Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014

Even if he is a black sheep, he is one of our own black sheep —in the hands of our enemies too! And we don’t leave comrades in the hands of our enemies, do we?




Έχω υποσχεθεί ένα post, συμπληρωματικό σε αυτό, για τον Νίκο Ρωμανό και ειδικότερα για την υπεράσπιση της υπόθεσής του από την Αριστερά, με την τήρηση όμως εκ μέρους της όλων των αποστάσεων από την αναρχία και δη τη ‘‘στρατιωτικοποιημένη’’ εκδοχή της. Τέτοιες ώρες τέτοια λόγια! Εκείνο που προέχει τώρα δεν είναι οι πολιτικές αναλύσεις «περί διαγραμμάτου». Είναι να σωθεί η ζωή τού Νίκου, που κινδυνεύει πια άμεσα, αφού η απορριπτική απόφαση του Άρειου Πάγου τον σπρώχνει ακόμα πιο κοντά στο θάνατο. Κι αυτό, παρά τη χθεσινή δέσμευση του ίδιου μέσω τού συνηγόρου του ότι θα τηρήσει τους όρους τής εκπαιδευτικής άδειας και την αποδοχή εκ μέρους του τού αποτρεπτικού μέτρου των ηλεκτρονικών βραχιολιών —εντυπωσιακά θετικό γεγονός για έναν οργισμένο αναρχικό: επένδυσε το οδόφραγμα του σώματός του με πολιτική (πετυχαίνοντας παράλληλα να αφαιρέσει από την κρατική εξουσία τη μάσκα της προσχηματικής νομιμοφάνειας).

Τα κόμματα, οι οργανώσεις, οι συλλογικότητες της Αριστεράς, όλοι μας, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο ένα (1) καθήκον έχουμε αυτές τις στιγμές:

Nα σώσουμε τη ζωή τού Νίκου Ρωμανού!



6 σχόλια:

Δόκτωρ Σπινγκ είπε...

Αυτό δεν θα σε παραξενέψει: ΚΑΙ με αυτή την ανάρτησή σου φίλε Λεφτ συμφωνώ -εννοείται- ΑΠΟΛΥΤΑ!

Ανώνυμος είπε...

Περίμεναν ότι δεν θα δεχτεί το "βραχιολάκι" (και γω το περίμενα) αλλά έδειξε σπάνιο πολιτικό κριτήριο, και ανέδειξε ξεκάθαρα την δολοφονική τους πρόθεση, ακριβώς όπως το λες.

http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=18798:zafeiris-180&catid=71:dr-kinitopoiisis&Itemid=278

Αν και δεν είναι ώρα για μεγάλες αναλύσεις, και πολλά λόγια, η στρατηγική στόχευση τους είναι ακριβώς αυτό που λέει ο Ζαφείρης. Πρόβα για Ουκρανία.

Στην Βουλή απόψε γίνανε συγκλονιστικά πράγματα, με την Κωνσταντοπούλου, τον Γκιόκα,και άλλους, να χτυπιούνται ξανά και ξανά με έναν αμετακίνητο φασίστα.

Ο Ρωμανός μας κάνει περήφανους.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ - ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ Ν. ΡΩΜΑΝΟ

"κάποιος σύντροφος"

Οργουελ είπε...

O Ρωμανος επιχειρησε να καταδειξει την υποκρισια των αστικων μηχανισμων. Με την συνετη αντιδραση καποιων (μοιραια και απο το χωρο της επαρατης σοσιαλδημοκρατιας), αυτο που αποκαλυπτεται ειναι η κρυπτο-φανερο-ακροδεξια φατρια που κυβερναει. Αντιθετα απο τις προθεσεις του καταφερε να ενωσει περισσοτερους απο οσους περιμενε.

Αποτομη αναβαση, μεγαλο πεπρωμενο.

Υ.Γ. Δεν ειναι οπλο η απεργια πεινας οταν ο αντιπαλος εχει αποφασισει να το τραβηξει, εχοντας ηδη ολες τις εκδοχες ανοικτες.

Δόκτωρ Σπινγκ είπε...

Μιλώντας αρκετά σχηματικά, αλλά χωρίς αυτό που θα πω ν' απέχει πολύ από την αλήθεια, θέλω να παρατηρήσω τα εξής.

Οι αναρχικοί ήταν και είναι κατά κύριο λόγο συναισθηματικοί επαναστάτες, αγωνιστές που στηρίζονται πάρα πολύ στο ένστικτο και το συναίσθημα, επαναστάτες κατά κάποιο τρόπο "υπαρξιακοί". Γι' αυτό και εύκολα φτάνουν σε ακραίες, πολύ συχνά και άκαιρες, μορφές πάλης. Αυτό βέβαια τους κάνει να χάνουν πάρα πολύ ως προς την (εντελώς αναγκαία για τον αγώνα!) πολιτική προσέγγιση της επανάστασης, στην οποία έχουν αναδειχτεί μάστορες οι επαναστάτες του μαρξιστικού ρεύματος, μια προσέγγιση που στηρίζεται σε ένα πνεύμα πιο εγκεφαλικό, πιο αναλυτικό κι από τα πράγματα πιο "ψυχρό".

Όμως, από την άλλη μεριά, αυτή η συναισθηματική και υπαρξιακή προσέγγιση της επανάστασης σώζει τους αναρχικούς από το παραπάτημα και το πέσιμο στη λακούβα του πολιτικαντισμού και του τακτικισμού, όπου η ανάλυση καταντάει κομμάτιασμα σε ψιλές-ψιλές φετούλες του δρόμου προς την επανάσταση έτσι που στο τέλος να χάνεται και ο στόχος και ο δρόμος προς αυτόν, και ν' απομένουν μόνο οι ... φετούλες -μια γεροντική αρρώστεια της επανάστασης, θα έλεγα, η οποία μαστίζει το μαρξιστικό ρεύμα από τα πρώτα του κιόλας βήματα (βλ. σοσιαλδημοκρατία).

Είναι επόμενα σίγουρο πως το ιδανικό θα ήταν μια σύνθεση αυτών των δυο "χαρακτήρων" μέσα στο ευρύτερο επαναστατικό στρατόπεδο. Κι αυτό είναι που προσπάθησαν, από ένα σημείο και μετά, κάποιες ιστορικές τάσεις αναρχοκομμουνιστών. Όμως η σύνθεση δεν επιτεύχθηκε. Ίσως να είναι και αδύνατο να γίνει! Σε κάθε περίπτωση όμως, εκείνο που πρέπει και μπορεί να γίνει, είναι να σταματήσει η αλληλοπεριφρόνηση (θα λεγα ακόμα και αλληλοφοβία) ανάμεσα σε αυτούς τους δυο "χαρακτήρες". Μπορεί να κανείς να προτιμάει περισσότερο τον ένα από τον άλλο, αλλά αυτό δεν πρέπει πια να σημαίνει πέταμα του άλλου στα σκουπίδια.

Πρέπει λοιπόν να πω ότι πραγματικά χάρηκα από τον τρόπο που το μαρξιστικό ρεύμα και μάλιστα το ΚΚΕ αντιμετώπισε τον αγώνα του Ρωμανού! Ξαναθυμίζω στην παρέα τη συνάντηση Λένιν-Κροπότκιν το 1919 και σταματάω το πρωϊνό σεντονάκι μου εδώ.

Гриша είπε...

Καλα ολα, αλλα για τον εργατη Ανεστιαδη πατερα δυο παιδιων τον δεκατο κατα σειρα που χανει τη ζωη του στο κατεργο του μανεση στο Βολο μηπως ετυχε να ακουσετε τιποτα;Mανα δεν τον γεννησε κι αυτον;

Δόκτωρ Σπινγκ είπε...

Гриша, καλά το λες. Διακρίνεις όμως τη διαφορά ανάμεσα στο να πεθαίνει κανείς πάνω στη δουλειά, επειδή έτσι το θέλησαν τ' αφεντικά με την αδιαφορία τους για τις συνθήκες δουλειάς, και το να επιλέγει κανείς να πεθάνει αγωνιζόμενος για το δίκιο του - έτσι δεν είναι;

Δε θέλω να πω μ' αυτό πως ο θάνατος του εργάτη είναι κάτι "λιγότερο" από ενός απεργού πείνας. Με τί-πο-τα! Όμως όπως και να το κάνουμε, άλλη δύναμη κινητοποίησης ενός ευρύτερου κόσμου έχει η δεύτερη περίπτωση. Προφανώς επειδή στον απεργό πείνας εκτιμάται το ότι βάζει συνειδητά τη ζωή του σε κίνδυνο στ' όνομα του δίκαιου, πράγμα που σημαίνει ότι δίνει ένα ορισμένο παράδειγμα, κάτι που δε συμβαίνει με την πρώτη περίπτωση.

Αλλά ναι, το να περνάει στα ψιλά ο θάνατος ενός εργάτη στο κάτεργο, είναι αίσχος και κάτι που θαπρεπε να κινητοποιεί εξίσου.