Αφιέρωση

Σκαλίζοντας κάτι παλιά χαρτιά έπεσε πάνω σε μια αφιέρωση. «Εγώ το ’γραψα αυτό;» αναρωτήθηκε. «Τι λες ρε πούστη μου! Και γαμώ!».

Έψαξε για το αφιέρωμα. Τίποτα. Κι ας έκανε τα παλιά χαρτιά φύλλο-φτερό, πουθενά δεν βρήκε τι ήταν αυτό που αφιέρωνε. Η ειρωνεία τού ’βγαζε τη γλώσσα: Λίγο πιο δίπλα, η ημερομηνία σε μια άσχετη φράση κάποιου (έτσι έδειχναν τα εισαγωγικά): 7 Ιουνίου 2003. Ίδιο ξεθώριασμα, ίδιο μελάνι. Να που η συνήθεια να γράφει με πένα του χρησίμευε σε κάτι. Χωρίς ραδιενεργό άνθρακα, μόνο με ένα μελάνι πένας, μπορούσε να προσδιορίσει με ακρίβεια ημερών πότε είχε γραφτεί η αφιέρωση. «Ποιος τη γαμεί την τεχνολογία! Λίγο πριν, λίγο μετά τις 7 Ιουνίου του 2003 είναι γραμμένο, φως φανάρι».

Ναι, εντάξει η ημερομηνία, αλλά το αφιέρωμα; «Πού στο διάολο;». Αναθεμάτισε τον εαυτό του για την καταραμένη συνήθεια να εμπιστεύεται τόσο πολύ τη μνήμη του και να μη μπαίνει στον κόπο της αρχειοθέτησης. «Κρίμα. Τέτοια αφιέρωση και να πάει χαμένη…».

Μα, κι αν δεν υπάρχει αφιέρωμα; Μήπως δεν είναι κι αυτό συνήθειά του, να γράφει ξεκάρφωτες φράσεις εδώ κι εκεί, όπως του ’ρχονται; Μήπως δεν είναι γεμάτα αυτά τα παλιά χαρτιά με τέτοια αδέσποτα; Και στο κάτω-κάτω, γιατί πρέπει να το βρει, ακόμα κι αν υπάρχει; Μπορεί να είναι μια σκέτη μαλακία το αφιέρωμα -τι μπορεί; Το πιθανότερο. Ενώ η αφιέρωση!...

«Βαλ’ το αγόρι μου έτσι όπως είναι, ξεκάρφωτο, αφού σε τρώει» του είπε ο άλλος εαυτός, ο θρασύς. «Δε λες ότι είναι και γαμώ τις αφιερώσεις; Ε, αν έχεις τ’ αρχίδια βαλ’ το, να φας τ’ αυγά σου σαν τη Σώτη!».

«Σιγά που θα κωλώσω! Ορίστε!».

Στους τερματοφύλακες που μαζεύουν τη μπάλα απ’ τα δίχτυα τους μ’ αξιοπρέπεια, έχοντας στο μυαλό τους το β΄ ημίχρονο.


Η φωτογραφία από το 4angle.com/sarah