Θυμάμαι αμυδρά τον πατέρα μου να βηματίζει ρυθμικά στο
σαλόνι σαν να κάνει παρέλαση, κουνώντας το ένα του χέρι ψηλά στον ίδιο ρυθμό.
Το πικ-απ στα μάξιμα. Και η βραχνή φωνή, που δεν καταλάβαινα τι έλεγε, να σπάει
στους τοίχους και να γυρνάει πίσω πολλαπλασιασμένη.
Και τώρα πέφτω πάνω σε αυτό. Με τον παθιασμένο, σχεδόν
οργισμένο Bruce Springsteen, στα ίδια νιάτα με τον πατέρα μου τότε, να
τραγουδάει μπροστά σε χιλιάδες νεολαίους τής DDR, στο Ανατολικό Βερολίνο τού 1988. Μπροστά σε χιλιάδες
νεολαίους που ανάμεσά τους τίποτε δεν αποκλείει να ήταν και η Άνγκελα Μέρκελ…
Α, ρε πατέρα… Το Χριστό σας και την Παναγία σας, πώς τα
καταφέρατε έτσι…
Κι εσύ, πουτάνα Ιστορία, πώς τα έφερες αλλιώς…
Η εικόνα είναι έργο τού Jeremy Enecio. Από το xaxor.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου