Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2014

Πώς να μη μιλάμε για τον Νίκο Ρωμανό




Η διαρκής μαλακία μιας ορισμένης αριστερής αντίληψης:

Την πέφτουνε οι Χρυσαυγίτες στους ομοφυλόφιλους; «Είμαστε όλοι ξεσκισμένες αδερφές;» (το ερωτηματικό είναι ρητορικό). Οδηγούν τους μετανάστες σαν τα πρόβατα στα κέντρα κράτησης; «Είμαστε όλοι μετανάστες». Βγάζουν στη σέντρα τοξικοεξαρτημένες ιερόδουλες φορείς τού AIDS; «Είμαστε όλοι οροθετικές πουτάνες». Και τώρα: Αρνούνται τις εκπαιδευτικές άδειες στον Νίκο Ρωμανό μετά από 24 ημέρες απεργίας πείνας; «Όλοι μας είμαστε ο Ρωμανός».

Φαίνεται σαν η Αριστερά να μη μπορεί να συμπαρασταθεί στον Άλλο, ή και να συμπαραταχθεί δίπλα του, αν δεν ταυτιστεί έως συγχώνευσης μαζί του. Μα αν συγχωνεύεται μαζί του, από ποια διακριτή θέση θα πει στις τοξικοεξαρτημένες κοπελιές ότι το φως που θα φωτίσει το σκοτάδι τους δεν βρίσκεται στα πεζοδρόμια της Γ´ Σεπτεμβρίου ή το πλακόστρωτο της πλατείας Θεάτρου; Και πώς θα πείσει την πιτσιρικαρία ότι το πρώτο βήμα εναντίον τού κράτους τους δεν είναι η ληστεία μιας τράπεζας με σκοπό τη «χρηματοδότηση του αγώνα»;

Κρίμα τα διδακτορικά... Γαμώ τα διδακτορικά! Άλλο μέσα στις μάζες κι άλλο ίδια μάζα.

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ


του Γρηγόρη Τσαρδανίδη

Υπάρχουν στιγμές στην ιστορία που τα πρόσωπα πάνε πάνω από τους ανθρώπους που τα φορούν και τότε οι πράξεις τους, πέρα από τα πραγματικά τους κίνητρα, πέρα από αυτούς που τις διαπράττουν και τα θέλω τους, αποκτούν άλλα νοήματα. Υπάρχουν στιγμές που γεγονότα και άνθρωποι ανοίγουν τομές πάνω στο κοινωνικό σώμα και αποκαλύπτουν με έμφαση όψεις του. Τέτοιες συγκυρίες αποκτούν οικουμενικότητα πέρα από το εμείς και το τώρα.

Ποιος είναι ο αναρχικός απεργός πείνας Νίκος Ρωμανός; Είναι ένα παιδί που ο Αλέξανδρος πέθανε στα χέρια του και πήρε τον κακό δρόμο; Είναι ένας Νάσιουτζικ, γόνος αστικής οικογένειας με μεγάλη και περιπετειώδη ιστορία; Είναι ένας αναρχικός που δίνει πολιτικό αγώνα; Είναι ένας τρομοκράτης που πρέπει να τιμωρηθεί; Είναι ένας μπάχαλος με σαλεμένα μυαλά;

Σωστά ή λάθος τα παραπάνω, τίποτα δεν προσφέρουν στο να γίνει αντιληπτή η σημασία που έχει αποκτήσει αυτός ο αγώνας και τα συναισθήματα που αυτός δημιουργεί στο κοινωνικό σώμα. Ο Νίκος Ρωμανός πέρα από αυτό που πραγματικά είναι, πέρα από αυτά που θέλει και πιστεύει, αυτή την στιγμή έχει αποκτήσει έναν συμβολισμό στα μυαλά των καταπιεσμένων. Η περίπτωσή του γίνεται ένα αντικαθρέφτισμα της δικής τους καταπίεσης, της δικής τους βίωσης της αδικίας. Αντίστοιχα, και ο αγώνας του γίνεται αντιληπτός σαν την φωνή της αντίστασης που απλώνεται μέσα στο επιβαλλόμενο κοινωνικό νεκροταφείο. Για την Ν. ο Ρωμανός είναι η μητέρα της που πέθανε υπό το βάρος της εφορίας, για τον Κ. η γυναίκα του που πέθανε από καρκίνο ανασφάλιστη, για την Λ. η οροθετική κόρη της που διαπομπεύτηκε και δολοφονήθηκε από τον Λοβέρδο, για τον Φ. ο άνεργος εαυτός του.

Συνάμα, η εκδικητικότητα του αστικού κράτους αναδεικνύεται ως ταξικότητα της δικαιοσύνης. Οι εξαντλητικές ποινές στους πολιτικούς κρατούμενους, τα ειδικά καθεστώτα κράτησης, οι βασανισμοί, συναντούν τους πλειστηριασμούς, την εφορία, τα χρέη. Σε αντιπαραβολή πάντα με την εξόφθαλμη μεροληψία του συστήματος δικαιοσύνης υπέρ των αστών και του πολιτικού τους προσωπικού, την φοροασυλία, την ευνοϊκή μεταχείριση των κάθε λογής Energa Power.

Το φάντασμα του Γρηγορόπουλου είναι ακόμα εδώ, αλλά όχι μόνο με τους ψυχολογικούς όρους για τους όποιους μιλάνε ορισμένοι. Θα μπορούσαν οι δύο νέοι να μην γνωρίζονται καν. Οι ταυτίσεις, όμως, που δημιουργούνται στους καταπιεσμένους είναι παρόμοιες. Από πολλές όψεις ο Δεκέμβρης του 2014 είναι η εξέλιξη του Δεκέμβρη του 2008. Το τέλος του κοινωνικού συμβολαίου της μεταπολίτευσης ακολουθήθηκε από έναν άγριο πολυετή ταξικό πόλεμο. Παράλληλα η υποβόσκουσα φασίζουσα αυταρχικότητα του «μεμονωμένου περιστατικού» θεσμοθετήθηκε, υποστηρίχτηκε δημόσια και μετατράπηκε στην κανονικότητα των στρατοπέδων συγκέντρωσης και των φυλακών τύπου Γ. Τα ηθικά ή ακόμα και ηλικιακά δίπολα του παρελθόντος σαρώνονται από τις ταξικές διαστάσεις της σύγκρουσης. Αντίστοιχα πρέπει να δομηθεί με μαζικούς όρους, αν δεν δομείται ήδη, η οργάνωση και ο αγώνας των «από κάτω».

Το νήμα είναι σαφές, και χωρίς αυτό ο αγώνας αυτός θα ήταν ολότελα διαφορετικός και ίσως η συζήτηση να είχε προ πολλού τελειώσει. Στο πλαίσιο, όμως, του κοινωνικού πολέμου που ζούμε, οι ρωγμές γίνονται βάραθρα και αποκαλύπτουν τις αποστάσεις καταπιεσμένων και καταπιεστών. Έτσι, και η μικρή ρωγμή ακόμα, αποκτά θέση σημαίνουσα στον κοινωνικό ανταγωνισμό. Τι χώρος όμως μείνει εκεί για τον άνθρωπο, για την ατομική βούληση, για την ζωή ως καθημερινό βίωμα και όχι ως ιστορικό ρόλο; Δεν ξέρω. Αντιστρέφοντας, όμως, την εξίσωση, δεν γίνεται παρά να αποδεχτούμε ότι αν η νίκη του Ρωμανού είναι και δική μας νίκη, αν η ήττα του είναι και δική μας ήττα, έτσι και ο θάνατος του είναι και δικός μας θάνατος. Αν ο Ρωμανός είναι όλοι μας, τότε και όλοι μας είμαστε ο Ρωμανός.



12 σχόλια:

κάποιος σύντροφος είπε...

Τραβηγμένα από τα μαλλιά είναι αυτά που λες.

Η κοινότητα πχ με τον Ρωμανό ή με τις οροθετικές ιερόδουλες, με τους μετανάστες κλπ έχει να κάνει ότι οι ίδιοι που επιτίθενται σε αυτούς, επιτίθενται σε όλους, και πως οι επίθεση σε αυτούς είναι για την ιδεολογική νομιμοποίηση της επίθεσης σε όλους. Δεν είναι καν δηλ 2 επιθέσεις απο τον ίδιο, είναι η ίδια, με τις διαφοροποιήσεις της, τα μαύρα πρόβατα της, κλπ

Με αυτή την έννοια χρειάζεται σαφώς μια τοποθέτηση που να πάει πιο πέρα πχ από το "κάθε κρατούμενος πρέπει να...", και σαφώς πιο πέρα και από μια ανθρωπιστική τοποθέτηση.

Νομίζω το θέμα έχει να κάνει με α) γενικά την κλιμάκωση της καταστολής β) το χτύπημα της πρόσφατης νεολαιίστικης ανάτασης γ)την ιδεολογική ρεβάνς για πολλά χρόνια αγώνες της νεολαίας δ)την πίεση στην αριστερά να μασήσει τα λόγια της ε) την δημιουργία σκηνικού "ανομία-τάξη", όχι σαν προβοκάτσια αλλά σαν πραγματικό σχέδιο, που μόνο να το πολιτικοποιήσουμε και να το ριζοσπαστικοποιήσουμε πρέπει να θέλουμε, και όχι να το αποφύγουμε, μιας και αν πάνε τα πράγματα άσχημα και "δεν γίνει τίποτε" μάλλον ήττα κατά κράτος θα είναι, και όχι κάποια έξυπνη τακτική από μας.

Με αυτά σαν δεδομένα, καλούτσικη είναι η στάση της αριστεράς εώς τώρα.

Γενικά θέλουν να γλιστράει το μυαλό μας από το "ποιοι και γιατί επιτίθενται" στο "σε ποιον". Με αυτή την έννοια, και η πλήρης ταύτιση έχει κινδύνους, έχεις ένα point, διαχωριστικές από την αναρχία πρέπει να υπάρχουν, μιας και είναι άλλος πολιτικός χώρος, και υπάρχουν. Τις έβαλε και ο Ρωμανός, που είναι πολιτικότατος και μπράβο του. Διαχωριστικές από τους μετανάστες πχ, ή τις γυναίκες που τσάκισε ο Λοβέρδος, ή τους ομοφυλόφιλους, προφανώς δεν υπάρχουν, είναι θύματα μόνο του κράτους και της πολιτικής του, δεν είναι πολιτικός χώρος.

Τα "είμαστε όλοι" είναι λίγο γραφικά πάντως...

"κάποιος σύντροφος"

LeftG700 είπε...

Φίλε κ.σ.,


Κατ' αρχήν, πρέπει να αποφασίσεις:

Είναι «τραβηγμένα από τα μαλλιά» αυτά που λέω ή «η πλήρης ταύτιση έχει κινδύνους» και «τα "είμαστε όλοι" είναι λίγο γραφικά»;[***]

Κατά δεύτερον: Δεν μίλησα ούτε για τους ομοφυλόφιλους ούτε για τους μετανάστες. Λες να το ξέχασα; Προφανώς και εδώ η ένσταση που καταθέτω δεν έχει εφαρμογή.

Έχεις όμως εφαρμογή για τις κοπελιές που μετά την πρέζα πέφτουν και στο πεζοδρόμιο. Υπάρχουν και ατομικές ευθύνες απέναντι στον εαυτό μας. Μπορεί να φταίει η πουτάνα η κοινωνία, αλλά δεν φταίει μόνο αυτή. Όσο για το διαχωρισμό απ΄την αναρχία, τι να το κάνω που αυτός γίνεται μόνο από τον Ρωμανό; Ακόμα χειρότερα! Η συγκεκριμένη Αριστερά που υπονοώ είτε θα γίνεται ουρά τής αναρχίας, είτε, όταν σφίγγουν οι κώλοι, θα την αποκηρύσσει στην ψύχρα, όπως έκανε ο κύριος Σκουρλέτης πριν από κάνα δυο χρόνια!


Τα λέμε


[***] Μου περνάει μια ιδέα από το μυαλό: ίσως να θεωρείς οπορτουνισμό το να συμφωνήσεις σε κάτι, έστω και σε ένα μόνο πράγμα, από όσα κατά καιρούς υποστηρίζω. Σε μια τέτοια περίπτωση σκέψου μήπως εσύ είσαι αυτός που καταθέτεις απόψεις τραβηγμένες από τα μαλλιά...

κάποιος σύντροφος είπε...

Μα μιλάς για ομοφυλόφιλους και μετανάστες.

Δεν νομίζω να είναι ουρά της αναρχίας αυτή την στιγμή, να την αποκηρύξει μπορεί, είναι ο σκοπός δ που εντόπισα. Και δεν είναι θέμα αν αποκηρύξει την αναρχία, αλλά αν αποκηρύξει την νεολαία όπως έκανε το ΚΚΕ το 2008. Δεν θυμάμαι τι έκανε ο Σκουρλέτης, πολύ πιθανόν να το είχε κάνει και να το ξανακάνει.

Μα αν σε κάτι βλέπω κύρια και δευτερεύουσα όψη σε διαλεκτική σχέση και όχι αλληλοαποκλεισμού, μπορεί να σου βρω δίκιο στην δευτερεύουσα και να το πω. Και αν το κάνω συχνά πάει να πει ότι ίσως αυτά που λες έχουν μια συνοχή σε όλα τα θέματα, αλλά και αυτά που λέω εγώ επίσης, οπότε όλο την ίδια κριτική σου κάνω, ότι έχεις κάποιο δίκιο αλλά, βασικά, άδικο.

Και τι να κάνω αν το θεωρώ βασικό φοβικό το σκεπτικό σου, και δευτερευόντως χρήσιμο ? Να πω ότι συμφωνώ ? Και καλό νομίζω είναι ότι ψάχνω την δευτερεύουσα συμφωνία μέσα στην διαφωνία, διαλεκτική είναι.

"κάποιος σύντροφος"

Δόκτωρ Σπινγκ είπε...

Φίλε Λεφτ, μην παραξενευτείς: συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ με την τοποθέτησή σου αυτή!

LeftG700 είπε...

Φίλε κ.σ.,


Έτσι όπως απάντησα, με το δίκιο σου λες «Μα μιλάς για ομοφυλόφιλους και μετανάστες». Δεν το έγραψα σωστά (της νύχτας τα καμώματα). Αυτό που εννοούσα είναι ότι το κύριο πρόβλημα εντοπίζεται στην περίπτωση της ατομικής στάσης σε προβλήματα που μπορεί να ρίξουν κάποιον στην πρέζα και στην πορνεία και στην περίπτωση του πολιτικού αποπροσανατολισμού (στροφή στην αναρχία). Όμως, η γραφικότητα που λες κι εσύ του «είμαστε όλοι αυτό ή εκείνο» εμφανίζεται μεγαλοπρεπώς και στις περιπτώσεις των ομοφυλόφιλων και των μεταναστών.[***]

Τώρα για τα υπόλοιπα, την αντιπολιτευτική σου διάθεση σε ό,τι σχεδόν γράφεται εδώ:

Κοίτα, εγώ το ανέφερα με αφορμή το κάπως αστείο φαινόμενο να μου λες από τη μία ότι υποστηρίζω θέσεις «τραβηγμένες από τα μαλλιά» και από την άλλη να έρχεσαι στα λόγια μου. Κι αυτή η αντίφαση εμφανιζόταν σε σχέση με το κύριο θέμα τής ανάρτησης. Δηλαδή στο κύριο. Δεν ήρθες στα λόγια μου σε κάτι δευτερεύον. Ήρθες στα λόγια μου σε ό,τι χαρακτήρισες «τραβηγμένο από τα μαλλιά». Αυτό αρκεί για να τεκμηριώσει την επισήμανση που έκανα.

Εμένα προσωπικά δεν με ενοχλεί. Λαϊκή δημοκρατία είναι το καθεστώς τού μπλογκ και στα πλαίσια αυτά είσαι ελεύθερος να επικρίνεις ό,τι βρίσκεις λάθος. Ούτε πολιτικά με ενοχλεί. Για να μη σου πω ότι με εξυπηρετεί επειδή με δικαιώνει:

Έχει μαλλιάσει το ποντίκι μου να γράφω ότι, όπως η εργατική τάξη δεν είναι μονοπωλιακή ιδιοκτησία τού ΚΚΕ, έτσι και ο σεχταρισμός δεν είναι δικό του αποκλειστικό ‘‘προνόμιο’’...


Τα λέμε


ΥΓ Για το Σκουρλέτειο ‘‘κατόρθωμα’’βλέπε εδώ.


[***] Βέβαια, αν το καλοεξετάσει κανείς, και σ’ αυτές τις περιπτώσεις προκύπτει ένα κάποιο βραχυκύκλωμα: Όπως οι ακτιβιστές ομοφυλόφιλοι είναι υπερήφανοι για την ομοφυλοφιλία τους και καλούν τους ομοίους τους να αποκτήσουν την ίδια περηφάνια, έτσι και πολλοί ετεροφυλόφιλοι είναι υπερήφανοι για την ετεροφυλοφιλία τους. Έχουν, λοιπόν, ένα κάποιο ‘‘προβληματάκι’’ να είναι «ξεσκισμένες αδερφές» (ακριβώς όπως οι ριζοσπαστικοποιημένες «ξεσκισμένες αδερφές» ‘‘κλωτσάνε’’ αν τις χαρακτηρίσεις «γαμιάδες μουνιών»...). Κατ’ αναλογία (αλλά τηρουμένων των αναλογιών), τα ίδια ισχύουν και για τις εθνικές ταυτότητες.

LeftG700 είπε...

Φίλε Δόκτορα,


Σε τέτοιες περιπτώσεις η χαρά μου δεν αφήνει τον παραμικρό χώρο για να παραξενευτώ ή για οτιδήποτε άλλο.

Σε τέτοιες περιπτώσεις: Όταν δηλαδή διαπιστώνω με τα ματάκια μου ότι ένας αριστερός είναι ελεύθερος και απελευθερωμένος από το φόβο πως αν συμφωνήσει σε κάτι με κάποιον άλλον αριστερό με τον οποίο έχει πολιτικές διαφορές (και ίσως δομικές διαφορές) διαπράττει αμάρτημα! Γιατί έχω καταλήξει, παρατηρώντας τον ίδιο μου τον εαυτό, ότι αυτή η απελευθέρωση είναι απολύτως απαραίτητη για μία καλόπιστη συζήτηση που με τη σειρά της είναι βασική προϋπόθεση για να κατανοήσουμε ότι, ίσως, οι διαφορές που έχουμε μεταξύ μας δεν είναι ούτε τόσο πολλές ούτε τόσο σοβαρές όσο νομίζουμε! Αυτός είναι ένας άλλος φόβος πολλών αριστερών (να διαπιστώσουν δηλαδή ότι οι «άλλοι» έχουν δεν είναι και τόσο διαφορετικοί από τους ίδιους). Φαίνεται πως και από αυτόν το φόβο είσαι απελευθερωμένος, παρ’ όλο που, κατά τα φαινόμενα, ανήκεις πάνω-κάτω στην ηλικιακή ομάδα (γενιά τού Πολυτεχνείου) που υποφέρει κατ’ εξοχήν από αυτόν το φόβο. Χαίρομαι διπλά και δεν παραξενεύομαι καθόλου, λοιπόν.


Τα λέμε

ΑΕΚτζής είπε...

Left, eίπες πώς να *μην* μιλάμε για το Ρωμανό. Δεν είπες όμως πώς να μιλάμε.

Προσωπικά με καλύπτει η ανακοίνωση του ΚΚΕ.

herrk είπε...

Λεφτ, πολύ καλά το πας

Τσαντίλας είπε...

Δεν εννοούσα παντώς αυτό που δυστυχώς φαίνεται να βγαίνει από το άρθρο. Διαφωνώ πλήρως με τις μεθόδους του Ρωμάνου και με τον τρόπο που σκέφτεται την αναρχία. Αυτό που ήθελα να πω είναι ότι δεν είναι η ιδεολογία του αυτό που δημιουργεί αυτό το κύμα αλληλεγγύης έξω από τα όρια του αναρχικού χώρου αλλά ο συμβολισμός που έχει λάβει η πράξη του στη συγκυρία. Με αλλα λογία δεν μιλάμε για ταύτιση αλλα για ακριβώς το αντίθετο. Την συμβολοποίηση και την απομάκρυνση από το μερικό. Το τέλος του άρθρου είναι ένα σχόλιο για την ευθύνη του θανάτου του όχι για την πολιτική ταύτιση. Λυπάμαι που δεν ήταν σαφές.
Ευχαριστώ πάντως για τα σχόλια ήταν επικοδομητικά το δίχως άλλο.

Γρηγόρης Τσαρδανίδης

Οργουελ είπε...

ΓΕΙΑ ΣΑΣ

Για το νεαρο απεργο πεινας δεν γνωριζω τιποτα περισσοτερο απο αυτες τις δυο λεξεις 'απεργος πεινας'.
ΠΡΩΤΟ καθηκον οσων συλλογικοτητων εχουν λογο υπαρξης ειναι η υπερασπιση του δικαιωματος στην αδεια για τους κρατουμενους.

ΔΕΥΤΕΡΟ καθηκον να παραδειγματιστουμε απο την αποφασιστικοτητα με την οποια δινει τον αγωνα του ατομικα και με οσα μεσα διαθετει.
(το δευτερο ειναι μακραν και το πιο δυσκολο, θελει αρετη και τολμη οπως λενε)
Αν θελετε την αποψαρα μου η σημερινη ηγετικη ηγετικη ομαδα της ΝΔ, εκφραζει μεγαλο μερος του πληθισμου και νομιζει οτι την παιρνει να πραττει οπως πραττει. Θα την αφησουμε?
http://info-war.gr/2014/11/%CE%BD%CE%AF%CF%80%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81-%CF%87%CE%AF%CF%80%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81-%CE%BC%CE%B5-%CF%83%CE%B2%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CE%B1/
http://leninreloaded.blogspot.gr/2014/12/nipsters.html#more

LeftG700 είπε...

Φίλοι ΑΕΚτζή, Herr K & Όργουελ,


Θα ακολουθήσει συμπληρωματική ανάρτηση. Επομένως, κρατήστε μικρό καλάθι (για δικό μου καλό ή κακό... :-) ).


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Γρηγόρη (Τσαντίλα),


Εγώ σ’ ευχαριστώ για το σχόλιό σου (και εκτιμώ ιδιαίτερα το γεγονός ότι, παρά τα ‘‘γαλλικά’’ τής ανάρτησης, δεν «το πήρες προσωπικά» —σε διαβεβαιώνω ότι το συνηθίζω, μη νομίσεις πως έχω κάτι ειδικά μαζί σου[***]).

Όπως γράφω και στους φίλους, παραπάνω, που σχολίασαν μαζί μ’ εσένα, θα υπάρξει μία ‘‘δευτερολογία’’. Θα περιμένω με χαρά να δω εκεί ένα ακόμα σχόλιο από εσένα, όταν θα έχει συμπληρωθεί η εικόνα (όπως τουλάχιστον τη βλέπω εγώ και η παρέα μου). Αν δεν γίνει αυτό, θα επανέλθω με νεότερο σχόλιο εδώ. Εντάξει; :-)


Τα λέμε


[***] Ένας λόγος παραπάνω να μην έχω: απ' όσο είδα στο γκούγκλισμα, πρέπει να είσαι σειρούλα, πάνω-κάτω.