Ευτυχώς! Δεν τρώνε όλοι οι Συριζαίοι …Ξυδόχορτο!

Για ιστορικούς λόγους —αριστερογενής γαρ—, ο γνωστός έγκριτος δημοσιογράφος Νίκος Ξυδάκης θεωρείται από το πλατύ κοινό αριστερός. Με την πλατιά έως ξεχειλώματος έννοια, ασφαλώς και είναι. Όπως με την ίδια έννοια είναι αριστεροί και το υπόλοιπο 93,78% του ελληνικού λαού (από τις παρυφές τής Χρυσής Αυγής μέχρι την Άκρα Αριστερά, που λέει ο λόγος).

Αυτή η εικόνα έχει σχηματιστεί δια χειρός και μερίδας τής Συριζικής Αριστεράς: κάτι αναδημοσιεύσεις άρθρων του, κάτι συμμετοχές του σε αριστερά ‘‘σουαρέ’’ (όπως  η συμμετοχή του μαζί με τον Αλέξη Τσίπρα σε παρουσίαση βιβλίων τού Γκράμσι πριν λίγους μήνες), κάτι το ’να κάτι τ’ άλλο, ο  Νίκος Ξυδάκης είναι και με τη βούλα αριστερός. Το χειρότερο; Προσλαμβάνεται ως τέτοιος και από ουκ ολίγους ακολουθούντες τον ΣΥΡΙΖΑ ή ακόμα και μέλη του!

Είναι αυτή του η πολιτική ιδιότητα που προσδίδει στο λόγο του μια κάποια έξτρα εγκυρότητα όταν, δοθείσης ευκαιρίας, αποφασίζει να αριστερολογήσει, όπως κάνουν εξ άλλου όλοι οι έγκριτοι δημοσιογράφοι από καιρού εις καιρόν, όχι όμως με την ίδια διεισδυτικότητα και επιρροή σε αριστερά ακροατήρια, ακριβώς επειδή δεν έχουν την αριστερή βούλα.

Η πιο πρόσφατη δοθείσα ευκαιρία μιας τέτοιας αριστερολογίας ήταν το ιδρυτικό, 1^ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Με αφορμή αυτό το γεγονός λοιπόν, ο Νίκος Ξυδάκης έπιασε και πάλι τη γραφίδα του για να απευθύνει τις συνήθεις μελίρρυτες παραινέσεις του προς το συγκεκριμένο κόμμα αυτή τη φορά, παραινέσεις που βεβαίως βεβαίως κινούνται στο πνεύμα τής γνωστής, λατρευτικής του προσήλωσης στο ‘‘μέτρο’’ και τη ‘‘χρυσή τομή’’ μεταξύ των λογής-λογής ‘‘ακροτήτων’’.

Έπιασε τη γραφίδα του εκείνος, έπιασε όμως και το ποντίκι του ένας κατά δήλωσή του Συριζαίος σχολιαστής που τον έστειλε αδιάβαστο! —και απέδειξε ότι όπως όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίδια, έτσι συμβαίνει και με τους Συριζαίους. Τέτοιο σφάξιμο με μπαμπάκι θα το ζήλευε ακόμα και ο Τζόνι Ντεπ, ο φονικός κουρέας τής οδού Φλίιτ! Δείτε μόνοι σας και κρίνετε (πρώτα το άρθρο και μετά το σχόλιο).

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

Έξω από την αρένα του συνεδρίου

Οι περισσότεροι ψηφοφόροι απ’ όσους έδωσαν το ιστορικό 27% στον ΣΥΡΙΖΑ περίμεναν από το συνέδριο ένα μήνυμα συνέγερσης και ελπίδας, σκληρές αλήθειες και δεσμεύσεις επί του πρακτέου, επί του αμείλικτου πραγματικού. Αυτοί οι 1,8 εκατομμύρια εκλογείς, οι μη τυπικά αριστεροί, περίμεναν ένα ενιαίο κόμμα ευρύχωρο και ανοιχτό, εξωστρεφές, όχι για να τους χωρέσει όλους, αλλά για να τους σκεφτεί, και κυρίως για να τους ανοίξει ένα παράθυρο στο μέλλον.

Αυτό συνέβη μόνον εν μέρει. Στο συνέδριο του Φαλήρου ο ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσε να συγκροτηθεί ως ενιαίο κόμμα, με ενιαίες καταστατικές αρχές και πολιτικές θέσεις, ανέδειξε και τυπικά πρόεδρο τον de facto ηγέτη Αλέξη Τσίπρα, με απευθείας εκλογή, κήρυξε το τέλος των συνιστωσών. Είναι βήματα αυτά, σημαντικά σε άλλο, ομαλό καιρό, αλλά βήματα μάλλον δειλά υπό την παρούσα ιστορική συγκυρία, δεν είναι βήματα που οδηγούν αποφασιστικά στο ραντεβού με την ιστορία, τη μεγάλη, όχι την κομματική. Ας πούμε: Η αυτοδιάλυση των εναπομεινασών συνιστωσών πήρε πίστωση χρόνου («εύλογο διάστημα»), η απευθείας εκλογή προέδρου συνάντησε αντιστάσεις, στην εκλογή της κεντρικής επιτροπής κατέβηκαν λίστες, η εσωτερική αντιπολίτευση θεσμοθετήθηκε σαν παρουσία, παρότι οι πολιτικές της θέσεις καταψηφίστηκαν. Τέλος, ο χαρισματικός Αλέξης Τσίπρας, παρά τις υποχωρήσεις και τους ισορροπισμούς του, ή μάλλον εξαιτίας τους, εισέπραξε 20% λευκές ψήφους, μισόκαρδης αμφισβήτησης.

Το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπερέβη ολοκληρωτικά την εσωστρέφεια. Δεν μίλησε θαρρετά και ανοιχτά στον εξωκομματικό κόσμο, στους ψηφοφόρους και συμπαθούντες, στους προσβλέποντες, δηλαδή στους πολίτες. Η περισσότερη ενέργεια των 3.800 συνέδρων αναλώθηκε στο πώς θα πλασαριστούν καλύτερα στο νέο τοπίο ενδοκομματικής εξουσίας οι διαλυόμενες φράξιες και συνιστώσες. Το κόμμα αναδύθηκε ενιαίο μεν, διστακτικά δε, με δυσπιστία προς την ισχυρή ηγεσία και τις ρεαλιστικές απαντήσεις στο εδώ και τώρα της σφοδρής κρίσης, με αποφυγή του πρωτογενούς, ρηξικέλευθου, συνθετικού λόγου για τον ταραγμένο καιρό, με καταφυγή είτε σε δοξασίες Τρίτης Διεθνούς είτε στον αμυντικό κινηματισμό των δικαιωμάτων.

Υπό μία έννοια, τα ιστορικά στελέχη του Συνασπισμού και των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, προέβησαν σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών του συνομοσπονδιακού και κομμουνιστογενούς παρελθόντος, αναγκαίο ίσως, αλλά δεν τόλμησαν να ανοίξουν παράθυρα στο μέλλον, δεν εξέπληξαν. Η τέτοια προσέγγιση προδίδει μια στατική αντίληψη του ρευστού και πολυκίνδυνου παρόντος, τοπικού και γεωπολιτικού. Προδίδει μια ιδεολογική και αμυντική προσέγγιση των καινοφανών πολιτικών προβλημάτων του 2013, με τη χώρα χρεοκοπημένη στα πρόθυρα κατάρρευσης, με την Ευρώπη διαιρεμένη και αδύναμη, με τη Μεσόγειο ασταθή ή φλεγόμενη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πιθανόν να πρωτεύσει και να κληθεί να σχηματίσει κυβέρνηση. Για να συμβεί αυτό, πρέπει όχι μόνο να κάμψει την καχυποψία όσων δεν τον εψήφισαν πέρυσι και να κερδίσει την ανοχή ή τον σεβασμό τους, αλλά να αναπτερώσει το φρόνημα των πολλών, των φίλων, συμπαθούντων, ουδετέρων. Δηλαδή, των πληγέντων και έμφοβων Ελλήνων πολιτών. Η κυβέρνηση θα είναι κυβέρνηση όλων των Ελλήνων, όχι των αριστερών. Για να το επιτύχει αυτό, δεν αρκούν ο κομματικός πατριωτισμός και οι καλές προθέσεις, απαιτείται υπέρβαση εαυτού, απροκατάληπτη εμβάπτιση στην κοινωνία, συναίσθηση της βαριάς ιστορικής ευθύνης μες στο εργαστήρι του μέλλοντος.

Η πολιτική περιμένει έξω από την υπόγεια αρένα του συνεδρίου· εκεί όπου πάντα βρισκόταν.

***

Και τα …σχολιανά!

Καλά τα λέει ο αρθρογράφος. Ως μέλος του ΣΥΡΙΖΑ που παρακολούθησε τις εργασίες του Ιδρυτικού Συνεδρίου, ομολογώ ότι διαψεύσαμε (έστω και εν μέρει) τις υψηλές προσδοκίες ότι θα προχωρούσαμε στις πολυπόθητες και τόσο αναγκαίες υπερβάσεις.

Θέλω πάντως να πιστεύω ότι μέχρι το 2ο Συνέδριό του ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει απαλλαγεί από κάθε αναφορά στην ιστορία και στον τρόπο σκέψης της κομμουνιστικής αριστεράς, εγκαταλείποντας επίσης και τον “αμυντικό κινηματισμό των δικαιωμάτων”. Επιπροσθέτως, θέλω να πιστεύω ότι στο 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ούτε λίστες θα κατέβουν, ούτε εσωτερική αντιπολίτευση θα υπάρχει, ώστε ο χαρισματικός πρόεδρός μας όχι μόνο να εκλεγεί με το ευρύχωρο 100% των ψήφων, αλλά να ελέγχει πλήρως και το 100% της Κεντρικής Επιτροπής. Παρεμπιπτόντως, αναρωτιέμαι αν χρειαζόμαστε Κεντρική Επιτροπή. Ισχυρή ηγεσία χρειάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Και ισχυρή ηγεσία σημαίνει ισχυρός πρόεδρος, συνεπικουρούμενος από μια ηγετική ομάδα της απολύτου εμπιστοσύνης του. Όχι Κεντρικές Επιτροπές κι άλλα τέτοια πομπώδη και παλιομοδίτικα, όπου ο καθένας να λέει το κοντό του και το μακρύ του.

Πρέπει επιτέλους να καταλάβουν κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ ότι είμαστε κόμμα εξουσίας τώρα πια και ως τέτοιο πρέπει να συμπεριφερόμαστε του λοιπού. Δε χρειάζεται ν’ ανακαλύψουμε εμείς την Αμερική άλλωστε. Δε χρειάζεται παρά να μιμηθούμε τον τρόπο λειτουργίας των κομμάτων εξουσίας και ν’ απαλλαγούμε επιτέλους από τα τριτοδιεθνιστικά βαρίδια. Πώς να εμπιστευτεί ο ελληνικός λαός τον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα εξουσίας, αν ο ΣΥΡΙΖΑ μείνει κολλημένος σε τριτοδιεθνισμούς, κινηματισμούς και σε ξεπερασμένα οργανωτικά σχήματα; Κυβέρνηση όλων των Ελλήνων θέλουμε να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Όχι μόνο των αριστερών.

Καλά τα λέει ο αρθρογράφος λοιπόν. Μόνο που δεν έχουν ωριμάσει ακόμα οι συνθήκες. Αλλά πού θα πάει; Θέλοντας και μη, ο ΣΥΡΙΖΑ θα εμβαπτιστεί πλήρως στην κοινωνία και θα μετασχηματιστεί κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή της. Είναι απλώς θέμα χρόνου. Ή μήπως όχι;…