Κυριακή 10 Απριλίου 2016

Β. Ι. Λένιν: εθνικιστής ή αντιπατριώτης;




Το παρακάτω άρθρο τού Λένιν είναι από τα πιο γνωστά του κείμενα που έγραψε για την Παρισινή Κομμούνα. Δημοσιεύθηκε στην Ζαγκρανίτσκαγια Γκαζέτα στις 23 Μαρτίου τού 1908, προφανώς στα πλαίσια της 37ης επετείου από την έφοδο του Παρισινού προλεταριάτου στον ουρανό. Αν και το άρθρο είναι μικρό, λίγο σπάνιο για τον συνήθως πολυλογά και αναλυτικό Λένιν, μπορεί να δει κανείς ότι έχουν χωρέσει δυο εκδοχές τού μεγάλου μπολσεβίκου. Σαν να έχουμε να κάνουμε με έναν κόκκινο Ιανό. Στο ένα του πρόσωπο εμφανίζεται ως εθνικιστής (με την καθαρά περιγραφική έννοια, χωρίς ιδεολογικά σημαινόμενα). Στο άλλο, ως αντιπατριώτης. Τι με συμβουλεύεις, γιατρέ μου; Ή μήπως πρέπει απλώς να σηκωθώ από το ντιβάνι σου και να ψάξω να βρω έναν καλό οφθαλμίατρο;
ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

Τα διδάγματα της Κομμούνας

Ύστερα από το πραξικόπημα, που έβαλε τέρμα στην Επανάσταση του 1848, η Γαλλία έπεσε 18 χρόνια κάτω από το ζυγό του καθεστώτος του Ναπολέοντα. Το καθεστώς αυτό οδήγησε τη χώρα όχι μόνο στην οικονομική καταστροφή, αλλά και στην εθνική ταπείνωση. Το προλεταριάτο, που εξεγέρθηκε ενάντια στο παλιό καθεστώς, επωμίστηκε δύο καθήκοντα, ένα πανεθνικό και ένα ταξικό: Την απελευθέρωση της Γαλλίας από τους Γερμανούς εισβολείς και τη σοσιαλιστική απελευθέρωση των εργατών από τον καπιταλισμό. Το πιο πρωτότυπο χαρακτηριστικό γνώρισμα της Κομμούνας βρίσκεται σ' αυτήν ακριβώς τη συνένωση των δύο καθηκόντων.
Η αστική τάξη είχε σχηματίσει τότε «κυβέρνηση εθνικής άμυνας» και το προλεταριάτο βρέθηκε υποχρεωμένο να παλέψει για την πανεθνική ανεξαρτησία κάτω από την ηγεσία της κυβέρνησης αυτής. Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση αυτή ήταν κυβέρνηση «προδοσίας του λαού», που αποστολή της θεωρούσε την πάλη ενάντια στο προλεταριάτο του Παρισιού. Το προλεταριάτο, όμως, τυφλωμένο από πατριωτικές αυταπάτες, δεν το καταλάβαινε αυτό. Η πατριωτική ιδέα έχει προέλευσή της ακόμη από τη μεγάλη επανάσταση του XVIII αιώνα. Η ιδέα αυτή είχε υποτάξει τα μυαλά των σοσιαλιστών της Κομμούνας και ο Μπλανκί, λόγου χάρη, αναμφισβήτητα επαναστάτης και θερμός οπαδός του σοσιαλισμού, δε βρήκε πιο κατάλληλη ονομασία για την εφημερίδα του από την αστική κραυγή: «Η πατρίδα σε κίνδυνο!».
Το μοιραίο λάθος των Γάλλων σοσιαλιστών βρισκόταν στη συνένωση αυτή των αντιφατικών καθηκόντων, του πατριωτισμού και του σοσιαλισμού. Ο Μαρξ ακόμη στο μανιφέστο της Διεθνούς, το Σεπτέμβρη του 1870, έκανε προσεκτικό το γαλλικό προλεταριάτο, τονίζοντάς του ότι δεν πρέπει να παρασύρεται από την ψεύτικη εθνική ιδέα: Βαθιές αλλαγές έχουν συντελεστεί από τον καιρό της μεγάλης επανάστασης, οι ταξικές αντιθέσεις έχουν οξυνθεί, κι αν τότε ο αγώνας ενάντια στην αντίδραση ολόκληρης της Ευρώπης είχε συνενώσει ολόκληρο το επαναστατικό έθνος, τώρα το προλεταριάτο δεν μπορεί πια να συνδέει τα συμφέροντά του με τα συμφέροντα των άλλων, των εχθρικών του τάξεων. Η αστική τάξη ας έχει την ευθύνη για την εθνική ταπείνωση, έργο του προλεταριάτου είναι ν' αγωνιστεί για τη σοσιαλιστική απελευθέρωση της εργασίας από το ζυγό της αστικής τάξης.
Και πραγματικά, δεν άργησε να αποκαλυφθεί το αληθινό βαθύτερο περιεχόμενο του αστικού «πατριωτισμού». Η κυβέρνηση των Βερσαλλιών, αφού έκλεισε μια επαίσχυντη συνθήκη ειρήνης με τους Πρώσους, πέρασε στον άμεσό της σκοπό, ανάλαβε δηλαδή την επίθεση για να αφαιρέσει από το προλεταριάτο του Παρισιού τα όπλα που της προκαλούσαν το φόβο και τον τρόμο. Οι εργάτες απάντησαν με την ανακήρυξη της Κομμούνας και τον εμφύλιο πόλεμο.
Παρά το γεγονός ότι το σοσιαλιστικό προλεταριάτο ήταν χωρισμένο σε πολλές αιρέσεις, η Κομμούνα αποτέλεσε ένα λαμπρό υπόδειγμα της ικανότητας του προλεταριάτου να πραγματοποιεί ομόθυμα τα δημοκρατικά καθήκοντα που η αστική τάξη ήξερε μόνο να τα διακηρύσσει. Χωρίς καμιά ιδιαίτερη πολύπλοκη νομοθεσία, απλά, στην πράξη, το προλεταριάτο που κατέλαβε την εξουσία εφάρμοσε τον εκδημοκρατισμό του κοινωνικού καθεστώτος, κατάργησε τη γραφειοκρατία και πραγματοποίησε την αιρετότητα των δημοσίων υπαλλήλων από το λαό.
Δυο όμως λάθη κατάστρεψαν τους καρπούς της λαμπρής νίκης. Το προλεταριάτο σταμάτησε στη μέση του δρόμου: Αντί να αρχίσει την «απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών», παρασύρθηκε από το όνειρο να εγκαθιδρύσει ανώτερη Δικαιοσύνη σε μια χώρα που να την ενώνει το πανεθνικό καθήκον. Δεν κατέλαβε, λ.χ., τέτοια ιδρύματα, σαν την Τράπεζα, οι θεωρίες των προυντονιστών για «δίκαιη ανταλλαγή» κτλ. επικρατούσαν ακόμα ανάμεσα στους σοσιαλιστές. Το δεύτερο λάθος είναι η υπερβολική μεγαλοψυχία του προλεταριάτου: Έπρεπε να εξοντώσει τους εχθρούς του. Απεναντίας, το προλεταριάτο του Παρισιού προσπαθούσε να επιδράσει ηθικά επάνω τους, περιφρόνησε τη σημασία των καθαρά πολεμικών ενεργειών στον εμφύλιο πόλεμο και, αντί να στεφανώσει τη νίκη του στο Παρίσι με αποφασιστική επίθεση ενάντια στις Βερσαλλίες, αργοπόρησε κι έδωσε στην κυβέρνηση των Βερσαλλιών τον καιρό να συγκεντρώσει τις σκοτεινές δυνάμεις και να προετοιμαστεί για τη ματωμένη εβδομάδα του Μάη.
Παρ' όλα όμως τα λάθη της, η Κομμούνα αποτελεί το πιο υψηλό παράδειγμα του πιο περίλαμπρου προλεταριακού κινήματος του ΧΙΧ αιώνα. Ο Μαρξ εκτιμούσε εξαιρετικά την ιστορική σημασία της Κομμούνας. Αν τον καιρό που η συμμορία των Βερσαλλιών έκανε την προδοτική επιδρομή για ν' αφαιρέσει από το προλεταριάτο του Παρισιού τα όπλα οι εργάτες τα παράδιναν χωρίς μάχη, η καταστροφική πτώση του ηθικού, που θα προκαλούσε μια τέτοια αδυναμία στο προλεταριακό κίνημα, θα ήταν πολλές φορές πιο βαριά, παρά η ζημιά από τις απώλειες που είχε η εργατική τάξη στον αγώνα, υπερασπίζοντας τα όπλα της. Όσο μεγάλες και αν ήταν οι θυσίες της Κομμούνας, αυτές εξαγοράζονται με τη σημασία που έχει για τον καθολικό προλεταριακό αγώνα: Η Κομμούνα έδειξε τη δύναμη του εμφυλίου πολέμου, διέλυσε τις πατριωτικές αυταπάτες κι έκανε θρύψαλα την απλοϊκή πίστη ότι οι επιδιώξεις της αστικής τάξης είναι πανεθνικές. Η Κομμούνα έμαθε στο ευρωπαϊκό προλεταριάτο να βάζει συγκεκριμένα τα καθήκοντα της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Το δίδαγμα που πήρε το προλεταριάτο δε θα ξεχαστεί. Η εργατική τάξη θα χρησιμοποιήσει αυτό το δίδαγμα, όπως το χρησιμοποίησε κιόλας στη Ρωσία κατά την εξέγερση του Δεκέμβρη. [σ.σ.: εννοεί την επανάσταση του 1905]
Η εποχή που προηγήθηκε από τη ρωσική επανάσταση και που προετοίμασε την επανάσταση έχει μια κάποια ομοιότητα με την εποχή του ζυγού του Ναπολέοντα στη Γαλλία. Και στη Ρωσία η απολυταρχική κλίκα έφερε τη χώρα ως τη φρίκη της οικονομικής καταστροφής και της εθνικής ταπείνωσης. Πολύ καιρό όμως δεν μπορούσε να ξεσπάσει η επανάσταση, όσο η κοινωνική ανάπτυξη δεν είχε δημιουργήσει τις συνθήκες για ένα μαζικό κίνημα και οι απομονωμένες επιθέσεις ενάντια στην κυβέρνηση στην προεπαναστατική περίοδο, παρ' όλο τον ηρωισμό τους, τσακίζονταν πάνω στην αδιαφορία των λαϊκών μαζών. Μόνο η σοσιαλδημοκρατία με επίμονη και συστηματική δουλειά διαπαιδαγώγησε τις μάζες ως τις ανώτερες μορφές πάλης, τις μαζικές εκδηλώσεις και τον εμφύλιο ένοπλο πόλεμο.
Η σοσιαλδημοκρατία μπόρεσε να διαλύσει «τις πανεθνικές» και «πατριωτικές» πλάνες που είχε το νεαρό προλεταριάτο και όταν με την άμεση επέμβασή της κατόρθωσε να αποσπαστεί από τα χέρια του τσάρου το μανιφέστο της 17 του Οχτώβρη, το προλεταριάτο πέρασε στη δραστήρια προετοιμασία για το επόμενο αναπόφευκτο στάδιο της επανάστασης, την ένοπλη εξέγερση. Ελευθερωμένο από τις «πανεθνικές» αυταπάτες, συγκέντρωνε τις ταξικές του δυνάμεις στις μαζικές του οργανώσεις, τα Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών βουλευτών κτλ. Και παρ' όλες τις διαφορές των σκοπών και των καθηκόντων που έμπαιναν μπροστά στη ρωσική επανάσταση, σε σύγκριση με την επανάσταση του 1871, το ρωσικό προλεταριάτο ήταν υποχρεωμένο να καταφύγει στον ίδιο τρόπο πάλης, στον εμφύλιο πόλεμο, που την αρχή του την έκανε η Κομμούνα του Παρισιού. Το προλεταριάτο της Ρωσίας θυμόταν τα διδάγματά της και ήξερε ότι δεν πρέπει να περιφρονεί τα ειρηνικά μέσα πάλης τα μέσα αυτά εξυπηρετούν τα τρέχοντα, τα καθημερινά συμφέροντα και είναι απαραίτητα στην περίοδο της προετοιμασίας της επανάστασης ποτέ όμως δεν πρέπει να ξεχνά ότι η ταξική πάλη κάτω από ορισμένες συνθήκες παίρνει τη μορφή του ένοπλου αγώνα και του εμφύλιου πολέμου. Υπάρχουν στιγμές που τα συμφέροντα του προλεταριάτου απαιτούν αμείλικτη εξόντωση των εχθρών του σε ανοιχτές πολεμικές συγκρούσεις. Για πρώτη φορά το έδειξε αυτό το γαλλικό προλεταριάτο στην Κομμούνα και το επικύρωσε περίλαμπρα το ρωσικό προλεταριάτο με την εξέγερση του Δεκέμβρη.
Ας καταπνίγηκαν οι δυο αυτές μεγαλειώδεις εξεγέρσεις της εργατικής τάξης, θα γίνει νέα εξέγερση που μπροστά της θ' αποδειχτούν ανίσχυρες οι δυνάμεις των εχθρών του προλεταριάτου και από την εξέγερση αυτή το σοσιαλιστικό προλεταριάτο θα βγει με ολοκληρωμένη τη νίκη.


12 σχόλια:

smart asss είπε...

Εκεί που ο Λένιν, πολύ σωστά, λέει για τα:
"Δυο όμως λάθη κατάστρεψαν τους καρπούς της λαμπρής νίκης. κλπ., κλπ."

και μάλλον έχει απόλυτο δίκιο, καθώς και ο ίδιος ο Μαρξ ως προς τις προτροπές προς το προλεταριάτο, θα έπρεπε να προστεθεί ένα ακόμη, κεφαλαιώδες, κατά τη γνώμη μου ζήτημα που σπανίως τίθεται από τους θεωρητικούς, και ίσως αποτελούν την πηγή των "λαθών" που αναφέρονται, και που κατά τη γνώμη δεν πρόκειται περί λαθών, αλλά φ υ σ ι ο λ ο γ ι κ ή ς α ν ε π ά ρ κ ε ι α ς...

η οποία προέρχεται από ένα απλό γεγονός: Τον αναλφαβητισμό της συντριπτικής πλειοψηφίας της μάζας ή αν θέλεις, του λαού.

Κάπου διάβασα ότι ο αναλφαβητισμός αυτός, σε ορισμένες περιοχές της Γαλλίας, έφτανε έως και 95-98% (!)...

Δίχως στοιχειώδη μόρφωση δεν διαμορφώνονται συνειδήσεις ελεύθερων ανθρώπων, και εάν ακόμη πετύχαινε το επαναστατικό εγχείρημα, και πάλι δεν θα είχε καμία τύχη. Το πολύ εάν και εφόσον το προλεταριάτο πετύχαινε, το καθεστώς που θα εγκαθιδρύετο, θα ήταν Αυταρχικό, ποτέ δημοκρατικό με ελευθερία κλπ.

Η μόρφωση και κατ'επέκταση η Παιδεία ήταν είναι και θα είναι η πηγή των θαυμάτων στα Πάντα.

Και αυτό έχει υποβαθμιστεί.
Και από τους Μαρξ-Ένγκελς, αλλά και από τον Λένιν κ.α.

Bella Ciao

LeftG700 είπε...

Φίλε smart asss,


Πολλά έγραψες, αλλά ούτε κιχ για το ερώτημα της ανάρτησης. Για δώσε μας τα φώτα σου, εσύ που είσαι και "διεθνιστής".


Τα λέμε


ΥΓ Να είσαι εδώ κοντά. Πλησιάζει η μέρα που το σιγοτηγάνισμά σου θα ολοκληρωθεί και θα σε σερβίρω.

Σκεπτικιστης είπε...

1) ΟΙ ΑΣΤΟΙ

Η αστικη ταξη κατεχει την εξουσια και δημιουργει συνεχως διεθνεις οργανώσεις (όπως η Ευρ, ενωση) για να προωθουν τα κοινα τους συμφεροντα όπως αυτά εξελίσσονται και διαμορφονονται στις διαφορες περιοδους. Για την αστικη ταξη, είναι ευκολο λοιπον να επιβαλλει τα συμφεροντα της στην κάθε κοινωνια.

Κομμουνα:Oi αστοι (Γερμανοι και Γαλλοι) συμμαχησαν εναντια στους Κομμουναρους.
(Πιο σιγκεκριμενα, για να καταστειλουν την εξουσια που η Κομμουνα εγκαθίδρυσε στο Παρισι,-εξουσια η οποια υπονομευε την εξουσια τς αστικης ταξης γενικα- οι Γαλλοι αστοι, ζητησαν την βοηθεια του Γερμανικου κρατους).

Οι αστοι συνεργαζόμενοι δια-κρατικα, επιτυγχανουν την υπερασπιση του κοινου τους συμφέροντος, με τον πιο προσφορο τροπο ΚΑΙ προσοδοφορο .

ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ

Για την εργατικη ταξη, η διεθνης συνεργασια είναι περισσοτερο δυσκολη. Aυτο οφείλεται :

1)δεν εχουν την εξουσια, δηλαδή τα μεσα βίαιης επιβολης των συμφερόντων τους στην κοινωνια.
2)από το 1 βγαινει ότι δεν κατεχουν και τα μεσα προπαγάνδας των ιδεων τους
Συνεπεια ολων των παραπανω είναι ότι

δεν είναι δυνατη σημερα (προς το παρον) η δημιουργια επαναστατικου, πρωτοπορου παγκοσμιου κομματος των εργαζομενων, όπως συνεβαινε στην εποχη που πρωτοεμφανιστηκε η κομμουνιστικη ιδεα (Α' διεθνης). Το γιατι δεν υπαρχει ουτε ένα παγκοσμιο κεντρο (όπως η Γ' διεθνης) είναι πιο περιπλοκο θεμα.


Παρολα αυτά, υπαρχουν τα (ατομικα) παραδείγματα των Ιταλων (και αλλων) που πολεμησαν στην ελληνικη επανασταση, και στην περιοδο της κατοχης Γερμανοι και Ιταλοι που αλλαξαν στρατοπεδο.

ΟΙ εργαζόμενοι εχουν κοινα συμφεροντα παγκοσμια. Συνεπως υπαρχει η παγκοσμια εργατικη ταξη, τα συμφεροντα της οποιας δεν είναι αντίθετα από τα συμφεροντα της κάθε κρατους εργατικης ταξης. (Σε αυτό εξαιρείται η 'εργατικη αριστοκρατια')Αυτό το μερος, το θεωρητικο, είναι ξεκαθαρο.

Η παγκοσμια συνεργασια των εργαζομενων είναι το πρόβλημα των προβλημάτων (η λυση του οποιου ισοδυναμει με την λυση του κοινωνικου προβλήματος γενικα),

Αναγκη για μεταβατικα σταδια προς την παγκοσμια εργατικη δημοκρατια, υπαρχει καθοτι ο σοσιαλισμος προκυπτει από τα υλικα του παρελθοντος, από τον εθνικισμο, τον ρατσισμο, την επιρροή της θρησκειας.

Ο κανονας είναι ότι η εργατικη ταξη διαχρονικα όχι μονο παρασύρεται από τα αστικα συνθηματα, αλλα δυσκολευεται και να δημιουργησει διεθνεις οργανώσεις με ισχυ και αποτελεσματικοτητα, που να συνεργάζονται σε κοινη γραμμη προς το συμφέρον της παγκόσμιας εργατικης ταξης (απόρροια του προηγουμενου), όπως κανουν οι αστοι για το δικο τους συμφέρον, όπως εγινε και στην Κομμουνα.

Στον 20ο αιωνα, με την εμφανιση του καπιταλιστικου ιμπεριαλισμου, δημιουργηθηκαν νεες νομοτέλειες. Μια από αυτές είναι η ανισομετρη αναπτυξη των διαφορων χωρων. Από κει βγαινει η θεωρια του αδυναμου κρικου, και το μηλον της εριδος διεθνιστων-εθνικιστων περι σοσιαλισμου σε μια μονο χωρα. Σημειωνω ότι ο 'Ιμπεριαλισμος' των Λενιν, Χιλφερτινγκ, γραφτηκε το 1917, ενώ το κειμενο που παρουσιάζεις Λεφτ, είναι παλιοτερο, από την εποχη που ο Λενιν (ξανα)ηταν 'Τροτσκιστης'

Αλλα θα μου πης, (για να προσγειωθούμε λιγο)
προτου οι προλετάριοι μαθουν να εργαζονται και να σκέφτονται παγκοσμια, πρεπει πρωτα να μαθουν την αλληλεγγυη στην ιδια τους την χωρα (πολη, εργασιακο χωρο κτλ). Να δρουνε τοπικα, αλλα και να σκέφτονται παγκοσμια που λενε.. Αυτό βεβαια θα είναι και σχιζοφρενεια, οσο δεν μπορει να συνταιριαστει ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΑ. Οσο δεν καταπολεμάται ο εθνικισμος,

LeftG700 είπε...

Φίλε Σκεπτικιστή,


Χρήσιμα αυτά που λες, αλλά πρέπει να ερμηνευτούν και σωστά. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να απαντηθεί το ερώτημα της ανάρτησης: Τι ήταν, τελικά, ο Λένιν, τουλάχιστον το 1908, όταν έγραψε το άρθρο: Εθνικιστής που ενδιαφέρεται για την εθνική ταπείνωση ή αντιπατριώτης που καταριέται τον πατριωτισμό;

Εδώ σε θέλω! :-)


Τα λέμε


Σκεπτικιστης είπε...

Κατά την γνωμη μου Λεφτ δεν ηταν ποτε εθνικιστης ο Λενιν. Ουτε το 17 ουτε το 1908 που γραφτηκε το αρθρο.
Εθνικιστης εγινε (βαλε πολλα εισαγωγικα) όταν επρεπε να υπερασπισει τις κατακτησεις της Οκτωβριανης. Αλλα και εκει αναγκαστικε να συμβιβαστεί, και να παραδωσει Πολωνιες και Βαλτικες στους Γερμανους, παρολο που δεν το ηθελε και παρολο που ηταν σχετικα μονος μεσα στο κομμα για άλλη μια φορα. Πιο εθνικιστης ηταν ο Τροσκι τοτε. Μιλαω για την συνθηκη του Μπρεστ.

Αλλα δεν ηταν ουτε αντιπατριώτης, αφου υπερασπιζοταν τα συμφεροντα των ΠΑΤΡΙΩΤΩΝ =εργατων-αγροτων (η λεξη πατριδα εχει διαφορετικη εννοια αναλογα με το ποιος την υπερασπίζεται).

Λεει ο Μαρξ:
''Στην επίμονη απροθυμία της να συνεχίσει τον εμφύλιο πόλεμο, που τον είχε αρχίσει ο Θιέρσος με την νυχτερινή επιδρομή στην Μονμάρτη, Η κεντρική επιτροπή έκανε ένα αποφασιστικό λάθος, ότι δεν βάδισε αμέσως ενάντια στις τότε ολότελα ανυπεράσπιστες Βερσαλίες και δεν έβαλε τελεία και παύλα στις συνωμοσίες του Θιέρσου και των γαιοκτημόνων του. Αντί γι' αυτό επέτρεψαν ξανά στο κόμμα της τάξης να δοκιμάσει ακόμα μια φορά τη δύναμή του στις κάλπες, όταν στις 26 του Μάρτη έγιναν οι εκλογές της Κομμούνας.''

Aυτο είναι το βασικο διδαγμα της κομμουνας, αλλα ουτε αυτό δεν βλεπω πως ταιριαζει στην σημερινη συγκυρια.

Σκεπτικιστης είπε...

Ουτε το ένα ουτε το άλλο!

Μονο όταν υπερασπιζοταν τις κατακτησεις του Οκτωβρη, προσπαθησε να 'κρατησει' τις Βαλτικες χωρες και την Πολωνια. Αλλα αυτό ηταν αδυνατο, παρολη την επιμονη Τροτσκι και Ροζας, οι οποιοι νομιζω θεωρητικα ειχαν δικαιο, αλλα πρακτικα ηταν αδυνατο χωρης καταρρευση του μετωπου σε ολη την γραμμη. Ενδιαφερον να δεις σε ποια άλλη περιπτωση ο Βλαδίμηρος ηταν 'διεθνιστης' και υπερασπιστης του 'εθνικισμου ' του αντιπαλου. Στο 'γεωργιανο' ζητημα ! Εκει ηλθε σε αντιπαραθεση με πολλους κατοπινούς λαοπρόβλητους . Αλλα αυτά απομακρυνουν από το εικαζομενο θεμα της αναρτησης.

LeftG700 είπε...

Φίλε Σκεπτικιστή,


Αφού πω προκαταβολικά ότι ασφαλώς και δεν ήταν ο Λένιν ούτε εθνικιστής ούτε αντιπατριώτης (τα ερωτήματα της ανάρτησης ήταν ρητορικά), να το προχωρήσω λίγο παρακάτω.

Λέμε κι εσύ κι εγώ δεν ήταν εθνικιστής. Έλα όμως που ο Βλαδίμηρος γράφει φαρδιά πλατιά στην αρχή τού άρθρου του (και όχι ειρωνικά γιατί τότε θα έβαζε εισαγωγικά στην επίμαχη λέξη):

Ύστερα από το πραξικόπημα, που έβαλε τέρμα στην Επανάσταση του 1848, η Γαλλία έπεσε 18 χρόνια κάτω από το ζυγό του καθεστώτος του Ναπολέοντα. Το καθεστώς αυτό οδήγησε τη χώρα όχι μόνο στην οικονομική καταστροφή, αλλά και στην εθνική ταπείνωση.

Κι αμέσως μετά:

Το προλεταριάτο, που εξεγέρθηκε ενάντια στο παλιό καθεστώς, επωμίστηκε δύο καθήκοντα, ένα πανεθνικό και ένα ταξικό: Την απελευθέρωση της Γαλλίας από τους Γερμανούς εισβολείς και τη σοσιαλιστική απελευθέρωση των εργατών από τον καπιταλισμό. Το πιο πρωτότυπο χαρακτηριστικό γνώρισμα της Κομμούνας βρίσκεται σ' αυτήν ακριβώς τη συνένωση των δύο καθηκόντων.

Άρα, εδώ χρωστάμε κάποια εξήγηση σε όποιον μάς ακούει καλόπιστα και μας πει: «τι λέτε, ρε παιδιά; εδώ ο Βλαδίμηρος κλίνει το επίθετο εθνικό σε όλους τούς τόνους! τι διαφορετικό θα έκανε ένας Γάλλος Άδωνις τής εποχής;».

Ένα το κρατούμενο και προχωρώ.

Λέμε επίσης, και πολύ σωστά και πάλι, ότι δεν ήταν αντιπατριώτης. Ναι, αλλά θα πλακώσει κανένας Φαήλος και θα πει:

Είστε μαλάκες! Πώς δεν είναι αντιπατριώτης! Στραβοί είσαστε και δεν βλέπετε ότι «ο Λένιν σας» γράφει λίγο παρακάτω «Η αστική τάξη ας έχει την ευθύνη για την εθνική ταπείνωση, έργο του προλεταριάτου είναι ν' αγωνιστεί για τη σοσιαλιστική απελευθέρωση της εργασίας από το ζυγό της αστικής τάξης.»; Από όπου προκύπτει ευθέως ότι γράφει στα παλιά του τα παπούτσια την εθνική κυριαρχία χάριν τής ταξικής απελευθέρωσης.

Νομίζω ότι κι εδώ χρωστάμε μια εξήγηση.


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ


Αρχίζω από αυτή τη δεύτερη εξήγηση:

Είναι προφανές ότι εδώ ο Βλαδίμηρος έγραψε απρόσεκτα. Διότι όντως, ο Φαήλος έχει δίκιο: από το παραπάνω απόσπασμα φαίνεται ο Λένιν να αδιαφορεί για την εθνική κυριαρχία. Αλλά μέχρι εκεί. Γιατί μπορεί να έγραψε απρόσεκτα, αλλά διόλου δεν αδιαφορεί για την εθνική κυριαρχία (ή ταπείνωση), όπως αποδεικνύει αυτό και μόνο το κείμενο (γιατί αν πάμε σε άλλα, οι αποδείξεις γίνονται συντριπτικές). Ούτε για τον πατριωτισμό αδιαφορεί, με τη γενική έννοια της προάσπισης του τόπου όπου ζει κανείς από ξένους εισβολείς. Γι’ αυτό το λόγο ακριβώς βάζει εντός εισαγωγικών τη λέξη πατριωτισμό μόνο όταν τη συνδέει με την αστική ιδεολογική νοηματοδότηση. Μόνο τότε την αμφισβητεί, μόνο τότε γίνεται αντιπατριώτης και βγάζει σπυριά στο άκουσμα της λέξης «πατριωτισμός». Όταν δηλαδή παίρνει την έννοια και στηρίζει το αστικό ιδεολόγημα «όλοι (όσοι κατοικούμε σε μία δεδομένη χώρα) είμαστε αδέρφια».

Έτσι τα βλέπω εγώ τα πράγματα και γι’ αυτό γελάω και μ’ εκείνους που θεωρούν τον Λένιν εθνικιστή (μερικοί είναι δικοί μας, αλλά ντρέπονται να το πούνε ευθέως), και με αυτούς που λένε ότι ήταν αντιπατριώτης (κι εδώ μερικοί από αυτούς είναι δικοί μας, που να μην ήτανε!).


Τα λέμε


ΥΓ Δεν ξέρω αν οφείλεται σε απρόσεκτο γράψιμο, που όλοι μας πολλές φορές κάνουμε στα σχόλια, ή σε μπέρδεμα, αλλά πρέπει να επισημάνω μία βασική αντίφαση από το πρώτο στο δεύτερο σχόλιό σου.

Στο πρώτο γράφεις:

Πιο εθνικιστης ηταν ο Τροσκι τοτε. Μιλαω για την συνθηκη του Μπρεστ.

Και στο δεύτερο ισχυρίζεσαι:

Μονο όταν υπερασπιζοταν τις κατακτησεις του Οκτωβρη, προσπαθησε να 'κρατησει' τις Βαλτικες χωρες και την Πολωνια. Αλλα αυτό ηταν αδυνατο, παρολη την επιμονη Τροτσκι και Ροζας, οι οποιοι νομιζω θεωρητικα ειχαν δικαιο, αλλα πρακτικα ηταν αδυνατο χωρης καταρρευση του μετωπου σε ολη την γραμμη.

Πέρα από την παραπάνω αντίφαση, μια και φέρνεις το ζήτημα του Μπρεστ-Λιτόφσκ, να πω ότι κατά τη γνώμη μου είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα που επιβεβαιώνει μία αγαπημένη μου ατάκα: η εμμονική προσκόλληση στην «πολιτική αρχών» (Τρότσκι) σε οδηγεί να κάνεις «αρχίδια πολιτική» (διότι, όπως κι εσύ λες, η απόφαση να μη βγάλουν την ουρά τους από τον πόλεμο οι μπολσεβίκοι, οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στη συντριβή τής επανάστασής τους).

Σκεπτικιστης είπε...

Αυτό που με μπερδεύει είναι που χαρακτηριζει πρωτοτυπο το διπλο καθήκον της Κομμουνας. Λεει:

''Το προλεταριάτο, που εξεγέρθηκε ενάντια στο παλιό καθεστώς, επωμίστηκε δύο καθήκοντα, ένα πανεθνικό και ένα ταξικό: Την απελευθέρωση της Γαλλίας από τους Γερμανούς εισβολείς και τη σοσιαλιστική απελευθέρωση των εργατών από τον καπιταλισμό. Το πιο πρωτότυπο χαρακτηριστικό γνώρισμα της Κομμούνας βρίσκεται σ' νωαυτήν ακριβώς τη συνένωση των δύο καθηκόντων.''

LeftG700 είπε...

Φίλε Σκεπτικιστή,


Μα γιατί να σε μπερδεύει; Τα δύο καθήκοντα για τα οποία μιλάει ο Βλαδίμηρος είναι οι δύο βάρκες που λέω στη εποομενη ανάρτηση. Δύσκολο εγχείρημα και απαιτεί δεξιοτεχνία, σύμφωνοι. Όχι όμως μπερδευτικό. Είναι μεταφυσική να πιστεύει κανείς ότι θα ηγεμονεύσει σε έναν τοπικό κοινωνικό σχηματισμό (έθνος), εξαιρώντας τον εαυτό του από το σύνολο αυτό. Είναι σαν να θέλεις να ηγεμονεύσεις στη Θύρα 7 τής Δραπετσώνας, δηλώνοντας εξ αρχής ότι εσύ δεν γουστάρεις καθόλου το ποδόσφαιρό αλλά το ...μπάντμιντον! Γίνεται; Ε, δεν γίνεται!


Τα λέμε

Σκεπτικιστης είπε...

Ακριβως αυτο με
Μπερδευει. Λεει πρωτοτυπο.ενω εγινε κανονας.

LeftG700 είπε...

Φίλε Σκεπτικιστή,


Συμβάλοντας (στο μέτρο τών δυνατοτήτων μου) στο ξεμπέρδεμά σου:

Για θυμήσου πότε τα γράφει αυτά ο Βλαδίμηρος. Τα γράφει το Μάρτιο του 1908, 26 μόλις μήνες μετά την ατελή αλλά πολύ σημαντική επανάσταση του 1905 στη Ρωσία. Κάτω από τη σκιά αυτής τής επανάστασης γράφει. Και τι είχε γίνει τότε; Παρά το γεγονός ότι η επανάσταση συνέπεσε με το Ρωσοϊαπωνικό πόλεμο του 1904-1905, που κατέληξε σε ταπεινωτική και απροσδόκητη ήττα τής Ρωσίας, δεν πήρε ποτέ χαρακτηριστικά υπεράσπισης της ρωσικής πατρίδας, αλλά καθορίστηκε από καθαρά κοινωνικά αίτια. Υπό αυτό το πρίσμα, δεν είναι να απορεί κανείς που ο Λένιν μιλάει για πρωτότυπο γεγονός. Και κάτι ακόμα:

Πρωτότυπο δεν σημαίνει υποχρεωτικά σπάνιο, για να μη σου πω ότι δεν σημαίνει καθόλου. Πρωτότυπο σημαίνει αυτό που εμφανίζεται για πρώτη φορά. Τίποτε δεν αποκλείει το πρωτότυπο να γίνει κανόνας. Όχι με την έννοια ότι κάθε κοινωνική επανάσταση είχε ή θα έχει να αντιμετωπίσει σώνει και ντε τα δύο καθήκοντα (εθνικό/κοινωνικό). Αλλά με την έννοια της (αυτονόητης) σκέψης ότι καμία κοινωνική επανάσταση δεν μπορεί να μένει αδιάφορη για τον τόπο επί τού οποίου θα ασκήσει την επαναστατική εξουσία της.


Τα λέμε