Αυτό που μας έτυχε σήμερα, με πρόσφατη τη συζήτηση στο προχθεσινό post της Cynical, ούτε παραγγελία να ήταν!Στο μετρό, κατεβαίνοντας για τα απαραίτητα δώρα, ακούσαμε κάποια στιγμή τρίγωνα. Ετοιμάσαμε τα ψιλά μας, χωρίς να βλέπουμε ποιος μας τα λέει -η φωνή ήταν σόλο. Όταν πλησίασε το τραγούδι, μέσα από τον κόσμο και το συνωστισμό διακρίναμε έναν δεκαεξάρη μαύρο, ωραίο σαν άνθρωπο, να τραγουδάει τον ερχομό του Άγιου Βασίλη. Τραγουδούσε με καλή φωνή, ελληνικά, που θα τα ζήλευε κι ο φιλόλογός μας στο Λύκειο, και βλέμμα ίσιο, καθαρό. Δώσαμε οβολό και ευχές με χαρά. Διάολε! Πριν λίγα χρόνια τα λέγαμε κι εμείς. Σειρά μας είναι σχεδόν.
Λίγο αργότερα, στο βιβλιοπωλείο του παλιού Εκκετζή, να σου και μπουκάρει ένα τσούρμο, καμιά δεκαριά παιδιά. Μικρότερα σε ηλικία από τον τυπά στο μετρό, αγόρια και κορίτσια μαζί. Διασκορπίστηκαν και συνεννοημένοι με κώδικες δικούς τους ξεκίνησαν να τα λένε όλα την ίδια στιγμή. Ξανά το χέρι στην τσέπη. Όταν ήρθε η ώρα της πληρωμής, μάς πλησίασαν δυο κορίτσια. Το ένα μαύρο με κοτσίδια και κορδελάκια, σαν αυτά που βλέπουμε να έχουν τα μαυράκια στις αμερικάνικες ταινίες. «Και του χρόνου κορίτσια, Καλή Πρόοδο!» ευχηθήκαμε, επηρεασμένοι από τα βιβλία που γέμιζαν τα ράφια. «Φχαριστούμε» μας απάντησαν μ’ ένα στόμα μια φωνή -και προφορά.
Αργότερα, καθισμένοι για καφέ και καυγαδίζοντας για το τι θα κάνουμε το βράδυ, ήρθε η κουβέντα στους μαύρους συμπατριώτες μας που μας είχανε πει τα κάλαντα.
«Μαύροι Έλληνες! Γουστάρω!» είπε η Νάντια.
«Κι οι “μαύροι”;».
«Να πα’ να γαμηθούν!» πετάχτηκε ο Μανώλης, μπουκωμένος μ’ ένα κρουασάν -αμάν αυτό το παιδί! «Εγώ λέω να πα’ να γαμηθούν κι ας μ’ έχει πρήξει η γιαγιά μου να μη βρίζω ανθρώπους στις γιορτές!».
Η εικόνα είναι από το www.miamibuenavistalions.com
