Κάποτε, πριν από τρία και χρόνια, το έφερε η κουβέντα και την είχα ρωτήσει:
Τέλος, επειδή στα σχόλιά σου έθεσες το ζήτημα της μη επιλογής, ένα κουίζ
για σένα:
Ας πούμε ότι την επόμενη εβδομάδα γίνονται την ίδια ώρα δυο διαφορετικές
διαδηλώσεις. Η πρώτη επειδή κάποια φασιστάκια έστειλαν στο νοσοκομείο έναν
ομοφυλόφιλο. Η δεύτερη επειδή κάποια άλλα φασιστάκια έστειλαν στο νοσοκομείο
έναν συνδικαλισμένο εργάτη που περιφρουρούσε την απεργία του σωματείου του.
Εμείς θα πάμε στη δεύτερη. Εσύ;
Μου είχε απαντήσει ότι θα πήγαινε και στις δύο. Κι όταν επέμεινα («Ωραία, θα πας και στις δυο. Θα μείνεις την
ίδια ώρα και στις δυο;»), έκλεισε την κουβέντα λέγοντας: «[...] αυτό που εννοώ είναι πως εγώ θεωρώ
εξίσου σημαντικά και τα δύο —όχι το ένα σημαντικότερο από το άλλο».
Η διαδικτυακή μας ‘‘σχέση’’ δεν περπάτησε. Για να τα λέμε όλα, πήγε κατά
διαόλου. Εγώ ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τα κοριτσίστικα ‘‘κορδελάκια’’ και ‘‘πείσματα’’
κι εκείνη φαίνεται δεν σήκωνε αγορίστικους ‘‘τσαμπουκάδες’’ και ‘‘στριμώγματα’’.
Μετά μάς προέκυψε και η διαφωνία για το μετά («όχι» έλεγα εγώ, «δεν ταιριάζει
στον παππού Κάρολο αυτή η λέξη, μεταμοντέρνο τον κάνει, όχι μοντέρνο»· «καλέ, τι λες;»
έλεγε εκείνη, «φούστα-μπλούζα τού πηγαίνει, αρχαιομαρξιστής είσαι;») και στο
τέλος ‘‘χωρίσαμε’’ κακήν κακώς.
Τώρα τη βλέπω πάλι ευτυχισμένη. Και ξέρω: για μία κάποια περίοδο δεν θα έχει
κανένα δίλημμα. Δεν θα πηγαίνει ούτε στη μία διαδήλωση, ούτε στην άλλη (κι αν
πηγαίνει, θα μένει για λίγο και στις δύο ). Για το καλοκαίρι τουλάχιστον θα
πηγαίνει «στη Θούλη, σε ένα πάρτυ στην Ιπποκράτους και σε μια θάλασσα στο Αιγαίο»...
Πώς να μη της ευχηθώ να περάσει καλά; Επειδή ήταν πεισματάρα και δεν
καταλάβαινε —τότε τουλάχιστον— ότι σε όλη μας τη ζωή αναγκαζόμαστε να επιλέγουμε, θέλουμε δεν θέλουμε; Ακόμα και ο παππούς Κάρολος με ενθάρρυνε να το
κάνω, τραβώντας μου και λίγο το αυτί:
«Νεαρέ μου, στην εποχή μου μας λέγανε
να είμαστε πάντα ιππότες με τις γυναίκες. Δεν σου το έμαθε κανείς αυτό;».
Η εικόνα είναι έργο τού Mark Wilkie – Gutterwipe. Από
το xaxor.com.
2 σχόλια:
Εγώ έχω ένα δικό μου κριτήριο για το που θα πήγαινα.
Εκεί που θα πήγαινε λιγοτερος κόσμος, εκεί θα με χρειαζόντουσαν περισσότερο.
Αυτή είναι η απάντηση στο ψευτοδίλημμά σου και το λέω ψευτοδίλημμα γιατί και οι δυο περιπτώσεις χρειάζονται συμπαράσταση, το που θα πας θα το κρίνουν πολλοί παράγοντες, αντικειμενικοί και υποκειμενικοί, εσύ θα αποφασίσεις και κανείς δεν μπορεί να σε κρίνει, εκτός πια κι αν στη μια από τις δυο θα ξεκινούσε κάποια μεγάλη ανατροπή, οπότε έπρεπε να δοθεί ένα μεγάλο "παρών".
Λ.
Φίλε Λασκαράτε,
Μπορείς να το ονομάσεις όπως θέλεις: ψευτοδίλημμα, σοφιστεία, ακόμα και κατασκευή. Αλλά δεν ξεμπερδεύεις έτσι εύκολα. Απόδειξη ότι κι εσύ ο ίδιος επιλέγεις βάσει κάποιου κριτηρίου (δεν εξετάζω την ορθότητά τους) και γράφεις «το πού θα πας θα το κρίνουν πολλοί παράγοντες, αντικειμενικοί και υποκειμενικοί». Ούτε λύνεται το ζήτημα επειδή «και οι δύο περιπτώσεις χρειάζονται συμπαράσταση». Ασφαλώς. Αλλά όταν «και οι δύο περιπτώσεις χρειάζονται συμπαράσταση» (πόσω μάλλον οι τρεις, οι τέσσερις ή οι πέντε), χρειάζονται και προτεραιότητες. Δεν είναι τυραννία η προτεραιότητα, όπως, υποπτεύομαι, ότι τη βλέπεις. Ούτε κατασκευή. Είναι αναγκαιότητα.
«Κανείς δεν μπορεί να σε κρίνει»; Τι κουβέντα είναι αυτή που ξέφυγε από το φιλελεύθερο ποντικάκι σου, φίλε Λασκαράτε; Κάθε άποψη είναι και μία κρίση. Η διατύπωση κριτικής σκέψης αποτελεί κι αυτή ‘‘παραβίαση της ελευθερίας τού ατόμου να δρα ή να σκέπτεται όπως εκείνο θέλει’’; Μου δίνεις την εντύπωση ότι κάθε βράδυ βλέπεις τον ίδιο εφιάλτη: Ένα άτομο που έχει βγει βόλτα με τη γυναίκα του που τη λένε Ελευθερία και ξαφνικά τους την πέφτει μία συμμορία και τη βιάζουν ομαδικά! :-) Όχι κι έτσι! :-)
Τα λέμε
Δημοσίευση σχολίου