Στο κάποτε έντυπο και τώρα πια μόνο ηλεκτρονικό περιοδικό Μεταρρύθμιση, αυτό το προπύργιο του αριστερόμορφου δεξιού εκσυγχρονισμού, στο οποίο μαζεύτηκαν από το 2005 κάμποσα από τα ορφανά τού Σημίτη και μεγαλούργησαν, μεταξύ άλλων, ένας Νίκος Μπίστης αγκαζέ με μία Μυρσίνη Ζορμπά και ένας Ριχάρδος Σωμερίτης παρέα με έναν Παύλο Αθανασόπουλο (δεν θυμόμαστε αν έκανε κάποιο πέρασμα και ο Αντώνης Λιάκος, ο τελευταίος Πρόεδρος του ΟΠΕΚ και νυν συντονιστής από κοινού με τον Αριστείδη Μπαλτά και άλλους ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟγενείς και Δημαρίτες τής ‘‘διδακτέας ύλης’’ στα Κρίση-μα Σεμινάρια —όι όι μάνα μου…), πέσαμε πάνω σε ένα άρθρο τού Κωνσταντίνου Σοφούλη, ομότιμου καθηγητή τού Πανεπιστημίου Αιγαίου, όπου και δίδαξε επί σειρά ετών στο Τμήμα Περιβάλλοντος. Το άρθρο τού ομολογουμένως πολύ συμπαθούς και ευγενικού στη μορφή κυρίου καθηγητή έχει ως θέμα του το ρόλο που καλούνται να παίξουν οι διανοούμενοι του σοσιαλδημοκρατικού χώρου. Ο ρόλος αυτός, κατά την άποψη του Κωνσταντίνου Σοφούλη, είναι εκείνος τού συνομιλητή με τους πολίτες, όχι όμως από καθέδρας, αλλά εκ του σύνεγγυς, face to face. Έτσι, τους καλεί να «αφήσουν λοιπόν αυτούς τους κρυστάλλινους πύργους τους» και να «κατέβουν στην αγορά», δηλαδή «σε ένα συνεχή, ανοιχτό, διαφωτιστικό και δυναμικό διάλογο μέσα στα στέκια του κοινού πολίτη».
Ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει «επί τής αρχής» σε αυτή την «πορεία προς τον λαό» που κηρύσσει ο κύριος καθηγητής; Άρα, σωστά το υποπτεύεσθε όσοι το υποπτεύεστε: δεν είναι αυτό που θέλουμε να πούμε. Ποιο είναι; Μα τι άλλο από το περιεχόμενο αυτών των συζητήσεων που οφείλουν να διεξάγουν οι διανοούμενοι της σοσιαλδημοκρατίας, πάντα βέβαια κατά τις απόψεις τού αρθρογράφου. Φυσικά, ο Σοφούλης δεν καταθέτει κάποιο λεπτομερές και αναλυτικό πρόγραμμα συζητήσεων. Μια αδρή χαρτογράφηση κάνει. Ή μάλλον, περιορίζεται να δώσει χοντρικά το στίγμα, τον άξονα πάνω στον οποίο αυτές οι ‘‘διαφωτιστικές’’ συνομιλίες πρέπει να κινηθούν. Και το κάνει πολύ διαφωτιστικά στις παρακάτω γραμμές (η έμφαση με έντονα γράμματα δική μας):
Να λοιπόν πώς λύνεται το ταξικό ζήτημα και γινόμαστε αυτομάτως μία αρμονική κοινωνία. Διά της …εξαφάνισης των κοινωνικών τάξεων!
Και τολμάμε να μιλάμε για ριζοσπαστισμό εμείς οι αριστεροί; Υπάρχει κάτι πιο ριζοσπαστικό από την ίδια την ...εξάλειψη των κοινωνικών ριζών;
4 σχόλια:
...Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ζωντανή απόδειξη της παρακµής της εργατικής ταυτότητας στην περίοδο του αναδιαρθρωµένου καπιταλισµού...
περισσότερα εδώ:
Μια αντιπρόταση στα κείμενα για τις “θέσεις” του 1ου Συνέδριου του ΣΥΡΙΖΑ
Φίλοι τής ΕΟΣ,
Πολλές φορές στα κείμενά σας ή σε σχόλιά σας γίνεται καθαρό ότι βασανιζόσαστε από ένα σωρό άλυτες αντιφάσεις, αλλά ώρες-ώρες, πραγματικά, απορώ πώς είναι δυνατόν να αρνείστε βασικά σημεία των προσεγγίσεων που εσείς έχετε(;) αποφασίσει(;) να ακολουθείτε. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι το τωρινό σας σχόλιο.
Μας παραπέμπετε σε ένα κείμενο (εγώ το είχα διαβάσει και έκανα μια σχετική επανάληψη τώρα), και ειδικά σε ένα σημείο στο οποίο διαβάζω:
Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ζωντανή απόδειξη της παρακµής της εργατικής ταυτότητας στην περίοδο του αναδιαρθρωµένου καπιταλισµού. Από τη µία πλευρά δεν νοείται εργατική τάξη «δι’ εαυτήν» χωρίς κάποιου τύπου κόµµα, και ο ΣΥΡΙΖΑ σήµερα είναι το κόµµα που σύµφωνα µε τα στατιστικά στοιχεία ψήφισε κατά κόρον η εργατική τάξη. Από την άλλη πλευρά αυτό το κόµµα δεν έχει σε καµία περίπτωση ως ορίζοντά του την «κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη», όπως τα κλασικά λενινιστικά κόµµατα. Πρόκειται για ένα συνονθύλευµα διαφορετικών ρευµάτων και τάσεων, ουσιαστικά για µια µετεξέλιξη σε κόµµα του πολύχρωµου social forum, την πολιτική έκφραση αλά ελληνικά της κυρίαρχης τάσης του κινήµατος αντι-παγκοσµιοποίησης. Ο τρόπος διατήρησης της συνοχής ενός τέτοιου σχηµατισµού είναι η προοπτική κατάληψης της εξουσίας.
Μα για μισό λεπτό, για μισό λεπτό! Αυτά είναι λόγια που θα μπορούσαμε να έχουμε γράψει εμείς (όχι έτσι ακριβώς γιατί δεν έχουμε τις συγχύσεις τής ομάδας που βγάζει το συγκεκριμένο περιοδικό, μπορεί να έχουμε άλλες). Θα μπορούσε ακόμα-ακόμα να τα έχει γράψει και κάποιο «σταλινικό απολίθωμα του ΚΚΕ» (σύμφωνα με το χαρακτηρισμό των αρθρογράφων)! Εσείς που έχετε αγκαλιάσει το πλήθος τού Νέγκρι, εσείς που υμνήσατε την Κερατέα και ανοίξατε και σαμπάνιες επειδή αποδείχθηκε για μία ακόμα φορά ότι η εργατική τάξη έχει χάσει τον πρωτοποριακό ρόλο της, εκθρονισμένη από τους μικροϊδιοκτήτες-μικροαστούς, εσείς που από καιρού εις καιρόν ανακηρύσσετε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τον Μαρξ πτώμα σεσηπός και τυμπανιαίο, τι δουλειά έχετε να προσυπογράφετε τέτοιες επισημάνσεις;;; Μόνο και μόνο για τις ‘‘αντισταλινικές’’ αιχμές και τις αντιΚΚΕ κορόνες τού κειμένου;;;
Κατά τα άλλα, επειδή δεν έχω ούτε το χρόνο ούτε τη διάθεση να γράψω κάποιες κριτικές σκέψεις για το συγκεκριμένο κείμενο (είναι και 12000 λέξεις!), να πείτε χαιρετίσματα στους συντρόφους εκεί ότι η κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη δεν είναι λενινιστική ιδέα. Άλλες ιδέες μπορεί να είχε, όχι όμως αυτή, αυτή δεν είναι δική του. Είναι του παππού Κάρολου. Μπορεί να τσιτάρουν Μαρξ στο άρθρο τους, αλλά αυτό δεν τους δίνει το δικαίωμα να μη του αναγνωρίζουν ό,τι του ανήκει. Έτσι να τους πείτε.
Τα λέμε
Γιατί εκπλήσσεσαι με την εξαφάνιση των τάξεων από τον κ. Σοφούλη; Ο πρώτος ή ο τελευταίος σοσιαλδημοκράτης είναι που τις εξαφανίζει; Ακόμα και το ΠΑΣΟΚ στις "ριζοσπαστικές" του μέρες τις είχε εξαφανίσει με το αντι-μαρξιστικό σχήμα "προνομιούχοι-μη προνομιούχοι".
Όσο για τον προσφιλή σου ΣΥΡΙΖΑ (τον πιάνω στο στόμα μου γιατί αυτός αποτελεί τη σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα -το σημερινό ΠΑΣΟΚ έχει "καεί") μήπως χρησιμοποίησε ποτέ ταξική ανάλυση στις επεξεργασίες του; Δεν νομίζω.
ΑΕΚτζής
Φίλε ΑΕΚτζή,
Αν εκπλήσσομαι με κάτι, αυτό είναι η καθαρή διατύπωση μιας άποψης που μπορεί να την έχουν πολλοί ‘‘κεντρώοι’’ στο μυαλό τους, αλλά ελάχιστοι τολμούν να την ξεστομίσουν.
Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν συνωστίζονται μόνο σοσιαλδημοκράτες, παλιοί ή σύγχρονοι. Συνωστίζονται και αριστεροί (μαρξιστές). Δεν αποτελεί μία βεβαιότητα, αποτελεί μία δυνατότητα. Και κάνεις λάθος: ταξικές αναφορές και αναλύσεις υπάρχουν ακόμα και σε επίσημα ντοκουμέντα, πόσω μάλλον σε ατομικές προσεγγίσεις.
Τα λέμε
Δημοσίευση σχολίου