ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗ ΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΡ: Η ευτυχία τού να είσαι «καθαρός» και η δυστυχία τού να είσαι αριστερός (Α´ μέρος)

Ε ι σ α γ ω γ ι κ ά

Όπως ήταν αναμενόμενο[1], η υπόθεση της Νομικής και των 300 μεταναστών απεργών πείνας σήκωσε κάποια κύματα στη λιμνούλα της Αριστεράς. Στις συζητήσεις, πολύ συχνά, το επίδικο κατέληγε να είναι το εξής απλό: Αν συμφωνείς με την «επιχείρηση Νομική», πέρνα αριστερά. Εκπληρώνεις το διεθνιστικό σου καθήκον με συνέπεια και μπορείς να εισέλθεις στον Παράδεισο. Αν πάλι διαφωνείς, να μας συμπαθάς φίλε, αλλά πηγαίνεις γραμμή δεξιά (μήπως και «έξω δεξιά»;), στην Κόλαση δηλαδή ·διότι τι σόι αριστερός είσαι, αν δεν συντάσσεσαι με τον αδικημένο και περιφρονημένο εργάτη; Δεν το ’χει πει κι ο Μαρξ —οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα; Έτσι, με αυτή την ταχυδακτυλουργία, η διεθνιστική προσέγγιση ταυτίζεται από τους «συνεπείς αριστερούς» με μια συγκεκριμένη ενέργεια, σε τυλίγουν σε μια κόλα χαρτί, σου φορτώνουν τα μισά αδικήματα του Αριστερού Ποινικού Κώδικα, κι άντε να καθαρίσεις!

Στο λιμανάκι του ΝΑΡ, τους αποχωρήσαντες δηλαδή από το ΚΚΕ το 1989 εξ αιτίας τής ριζικής διαφωνίας τους με τη συγκυβέρνηση Αριστεράς-ΝΔ («το μαύρο ’89», σύμφωνα με την Πασοκική προπαγάνδα, που παρέλειψε όμως να συμπεριλάβει και το δικό της κόμμα, όταν, ελάχιστους μήνες αργότερα, συγκυβέρνησε κι αυτό με την επάρατη Δεξιά, στην Οικουμενική!…), στο ΝΑΡ λοιπόν, τα κύματα ήταν κάπως πιο ψηλά. Με τελικό αποτέλεσμα την αποχώρηση 6 μελών του (ή οπαδών του, δεν είναι ξεκάθαρο, τουλάχιστον απ’ όσο διαβάσαμε), την οποία αιτιολόγησαν με μια ανακοίνωση, όπου καταγγέλλουν την «αθλιότητα της Αριστεράς» και δηλώνουν ότι, «αποχωρούν από αυτήν την Αριστερά, για να συναντηθούν στους δρόμους με τα πραγματικά υποκείμενα του ανυποχώρητου και αδιαμεσολάβητου αγώνα και να αναπνεύσουν μαζί τους στον καθαρό αέρα της εξέγερσης, της πραγματικής σύγκρουσης και της επαναστατικής αλλαγής». (Το πλήρες κείμενο εδώ).

Παρόμοια κύματα, πολύ μικρότερης έντασης φυσικά, σηκώθηκαν και το μικρό μας το τσαρδί, στα σχόλια της προηγούμενης ανάρτησης, στην οποία αναδημοσιεύσαμε ένα άρθρο του Ρούντι Ρινάλντι, από τον «Δρόμο» του προηγούμενου Σαββάτου. Είπαμε λοιπόν, να κάνουμε σούμα την επιχειρηματολογία των 6 από το ΝΑΡ, τις ενστάσεις/διαφωνίες που κατετέθησαν από σχολιαστές εδώ και την κλωτσοπατινάδα που παρατηρήθηκε σε αριστερά ΜΜΕ και blogs, και να δευτερολογήσουμε επί του θέματος.

Δεν μπορούμε φυσικά να καλύψουμε το ζήτημα πλήρως. Οι πλευρές είναι πολλές και ζόρικες κι εμείς ασθενικοί. Θα εστιάσουμε στα παρακάτω ζητήματα που θα αποτελέσουν και τα υποκεφάλαια αυτού του post:

1) Είναι το μεταναστευτικό πρόβλημα; 2) Πολιτικό κόμμα ή κοινωνικό κίνημα; 3) Ποιο είναι το ελάχιστο όριο «καθαρότητας» για να χαρακτηριστεί μια αριστερή πολιτική σωστή; Τέλος: 4) Μπορείς να χτίσεις έναν άλλο κόσμο και να είναι τα χέρια σου καθαρά, όταν θα κόβεις την κορδέλα των εγκαινίων;

Προσδεθείτε και (μπορείτε να) καπνίζετε! Φύγαμε!

Ι. Είναι το μεταναστευτικό πρόβλημα;

Αν σας φαίνεται περίεργη η ερώτηση ή άσχετη, κάνετε λάθος. Γιατί ένα μεγάλο μέρος της διχογνωμίας που ταλαιπωρεί την Αριστερά πηγάζει, άσχετα αν αυτό δεν είναι πάντα ορατό, από την πεποίθηση ότι το μεταναστευτικό φαινόμενο του καιρού μας, δηλαδή η μαζική, αναγκαστική και απότομη μετανάστευση, «προϊόν» εν πολλοίς της «αγαθοεργού» και «εκσυγχρονιστικής» δράσης του ιμπεριαλισμού, δεν αποτελεί κανένα πρόβλημα per se, ή, εν πάση περιπτώσει, αν αποτελεί, τούτο οφείλεται μόνο στις αντιδράσεις των ακροδεξιών ή ξεκάθαρα ρατσιστικών κομμάτων και οργανώσεων και των οπαδών τους.

Κατά την άποψή μας, αυτό είναι μια εκθαμβωτικώς απαστράπτουσα, στρογγυλή ανοησία. Όπως, περίπου, μια σαπουνόφουσκα! Γι’ αυτό και σκοπεύουμε να χαλαλίσουμε κάμποσα bytes με δαύτην, παρά το ότι πρόσφατα ανεβάσαμε δυο σχετικές με το θέμα αναρτήσεις (εδώ κι εδώ). Σήμερα θα «πατήσουμε» επάνω σε ένα συγκεκριμένο και αποκαλυπτικό κείμενο.

Ο Αντώνης, στο Radical Desire, μ’ εκείνη την ειλικρίνεια που τον διακρίνει να εκφράζει με σαφήνεια τις απόψεις του, μας εξηγεί γιατί το μεταναστευτικό ως τέτοιο δεν αποτελεί κανένα πρόβλημα και γιατί, ακόμα και η ίδια η λέξη πρέπει να μπαίνει εντός εισαγωγικών («μεταναστευτικό», «μετανάστης», κ.λπ.). Τα επιχειρήματα που στηρίζουν αυτή του την άποψη —επιχειρήματα που συνειδητοποιούν ή απλώς «συναισθάνονται» πολλοί μέσα στην Αριστερά— είναι τα εξής (σε παρένθεση τα αυτονόητα ερωτήματα που προκύπτουν):

α) Δεν υπάρχει μεταναστευτικό πρόβλημα, επειδή αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από την κατάσταση που προκύπτει εξ αιτίας της άρνησης του κεφαλαίου να δώσει δουλειά σε όλους. (Δηλαδή, σε μια σοσιαλιστική ή και κομμουνιστική Ελλάδα, η κοινωνία-ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής θα μπορούσε να δώσει δουλειά, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, παιδεία, κ.λπ., κ.λπ., σε όλη τη λιμοκτονούσα υποσαχάρια Αφρική, για να μη μιλήσουμε για Αφγανιστάν, Ιράν, Ιράκ και άλλα τέτοια παρόμοια; Αλλιώς και πιο απλοποιημένα: Πόσοι ελέφαντες χωρούν σε ένα Honda;).

β) Δεν υπάρχει μεταναστευτικό πρόβλημα, επειδή δεν είναι τίποτε άλλο από ένα είδος ρατσισμού, παραπλήσιο με τον ρατσισμό κατά των αφροαμερικανών στις ΗΠΑ της δεκαετίας του ’50. (Δηλαδή, όλες οι μερίδες της Αριστεράς, που δέχονται ότι το μεταναστευτικό είναι ένα ζήτημα, για το οποίο, ακριβώς επειδή είναι ένα προβληματικό ζήτημα, χρειάζεται να χαραχθεί μια ελληνική μεταναστευτική πολιτική, δεν είναι τίποτε άλλο από ένα είδος ρατσιστών; Και οι άνθρωποι που ρωτούν πόσοι ελέφαντες χωρούν σε ένα Honda, τι είναι; Κυνηγοί ελεφάντων;).

γ) Δεν υπάρχει μεταναστευτικό πρόβλημα, δεν υπάρχει καν ανθρωπιστικό πρόβλημα, επειδή το πρόβλημα είναι πολιτικό υπό την έννοια ότι η προστασία από τους ψευδο-ανταγωνιστές στη διεκδίκηση εργασίας, τους μετανάστες δηλαδή, προσφέρεται ως αντάλλαγμα στους γηγενείς για να στηρίξουν μια οικονομική πολιτική που κατασπαράσσει και τους ίδιους. (Δηλαδή, οι καπιταλιστές είναι τόσο μαλάκες για να προσφέρουν κάτι ως αντάλλαγμα, το οποίο δεν έχει κανένα υπόβαθρο ωφέλειας για τους γηγενείς; Και οι γηγενείς είναι επίσης τόσο μαλάκες ώστε να «τσιμπάνε» σε ανταλλάγματα που δεν εμπεριέχουν καμία ωφέλεια γι’ αυτούς; Και όλη η Αριστερά της Ευρώπης ήταν τόσο μαλακισμένη —και αντιπροσώπευε ένα είδος ρατσισμού!— ώστε να εναντιωθεί στην οδηγία Μπολκενστάιν, που διευκόλυνε την εργασία αλλοδαπών; Και ποιος ήταν εκείνος ο μαλάκας[2] —και ένα κάποιο είδος ρατσιστή[2]!— που είχε γράψει «Εδώ και λίγο καιρό, οι ραφτεργάτες του Λονδίνου ίδρυσαν μια γενική ομοσπονδία για να υποστηρίξουν τα αιτήματά τους εναντίον των εργοδοτών, που στην πλειοψηφία τους είναι μεγαλοκαπιταλιστές. Το ζητούμενο δεν είναι μόνο ν' ανέβουν οι μισθοί στα επίπεδα των διαρκώς αυξανόμενων τιμών των μέσων επιβίωσης αλλά και να μπει ένα τέλος στην υπερβολικά σκληρή μεταχείριση των εργατών σ' αυτόν τον κλάδο της βιομηχανίας. Οι εργοδότες κοίταξαν πώς θα ματαιώσουν αυτό το σχέδιο, φέρνοντας εργάτες απ' το Βέλγιο, τη Γαλλία ή την Ελβετία.»; Και, τέλος, αν κάτι δημιουργεί πολιτικό πρόβλημα επειδή αποκοιμίζει και διασπά το εργατικό κίνημα, δεν είναι κι αυτό πρόβλημα; Ο βάκιλος του Κωχ δεν αποτελεί πρόβλημα, επειδή το πρόβλημα είναι οι αιμοπτύσεις που προκαλεί;).

δ) Δεν υπάρχει μεταναστευτικό πρόβλημα, επειδή, αν θεωρήσουμε πως υπάρχει, τότε θα αρχίσουμε να το συζητάμε, κι αν αρχίσουμε να το συζητάμε, τότε υποβοηθούμε την αποτελεσματικότητα της «κυρίαρχης πολιτικής θέλησης να αποσοβηθεί η εργατική ενότητα και να αποπροσανατολιστεί η κοινή γνώμη από τα αίτια της κρίσης και την αναγκαιότητα υπέρβασης του θνήσκοντος καπιταλιστικού συστήματος εν συνόλω». (Δηλαδή, όπως είπαμε και παραπάνω, αν κάτι αποτελεί το έδαφος επάνω στο οποίο «πατάει» η κυρίαρχη πολιτική θέληση για να αποσοβήσει την εργατική ενότητα και να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη, αυτό το ‘κάτι’ δεν είναι πρόβλημα; Και πάλι: Η τερηδόνα δεν είναι πρόβλημα; Πρόβλημα είναι μόνο ο πόνος που προκαλεί;).

ε) Δεν υπάρχει μεταναστευτικό πρόβλημα επειδή δεν υπάρχουν καν μετανάστες. Υπάρχουν «μόνο εργάτες από άλλες χώρες» , μέλη κι αυτοί της εργατικής τάξης, απλώς «με άλλο δέρμα, άλλες συνήθειες και άλλη γλώσσα». (Δηλαδή, όλες αυτές οι στρατιές των φιλοσόφων και των ψυχαναλυτών που έχουν γράψει εκατομμύρια λέξεων για τον άλλο και τον Άλλο, έγραφαν στον αέρα; Έγραφαν για κάτι ανύπαρκτο; Ο άλλος δεν υπάρχει; Αν ο Αντώνης κατεβάσει ένα δίλιτρο μπουκάλι ουίσκι Black & White, θα μεθύσουμε κι εμείς;).

στ´) Δεν υπάρχει μεταναστευτικό πρόβλημα, επειδή, αφού οι μετανάστες δεν είναι τίποτε άλλο παρά μέλη της εργατικής τάξης, κάθε ξενοφοβική ρητορική, σε τελική ανάλυση, δεν είναι τίποτε περισσότερο από την εργατοφοβική ρητορική των αστών. (Να μην επαναλαμβανόμαστε κι εμείς όπως ο Αντώνης: βλέπε το προηγούμενο σημείο).


ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΗΓΑΖΕΙ ΟΛΟΣ αυτός ο αυτοκτονικός για την Αριστερά στρουθοκαμηλισμός; Είναι πούρος ιδεαλισμός, ή ιδεοληψία; Είναι συνήθης δογματισμός, ή ολοκληρωτική τυφλότης; Είναι απογείωση στη στρατόσφαιρα της μεταφυσικής, ή κατάδυση στα σκοτεινά βάθη ενός υπόγειου λαβύρινθου από τον οποίο βγαίνει κανείς ή τρελός, ή νεκρός —δηλαδή, οπωσδήποτε όχι νικητής; Είναι αριστερισμός ή παραλογισμός; Δεν μπορούμε να πούμε. Εκείνο όμως για το οποίο μπορούμε να μιλήσουμε είναι το υπολανθάνον αίσθημα που βρίσκεται πίσω από τέτοιες αντιλήψεις. Για τον Αντώνη, θα μιλήσουμε μετά βεβαιότητας, αφού έχουμε υπερεπαρκείς αποδείξεις. Για όσους συμφωνούν με τις απόψεις του, για τους πολυπληθείς σχολιαστές που επαίνεσαν ενθουσιαστικά το κείμενο της συγκεκριμένης ανάρτησης, δεν μπορούμε να πούμε κάτι ανάλογο. Εκτιμούμε όμως ότι και σε πολλούς από αυτούς, αν «ξύσεις» λίγο την επιφάνεια, θα ανακαλύψεις παρόμοια αισθήματα.

Έγραφε λοιπόν ο Αντώνης σε ένα post που ανέβασε στις 8 του περασμένου Νοεμβρίου με θέμα την εκλογική «επιτυχία» της Χρυσής Αυγής στις τελευταίες περιφερειακές και αυτοδιοικητικές εκλογές:

«Όταν αποτυγχάνεις να σταματήσεις έναν καπιταλισμό που έχει ήδη εγκαταλείψει το ευκαιριακό ούτως ή άλλως προσωπείο της δημοκρατίας, βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τον φασισμό. Αλλιώς: ο αντιφασιστικός αγώνας διαδέχεται τον αντικαπιταλιστικό γιατί στον αντικαπιταλιστικό αποτύχαμε παταγωδώς, ντροπιαστικά, αξιοθρήνητα». (link)

Δυσκολεύεται κανείς να διακρίνει το αίσθημα της ήττας εδώ; Χρειάζεται η καταφυγή σε κάποιου είδους «ψυχολογίζουσα» ανάλυση; Δεν είναι ξεκάθαρο; Και δεν φωτίζεται λίγο περισσότερο το «κινούν αίτιο» που συχνά τροφοδοτεί τον αριστερισμό —αν δεχθούμε ότι οι παραπάνω απόψεις που εξετάσαμε αναλυτικά αντιπροσωπεύουν ένα δείγμα του;


ΑΛΛΑ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ στο επόμενο post με τα υπόλοιπα ζητήματα.


[1] Αναμενόμενο για πολλούς λόγους: επειδή το ζήτημα ακουμπάει στην μηδέποτε τερματισθείσα συζήτηση για τη σχέση τάξης-έθνους, επειδή εντάσσεται στην πάντα διαπραγματεύσιμη αναλογία στρατηγικής-τακτικής, επειδή το μεταναστευτικό λειτουργεί και ως δικαιολόγηση των αριστερών διαχωριστικών γραμμών, ή, ακόμα, κι επειδή «άδουλος δουλειά δεν έχει τα βρακιά του λυ και δένει»…

[2] Καρλ Μαρξ, για λογαριασμό του Κεντρικού Συμβουλίου της Διεθνούς Ένωσης Εργατών, Λονδίνο, 4 Μαΐου 1866.


Η εικόνα, του (δεκαεξάχρονου!) David Walker —από το flickr.com