Να μαθαίνουμε από τους εχθρούς μας ΙΙ. Για σήμερα, στο Αμφιθέατρο της Πολιτικής, 19.15 – 19.20, Herr Dr Wolfgang Schäuble (επισκέπτης καθηγητής).

Σύμφωνα με τα δημοσιογραφικά ρεπορτάζ τού Σαββατοκύριακου, το Βερολίνο –δηλαδή το γερμανικό Υπουργείο Οικονομικών, δηλαδή ο Σόιμπλε– βρήκε τον τρόπο να στήσει όρθιο ένα αυγό. Το αυγό τού Κολόμβου Σόιμπλε ήταν ο απλά ευφυής (και ευφυώς απλός) τρόπος που βρήκε το δαιμόνιο τευτονικό βαμπίρ για να πετύχει ταυτόχρονα δύο πράγματα. Πρώτον, να υπερκεραστεί η διαφωνία με το ΔΝΤ ως προς το ύψος τών μέτρων που πρέπει να ληφθούν ώστε να υπηρετηθεί ο δημοσιονομικός στόχος για πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% το 2018. Δεύτερον, να αφαιρεθεί το διαπραγματευτικό έδαφος από την ελληνική κυβέρνηση. Ποιος ήταν ο ευφυής τρόπος; Η εκ των προτέρων δέσμευση της ελληνικής πλευράς ότι, αν (επαναλαμβάνω: αν) τα μέτρα που θα ψηφίσει αποδειχθούν λίγα για την εξασφάλιση του πλεονάσματος 3,5%, τότε θα λάβει πρόσθετα από έναν κατάλογο προσυμφωνημένων μέτρων και στην έκταση που θα απαιτήσει η διαφορά από το στόχο τού 3,5%. Σαν να λέμε, με όρους σκακιστικούς, Qe3 checkmate! Αντί να κάτσει να πρήξει το συκώτι του, που έτσι κι αλλιώς δεν είναι για πολλά καθότι γεροντικό, προσπαθώντας να πείσει τον Τόμσεν να μην επιμείνει για πρόσθετα μέτρα από τώρα ή τους Τσακαλοκατρουγκαλοσταθάκηδες να βάλουν κι άλλο νερό στο (λευκό) κρασί τους, αντί με άλλα λόγια να σπάει το κεφάλι του προσπαθώντας να ραγίσει τον τοίχο, άκουσε τον Λένιν[*] (ο Σόιμπλε δεν είναι μαλάκας: μαθαίνει από τους εχθρούς του!) και έσκαψε ένα λαγούμι (ή πήγε από τα πλάγια), προκειμένου να ξεπεράσει το εμπόδιο.

Ποιος να του πει όχι; Το ΔΝΤ; Μα αφού τού δίνει την επιταγή που ήθελε! –απλώς λίγο μεταχρονολογημένη. Μήπως οι κλόουν που παριστάνουν τους αριστερούς κυβερνήτες; Μα και σ’ αυτούς δίνει ό,τι θέλουν! Όχι άλλα μέτρα τώρα. Η ουρά –«πρόσθετα μέτρα αν και μόνο αν χρειαστεί»– είναι αυτονόητη. Το μόνο που απαιτεί ο Σόιμπλε είναι να μην παραληφθεί ως αυτονόητη. Μπορούν γι’ αυτό να πουν όχι; Ποιος θα κατανοήσει ότι αρνούνται να δεσμευτούν σε κάτι που είναι αυτονόητο και θα συμπαραταχθεί μαζί τους; Και (εδώ έχει ψωμί) ποιος από την κοινοβουλευτική ομάδα τού ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να τους ζητήσει τα ρέστα (λέμε τώρα) επειδή δεσμεύτηκαν στα αυτονόητα; (Φυσικά, είναι αυτονόητο ότι πιο πιθανό είναι να βγάλει ο ήλιος κέρατα παρά να βγει το πρόγραμμα του τρίτου Μνημόνιου, οπότε η ρεζέρβα τών έξτρα μέτρων θα κληθεί να παίξει το ρόλο της...)

Έχει κάτι να διδαχθεί η Αριστερά από αυτή την ιστορία; Έχει. Και ειδικά τα τμήματα της Αριστεράς που κατοικοεδρεύουν εντός τής ΛΑΕ παραέχουν! Γιατί είναι ένα πολύ καλό πραγματοποιημένο και καθόλου θεωρητικό παράδειγμα του πώς, για να προχωρήσεις τη δουλειά που είναι η δουλειά σου, πρέπει, όταν το ζητούν οι περιστάσεις, να παρακάμπτεις εκείνα που σε χωρίζουν από ομόαιμους αλλά όχι και ομόγνωμους συντρόφους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα ξεχνάς. Πάντως, το ιστολόγιο δεν είναι και πολύ αισιόδοξο για την πρόοδο που θα σημειώσουμε εμείς οι αριστεροί μαθητές τής ΛΑΕ:

Πολλοί από εκείνους που κατανοούμε σε βάθος αυτό και άλλα παρόμοια μαθήματα που παραδίδουν οι εχθροί μας αντιλαμβανόμαστε ως πρώτιστη δουλειά μας τη διατήρηση των πολιτικών και συχνά μόνο ιδεολογικών μαγαζιών μας ή την επιβολή πάση θυσία των ιδιαίτερων απόψεών μας. Και πολλοί από εκείνους που ανιδιοτελώς σκεπτόμαστε και πράττουμε, δεν έχουμε την πολιτική ευφυΐα που απαιτείται για να αντιληφθούμε τα μαθήματα...   

[*] Άντε να δω αν θα βρεθεί κανένας αριστερός να πει ότι είμαστε λενινιστές-σοϊμπλεϊκοί (όπως κάποιοι άλλοι είχαν συμπεράνει ότι είμαστε λενινιστές-λεπενικοί από αυτήν και αυτήν την ανάρτηση!).