Εκείνο που μας διαφεύγει: Χρήσιμοι ηλίθιοι είναι για το σύστημα. Για εμάς είναι επικίνδυνοι –και όχι υποχρεωτικά ηλίθιοι...

Αντιγράφουμε τη χθεσινή ανάρτηση ενός μπλόγκερ και ενός από τους χιλιάδες –πες εκατομμύρια– που θεωρούν τον εαυτό τους αριστερό και που επάξια θα μπορούσαν να σταθούν δίπλα στους Ροϊδολασκαράτους, οι οποίοι διεκδικούν επίσης αυτήν την ονομασία προέλευσης (και τιμής). Ελάχιστη σημασία έχει ότι ο συγκεκριμένος είναι υποστηρικτής τού Νέου ΣΥΡΙΖΑ (πώς έλεγαν κάποτε Νέοι Εργατικοί τού Μπλερ; χειρότερα!). Θα μπορούσε χωρίς το παραμικρό πρόβλημα να είναι υποστηρικτής τής ΔΗΜΑΡ, της Ενωτικής Κίνησης Ευρωπαϊκής Αριστεράς τού Φώτη Κουβέλη, του Ποταμιού (θυμηθείτε τον Σπύρο Λυκούδη, λόγου χάρη), τού ΠΑΣΟΚ και πάει λέγοντας. Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν όντως ανήκει στη κατηγορία εκείνων που υποστηρίζουν ηλιθιωδώς τον ΣΥΡΙΖΑ, κόντρα στα ατομικά και συλλογικά (ταξικά) συμφέροντά τους ή, αντίθετα, υποστηρίζει τα πρώτα (μόνο τα πρώτα!) μέσω του ΣΥΡΙΖΑ –όπως κάνει κόσμος και κοσμάκης που τώρα στοιχίζεται, ταχαδήθεν ανιδιοτελώς, με το κόμμα-ντροπή τής Αριστεράς. Εκείνο που ξέρουμε είναι ότι για εμάς, για την Αριστερά δηλαδή που δεν έχει πετάξει τα άγια τοις κυσί, είναι ότι τύπους σαν τον συγκεκριμένο φίλο μας οφείλουμε να τους θεωρούμε επικίνδυνους πριν από οτιδήποτε άλλο και να τους αντιμετωπίζουμε ως τέτοιους όπου τους συναντάμε. Μπορεί να μην είναι διάσημοι όσο, λόγου χάρη, ένας Νικόλας Σεβαστάκης, ένας Αντώνης Λιάκος, ένας Γιάννης Βούλγαρης, και να διεκδικούν από τους φιλελέδες το φιλελευθερισμό για λογαριασμό τους με λιγότερο κομψά και περίτεχνα λόγια από αυτά που χρησιμοποιούν εκείνοι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αποτελούν μικρότερο κακό. Το αντίθετο, θα έλεγα. Γιατί αυτοί ζουν ανάμεσά μας σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τους opinion leaders του σοσιαλφιλελευθερισμού. Ουδέν κακόν αμιγές καλού: «ζουν ανάμεσά μας» σημαίνει ότι είναι απολύτως εντός τού βεληνεκούς μας. Ας μην ξεχνάμε να τους καρφώνουμε ανελέητα με τις λέξεις μας, λοιπόν, όποτε τα βήματά μας συναντιούνται με τα δικά τους, θωρώντας τους, αφελώς, ακίνδυνους –λάθος στο οποίο πέφτουμε συχνά, παρασυρμένοι από τη γραφικότητα των επιχειρημάτων τους και την πολιτική τους αμορφωσιά. Φωτιά και τσεκούρι!

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

Είμαι περισσότερο φιλελεύθερος από πολλούς ‘‘φιλελεύθερους’’...

Στο οικονομικό πεδίο ο φιλελευθερισμός έχει θεμελιώδεις διαφορές με το σοσιαλισμό, με πρώτη και κυριότερη το ποιους θέλει να προστατεύσει σε προτεραιότητα η κάθε ιδεολογία. Στο πεδίο, ωστόσο, των ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων ο πραγματικά φιλελεύθερος ταυτίζεται με τον Αριστερό, όπως ο γράφων. Σε ζητήματα, για παράδειγμα, όπως το δικαίωμα ιθαγένειας σε μετανάστες και πρόσφυγες που ζουν χρόνια σε μια χώρα, στους γάμους ομοφυλόφιλων, στο διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας, στη νομιμοποίηση των ναρκωτικών ουσιών, στις αμβλώσεις και στην προτεραιότητα της ελευθερίας, το οποίο είναι λυτρωτικό συναίσθημα, έναντι της ασφάλειας, που είναι φοβικό, η φιλελεύθερη θεωρία ταυτίζεται με τα αριστερά ιδανικά. Το πρόβλημα, ωστόσο, όπως πολύ σωστά το έθεσε χθες στη Βουλή ο Αλέξης Τσίπρας, δεν είναι ο φιλελευθερισμός αλλά κάποιοι φιλελεύθεροι, τύπου αρχηγού Κούλη, από τους οποίους καλείται η Αριστερά να τον διασώσει...

Τι σχέση έχει, για παράδειγμα, ο φιλελευθερισμός με το χθεσινό μισαλλόδοξο λόγο τού προέδρου τής ΝΔ απέναντι στους πρόσφυγες, στους μετανάστες, στους ανθρώπους που διαδηλώνουν στους δρόμους και, κατά βάση, στην Αριστερά; Είναι αλήθεια ότι το εγχώριο αντάρτικο πόλης χρησιμοποίησε αντιλήψεις τής αριστερής κοσμοθεωρίας για να δικαιολογήσει την στην ουσία τυφλή του βία από τη στιγμή που δεν γκρεμίζεις τον καπιταλισμό μόνο και μόνο σκοτώνοντας έναν καπιταλιστή. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι βρίσκονται ακόμα στο ΣΥΡΙΖΑ άνθρωποι που βλέπουν με καλόβολο μάτι τους αντάρτες πόλης...

Γιατί, ωστόσο, θα πρέπει η Αριστερά στο σύνολό της να απολογείται για τον αριστερισμό; Ούτε ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης θα ήταν υποχρεωμένος να δικαιολογεί ορισμένους ακροδεξιούς στο κόμμα του αν ο ίδιος δεν τους είχε κάνει αντιπροέδρους ή τομεάρχες. Ο φιλελευθερισμός, ωστόσο, του Κούλη φτάνει μέχρι την αποδοχή των πιο αντεργατικών μέτρων που προτείνει το ΔΝΤ. Όταν πρόκειται να ψαρέψει στους ψηφοφόρους των χιμπαντζήδων με τα μαύρα ή να επικρατήσει στην παράταξή του υποθάλπει φοβικά σύνδρομα απέναντι στο διαφορετικό ή διαλύει νεολαίες...

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιμετωπίζει μια φιλελεύθερη ή σοσιαλδημοκρατική αντιπολίτευση, αλλά νεοφιλελεύθερους-εκ γενετής, όπως εκείνους της ΝΔ, του Ποταμιού ή της Ένωσης Κεντρώων, ή εκ μετάλλαξης, όπως του ΠΑΣΟΚ. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, πόσο πιο δυνατή θα ήταν η διαπραγματευτική θέση τής χώρας αν όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα αρνούνταν να ψηφίσουν τα επιπλέον μέτρα-ρεζέρβες που επιθυμεί το ΔΝΤ τα οποία πλήττουν και την επιχειρηματικότητα ή πόσο πιο πολύ θα πλησιάζαμε στον 21ο αιώνα αν η δεξιά στη χώρα ήταν κυρίως φιλελεύθερη και λιγότερο συντηρητική. Θα είχαμε επιλύσει προ πολλού ζητήματα όπως αυτά που ανάφερα στον πρόλογο και θα βρισκόμασταν στην πρωτοπορία τής Ευρώπης αντί στην θέση ουραγού. Ο φιλελευθερισμός μπορεί να είναι και προοδευτικός, δυστυχώς ωστόσο οι περισσότεροι φιλελεύθεροι που τον υπηρετούν από θέσεις ευθύνης στην Ελλάδα διακατέχονται από σκοταδισμό. Παριστάνουν τους μεταρρυθμιστές αλλά στην ουσία είναι λεπενιστές. Κι αυτό κάνει μπαμ...