϊκό αριστερό κίνημα (και όχι μόνο στην Ελλάδα). Αυτό, εκτός τού ότι οδήγησε την «υπόθεση του Νίκου Ρωμανού» σε happy end ως προς το αίτημά του, μας έφερε όλους πιο κοντά. Θέλετε κατά ένα μόνο χιλιοστό πιο κοντά; Έστω. Κατά ένα μόνο χιλιοστό. Δεν είναι πολύ, αλλά δεν είναι και λίγο.

Αυτό το πλησίασμα (μαζί με ορισμένες άκρως ενδιαφέρουσες σκέψεις) εκφράζει με ευδιάκριτα ειλικρινή και καλοπροαίρετη διάθεση  και ένα ωραίο πρωινό σχόλιο στη χθεσινή ανάρτηση κάποιου σχετικά καινούργιου σχολιαστή και συνομιλητή εδώ (ο οποίος, να σημειωθεί, έχει μεγάλες διαφωνίες με την πολιτική γραμμή τού ΚΚΕ και την πρακτική εφαρμογή της στην καθημερινή πολιτική δράση). Αν και δεν έχω ζητήσει την άδεια του, το ανεβάζω στην πρώτη σελίδα. Είναι όμως για καλό σκοπό και είμαι σίγουρος ότι θα το κατανοήσει και δεν θα μου ‘‘θυμώσει’’.

Μιλώντας αρκετά σχηματικά, αλλά χωρίς αυτό που θα πω ν' απέχει πολύ από την αλήθεια, θέλω να παρατηρήσω τα εξής.

Οι αναρχικοί ήταν και είναι κατά κύριο λόγο συναισθηματικοί επαναστάτες, αγωνιστές που στηρίζονται πάρα πολύ στο ένστικτο και το συναίσθημα, επαναστάτες κατά κάποιο τρόπο ‘‘υπαρξιακό’’. Γι' αυτό και εύκολα φτάνουν σε ακραίες, πολύ συχνά και άκαιρες, μορφές πάλης. Αυτό βέβαια τους κάνει να χάνουν πάρα πολύ ως προς την (εντελώς αναγκαία για τον αγώνα!) πολιτική προσέγγιση της επανάστασης, στην οποία έχουν αναδειχτεί μάστορες οι επαναστάτες του μαρξιστικού ρεύματος, μια προσέγγιση που στηρίζεται σε ένα πνεύμα πιο εγκεφαλικό, πιο αναλυτικό κι από τα πράγματα πιο ‘‘ψυχρό’’.

Όμως, από την άλλη μεριά, αυτή η συναισθηματική και υπαρξιακή προσέγγιση της επανάστασης σώζει τους αναρχικούς από το παραπάτημα και το πέσιμο στη λακκούβα του πολιτικαντισμού και του τακτικισμού, όπου η ανάλυση καταντάει κομμάτιασμα σε ψιλές-ψιλές φετούλες του δρόμου προς την επανάσταση έτσι που στο τέλος να χάνεται και ο στόχος και ο δρόμος προς αυτόν, και ν' απομένουν μόνο οι ...φετούλες -μια γεροντική αρρώστια της επανάστασης, θα έλεγα, η οποία μαστίζει το μαρξιστικό ρεύμα από τα πρώτα του κιόλας βήματα (βλ. σοσιαλδημοκρατία).

Είναι επόμενα σίγουρο πως το ιδανικό θα ήταν μια σύνθεση αυτών των δυο ‘‘χαρακτήρων’’ μέσα στο ευρύτερο επαναστατικό στρατόπεδο. Κι αυτό είναι που προσπάθησαν, από ένα σημείο και μετά, κάποιες ιστορικές τάσεις αναρχοκομμουνιστών. Όμως η σύνθεση δεν επιτεύχθηκε. Ίσως να είναι και αδύνατο να γίνει! Σε κάθε περίπτωση όμως, εκείνο που πρέπει και μπορεί να γίνει, είναι να σταματήσει η αλληλοπεριφρόνηση (θα ’λεγα ακόμα και αλληλοφοβία) ανάμεσα σε αυτούς τους δυο ‘‘χαρακτήρες’’. Μπορεί να κανείς να προτιμάει περισσότερο τον ένα από τον άλλο, αλλά αυτό δεν πρέπει πια να σημαίνει πέταμα του άλλου στα σκουπίδια.

Πρέπει λοιπόν να πω ότι πραγματικά χάρηκα από τον τρόπο που το μαρξιστικό ρεύμα και μάλιστα το ΚΚΕ αντιμετώπισε τον αγώνα του Ρωμανού! Ξαναθυμίζω στην παρέα τη συνάντηση Λένιν-Κροπότκιν το 1919 και σταματάω το πρωινό σεντονάκι μου εδώ.