Για τη μάνα μας Βενεζουέλα: At the end of the day, the one and only question that asks for an answer is «which side are you on?»

Στη Βενεζουέλα, εδώ και χρόνια, η ανάρρηση του Τσάβες και των Τσαβίστας του στην κυβερνητική εξουσία έχει αποκαλύψει σε όλη της τη συνθετότητα τη μεγάλη διχοτομία μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς (ακούει κανείς από Περισσό μεριά; —οι σύντροφοι του Κομμουνιστικού Κόμματος Βενεζουέλας ακούνε πάντως, και μάλιστα πολύ-πολύ καθαρά![1]). Όπου στο στρατόπεδο της πρώτης θα βρεις πολλούς ορκισμένους δημοκράτες και μάλιστα «προοδευτικούς δημοκράτες», από αυτούς που στις δημοσκοπήσεις στην ερώτηση «πού αυτοτοποθετείστε στην κλίμακα Δεξιά — Αριστερά;» απαντούν μετά από ελάχιστη σκέψη «μάλλον προς την Αριστερά, θα έλεγα· ναι, ναι προς την Αριστερά, σίγουρα!», σε αρκετούς από τους οποίους «έρχεται να τραβήξουν πιστόλι» αν τους πεις «δεξιούς», και στην παράταξη της Αριστεράς θα βρεις πολλούς «ρεφορμιστές» ή και «οπορτουνιστές».

Δεν θα ασχοληθούμε με τις συγκρούσεις που διεξάγονται εδώ και πάνω από μία βδομάδα τώρα στους δρόμους και τις πλατείες τού Καράκας και άλλων πόλεων, υποκινημένες από τη Δεξιά, αλλά θεμελιωμένες σε υπαρκτά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Μια καλή ενημέρωση θα βρείτε στις σελίδες τού Ριζοσπάστη (Συριζαίοι, μη στραβομουτσουνιάζετε!): εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ. Και μια καλή γεύση για το  σημείο στο οποίο μπορεί να φτάσει η αντιαριστερή προπαγάνδα μπορείτε να πάρετε αν κλικάρετε στο Κόκκινο 105,5 (Κουκουέδες, πείτε τά ‘‘γαλλικά’’ από μέσα σας!). Ούτε και χρειάζεται κάτι περισσότερο από μία αναφορά en passant στις λυσσώδεις προσπάθειες του αμερικανικού (κυρίως αλλά όχι μόνο) ιμπεριαλισμού να ανατρέψει ακόμα και με πραξικοπήματα τον Τσάβες όσο ζούσε (ένα τουλάχιστον είναι βεβαιωμένο αφού συντελέστηκε) και γενικά να αποσταθεροποιήσει και να υπονομεύσει παντοιοτρόπως την κυβερνώσα Αριστερά στη Βενεζουέλα. (Προσπάθειες που θα είχαν επιτύχει αναμφίβολα, αν οι Τσαβίστας δεν είχαν ερείσματα στις Ένοπλες Δυνάμεις και το Βενεζουελάνικο λαό στο πλευρό τους. Κι αυτό πρέπει να το τονίσουμε με bold και υπογραμμισμένα…)

Εκείνο που θα κάνουμε, και αυτό είναι το θέμα τού σημερινού σημειώματος, είναι να σας καλέσουμε να παρατηρήσουμε μαζί τις αντιστροφές ρόλων, στάσεων και αντιλήψεων που η εναλλαγή στην κυβερνητική και κρατική εξουσία επέφερε. Αντιστροφές απολύτως αναμενόμενες και φυσιολογικές, για τις οποίες δεν θα έπρεπε να απορεί κανένας από μας και, πολύ περισσότερο, να τείνει ευήκοο ους στους κάθε είδους εχθρούς (ή δήθεν φίλους) που τις επισημαίνουν, φροντίζοντας βέβαια να δείχνουν μόνο τη μία όψη τού νομίσματος…

Τι βλέπουμε σε αυτές τις αντιστροφές; Βλέπουμε τους Ηρακλείς τού «Νόμου και της Τάξεως», αυτούς που όταν ακούνε το σύνθημα «νόμος είναι τα δίκιο τού εργάτη» σταυροκοπιούνται έντρομοι ή το λοιδορούν, όλη αυτή τη στρατιά τών «μεσαίων τάξεων» την επανδρωμένη από μικροαστούς (μικροαστούς από «έννομο» υλικό συμφέρον ή από υπερβολικές δόσεις τής μικροαστικής ιδεολογίας) να έχουν βγει στα κάγκελα των δρόμων και των πλατειών. Σαν να τρελάθηκε η φύση και άρχισε ο ήλιος να βγαίνει από τη δύση, έτσι βγήκαν και οι νοικοκυραίοι τραγουδώντας «στους δρόμους θα κριθεί το δίκιο»! Πάνε οι νόμοι, πάει η τάξη, πάει και όλη η ιδεολογία τής «δημοκρατικής συναίνεσης» και της «συνθετικής επίλυσης των διαφορών»! Ποια συναίνεση και ποια σύνθεση; Μόνο τα όπλα που δεν έχουν πάρει —κι αυτό παίζεται, αν κρίνουμε από το πρόσφατο παρελθόν…

Από την άλλη, βλέπουμε την κυβερνώσα Αριστερά, αυτήν που πριν καταλάβει την κυβερνητική και κρατική εξουσία καλούσε το λαό στους δρόμους, αυτή που στις συγκρούσεις με την αστυνομία φώναζε «μπάτσοι – γουρούνια – δολοφόνοι», να καλεί τους ανθρώπους που έχουν βγει στους δρόμους να γυρίσουν στα σπίτια τους και να ασκεί αυτή πια την κρατική καταστολή, χωρίς βέβαια να μπορεί να εξασφαλίσει ότι σε κάθε περίπτωση αυτή δεν θα προχωρήσει πέρα από τη λελογισμένη (αναγκαία) άσκηση βίας. Τι γίνεται εδώ; Οι διάβολοι έγιναν άγγελοι και οι άγιοι αμαρτωλοί; Ο Αουγούστο Πινοσέτ έγινε ο καλοκάγαθος παππούς που παλεύει για να έχουν τα εγγονάκια του γάλα και η Παρθένα άρχισε να βγάζει μουστακάκι σαν τού Χίτλερ;

Τίποτε από όλα αυτά! Αυτό που γίνεται λεγόταν και λέγεται πάλη τών τάξεων. Και στην πάλη τών τάξεων οι ‘‘καλοί’’ εναλλάσσονται με τους ‘‘κακούς’’ με αστραπιαία ταχύτητα, αν την υπολογίσουμε παίρνοντας υπ’ όψη μας το ατελεύτητο του χρόνου. Δεν θα βγάλουμε άκρη λοιπόν προσπαθώντας να ξεχωρίσουμε τους μεν από τους δε ή να μετρήσουμε ποια πλευρά έχει τους πιο πολλούς ‘‘κακούς’’ και ‘‘καλούς’’. Εκείνο που έχει σημασία, το μόνο που έχει σημασία, είναι με ποια πλευρά συντασσόμαστε. Με αυτή τών συντριπτικά πολλών οι οποίοι υφίστανται την οικονομική και κοινωνική σκλαβιά που σκιάζει όλον τον πλανήτη ή με την πλευρά τής τάξης των πλουσίων που μέχρι στιγμής κερδίζει, όπως είπε ο Γουόρεν Μπάφετ;

Αυτό θα σας ρωτήσει σε λίγα δευτερόλεπτα κι ο Pete Seeger που μας αποχαιρέτησε στα τέλη του προηγούμενου μήνα για άγνωστους κόσμους. Πολλοί από τους νοικοκυραίους (πολλοί, αλλά όχι όλοι) στη Βενεζουέλα και στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο έχουν ήδη απαντήσει επιλέγοντας τους εχθρούς μας και περιμένουν σαν τους γύπες, μόλις κρύβοντας τη χαρά τους, την αντιδραστική παλινόρθωση στη χώρα τού Μπολιβάρ μετά από την με κάθε μέσο πτώση τής κυβέρνησης Μαδούρο (όπως έγραψε στο blog του ένας τέτοιος νοικοκυραίος τού «ακραίου κέντρου»: «Δεν τον βλέπω να πολυκαιρίζει…»).

Δεν απομένει παρά να επιλέξουμε κι εμείς. There are no neutrals out there!

≈≈≈≈≈

[1] Διότι συμμετέχουν στο υπάρχον και το στηρίζουν και το περιφρουρούν με νύχια και με δόντια, αλλά ταυτόχρονα κάνουν ό,τι μπορούν (και όσο τους επιτρέπουν οι συνθήκες) να ωθήσουν το υπαρκτό προς την περιοχή τού μη εισέτι είναι!

Στη φωτογραφία εργαζόμενοι στην πετρελαιοβιομηχανία σε συγκέντρωση υποστήριξης της κυβέρνησης Μαδούρο. Από το rizospastis.gr.