Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

Κεμάλ

Ακούστε την ιστορία του Κεμάλ
ενός νεαρού πρίγκιπα, της ανατολής
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,
που νόμισε ότι μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο.
Αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.

Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό
στη Μοσούλη, τη Βασόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.

Κι ένας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί
τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ' αλλάξουν οι καιροί.

Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά
απ' τον Τίγρη στον Ευφράτη, απ' τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.

Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει την θηλιά
μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.

Με δύο γέρικες καμήλες μ' ένα κόκκινο φαρί
στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί
πάνε τώρα χέρι-χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ' αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.

Σ' ένα μήνα σ' ένα χρόνο βλέπουν μπρός τους τον Αλλάχ
που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ.
Καληνύχτα...



Αυτές τις μέρες θυμηθήκαμε πάλι τον «Κεμάλ», το καταπληκτικό τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι, γραμμένο το 1968 στη Νέα Υόρκη και «χτυπημένο» σε πρώτη εκτέλεση το 1969 από τους «New York Rock & Roll Ensemble» σε δικούς τους στίχους. Αρκετά χρόνια αργότερα, η ίδια μελωδία πήρε νέες, πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις με τους υπέροχους και ριζικά διαφορετικούς στίχους του Νίκου Γκάτσου, για να γίνει ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια των Ελλήνων. Γιατί το θυμηθήκαμε αυτές τις μέρες;

Μα γιατί, καθώς είναι μέρες Δεκεμβριανές, ένα χρόνο μετά τα περσινά γεγονότα που ξανασυζητήθηκαν φέτος, διαβάσαμε και ακούσαμε πάλι τους γνωστούς λίβελους, συχνά με τη μορφή νουθεσίας, που καταδικάζουν τη βία «οποθενδήποτε και αν προέρχεται» και καταλήγουν, ρητά ή υπόρρητα, στη μετά βδελυγμίας αποκήρυξή της. Πράγμα που βεβαίως-βεβαίως οδηγεί στην αποδοχή της, μόνον αν είναι «νομιμοποιημένη», αν δηλαδή ασκείται από τα εντεταλμένα όργανα Δημοσίας Τάξεως στην προσπάθειά τους να προστατεύουν το Καθεστώς από τους εχθρούς του. Κερασάκια στην τούρτα:

Η εκπομπή της τηλεόρασης του «Σκάϊ» το βράδυ της περασμένης Πέμπτης όπου είχαμε την ευκαιρία να «απολαύσουμε» τον Πάσχο Μανδραβέλη καθώς ψέλλιζε τις «ρεαλιστικές» κοινοτοπίες τού πραγματιστικά «φιλελεύθερου» λόγου.

Η εμφυλιοπολεμική φιλολογία της γνωστής μας τώρα πια «Καλύβας», που, αν και «ψηλά στο βουνό», δεν έχασε την ευκαιρία (μια και Δεκέμβρης στην Ελλάδα δεν σημαίνει μόνο τον Δεκέμβριο του 2008, αλλά κι αυτόν του 1944) και φρόντισε δια του ιθύνοντος νου της να μας
ξαναθυμίσει, τεκμηριωμένα αυτή τη φορά, πόσο αντιδημοκράτες ήταν οι κακοί κομμουνιστές τότε, αφού ήθελαν να πάρουν την εξουσία με τα όπλα… (Αξίζει εδώ να αναφερθεί, ότι οι αριστεροί καλυβίστας έλαμψαν δια της απουσίας τους -χυδαϊστί, έκαναν μόκο- από το συγκεκριμένο post. Θα λέγαμε ότι ίσως να διάβαζαν κι αυτοί όπως ο μακαριστός Χριστόδουλος και να μην είχαν χρόνο για σχόλια. Έλα όμως που μερικοί από αυτούς δηλώνουν -εκτός από αριστεροί- και παππούληδες σε ηλικία;…).

Τέλος, το κερασάκι των κερασακίων: Οι
δηλώσεις του Μπαράκ Ομπάμα κατά την παραλαβή του Νόμπελ Ειρήνης με τις οποίες διακήρυξε, μεταξύ άλλων: «Το να πούμε ότι η βία είναι μερικές φορές απαραίτητη δεν είναι κυνισμός, είναι αναγνώριση στην Ιστορία»! Μη μας ρωτήσετε πώς αντέδρασε σ’ αυτές τις δηλώσεις το τμήμα εκείνο της «δημοκρατικής» και πασιφιστικής Αριστεράς που εχάρη χαρά μεγάλη για την εκλογή του στη θέση του Προέδρου των ΗΠΑ. Εκοιμάτο τον ύπνο του -αφελούς(;)- δικαίου και δεν τις πήρε είδηση…

Έτσι, μ’ αυτά και μ’ εκείνα, εμείς ξαναθυμηθήκαμε τον Κεμάλ. Όχι για να μιλήσουμε για τη βία του περσινού ή του μακρινού Δεκέμβρη. Αλλά για να μιλήσουμε, μέσα από τους στίχους του Νίκου Γκάτσου, για τη Βία της Ριζικής Αλλαγής.

«Να μιλήσουμε, μέσα από τους στίχους του Νίκου Γκάτσου». Ποια είναι η ιστορία του Κεμάλ όπως μας τη διηγείται εκείνος; Είναι εν ολίγοις η ιστορία ενός ταξικού αποστάτη που πηγαίνει κόντρα στην εκ καταγωγής τάξη του, συντάσσεται με τους καταπιεζόμενους και ζητάει να τον ακολουθήσουν, υποσχόμενος τη ριζική αλλαγή. Επειδή όμως έχει το Λόγο, αλλά όχι και την Ισχύ που δίνουν «τα δόντια του λύκου» καταλήγει στην κρεμάλα. Για να φτάσει να ακούσει από το στόμα του Αλλάχ την πικρή και εκ των υστέρων, δηλαδή ανώφελη πια, συμβουλή: «Νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί, με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί».

Όλα ωραία και καλά, αλλά τι θέλει να πει ο ποιητής Γκάτσος; Γιατί αν το ξετύλιγμα της ιστορίας είναι απλό και καθαρό, εκείνο το δίστιχο στο τέλος θολώνει κάπως τα νερά. Τι εννοεί; Δεν αλλάζουν οι καιροί και μη το ψάχνεις, μη χαλάς τη ζωή σου για πράγματα που δεν αλλάζουν; Ή μήπως, μη χαλάς τη ζωή σου ν’ αλλάξεις τα πράγματα μόνο με τον Δίκαιο Λόγο, αν δεν έχεις και την αναγκαία Ισχύ της Βίας, γιατί μόνο έτσι τα πράγματα αλλάζουν;

Εδώ, ο καθένας διαλέγει και παίρνει, χωρίς μάλιστα να δυσκολευτεί και πολύ στην εξεύρεση και των αντίστοιχων υποστηρικτικών επιχειρημάτων. Εμείς πάντως συντασσόμαστε με τη δεύτερη εκδοχή. Με κυριότερο επιχείρημα, για να μιλήσουμε σοβαρά αστειευόμενοι, τους μύδρους που έχει εξαπολύσει ο απίθανος Άκης Γαβριηλίδης και εναντίον του Γκάτσου, εγκαλώντας τον για τη διαιώνιση του «εθνοκεντρικού μυθεύματος», σύμφωνα με το οποίο οι Έλληνες χαρακτηρίζονται διαχρονικά από αντιστασιακό πνεύμα. Θα πει κάποιος: Και τι σχέση έχει ο Κεμάλ και ο Αλλάχ του με τους Έλληνες; Σωστή η ερώτηση, αλλά απευθύνεται σε λάθος αποδέκτες. Πολύ αρμοδιότερος να απαντήσει είναι ο Άκης Γαβριηλίδης. Εν πάση περιπτώσει, ας μη μείνουμε άλλο στο τι ακριβώς εννοούσε ο Γκάτσος, δεν είναι αυτό το κύριο ερώτημα. Το κύριο ερώτημα είναι πώς θα πρέπει να αναγνωσθεί η ιστορία του Κεμάλ από έναν αριστερό. Πράγμα που στην ουσία σημαίνει: Πώς θα πρέπει να αναγνωσθεί η Ιστορία των Ριζικών Αλλαγών από την Αριστερά σε συσχετισμό με το ζήτημα της Βίας και πώς πρέπει να την ενσωματώσει στο δικό της, υποσχετικό μιας τέτοιας αλλαγής, λόγο;

Για το πρώτο σκέλος νομίζουμε η απάντηση είναι απλή: Πρέπει να διαβάσουμε την Ιστορία όπως αυτή ξεκάθαρα μας προτρέπει. Είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που κατέγραψε τέτοιου τύπου αλλαγές χωρίς ταυτόχρονα να γεμίσει και κάμποσες -άλλοτε περισσότερες, άλλοτε λιγότερες- βίαιες σελίδες.

Εμβληματικό παράδειγμα του τι συμβαίνει όταν παραβλέπονται τα μηνύματα της Ιστορίας, ακόμα κι όταν η Ριζική Αλλαγή δρομολογείται μετά από δημοκρατικές διαδικασίες (δημοκρατικές όπως το εννοεί ο αστικοφιλελεύθερος λόγος, δηλαδή κοινοβουλευτικά νομιμοποιημένες), παραμένει το παράδειγμα της κυβέρνησης Αλιέντε στη Χιλή το 1973. Γι’ αυτό και διαλέξαμε να εικονογραφήσουμε το σημερινό σημείωμά μας με το graffiti για τον Αλιέντε που τον δείχνει να υπερασπίζεται ένοπλα τη Χιλιανή Ριζική Αλλαγή. Μόνο που ο Αλιέντε δεν έκανε αυτό, παρά μόνο όταν ήταν ήδη αργά. Και για τραγική ειρωνεία του πράγματος, η φωτογραφία που ενσωμάτωσε στο έργο του ο άγνωστός μας γκραφιτάς από τη μακρινή Λατινική Αμερική με τον Αλιέντε να σημαδεύει με το καλάσνικοφ, δεν είναι από την ημέρα που οι πραξικοπηματίες του Πινοσέτ χτύπησαν το Προεδρικό μέγαρο. Είναι από τις πρώτες, ανέφελες ακόμα ημέρες της Προεδρίας του, όταν «έπαιζε» με το δώρο του φίλου και συμμάχου Φιντέλ Κάστρο. Με το οποίο, λέγεται, ότι αυτοκτόνησε, πράγμα που, αν αληθεύει, κάνει την ειρωνεία ακόμα τραγικότερη… Κι έτσι η Αριστερά απέκτησε ένα ακόμα «νικημένο ξεφτέρι», ήρωα αλλά νεκρό, όπως και χιλιάδες ακόμα Χιλιανοί της Unidad Popular που είχαν την ίδια πικρή μοίρα…

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, πώς πρέπει να μιλάει η Αριστερά για τη Βία;

Αποκηρύσσοντάς την γενικώς και αδιακρίτως και επιδεικνύοντας έτσι τον αντίστροφο, αλλά εξ ίσου μνημειώδη και αφελή βολονταρισμό με έναν υπουργό των πρώτων μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων του Καραμανλή που διακήρυττε την «κατάργηση της πάλης των τάξεων»;

Ή υμνώντας την -υπόρρητα, αλλά φανερά- πάλι γενικώς και αδιακρίτως, μη μπορώντας να χαράξει τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στην κινητήρια ορμή του επαναστατημένου ανθρώπου που αποτελεί την καύσιμη ύλη της Βίας της Ριζικής Αλλαγής και την τυφλή, άστοχη και γι’ αυτό αδιέξοδη καταφυγή στη βία της απόγνωσης, της εκτόνωσης, ή, ακόμα χειρότερα, της προβοκάτσιας;

Νομίζουμε ότι εκείνο το τμήμα της Αριστεράς που ακολουθεί την πρώτη γραμμή πλεύσης, ασυνείδητα ή συνειδητά, έχει εσωτερικεύσει μέσα του την ιδέα που θέλει τη φιλελεύθερη αστική δημοκρατία να αποτελεί το Τέλος της Ιστορίας. Όμως, κι αυτό που ακολουθεί τη δεύτερη προσέγγιση δεν έχει λίγες ευθύνες. Γιατί δεν αρκεί να λες όχι στο «Όχι στη Βία», όταν ταυτόχρονα δεν χαράσσεις τις δικές σου προϋποθέσεις για το ναι σ’ αυτήν.

Όσο για μας, αρκετά είπαμε κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Δεν μας πάει όμως να μη μεταφέρουμε τα λόγια ενός παλιού Καπετάνιου, πεθαμένου εδώ και δέκα χρόνια γεμάτα τώρα, που όποτε μας επισκέπτεται για κανα ποτήρι και μεθάει και τα σπάει όλα, φωνάζει μέσα στη μανία του:

«Όχι ρε πούστηδες, όχι! Αν το ξαναφέρει η Ιστορία και πρέπει κάποια τομάρια να κρεμαστούν στο γάντζο, χίλιες φορές τα δικά σας ρε, παρά τα δικά μας! Χίλιες φορές ρεεε»…



Η φωτογραφία είναι από το flicr

36 σχόλια:

Νοσφεράτος είπε...

Τωρα τον ακη ....τι τον ανακατευετε;
(οχι τιποτε αλλο αλλά αν το δει-και μαλλον θα το δει- θα μπλεξετε ασχημα ...Θα σας πρηξει τα
γιατι δεν ρωτατε βρε ;
:)

LeftG700 είπε...

Φίλε Νοσφεράτε,


Έλα τώρα, αφού ξέρεις! Τον ανακατέψαμε γιατί το 'φερε η κουβέντα. Και σιγά το ανακάτεμα! Πέντε προτάσεις. Ούτε μια ολόκληρη παράγραφος, τη στιγμή που χρειάζεται ολόκληρη διατριβή!

Πάντως, αν έρθει, θα τον υποδεχθούμε ως φίλο. Η Αριστερά πάντα είχε παραστρατημένα παιδιά! Δεν θα τα χαρίσουμε όμως στους απέναντι!


Τα λέμε.

Νοσφεράτος είπε...

Τωρα ας πω και κατι αλλο
Σε καποια αριστερα ή και αντιεξυσιαστικά Μπλογκς ειδα να αποδιδεται στον Μαρξ η φραση
Η Βια ειναι η μαμή της ..επαναστασης ''
Καως σαν ο Μαρξ να προτρεπει σε ..βια
Η αληθεια ειναι οτι ο Μαρξ ειπε την φραση ''Η Βια ειναι η Μαμή της Ιστοριας'' ..Ως λεκτικό στολιδι στην ΠΕΡΙΓΡΑΦΉ
της πρωταρχικής συσσωρευσης του κεφαλαιου...


Αν καπου εχει εφαρμογή αυτη η φραση λοιπόν
ειναι ακριβώς στην κρυμμεν Βια του ακπιταλσμου
Κρυμμενη και Ιστορικά
και συγχρονικά .

Αντωνης είπε...

Πολύ καλό κείμενο, φρονώ. Εμένα τουλάχιστο, με καλύπτει πλήρως, θυμικώς και θεωρητικώς.

A bientot.

LeftG700 είπε...

Φίλοι Νοσφεράτε και Αντώνη,


Ένα γενικό σχόλιο που απευθύνεται και στους δυό σας:

Χαιρετίζουμε την ξενυχτώσα (κατ' αντιδιαστολήν προς την "κυβερνώσα") Αριστερά! :-)

Πάμε τώρα και στο τετ α τετ.

LeftG700 είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
LeftG700 είπε...

Φίλε Αντώνη,


Πολύ μας χαροποιεί που σε βρίσκουν σύμφωνο οι λέξεις μας. Και δεν μπορούμε να εντοπίσουμε από πού πηγάζει η μεγαλύτερη χαρά μας: Από το γεγονός ότι συμπίπτουμε στις συγκεκριμένες απόψεις, ή από το ότι συν-τονιζόμαστε ψυχικά...


Τα λέμε.

LeftG700 είπε...

Φίλε Νοσφεράτε,


Ναι, είναι κι αυτή μια από τις πολλές κακομεταχειρίσεις που έχει υποστεί από εμάς τους επιγόνους ο φουκαράς ο Κάρολος...

Καμιά φορά σκεφτόμαστε ότι τον μεταχειρίζονται (δεν αναφερόμαστε στη συγκεκριμένη περίπτωση) σαν το κάρο του Χότζα. Ο Ανδρουλάκης π.χ., όταν το θράσος του είναι στις επάνω σκάλες, τον χρησιμοποιεί για να δικαιώσει τον καπιταλισμό επί τη βάσει της ικανότητάς του να επαναστατικοποιεί τις παραγωγικές διαδικασίες και τεχνικές και των ευκαιριών «απελευθέρωσης» που παρέχει στο "επαναστατικό" (καινοτόμο) entrepreneurial spirit!

Τα λέμε.

Left Liberal Synthesis είπε...

Ορθή η ανάλυση ιδιαίτερα οταν επισημαίνει
"Ή υμνώντας την -υπόρρητα, αλλά φανερά- πάλι γενικώς και αδιακρίτως, μη μπορώντας να χαράξει τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στην κινητήρια ορμή του επαναστατημένου ανθρώπου που αποτελεί την καύσιμη ύλη της Βίας της Ριζικής Αλλαγής και την τυφλή, άστοχη και γι’ αυτό αδιέξοδη καταφυγή στη βία της απόγνωσης, της εκτόνωσης, ή, ακόμα χειρότερα, της προβοκάτσιας;"
Και τότε προκύπτει το ερώτημα,ποιος με ποιο κριτήριο,πως "χαράζει τις διαχωρηστικές γραμμές".Και τι γίνεται αν κάνει λάθος στην χάραξη;
Δεν έχω απάντηση,αλλά σκέφτομαι δημόσια μια κατεύθυνση.Ισως για την διαχείρηση της βίας δεν είναι αρκετή η εργαλειακή πολιτική,αλλα χρειάζεται και η Ηθική.Κάτι από την φιλοσοφία των αντιρρησιών συνείδησης.Ισως
Τα λεμε.

orpheas είπε...

Πολεμιστές, καλησπέρα.
Να είστε καλά που μου θυμίσατε τον αγαπημένο μου Κεμάλ.
Αν οσφρίζομαι καλά, το πάτε, λάου λαού, στην ευλογία και υιοθέτηση της βίας. ( Αρκεί να είναι αριστερόστροφη, άρα καλή βία, βέβαια !! )
Η πληθώρα των παραδειγμάτων ότι η βία ποτέ δεν έδωσε μακροχρόνιες, παρά μόνο παρενθετικά, λύσεις δεν γίνεται, φαίνεται, μάθημα στους ανθρώπους. Και η απελπισία γεννά παραφροσύνη.
Ελπίζω να είμαι, απλώς, συναχωμένος !
Όσο γιά τον Αλιέντε, μην λησμονάτε τις νοικοκυρές που, λίγο πριν τη πτώση του, διαδήλωναν εναντίον του κτυπώντας τουε τεντζερέδες στους δρόμους. Δείγμα πείνας και εξαθλίωσης. ( Αυτές τις φωτογραφίες, μάλλον, δεν σας τα δείξανε).
Δυστυχώς η βία στρεβλώνει και παραμορφώνει. Δημιουργεί ήρωες, αλλά και μύθους. Και υποθήκες μίσους, εκδίκησης και παραλογισμού.
Όμως τόσο γιά τον Χιλιανό Αλιέντε όσο και γιά τον Ούγγρο Νάγκυ ο θάνατος είχε την ίδια, πικρή, γεύση.
Κατά τα λοιπά ο Λουίτζι Πιραντέλλο θα είναι, πάντοτε, επίκαιρος.
"Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε" !

Τα ξαναλέμε !

LeftG700 είπε...

Φίλε Left Liberal Synthesis,


Χαιρόμαστε που ξαναήρθες χωρίς αυτή τη φορά να είναι για ...κακό!

Στο ερώτημά σου "ποιός χαράζει τις διαχωριστικές γραμμές" θα λέγαμε: Το δρων συλλογικό πολιτικό υποκείμενο. Τι άλλο μια και στο μποστ μιλάμε για την πολιτική Αριστερά;

Με ποιά κριτήρια; Με πολλά ασφαλώς, αλλά με ιεράρχηση, διαφορετικά δεν μιλάμε για πολιτική ηγεσία αλλά για λέσχη κανονιστικών διερευνήσεων. Και τι άλλο από την προώθηση του Αριστερού σχεδίου μπορεί να είναι πάνω-πάνω σε αυτή την ιεράρχηση;

Όσο για την Ηθική, δε την βλέπουμε απούσα, κάθε άλλο. Αλλά ποιά Ηθική; Της μη Βίας; Ή την Ηθική της μη αναγκαίας βίας που κατά τον Ζίζεκ π.χ. αποτελεί τη μεγάλη διαφορά μεταξύ Λένιν και Στάλιν, με τον πρώτο να σταματάει στη βία της εξουδετέρωσης του αντιπάλου και τον δεύτερο να την επεκτείνει μέχρι τη φυσική εξόντωσή του;

Και τι γίνεται αν κάπου μέσα σ' όλα αυτά παρεμβαίνει το "λάθος"; Γιατί, υπάρχει κάτι στα ανθρώπινα που είναι απαλλαγμένο από το "λάθος"; Το να επισείουμε αυτό το ενδεχόμενο όταν μιλάμε για την πολιτική δράση της Αριστεράς δεν ισοδυναμεί στην ουσία με παραίνεση να μην κάνει τίποτα, εκτός από τα απαραίτητα "μερεμέτια";

Αυτά τα "μερεμέτια", ναι δεν είναι ασύμβατα με τη φιλοσοφία των αντιρρησιών συνείδησης. Φοβόμαστε όμως ότι η Ιστορία έχει μιλήσει κατ' επανάληψη και οδυνηρά για το κατά πόσο είναι αυτή η φιλοσοφία συμβατή με ένα σχέδιο Ριζικής Αλλαγής.

Θα μπορούσε να είναι συμβατή στο μέλλον; Πιθανόν -ποιός μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα το Μέλλον;

Όσο κι αν εύχεται κανείς ένα τέτοιο ενδεχόμενο, δεν μας φαίνεται και πολύ σοφό να στηρίξει το πολιτικό του σχέδιο σε ευχές.


Τα λέμε.

LeftG700 είπε...

Φίλε ORPHEAS,


Δεν μας τα λες καλά. :-)

Δεν ευλογούμε και δεν υιοθετούμε καμία βία. Από πού έβγαλες αυτό το συμπέρασμα; Απλώς, επειδή είμαστε κατά των …μονοπωλίων αρνούμαστε το μονοπώλιο σ’ αυτήν να το έχει ο Φράνκο ή ο Πινοσέτ ή ο Ομπάμα καλή ώρα!

Και είμαστε αντίθετοι στην ιδέα, σύμφωνα με την οποία είναι κακό τα πρόβατα να χρησιμοποιούν βία, όχι όμως και ο χασάπης επειδή ο δεύτερος ασκεί «νόμιμο» επάγγελμα!
Αυτό με τις νοικοκυρές τι το ήθελες; Τι υπονοείς; Ότι ο Πινοσέτ εξέφρασε το «λαϊκό αίσθημα»; Κι έτσι να ’ναι -που δεν είναι καθόλου έτσι βέβαια- τι έγινε η αποστροφή σου προς τη βία;

Και γιατί σταματάς στον Νάγκυ; Γιατί δεν πηγαίνεις λίγο πιο πίσω; Στον Κολοκοτρώνη ας πούμε. Ή στον Μαρά και τον Ουάσινγκτον; Ή στον Σπάρτακο;

Α φίλε Orpheas, η αλήθεια να λέγεται. Δεν ήσουν καθόλου σε φόρμα όταν έγραφες το σχόλιο!


Τα λέμε.


ΥΓ Ξαναδιαβάζοντας το σχόλιό σου για τους φιλοσόφους συνειδητοποιήσαμε ότι είχες κι εσύ αναφέρεις τον «Κεμάλ» και μάλιστα ως αγαπημένο σου τραγούδι. Καλά εμείς το αγαπάμε για τους λόγους που εξηγήσαμε. Εσύ;

orpheas είπε...

Λεβέντες μου, καλησπέρα
Αν προσπαθείτε να με τρελάνετε, ματαιοπονείτε!
1)Καλώς αρνείστε το μονοπώλιο της βίας. Γι’ αυτό το ζητούμενό μας θα πρέπει να είναι το κλείσιμο όλων των μαγαζιών που την πουλάν. Όχι ν’ ανοίγουμε ένα άλλο, απέναντι στο πρώτο, για να του ….σπάσουμε το μονοπώλιο και να μπούμε στη λογική του ανταγωνισμού !
2) Για τον Αλιέντε δεν υπονοώ. Εννοώ ξεκάθαρα !
Έχοντας αποτύχει πλήρως στη διακυβέρνηση της χώρας του, προτού προλάβει να πέσει, δημοκρατικά και με εκλογές, πρόλαβε ένας άλλος,ο Πινοσέτ, ακόμη χειρότερος, που επενέβη αυθαίρετα, παράνομα κι εγκληματικά και τον ηρωοποίησε με την αυτοκτονία του. Απλά. Επαληθεύοντας το
"Προς, γαρ, το τελευταίο εκβάν έκαστον των προ υπαρξάντων κρίνεται" !
Κι έτσι ένας κακός κυβερνήτης "δικαιώθηκε" επειδή κάποιος παλιάνθρωπος οδήγησε αυτόν στο θάνατο και τη χώρα του στο σκοτάδι της δικτατορίας.
3) Ο Αλιέντε κι ο Νάγκυ παρουσιάζουν πάρα πολλά κοινά χαρακτηριστικά. Στη ζωή, τη δράση και το θάνατό τους. Οι υπόλοιποι που αναφέρετε έχουν άσχετες τροχιές. Άρα το ραφινάτο χιούμορ σας, μάλλον, πάει χαμένο.
4) Γιά να σας εξηγήσω γιά τον Κεμάλ (που τον γνωρίζω πριν γεννηθείτε), το Χατζιδάκη και τη μουσική του θα απαιτηθούν ώρες. Δεν στέκομαι όμως , όπως εσείς, στις δυό τελευταίες γραμμές των στίχων του Γκάτσου. Αλίμονο στα τραγούδια αν τα «επιστρατεύαμε» όλα σε πολιτικούς σκοπούς. (όχι ότι δεν υπάρχουν και τέτοια, που καλώς υπάρχουν). Πάντως με άλλη «ανάγνωση» και με διαφορετική διατύπωση ο στίχος εννοεί το : «διά πυρός και σιδήρου». Που, σαν μεγάλη και διαχρονική αλήθεια, στις σύγχρονες πολιτισμένες κοινωνίες θα πρέπει να κυριαρχεί με τη μεταφορική του ερμηνεία.

Τα ξαναλέμε !

ΥΓ. Μετά το καλοκαιρινό σορτσάκι, εδώ που είμαι, όλο με φόρμα κυκλοφορώ.

LeftG700 είπε...

Φίλε ORPHEAS,


Καμία πρόθεση να σε τρελάνουμε, αυτό το ξέρεις. Για πάμε τώρα στα δικά σου.

1) Πείσε πρώτα τον πλανητάρχη και μετά να το συζητήσουμε!

2) Δεν έχεις ακούσει τίποτα για το ρόλο που έπαιξε ο "ξένος παράγοντας" στα οικονομικά προβλήματα της Χιλής τότε; Μη μας πεις κι εσύ ότι διάβαζες τότε όπως ο μακαριστός;

3) Μας εντυπωσιάζει το γεγονός ότι ενώ κάνεις τις απαιτούμενες αφαιρέσεις για να βρείς τα κοινά σημεία Αλιέντε και Νάγκυ δεν μπορείς(;) να κάνεις και αυτές (λιγότερες) που απαιτούνται για να δεις ότι έχουν μία κοινή τροχιά: Τη χρήση της βίας.

4) Καθόλου μεταφορική ερμηνεία δεν βλέπουμε. Ξέρεις πόσες φορές προσπάθησαν να κάνουν και τον Τσάβες ένα "νικημένο ξεφτέρι"; Ή πιστεύεις ότι θα επιφυλάξουν καλύτερη τύχη σε έναν Ευρωπαίο Αλιέντε αν και όταν εμφανιστεί; Το πιθανότερο βέβαια σε μια τέτοια περίπτωση θα είναι να τον ρίξουν μέσω της "υποβάθμισης της πιστοληπτικής ικανότητας" της χώρας του, πράξη απόλυτα "ειρηνική", οφείλουμε να ομολογήσουμε...


Τα λέμε.

Νοσφεράτος είπε...

36.Απεταξατω τον Δεκεμβρη ;

Απεταξαμην

A πεταξατω τον ΣΑΤΑΝΆ;

απεταξάμην.
Απεταξατω τον Δεκεμβρη ;

Απεταξαμην

ΦΤΥΣΕ ΤΡΕΙς ΦΟΡΕΣ..
ΦΤΟΥ ΦΤΟΥ ΦΤΟΥ .
καταδικαζεις την βια απο οπου κιαν προερχεται ;
Καταδικάζω

καταδικαζεις την βια απο οπου κιαν προερχεται ;
Καταδικάζω

καταδικαζεις την βια απο οπου κιαν προερχεται ;
Καταδικάζω
ΦΤΥΣΕ ΤΡΕΙς ΦΟΡΕΣ..
ΦΤΟΥ ΦΤΟΥ ΦΤΟΥ .
Επανελαβε
Πιστευω εις μιαν Δημοκρατιαν ασπιλον και αμολντον καθαρη απο γυαλί
οπως στο Τρομαν ΣΩΟΥ… ανεγγιχτον και παρθενικη χωρις σκιες και προβληματα. Ανευ ανεργων ,ναρκωικών και βιας.Υπεροχον Αληθως. Αμην

καταδικαζεις την βια απο οπου κιαν προερχεται ;
Καταδικάζω
καταδικαζεις την βια απο οπου κιαν προερχεται ;
Καταδικάζω
καταδικαζεις τους αναρχομπαχαλάκηδες;
Καταδικάζω
καταδικαζεις το ΣΥΡΙΖΑ;
Καταδικάζω
ΦΤΥΣΕ ΤΡΕΙς ΦΟΡΕΣ..
ΦΤΟΥ ΦΤΟΥ ΦΤΟΥ ……

Αντωνης είπε...

Ορισμένες φορές έχω την αίσθηση ότι το όλο point της επιμονής στην καντιανή ηθική πλέον είναι να βεβαιωθεί ότι δεν θα γίνει απολύτως τίποτε πολιτικά μέχρι ο καπιταλισμός να βρει τον τρόπο να βγει από την κρίση.

Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορείς να αποδείξεις ότι όσοι βάζουν κάθε είδους ηθικά εμπόδια έχουν άδικο. Έχουν πάρα πολλά άξια λόγου επιχειρήματα και στην τελική σου κοπανάνε και τα γκούλαγκ στο κεφάλι και σε τελειώνουν.

Δεν νομίζω στην τελική ότι επιλύεται αυτό φιλοσοφικά. Είναι θέμα απόφασης η οποία από την πλευρά της φιλελεύθερης ηθικής πάντα θα αμφισβητείται, χωρίς καμμία ηθικής υφής απάντηση να επαρκεί.

Το Ηθική του Μπαντιού είναι ένα βιβλίο που έχει σαν στόχο να απελευθερώσει κάποιους από μας από το μαστίγιο της ηθικής φιλελεύθερου τύπου. Δεν είμαι σίγουρος ότι αρκεί. Αυτό που ξέρω πέραν πάσης αμφιβολίας είναι ότι είτε το θέλουν είτε όχι, τα φιλελεύθερα ηθικά επιχειρήματα δουλεύουν υπέρ της συντήρησης της τάξης πραγμάτων. Δεν έχουν απολύτως καμμία πρόταση και κανένα ενδιαφέρον για όσους πεινάνε, δεν έχουν σπίτι, είναι άνεργοι. Δεν έχουν ασχοληθεί ποτέ και δεν θα ασχοληθούν ποτέ με την βία που εμπεριέχεται στην ίδια την "ομαλή" λειτουργία του οικονομικού συστήματος. Και σε αυτή τη βάση τα εχθρεύομαι. Δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με μια τέτοια ηθική.

LeftG700 είπε...

Φίλε Νοσφεράτε,


Να 'σαι καλά! Το διαβάζαμε και σχεδόν κλαίγαμε από το γέλιο! Σε καλό να μας βγεί!


Τα λέμε. :-)

LeftG700 είπε...

Φίλε Αντώνη,


Κι εσύ να 'σαι καλά! Για τους αντίθετους λόγους όμως!

Το διαβάζαμε και σχεδόν κλαίγαμε από τη θλίψη καθώς συνειδητοποιούσαμε για μία ακόμα φορά πόσο αφελώς και άσκεφτα έχει παγιδευτεί ένα ευδιάκριτο τμήμα της Αριστεράς στο όραμα μιας ευρύθμως λειτουργούσας φιλελεύθερης δημοκρατίας (μιλάμε φυσικά για όσους καλόπιστα και όχι εκ του πονηρού πιστεύουν ότι όντως αυτό είναι το Τέλος της Ιστορίας κι άλλη Ιστορία δεν έχει). Η οποία δημοκρατική πολιτεία, ως φιλελεύθερη, ποτέ δεν θα απαγορεύσει τα κομμουνιστικά σύμβολα π.χ. Κι αν παρ' ελπίδα επιχειρηθεί κάτι τέτοιο, αυτή η αριστερά θα είναι εκεί για να διαδηλώσει ειρηνικά και δημοκρατικά.

Μαζί με τον Μανδραβέλη!...


Τα λέμε.

orpheas είπε...

Φίλοι μου, καλημέρα.
1)Τον πλανητάρχη τον έχω από κοντά, μην ανησυχείτε, και τον «ψήνω» !
Σσσσστ !όμως, μη το λέτε πουθενά και μας πάρουνε χαμπάρι, μέχρι να τελειώσει η δουλειά !
2) Πάντα για όλα φταίει ο «ξένος παράγοντας». Εμείς οι ηλίθιοι που τον ανεχόμαστε ποτέ ! (όταν επεμβαίνει εννοείται).
Αλλά στη πρώην Σοβ. Ένωση που απ’ το «σιδερένιο της παραπέτασμα» δεν πέρναγε κουνούπι, πάλι ο «ξένος παράγοντας» τη φαλίρισε ; Και τη Κίνα, που έπρεπε να’ ρθει ο μικρόσωμος γίγαντας, ο Ντενγκ για να πάρει στροφές προόδου και τη Κούβα που ψωμολυσσάει σήμερα, περήφανη, με το Γκουαντάναμο νοικιασμένο ανέκαθεν, στους Αμερικανούς για μια χούφτα δολάρια, πάλι ο καταραμένος ξένος δάκτυλος έκανε τη ζημιά.
Λίγη λεβεντιά, λίγη υπευθυνότης και λίγος νους απαιτείται Ελάχιστος !
Δεν υπάρχει αμφιβολία, το ανθρώπινο μυαλό, η φαντασία, η εσωτερική λαχτάρα γιά το ξάπλωμα των "πιστεύω" μας και η αυθυποβολή κάνουν θαύματα. Και το «μαύρο» γίνεται «άσπρο» πανεύκολα. Αλλά, φευ, ουτοπικά ! Σαν τους ονειρικούς αλλά ψεύτικους κόσμους των ναρκωτικών !
3) Για τη βία τα είπαμε. Καταδικαστέα οποθενδήποτε κι αν προέρχεται.
Κατ' εξαίρεσιν, οι απελευθερωτικοί πόλεμοι από ξένες κατοχές, οπωσδήποτε δεκτοί σαν αναγκαία προϋπόθεση επιβίωσης.
4) Την ανάμειξη του γραφικού Τσάβες, του ισόβιου δικτάτορα, τι την θέλατε. Μη χαλάμε τη σοβαρότητα του διαλόγου. Ένας «καραγκιόζης» παύει να είναι καραγκιόζης επειδή λειτουργεί στην «αριστερόστροφη» γραμμή ;
Αυτή η «φανατίλα» δεν σας ταιριάζει. Η λογική του ότι προέρχεται από «αριστερά» είναι καλό και ότι εκ «δεξιών» κακό είναι απλοϊκή, αφελής και δεν αρμόζει σε σκεπτόμενα άτομα.

Και τώρα λύστε μου ένα «κουίζ», έχοντας διήμερη διωρία απαντήσεως :

« Δεν υπάρχει τίποτε πιο άνισο από την ίση μεταχείριση ανίσων» !

Ποιός το είπε ;

Τα ξαναλέμε !

ΥΓ. Συγχαρητήρια στον «Νοσφεράτο» για την ευρηματικότητα και το χιούμορ του !

ernesto είπε...

καλημερα!

ορφεα,στο ιντερνετ ειμαστε.... δεν υπαρχουν κουιζ εδω... ακομα και ενας ανιδεος (οπως εγω )γινεται Einstein ...Αριστοτέλης η απαντηση συμφωνα με την βοηθεια της DSL γραμμης μου....ε με συγχωρειτε....του μυαλου μου εννοουσα :)

χαιρετω!

Αντωνης είπε...

2. Η αποτυχία των οικονομιών του υπαρκτού σοσιαλισμού οφείλεται εν μέρει στις αντιφάσεις που κληροδοτεί ένα μοντέλο βιομηχανικής ανάπτυξης χωρίς όμως πρόσβαση στην παγκόσμια αγορά και εν μέρει στο κοινωνικά ανέφικτο για τις οικονομίες του υπαρκτού σοσιαλισμού κόστους του Ψυχρού πολέμου. Ο σοβιετικός ιμπεριαλισμός ήταν εν μέρει προσπάθεια να εξασφαλσιστεί ένα μίνιμουμ οικονομικού χώρου για να αποφευχθεί η άμεση κατάρρευση της σοσιαλιστικλης οικονομίας. Η ταλαίπωρη Κούβα, οικονομικά αποκλεισμένη από εμπάργκο, με πρόσβαση μόνο στα απομεινάρια της Σ. Ένωσης, με κανένα πλουτοπαραγωγικό πόρο αγωνίζεται με νύχια και δόντια να επιβιώσει. Δεν αξίζει την εκ των άνωθεν ειρωνεία. Ούτε την παραποίηση της αλήθειας για τον Γκουαντάναμο, όρος για το οποίο μπήκε στο σύνταγμά της από τους Αμερικανούς που, μετά την νίκη επί τον Ισπανών το 1898, αποφάσισαν ότι δεν την ήθελαν για αποικία αλλά για προτεκτοράτο (βλ. Platt Amendment, 1901). Σχετική πηγή (Michael J. Strauss, The Leasing of Guantanamo Bay, Praeger Publishers), αναφέρει ότι η Κούβα δεν έχει εξαργυρώσει τις επιταγές που λαμβάνει για την ενοικίαση. Αυτή είναι η υποκρισία της "για μια χούφτα δολάρια."

Και μετά έχουμε τους χαρακτηρισμούς "καραγκιόζης" και "γραφικός" και μόνιμος δικτάτορας για τον Τσάβεζ που, λυπούμαι, αλλά δείχνουν περισσότερα πράγματα για τον γράφοντα από ότι για τον στόχο των χαρακτηρισμών. Γιατί ο Τσάβεζ λαϊκιστής σε ό,τι αφορά την εξωτερική πολιτική υπήρξε. Αλλά ούτε δικτάτορας είναι, ούτε καραγκιόζης ούτε γραφικός ένας άνθρωπος ο οποίος ντροπιάζει έμπρακτα με την κοινωνική πολιτική του την συντιπριτική πλειοψηφία ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και αντιπολιτεύσεων. Κάντε λίγη έρευνα.

Το γενικό όμως ερώτημα είναι: γιατί τέτοια ακατάσχετη λύσσα πίσω από το προσωπείο της εχέφρονος νηφαλιότητας;

LeftG700 είπε...

Φίλε ORPHEAS,


Για κάποιο λόγο που θα τον αναφέρουμε στο τέλος του σχολίου μας διαπιστώνουμε ότι ο λόγος σου εκπίπτει σε αντιαριστερά κλισέ ξεθυμασμένα προ πολλού. Επιπλέον -κι αυτό μας εκπλήσσει- φανερώνει άγνοια βασικών πραγμάτων. Όπως το ρόλο των Αμερικανικών υπηρεσιών, φανερών και μυστικών, στην οικονομική αποσταθεροποίηση της Χιλής από τη στιγμή που ο Αλιέντε κέρδισε τις εκλογές. Ή τις συνθήκες κάτω από τις οποίες οι ΗΠΑ διατηρούν τη βάση του Γκουαντάναμο -ο Αντώνης παραπάνω σου εξηγεί μερικά. Ή την οικονομική πλευρά του Ψυχρού Πολέμου η οποία, πέραν των αντιφάσεων και αδυναμιών του σοβιετικού συστήματος, έπαιξε βαρύνοντα ρόλο στην κατάρρευση. Ή το επί δεκαετίες ανελέητο εμπάργκο στην Κούβα που το ξέρουν μέχρι και τα μικρά παιδιά!

Δεν θα ήταν καθόλου δύσκολο να τα γνωρίζεις αυτά, ιδίως τώρα στην εποχή του διαδικτύου. Και μάλιστα από πηγές αξιόπιστες και κάθε άλλο παρά αριστερές. Όμως, το γεγονός πως δεν τα γνωρίζεις δεν είναι το χειρότερο.

Το χειρότερο και απογοητευτικό για μας είναι ορισμένα σημεία της φρασεολογίας σου που δείχνουν όχι φανατισμό απλώς, όπως καταλογίζεις σε μας, αλλά απέχθεια σε οτιδήποτε αριστερό.

Δεν ξέρουμε ποιός είναι ο πραγματικός Ορφέας -αυτός του σημερινού σχολίου, ή των προηγούμενων. Σαφώς και προτιμούμε τον δεύτερο, εσύ όμως αποφασίζεις.

Έχουμε πάντως την υποψία, ότι εκείνο που διευκόλυνε την εκδήλωση του "άλλου" Ορφέα, είναι η διαπίστωση εκ μέρους σου ότι δεν εκφράζουμε απόψεις που η φιλελεύθερη αστική δημοκρατία θεωρεί απαραίτητες, έτσι ώστε να μη μένουν κενά και τα αριστερά έδρανα των κοινοβουλίων της. Κάτι τέτοιο θα ήταν αντιδημοκρατικό και -ιδίως- αντιτηλεοπτικό.


Τα λέμε


ΥΓ Για το κουίζ έχει απαντήσει ήδη ο Ερνέστος.

orpheas είπε...

Παιδιά καλησπέρα
Πολυμέτωπος ο σημερινός αγώνας. Τη βρίσκω !
Ένας ένας, λοιπόν, να μη χάνουμε τη σειρά.

1) ernesto.
Χαίρομαι που, έστω και μέσω internet, γίνεται πλατειά γνωστός ο Αριστοτέλης. Εμείς οι παλαιότεροι τον διαβάζαμε και τον μαθαίναμε πιο συνειδητά και όχι, ευκαιριακά, μέσω διαδικτύου. Δεν πειράζει όμως, κατά το Προσωκρατικό «και το λίγο της γριάς καλό της κάνει !», έστω κι έτσι σου αξίζει ένα μεγάλο μπράβο ! Και με τη παρατήρηση όχι μόνο να διαβάζουμε Αριστοτέλη αλλά και να τον ενστερνιζόμαστε!

2) Αντώνης
Το πιο εύκολο και βολικό πράγμα γιά να ναρκώνουμε τη συνείδησή μας και να ικανοποιούμε την εθελοτυφλία μας (άλλως «οπαδισμό») είναι να εφευρίσκουμε δικαιολογίες. Το πρωτοδίδαξε η Εύα. ( «Ο όφις με ηπάτησε….» ! )
Apo dικαιολογίες, άλλο τίποτε. Όσες θέλετε ! Και πιό προσφιλής ο... αόρατος ξένος δάκτυλος.
Η σκληρή πραγματικότης, όμως, λέει ότι ο σοσιαλισμός, πέραν της κατά Αριστοτέλη, θεωρητικής του αστοχίας και αδικίας, όπου εφηρμόσθη κατέρρευσε από μόνος του, ως αντιανθρώπινο ιδεολόγημα. Η παραμένει πεισματικά, με τη βία και τη καταπίεση, σε βάρος της ελευθερίας και ευημερίας του λαού που τον υπομένει. ( κάτι υπόλοιπες δευτεροκλασάτες, και εκτός Ευρώπης, χώρες του έμειναν ).

Καλά, ρε παιδιά, τέτοια και τόση αποτίναξη των κομμουνιστικών «παραδείσων», σε όλο τον κόσμο ακόμα δεν σας έπεισε ; Τόσο πείσμα πιά !
Μη μου πείτε, με το χέρι στη καρδιά, ότι ο καημένος ο Κάστρο,
(τι να σου κάνει ο φουκαράς), κληρονόμησε συμφωνίες του Μπατίστα και… δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς !
Δεν έμαθε τίποτε από το δικό μας «μεγάλο» που διατυμπανίζοντας ότι «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» έδιωξε κλωτσηδόν τους «Αμερκάνους» ! Δηλαδή η Κούβα δεν ανήκει στους Κουβανούς ;

Πιστεύω όταν θα μεγαλώσετε θα καταλάβετε πόσο βρώμικη είναι η πολιτική και πως αν δεν έχετε νύχια να ξυστείτε θα μένετε, εσαεί, άξυστοι.
Και πάντα ένα «κατεστημένο», διαφορετικού ίσως χρώματος θα κάνει κουμάντο, θα τρώει, θα βολεύεται καλά και θα διαφεντεύει τις τύχες των απλών ανθρώπων. Και οι πολλοί θα διαμαρτύρονται. Τουλάχιστον στη φιλελεύθερη δημοκρατία το έχουν αυτό το δικαίωμα. Στη «δική» σας όχι. Γκούλαγκ και ψυχιατρεία !

Ο σαχλαμάρας ο Τσάβες, απλώς βρίσκει και τα κάνει. Τον όρο «λαϊκιστής» του τον απέδωσες μόνος σου, και πιστεύω να ξέρεις το τι σημαίνει. Οι όροι «γραφικός» και «καραγκιόζης» που του αποδίδω δεν έχουν σχέση με το τι πρεσβεύει αλλά με το πώς εμφανίζεται δημοσίως και το πώς εκφέρει τον, όποιο, πολιτικό του λόγο.
Σε επίπεδο πολιτισμένων ανθρώπων και μάλιστα ηγετών, όπως και να το κάνουμε, υπάρχει δεοντολογία συμπεριφοράς. Για σκέψου μιά παγκόσμια σύνοδο η διάσκεψη με καθολικές συμπεριφορές τύπου … Τσάβες τι σοβαρότητα θα είχε ! Ένα τσίρκο κακόγουστο θα ήταν. Εννοείται, γιά λόγους αντικειμενικότητος, που σε διαβεβαιώ ότι διαθέτω καθ’ όσον άχρωμος, (ενώ όλοι εσείς είσαστε…εμπριμέ), θα μπορούσα να σου υποδείξω και αρκετούς γραφικούς καραγκιόζηδες της «άλλης πλευράς».
Π. χ. Μπερλουσκόνι.

Αν το να επιμένεις να βλέπεις καθαρά την αλήθεια, το προφανές και το αυταπόδεικτο θεωρείται "λύσσα" το δέχομαι ως κοπλιμέντο. Όλβιοι οι εραστές των σοσιαλιστικών.. παραδείσων, εκ της ασφαλούς αποστάσεως, κοινώς "απ' έξω". Γιατί μπορούν να σίγουρα και με μπόλικη "κουλτούρα". Σε μερικούς θα άξιζε λίγη "θήτευση" σ' έναν τέτοιο, γιά λίγο. Προς γνώση και συμμόρφωση. Και μετά θα τα συζητούσαμε κάπως αλλοιώς !

orpheas είπε...

Αντώνης
Ο δαίμων του πληκτρολογίου έκανε, λόγω μεγέθους του σχολίου, το θαύμα του.
Παρακαλώ στη τέταρτη από το τέλος σειρά να διαβαστεί.
" Γιατί μπορούν στα σίγουρα να αμπελοφιλοσοφούν με μπόλικη "κουλτούρα"......"

orpheas είπε...

( συνέχεια )

3) LeftG700
Σε γενικές γραμμές, διαβάζοντας τα πιό πάνω, καλύπτεστε. Απορώ, όμως, που βλέπετε αντίφαση στις πεποιθήσεις και τα γραπτά μου.
Ουδέποτε έκρυψα ότι δεν πιστεύω στην αριστερά. Το γιατί το έχω χιλιοεξηγήσει, αναλυτικότατα. Και σε σας και, κυρίως, στο blog μου.
Όπως, επίσης, και το ότι πιστεύω στην αναγκαιότητα υπάρξεως μιάς σοβαρής, υπεύθυνης και συγκροτημένης αριστεράς, (όχι σκόρπια παιδιαρίσματα, μολότοφ, απειθαρχία στην Ε.Ε και τέτοιες λαϊκίστικες κουταμάρες), η οποία θα ελέγχει και συγκρατεί κάθε, αλόγιστα φιλελεύθερη, εξουσία. Κάτι σαν αλογόμυγα στα καπούλια της. Η αριστερά, ( ευτυχώς γιά όλους ), δεν μπορεί να αρθρώσει πολιτικό λόγο συνολικής διαχείρισης κράτους και να ασκήσει σύγχρονη και υπεύθυνη εξουσία. Μπερδεύεται και τα χάνει οσάκις καλείται να συγχρωτίσει το ρεαλισμό της παραγωγής με την εγγενή ουτοπία της στη διανομή του παραγόμενου πλούτου. Όπου άσκησε εξουσία απέτυχε παταγωδώς ! Οι τσέχικες «Ανοίξεις» και οι σοσιαλισμοί με «ανθρώπινο» πρόσωπο είναι εύσχημες ομολογίες χρεωκοπίας. Γιά την οποία, βέβαια, κάποιος άλλος πάντα, φταίει ! Και γιά όλους τους Αλιέντιδες που υπήρξαν αποτυχημένοι κυβερνήτες, κάποιος ξένος δάκτυλος φταίει. Αυτός, τουλάχιστον, μας έδωσε έναν ήρωα, ένα πρόσχημα γιά να εκμεταλλευτούμε! (άλλο που δε θέλαμε. Μακάρι κι άλλοι τέτοιοι !) Ο Κάστρο μας περίσσεψε γιά να τον καμαρώνετε σαν γύφτικο σκεπάρνι και πρότυπο «σοσιαλιστικού ιδεώδους» !
Οποία γύμνια και, γιατί όχι, οποία ξεφτίλα ! Πρώτα ο Χότζα και τώρα ο Κάστρο, ν’ αποτελούν τους σημαιοφόρους του σοσιαλισμού ! ( Α, ναι κι εκείνοι οι ανεκδιήγητοι της Βιρμανίας ). Αλλά είπαμε, από δικαιολογίες, άλλο τίποτε. Και "σύμβολα" στη κατεύθυνση του "φαίνεσθαι".
Αν δεχτούμε ότι ο κόσμος είναι ένα όχημα, ο σωστός φιλελευθερισμός είναι η μηχανή του και η σωστή αριστερά είναι το φρένο του. Τα φρένα όμως , ας το πάρουμε απόφαση, δεν κινούν τα οχήματα, τα προστατεύουν από την υπερβολική ταχύτητα και εκτροχιασμούς !
Από τη στιγμή που διαμόρφωσα πολιτική άποψη αυτά πίστευα κι αυτά πιστεύω. Πιθανότερο να κατηγορηθώ για μονοτονία και εμμονές παρά για διγλωσσία.
Άρα μη μου καταλογίζετε ούτε κακή πίστη, ούτε ιδεολογική ανακολουθία, ούτε unfair διάλογο. Ούτε τακτικές του τύπου «απορία ψάλτου…βηξ».
Βγάλτε τα κομματικά παλτά, καταθέστε λογικές προτάσεις και θέσεις και θα είμαι ο πρώτος που θα τις συζητήσω και, αν είναι πειστικές, θα ασπαστώ. Το συνηθίζω, άλλωστε, μιά και δεν χρωστάω πίστη σε κανένα κόμμα και δεν «ακουμπώ» σε γραμμές. Η εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας με νοιάζει. Και μόνο !

Τα ξαναλέμε !

Αντωνης είπε...

Για να σουμάρουμε τα παραπάνω, φίλε Ορφέα:

1. ΟΛΕΣ οι μορφές ιστορικά εκφραζόμενου σοσιαλισμού/κομμουνισμού είναι απαξιωτέες με συνοπτικές διαδικασίες.
2. ΟΛΕΣ οι μορφές δυνητικού κομμουνισμού/σοσιαλισμού είναι ανεδαφικές ή επικίνδυνες (ας μην γελιόμαστε, ξέρεις πολύ καλά ότι δεν θα περάσουν ποτέ το τεστ που λέγεται "λογικές και πειστικές προτάσεις μόνον" εφόσον διατηρείς το δικαίωμα να ορίσεις για την πάρτη σου τόσο το λογικό όσο και το πειστικό).

Τα ιστορικά στοιχεία τα οποία είτε διαψεύδουν είτε σχετικοποιούν σημαντικά τους ισχυρισμούς σου τα αντιπαρέρχεσαι αβρόχοις ποσίν. Στην χειρότερη, προτείνεις να πάμε να ζήσουμε και σε κανένα σοσιαλιστικό παράδεισο να στρώσουμε--όσοι πρέπει τέλος πάντων να στρώσουμε-- χαρακτήρα και τελείωσε η κουβέντα.

Οπότε για ποιο πράγμα να συζητήσουμε πολιτικώς; Τι θα σε ευχαριστούσε; Να κάνουμε κριτική στα κόμματα; Στους πολιτικούς αρχηγούς; Προβλέψεις για τις επόμενες εκλογές; Δεν είναι δικό μου το "μαγαζί", οπότε αυτό εξαρτάται από τους ιδιοκτήτες. Εγώ δεν ενδιαφέρομαι για τέτοιες συζητήσεις, οπότε την καλησπέρα μου και να είσαι καλά.

LeftG700 είπε...

Φίλε ORPHEAS,


Δικαίως απορείς όταν αναρωτιέσαι "πού βλέπ[ουμε] αντίφαση στις πεποιθήσεις και στα γραπτά [σου]". Γιατί δεν βλέπουμε καμία αντίφαση ούτε και υπονοήσαμε κάτι τέτοιο. Μιλήσαμε για άλλη φρασεολογία, για διαφορετικό ύφος, για "άλλον" Ορφέα.

Θα σταθούμε λίγο πιο αναλυτικά σε ένα άλλο γενικότερο χαρακτηριστικό των ανθρώπων που κρατούν παρόμοια στάση με τη δική σου στις πολιτικές συζητήσεις, μια και τα σχόλιά σου εκτρέπονται πάλι σε καταγγελτικά κλισέ χωρίς να δείχνουν την παραμικρή διάθεση εκ μέρους σου να συζητήσεις επί συγκεκριμένων θεμάτων που τόσο ο Αντώνης όσο κι εμείς θέσαμε στο "τραπέζι". Έτσι στήνονται "καβγάδες", όχι όμως και συζητήσεις. Το πρώτο ξέρεις καλά ότι δεν μας ενδιαφέρει...

Λοιπόν: Δεν είχαμε ποτέ αμφιβολία για το ότι δεν υιοθετείς την αριστερή κοσμοθεωρία. Το είπες, αλλά και να μη το έλεγες, ε, παιδιά είμαστε, αλλά απο τα έξυπνα!

Παρά το γεγονός αυτό όμως, επιμένεις να αυτοπροσδιορίζεσαι ως "αντικειμενικός" και "αχρωμάτιστος". Αυτό φίλε Ορφέα υποτιμά κατ' αρχήν εσένα τον ίδιο! Πέραν όμως αυτού, γιατί είναι τόσο δύσκολο να καταλάβεις ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να ισχύει με βάση τους βασικούς, τους στοιχειωδέστερους κανόνες της Τυπικής Λογικής;

Αν δεν είσαι αριστερός φίλε Ορφέα, ακόμα και στην καλύτερη για την επιχειρηματολογία σου περίπτωση, ακόμα κι αν, όταν έρχονται εκλογές βάζεις κλήρο για να αποφασίσεις τι θα ψηφίσεις, τότε είσαι αντιαριστερός. Γιατί, σύμφωνα με τις πεποιθήσεις σου και τα γραπτά σου, το συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα: Στην κληρωτίδα φροντίζεις να μην περιλαμβάνεται αριστερό κόμμα! Εκτός βέβαια απο την περίπτωση ενός αριστερού κόμματος που οι φιλοδοξίες του περιορίζονται στο να αποτελεί την ...αλογόμυγα! Δεν έχει νόημα συνεπώς να μας κατηγορείς για "κομματισμό", "φανατίλα" και τα τοιαύτα. Δεν κάνουμε τίποτα διαφορετικό απο εσένα: Παίρνουμε πολιτική θέση. Απλώς, συμβαίνει να είμαστε αντίθετοι.

Και επειδή διόλου δεν μας αρέσει να είμαστε αλογόμυγες, δεν κρύβουμε ότι οι δικές μας επιδιώξεις έχουν ως στόχο να φέρουν την Αριστερά καβάλα στο άλογο της εξουσίας και να μετατρέψουν την αντιαριστερά σε αλογόμυγα. Απ' όσα γράφεις, συμπεραίνουμε αβίαστα ότι εσύ, αντίθετα μ' εμάς τους "αρτηριοσκληρωτικούς", θα δεχόσουν με χαρά ένα τέτοιο ρόλο!...


Τα λέμε.

orpheas είπε...

Παιδιά καλησπέρα,
Ανωτέρα βία με κράτησε το Σαββατοκύριακο μακράν του διαλόγου μας.
Επανέρχομαι δριμύτερος.
Στις πόσες φορές θα καταλάβετε ότι άλλο «ακομμάτιστος» κι άλλο «απολιτικός».
Αριστερός, σαφώς, όχι καθ’ ότι ρεαλιστής και πραγματιστής.
Οπαδός της αναγκαιότητας ύπαρξης της Αριστεράς ναι, οπαδός της αριστεράς όχι.
Σε εκλογές, και βέβαια, προσέρχομαι και ψηφίζω, σαφώς με άποψη και όχι στρίψιμο δεκάρας. Την άποψη όμως τη διαμορφώνω εγώ και η κρίση μου και όχι η «γραμμή».
Άρνηση του αριστερού χώρου δεν σημαίνει ένταξη σε κάποιο κομματικό σχηματισμό.
Απόρριψη, συλλήβδην, κάθε πρότασης εκπορευόμενης από την Αριστερά με βάση μόνο την προέλευση αποτελεί βλακεία που δεν επιτρέπω στον εαυτό μου. Θα ήταν άκριτος και ανόητος φανατισμός. Σε πάρα πολλά σημεία έχω συμπέσει με την αριστερά. (Να ισχύει και αντιστρόφως, όμως, έτσι ! Αυτό απευθύνεται σε «έξυπνα παιδιά» ).
Καλό πράγμα τα «όνειρα», οι «μύθοι» και οι «ουτοπίες», αλλά να διαβάζουμε και λίγο Παγκόσμιο Ιστορία. Και να παραδειγματιζόμαστε.
Ευτυχώς οι ρόλοι αλόγου – αλογόμυγας δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν. Τουλάχιστον με τα μυαλά που κουμαντάρει η ντόπια «κουλτουριάρα» αριστερά. Αφού εσείς βλέπετε καλύτερα το χάλι, γιατί με σκάτε !. Μια χούφτα άνθρωποι με δυό χούφτες απόψεις !
Και πιστεύετε ότι γίνεται προκοπή έτσι; Με «συνιστώσες» και αηδίες !
Ούτε «Μονόπολι» δεν παίζεται, όχι διακυβέρνηση χώρας.
Τώρα, κατανοητό πλήρως, ο νεανικός ενθουσιασμός, η ανυπομονησία καριέρας, οι κοινωνικές αδικίες, τα κατεστημένα, η έλλειψη ευκαιριών και, γιατί όχι, η ανθρώπινη ζήλεια (μέσα στο παιχνίδι κι αυτή) δημιουργεί ρεύματα σε κατευθύνσεις ουτοπίας. Μία νεανική, δικαιολογημένη, ασθένεια που σε μέγιστο ποσοστό, αφού κάνει το κύκλο της, θεραπεύεται με τη πάροδο του χρόνου. Όμως η ζωή θέλει αγώνα και προσπάθεια. Δεν κερδίζεται με αποτυχημένα "ιδεολογήματα" που στη καλύτερη περίπτωση θα φέρει κάποιους άλλους "καπάτσους" στον αφρό και τους υπόλοιπους, πάλι, με πλακάτ να διαμαρτύρωνται.Η λαχτάρα κι ο πόθος γιά κάτι, δεν αρκεί γιά να γίνει (κι άστε το Κοέλλιο να λέει !)
Εκτιμώντας και προβλέποντας, από το ύφος και το ήθος των αναρτήσεων και το χειρισμό του διαλόγου, (όχι μόνο εσείς αλλά και αρκετοί που μετέχουν στη παρέα με σχόλια, όλοι ευπρεπείς ) την κοινωνική σας εξέλιξη πολύ λυπάμαι που, όταν θα «μετουσιώσετε» τις απόψεις σας, (αστοί σεβαστοί) δυστυχώς, δεν θα υπάρχω για να τα ξανακουβεντιάσουμε. Με παρηγορεί όμως ότι , κάπου στην άκρη του μυαλού σας, κάτι απ’ όσα συζητάμε τώρα θα έχει περισσέψει. Και τότε θα με δικαιώσετε.

Τα ξαναλέμε !

LeftG700 είπε...

Φίλε ORPHEAS,


Για να είμαστε ειλικρινείς (και θέλουμε πάντα να είμαστε ειλικρινείς), φοβηθήκαμε μη μάς "θύμωσες" και την "έκανες"! Φυσικά, θα σε φέρναμε πίσω, ήθελες δεν ήθελες! Ευτυχώς δεν χρειάζεται.

Αυτά προς το παρόν. Αναλυτικότερα, αργότερα.


Τα λέμε.

orpheas είπε...

Μάγκες καλημέρα και χρόνια σας καλά και προκομένα (πολλά και κακά να μας λείπουν).
Με τη σημερινή παρέμβαση κηρύσσω, μονομερώς λόγω των ημερών, εορταστική πολιτική εκεχειρία.
Συνιστώ να βάλετε τα ξίφη στο θηκάρι για λίγο, ν’ αφήσετε τις εργολαβίες υπεράσπισης των όποιων ιδεών, να πάρετε τη κοπελιά σας σε κάποιο ζεστό κουτουκάκι και να ζήσετε, με λίγο κρασάκι και καλό μεζέ, στιγμές ανθρώπινες. Ανταλλάσσοντας, κυρίως τρυφερότητα και ζεστασιά, αποστασιοποιούμενοι προς στιγμήν από τη ζοφερή μας πραγματικότητα.
Και τα θεριά τ’ ανήμερα υπάρχουν στιγμές που και την χρειάζονται και την εξωτερικεύουν.
Αφήστε τον έρωτα να κυριαρχήσει για λίγο στο μυαλό και το κορμί σας.
Ένα μικρό δωράκι, μιά ρομαντική βόλτα, μιά φυγή και μιά απομάκρυνση από τη μίζερη καθημερινότητα μας ξαναφέρνει πάλι στην αρχέγονη έννοια του «Ανθρώπου» και του «ουμανισμού» των απλών ανθρώπων. Ούτως η άλλως από ουτοπία, εσείς άλλο τίποτε. Τουλάχιστον αυτές τις μέρες αφήστε την να διοχετευτεί σε πιο απλούς, πιο ζεστούς, πιο «δικούς» και πιο ανθρώπινους προορισμούς.
Και από χρόνου, εδώ είμαστε ! Και, δόξα τω Θεώ, μπορούμε να «ξαναπλακωθούμε» ιδεολογικά, όσο αντέχετε ! Εγώ σας δηλώνω ότι δεν θα σας λείψω, εφ’ όσον με «παίζετε» στη παρέα σας. Και να είσαστε σίγουροι ότι καταλαβαίνω πότε ένα σκοινί έχει σπάσει η ένα τζάμι ράισε. Και τότε τη «κάνω» και σιωπώ.
Όλες μου τις ευχές και γιά τους γονείς και κηδεμόνες σας που φτύνουν καθημερινά αίμα ιδροκοπώντας στη βιοπάλη γιά να μπορείτε εσείς να μορφωθείτε και να .... λύνετε τα παγκόσμια προβλήματα... προβληματιζόμενοι !
Και τώρα.. "Παύσατε πυρ !"

Τα ξαναλέμε !

Ανώνυμος είπε...

Τι ακριβώς έγραψε ο Γαβριηλίδης για τη διαιώνιση του εθνοκεντρικού μυθεύματος και πού;

Άκης Γαβριηλίδης είπε...

Το ερώτημα, διατυπωμένο έτσι, είναι προφανές ότι είναι άνευ νοήματος. Ο ισχυρισμός ότι υπάρχουν ΘΕΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟΥ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΥ ΣΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΤΩΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΓΚΑΤΣΟΥ, προφανώς δεν καταρρίπτεται από την επισήμανση ότι στους στίχους αυτούς υπάρχουν ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΘΕΜΑΤΑ. Όπως είναι προφανές, είναι κάλλιστα δυνατό να υπάρχουν και τα μεν, να υπάρχουν και τα δε.

Ακόμα περισσότερο όμως, το γεγονός ότι υπάρχουν αυτά τα ας πούμε κοσμοπολίτικα- οριενταλιστικά θέματα στα τραγούδια του Γκάτσου, και ειδικά στον Κεμάλ, το είχα ήδη επισημάνει εγώ ο ίδιος στο εν λόγω άρθρο μου, το οποίο προφανώς ο επικριτής του δεν το διάβασε, πέρα ίσως από τον τίτλο και μια-δυο παραγράφους. Αν το είχε διαβάσει, θα είχε δει ότι, στην αρχή της ενότητας 6, υπάρχει το εξής απόσπασμα:

«Αυτά λίγο-πολύ μπορούν να συναχθούν ως προς τη γενική τάση που αναδύεται από τις κοινωνιολογίζουσες νύξεις των στίχων του Γκάτσου. Από κει και πέρα, υπάρχουν αποχρώσεις. Η ίδια αυτή ιδεολογική συγκυρία, που περιγράψαμε προηγουμένως, χαρακτηριζόταν επίσης από αυξημένο κύρος και απήχηση της αριστεράς και των ιδεών της, ιδίως μεταξύ των καλλιτεχνών και των διανοουμένων. Στο πλαίσιο αυτό, και επίσης στο πλαίσιο της τάσης του να προσεταιρίζεται εκφραστικούς τρόπους και να "παίζει" με αυτούς, ο Γκάτσος, υπήρξαν φορές που ερωτοτρόπησε με τη γενική ατμόσφαιρα και με κάποια από τα θέματα της αριστερής μυθολογίας. Από αυτήν όμως κράτησε κυρίως το στοιχείο της συμπάθειας προς τους φτωχούς και τους αδικημένους, καθώς και το στοιχείο του αγώνα (συνήθως ατομικού 22) ενάντια στους "ισχυρούς αυτού του κόσμου". Τα στοιχεία μάλιστα αυτά τα εντάσσει συνηθέστατα σε μια προοπτική φιλανθρωπική ή και ευθέως χριστιανική 23.

Σε αυτό δεν ήταν βέβαια ο μόνος: ποιητές που κατατάσσονταν και κατέτασσαν εαυτούς στην αριστερά, και μάλιστα από τους επιφανέστερους, κατέφυγαν οι ίδιοι στον παραλληλισμό των "βασάνων του λαού (μας)" με το πάθος του Ιησού και, γενικότερα, στη χρήση εικόνων και συμβόλων από τη θρησκευτική παράδοση. Στο ίδιο πνεύμα, και ο Γκάτσος υιοθετεί, ιδίως τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια, μια ρητορεία καταγγελίας και διεκδίκησης, στην οποία κατά τα λοιπά δεν προσδιορίζεται ιδιαίτερα σαφώς ποιος διεκδικεί, τι ακριβώς διεκδικεί και από ποιον 24 .»

Η δε υποσημείωση 22 παραπέμπει στην εξής παρατήρηση:

Πρβλ. π.χ. τα τραγούδια «Κεμάλ» και «Ένας ευαίσθητος ληστής».

Εάν κάποτε έρθει η "ολόκληρη διατριβή" που "χρειάζεται" για την περίπτωσή μου, είμαι στη διάθεσή σας να συζητήσουμε οποιαδήποτε άλλη τυχόν αντίρρηση σε όσα λέω για τον Γκάτσο ή για οτιδήποτε άλλο. Μέχρι τότε, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι χαίρομαι που σκανδαλίζω τα εύτακτα παιδιά της αριστεράς και ότι προτιμώ χίλιες φορές τα παραστρατημένα. Όποιος ξεστρατίζει, έχει μια πιθανότητα να βρει κάτι, να σκεφτεί κάτι πρωτότυπο -και έτσι πράγματι να γίνει "απίθανος". Όσοι ακολουθούν την πεπατημένη είναι απολύτως πιθανοί και προβλέψιμοι και προκαλούν βαρεμάρα.

Άκης Γαβριηλίδης είπε...

[ΞΑΝΑΒΑΖΩ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΣΧΟΛΙΟΥ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΛΟΓΩ ΚΑΚΟΥ ΧΕΙΡΙΣΜΟΥ ΠΑΡΑΛΕΙΦΘΗΚΕ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΣ]

Αφού λοιπόν προκαλώ τόσο άγχος στους μπλογκολογούντες, ήρθα κι εγώ να επιβεβαιώσω αυτά τα άγχη και να σας πρήξω αυτά που φοβάστε ότι θα σας πρήξω αλλά φοβάστε και να τα κατονομάσετε και μένετε στα αποσιωπητικά.
Αν κατάλαβα καλά, στον φανταστικό διάλογο που σκηνοθετεί στο μυαλό του ο αρχικός δημοσιευτής αποδίδει στους αναγνώστες του την πρόθεση να θέσουν το ερώτημα "τι σχέση έχει ο Κεμάλ και ο Αλλάχ του με τους Έλληνες", και εν συνεχεία παραλείπει να απαντήσει στο ερώτημα αυτό αναγορεύοντας αρμοδιότερο εμένα.

Φαντάζομαι ότι το ρητορικό αυτό τέχνασμα υπαινίσσεται το εξής επιχείρημα: ότι αν, όπως έχω ισχυριστεί, στους στίχους του Γκάτσου είναι παρόντα θέματα του αντιδραστικού μοντερνισμού, μεταξύ των οποίων και μία θεοκρατική και ανδροκρατική εκδοχή του ελληνισμού που είναι προαιώνια ριζωμένος στο χώμα του,
(για όποιον ενδιαφέρεται, βάζω παρακάτω το λινκ στο άρθρο όπου το έχω ισχυριστεί αυτό, εφόσον ο μπλόγκερ παρέλειψε να το κάνει ώστε να μπορεί να εκτοξεύει χαρακτηρισμούς χωρίς να δίνει στον αναγνώστη του τη δυνατότητα να ελέγξει αν ευσταθούν:
http://www.theseis.com/index.php?option=com_content&task=view&id=654&Itemid=29),
αν, λοιπόν, υπάρχουν αυτά τα θέματα, τότε πώς εξηγείται ότι υπάρχει και αναφορά σε ένα μη ελληνοκεντρικό θέμα;

Το ερώτημα, διατυπωμένο έτσι, είναι προφανές ότι είναι άνευ νοήματος. Ο ισχυρισμός ότι υπάρχουν ... (Κ.ΛΠ. ΟΠΩΣ ΠΑΡΑΠΑΝΩ)

LeftG700 είπε...

Φίλε Ανώνυμε,


Μόλις τώρα είδαμε το σχόλιό σου! Απολογούμαστε γι' αυτό και ζητάμε την κατανόησή σου. Ευτυχώς, ο ίδιος ο Άκης Γαβριηλίδης έδωσε τις απαραίτητες πληροφορίες.


Τα λέμε.

LeftG700 είπε...

Φίλε Άκη,


Όπως γράφουμε και παραπάνω στον ανώνυμο φίλο, σήμερα είδαμε τα νέα σχόλια.

Κατ' αρχήν σε καλωσορίζουμε άσχετα αν δεν είναι για ...καλό!

Κατά δεύτερον Καλή Χρονιά!

Το τρίτο που μένει είναι το επί της ουσίας. Γι' αυτό θα επανέλθουμε πολύ σύντομα.


Τα λέμε.

LeftG700 είπε...

ΠΑΡΑΛΕΙΨΗ: Φίλε Ανώνυμε, Καλή Χρονιά και σε σένα!