«Και τώρα να γένουμε με τους βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί είναι μια κάποια λύσις.»

Για μία ορισμένη μερίδα τής εγχώριας και όχι μόνο Αριστεράς, η γιγάντωση του προσφυγικού και μεταναστευτικού ζητήματος –γιγάντωση που έχει φέρει στην επιφάνεια το αναντίρρητο γεγονός ότι στη βάση τού συγκεκριμένου φαινομένου, όπως και των περισσότερων που βρίσκουμε βολικό να τα αναφέρουμε γενικά και αόριστα ως «ζήτημα», κρύβεται κάποιο πρόβλημα– είναι δώρο εξ ουρανού. Γιατί είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να αποδείξει –στον εαυτό της και στους άλλους, αλλά κυρίως στον εαυτό της–, ότι υπάρχει, ζει και αναπνέει. «Είμαι η Αριστερά και είμαι καλά». Κάπως έτσι.

Είναι καλά; Καλάμια! Αν σύμπασα η Αριστερά πάσχει από χρόνια αναιμία λόγω έλλειψης ιδεολογικού σιδήρου, αυτή ειδικά η κατηγορία της (την οποία συναποτελούν πλείστες όσες υποομάδες: από τους «αριστερούς διεθνιστές» μέχρι τους «αριστερούς ευρωπαϊστές» και τα μέλη τής φαντασματικής «Αριστεράς τών δικαιωμάτων») είναι για να μπαίνει στην εντατική με βαριά και μη αναστρέψιμη καρδιακή και αναπνευστική ανεπάρκεια, αναμένοντας το θαύμα μιας μεταμόσχευσης μπας και σωθεί.

Δεν είναι εύκολο να καταγράψει κανείς με ακρίβεια και να κατατάξει κατά σειρά επιδραστικότητας όλους τούς πολλούς και διαφόρων φύσεων παράγοντες που έχουν οδηγήσει αυτήν την ορισμένη Αριστερά στην αυτοπεριθωριοποίησή της προς όφελος, δυστυχώς, τών ριζοσπαστών τής Δεξιάς. Πάντως, είναι βάσιμο να σκεφτεί κανείς ότι, έχοντας παραιτηθεί οικειοθελώς από το εγχείρημα της ριζικής κοινωνικής αλλαγής εδώ και κάτι δεκαετίες –ιδίως από τα τέλη τής δεκαετίας τού ’80, όταν, πριν ακόμα κατακάτσει η σκόνη από την κατάρρευση των πρωτοσοσιαλιστικών, έσπευσε να ρίξει τα εμβλήματα και τις σημαίες της στην πυρά– κάτι έπρεπε να βρει για να απασχοληθεί, κάπως έπρεπε να δικαιολογήσει την ύπαρξή της με νέους στόχους και εκστρατείες, χωρίς να φαίνεται ότι στην ουσία επρόκειτο πλέον για μία παροπλισμένη και ακίνδυνη και γι’ αυτό συμπαθή Αριστερά. Και στην επιχείρηση αυτή, που θα ταίριαζε να την ονομάσουμε «Επιχείρηση Λούφα και Παραλλαγή», το καμουφλάζ ήταν σχεδόν έτοιμο: ο διεθνισμός! Με λίγες στοχαστικές και ανεπαίσθητες προσαρμογές, το ιερό αυτό πέπλο τής Αριστεράς (ας μην ξεχνάμε ότι οι Μαρξ και Ένγκελς όρισαν αυτό ακριβώς  το κριτήριο ως την ειδοποιό διαφορά μεταξύ τών κομμουνιστών και των άλλων εργατικών κομμάτων τής εποχής) αποτέλεσε ένα πρώτης τάξεως δίχτυ παραλλαγής που έκρυβε την εκτροπή τής Αριστεράς από το στόχο τής κατάληψης της κατ’ αρχήν εθνικής εξουσίας και τη μετατροπή της σε έναν όμιλο αλληλεγγύης στα θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων· πολέμων που η ίδια ήταν απολύτως ανίκανη να ματαιώσει ή να διακόψει.

Καλό το κόλπο και έπιανε. Όμως δεν ήταν παρά κόλπο. Κι αυτό δυσαρεστούσε κάποιους από τους αριστερούς αυτούς φίλους μας. Είχαν βρει κάτι για να πείθουν το πόπολο, που προερχόταν κατά κανόνα από τις στρατιές τού φοιτηταριάτου και κάτι ψόφιους διανοούμενους, αλλά δεν είχαν βρει κάτι για να εξαπατήσουν τους εαυτούς τους. Μέχρι που το βρήκαν –στο στήσιμο αυταπατών, ίσως και να μην υπάρχουν πιο μαέστροι από εμάς τούς αριστερούς...

Δεν αγωνίζονται για να αλείψουν απλώς με λάδι τις πληγές τών θυμάτων που έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν να προστατέψουν από το κάψιμο. Όχι! Αγωνίζονται για να δημιουργήσουν το υποκείμενο της επανάστασης! Αυτή ήταν η καραμέλα που, αν την έγλυφες μερικές φορές, ξεχνούσες την αποτυχία σου να πρωτοστατήσεις στον αγώνα που θα οδηγήσει το προλεταριάτο τής χώρας σου να «κατακτήσει την πολιτική εξουσία, να ανυψωθεί σε εθνική τάξη/σε ηγέτιδα τάξη του έθνους, να συγκροτηθεί το ίδιο σαν έθνος» (© Κ. Μαρξ – Φ. Ένγκελς). Ορίστε και δύο από τα περιτυλίγματα αυτής τής θεωρητικής καραμέλας (για την οποία αξίζει να πούμε ότι προπομπός της υπήρξε πριν από πολλές δεκαετίες ο Χέρμπερτ Μαρκούζε, που έβλεπε στο εξαθλιωμένο κοινωνικό περιθώριο το νέο προοπτικά επαναστατικό υποκείμενο, και εκσυγχρονιστής της ο Αλέν Μπαντιού, ο οποίος στρέφει τις ελπίδες του στους μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς που ζουν στις χώρες τού προηγμένου δυτικοευρωπαϊκού καπιταλισμού).

Το πρώτο είναι φτιαγμένο τσάτρα πάτρα από τα ακατέργαστα και σχεδόν παραληρηματικά λόγια τού πολιτικού βλάκα που θεωρεί ότι «προτρέπουμε σε ομαδικούς βιασμούς γυναικών» και μας θεωρεί «φίλους τού ΝΑΤΟ»:

Μακάρι να έρθουν 20.000.000 στην Ελλάδα [...] γιατί πέρα από βασικά ανθρωπιστικά και διεθνιστικά κίνητρα οι φιλομεταναστευτικές πολιτικές έχουν ιδιοτέλεια υπέρ των Ελλήνων εργαζομένων. Η αποδοχή από τους Έλληνες εργαζόμενους του αντιμεταναστευτικού λογικοφανούς πλέγματος επιχειρημάτων συνεπάγεται αυτόματα αποδοχή της μείωσης των δικών τους προσδοκιών, αρκεί να είναι καλύτερα από αυτό που οι ίδιοι αποδέχτηκαν ως πάτο της κοινωνίας.

Το δεύτερο είναι φιλοτεχνημένο με μεγαλύτερη επιδεξιότητα και επαναστατικοφανή αλλά και σοβαροφανή ορολογία, πάνω στον άξονα που ορίζει το σύνθημα «οι μετανάστες είναι της γης οι κολασμένοι» –όπως ακριβώς θα ταίριαζε σε ένα κείμενο που αξιώνεται να δημοσιευθεί στον ιστότοπο της «διεθνιστικής αριστεράς»:

[Δ]εν αρκούν τα συνηθισμένα πολιτικά αιτήματα, που πολύ σωστά διατυπώνονται: Ανοιχτά σύνορα, στέγαση εντός του αστικού ιστού, άσυλο και χαρτιά, κανένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, καμιά απέλαση. Χρειάζεται επίσης να προχωρήσουμε στην οργάνωση της ζωής, αλλά και της αντίστασης, να διαφοροποιηθούμε από το βλέμμα του κράτους και να δούμε τους πρόσφυγες με το βλέμμα της Αριστεράς, ως εν δυνάμει υποκείμενο.