Λογαριασμοί…

Σ’ ένα τραγούδι του Χατζιδάκι που πολύ μας αρέσει, λέει ένας στίχος: «Και τώρα που ήρθε η στιγμή να κλείσουν οι λογαριασμοί…». Καθώς τελειώνει κι αυτή η χρονιά, μας ξανάρχεται στο νου.

Εσείς, εμείς, ο καθένας αυτές τις μέρες κλείνει λογαριασμούς. Άλλοι λογαριασμοί κλείνουν θετικά, άλλοι αρνητικά -στο μαύρο ή στα κόκκινα συνηθίζουν να λένε οι λογιστές στη δική τους αργκό. Ισοπαλία, πάτσι και πόστα δηλαδή, δεν μας φαίνεται να παίζει ως ενδεχόμενο. Η ισοπαλία, ο απόλυτα ισοσκελισμένος λογαριασμός μ’ άλλα λόγια, ισχύει μόνο για τα ταμεία -προσωπικά, οικογενειακά ή επαγγελματικά- όχι για τη ζωή.

Δύσκολη στιγμή το κλείσιμο των λογαριασμών. Πράγμα περίεργο βέβαια, αν σκεφτεί κανείς ότι δεν πρόκειται να περάσει από κανέναν εξωτερικό έλεγχο, καμία σφραγίδα δεν απαιτείται για το «καλώς έχει». Μπορούμε να «μαγειρέψουμε» τα δεδομένα, να αλλάξουμε τις εγγραφές, να μεταφέρουμε ημερομηνίες. Κανείς δεν θα μας ζητήσει το λόγο, ουδέν πρόστιμο θα επιβληθεί. Κι όμως…

Πού οφείλεται η δυσκολία το ξέρουμε πια, χάρη στον μεγάλο Σίγκμουντ. Αλλά τι ωφελεί από τη στιγμή που δεν μπορούμε να γίνουμε Λούκι Λουκ για να πυροβολήσουμε «πιο γρήγορα κι απ’ τη σκιά μας» αυτό που είναι μέσα και ταυτόχρονα πάνω από το Εγώ μας και να απαλλαγούμε απ’ τη βασανιστική παρουσία του;

Ενώπιος ενωπίω λοιπόν. Και για όσους το λέει η καρδιά τους, χωρίς «των δειλών τα παρακάλια και παράπονα». Δίχως κρυφτούλι πίσω από «συλλογικότητες» και «κοινωνικούς παράγοντες». Έχει γραφτεί: Η μοίρα του ανθρώπου είναι να γεννιέται και να πεθαίνει μόνος του. Και να κλείνει τους λογαριασμούς του πάλι μόνος, λέμε εμείς.

Εμείς… Θα είμαστε κι εμείς μέσα σ’ αυτούς τους γενναίους που θα καταθέσουν ελαφρυντικά, δίχως όμως να καταδεχθούν να ζητήσουν απαλλαγή; Ποιός το ξέρει και ποιός μπορεί να το πει;


Η εικόνα είναι από το interacc.typepad.com/synthesis.