Μια εικόνα, 348 λέξεις.

Τον Δημήτρη Χαντζόπουλο δεν τον γνωρίζουμε προσωπικά βέβαια. Τον γνωρίζουμε μόνο από τις γελοιογραφίες του οι οποίες, να πούμε, μας αρέσουν πολύ. Δεν ξέρουμε επίσης τις πολιτικές του απόψεις με ακρίβεια και σε λεπτομέρειες. Υποθέτουμε πάντως και μάλλον μετά βεβαιότητας ότι ο άνθρωπος δεν είναι δεξιός, ούτε τυπικά ούτε ουσιαστικά.

Τα λέμε αυτά ως εισαγωγή, για να γίνει σαφές ότι τα όσα θα σχολιάσουμε με αφορμή την εικονιζόμενη σημερινή (χθεσινή) γελοιογραφία του στα «Νέα», δεν υποκρύπτουν καμία προσωπική πολιτική αντίθεση. Πολύ περισσότερο επειδή, χωρίς να είμαστε γελοιογράφοι σε καθημερινή εφημερίδα, κατανοούμε την πίεση που ασκεί η Δαμόκλειος σπάθη του ρολογιού, πίεση που συχνά δεν επιτρέπει λεπτές εμβαθύνσεις, ακόμα κι αν υπάρχουν τέτοιες δυνατότητες, όπως κατά την άποψή μας συμβαίνει με τον Δημήτρη Χαντζόπουλο. Ωστόσο, η συγκεκριμένη γελοιογραφία είναι προβληματική.

Είναι μια γελοιογραφία που στηρίζεται σε μια εξίσωση. Εξίσωση απλή και γι’ αυτό ολόσωστη. 1+1=2. Όπου το πρώτο 1 αντιστοιχεί σε έναν νεκρό, το δεύτερο 1 σε έναν άλλο νεκρό, οπότε, «απλώ τω τρόπω», το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι 2, δηλαδή δύο νεκροί. Στοιχειώδες. Elementary που θα έλεγε κι ο Sherlock Holmes.

Στοιχειώδες λάθος λέμε εμείς. Γιατί αυτή η εξίσωση προϋποθέτει την ανιστορική «ανάγνωση» των γεγονότων που οδηγεί στην εξομοίωση παρεμφερών αλλά ριζικά διαφορετικής τάξης ζητημάτων.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η περίπτωση του Θάνου Αξαρλιάν, ατυχούς θύματος -αλλά όχι στόχου- της ατομικής πολιτικής τρομοκρατίας της «17 Νοέμβρη», εξομοιώνεται, ως νεκρός, με την περίπτωση του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου που έπεσε θύμα -ακριβώς και απολύτως αντίστροφα- επειδή αποτέλεσε στόχο ένστολου οργάνου της Δημοσίας Τάξεως (όχι κ. επικοινωνιολόγοι του ΠΑΣΟΚ, εμείς τουλάχιστον δεν θα σας κάνουμε το χατίρι να μιλήσουμε για «Προστασία του πολίτη»…)

Αυτή η «πραγματιστική» αποτύπωση φυσικά, καθολικώς εφαρμοζόμενη, μπορεί να οδηγήσει σε διανοητικά τερατουργήματα. Ο Ποινικός Νόμος φροντίζει να προφυλάσσει την κοινωνική ζωή από αυτά, διακρίνοντας τον φόνο εξ αμελείας από αυτόν τον εκ προμελέτης.

Αντίστοιχος «Πολιτικός Νόμος» καθολικής εφαρμογής που να προφυλάσσει από ισοπεδωτικές ερμηνείες δεν υπάρχει βεβαίως. Έτσι, στην Πολωνία π.χ., η προβολή κομμουνιστικών συμβόλων καθίσταται ποινικό αδίκημα από τούδε και στο εξής. Και κάπως έτσι, το σφυροδρέπανο εξομοιώνεται και «νομικά» -επιτέλους!- με τη σβάστικα...

Στοιχειώδες;