Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης,
φέρνω στην πρώτη σελίδα το σχόλιο ενός παλαιού αλλά πάντα λιγόλογου αναγνώστη
τού ιστολογίου, ελπίζοντας ότι αυτή η πρωτοβουλία μου θα τον βρει σύμφωνα ή, εν
πάση περιπτώσει, όχι αντίθετο. Ο λόγος αναγράφεται στον τίτλο μας: θεωρώ το
σχόλιό του μία πολύ καλή τοποθέτηση που απελευθερώνει την περίπτωση της διαφήμισης
με τη Lady Angela από το στενό και αβαθές πλαίσιο εντός τού
οποίου αναλύθηκε στις περισσότερες περιπτώσεις και την επανεισάγει προς συζήτηση
σε μία μεγαλύτερη και γενικότερη κλίμακα. Το πιάτο σερβιρίστηκε. Όσοι έχετε
όρεξη κοπιάστε.
***
Κατ' αρχάς το τραγούδι που παραθέτεις
είναι για μένα ρηχό, αν όχι σαχλό. Κατά δεύτερον, κατανοώ τον ειρωνικό τόνο της
ανάρτησής σου.
Όμως ο αντίλογος που θα μπορούσε να έρθει
από κάποια ριζοσπαστική φεμινίστρια είναι ο εξής:
«Ναι, κακό πράγμα η ακραία
ενδο-οικογενειακή βία, όπως κακό πράγμα είναι και ο φυλετισμός (sic). Όμως θα
βάλεις στον ίδιο παρονομαστή τον Μάλκολμ Χ που έλεγε είμαι περήφανος που είμαι μαύρος με τα σκουπίδια (white trash) της
Κου-Κλουξ-Κλαν που διατυμπανίζουν είμαστε
περήφανοι που είμαστε λευκοί; Θέλω να πω ότι ο φυλετισμός της ΚΚΚ δεν
μπορεί να κρίνεται με τα ίδια μέτρα και σταθμά με το φυλετισμό των
καταπιεσμένων αφροαμερικανών. Έτσι κι εδώ, το καταπιεσμένο φύλο μπορεί να πει
και μια κουβέντα παραπάνω ακριβώς γιατί είναι καταπιεσμένο.»
Σχετικισμός; Σίγουρα. Προσυπογραφώ τον
πυρήνα του επιχειρήματος της υποθετικής ριζοσπαστικής φεμινίστριας; Όχι. Αλλά
τον παραθέτω περισσότερο ως τροφή για σκέψη.
5 σχόλια:
Φίλε Ανανεωτικέ, μεταφέρομαι εδώ από την προηγούμενη ανάρτηση.
Θα τιμήσω εγώ το πιάτο σου, γιατί όντως αποτελεί τροφή για σκέψη.
Νομίζω ότι δεν έχει και πολύ σημασία αν το τραγούδι τού Καλαντζόπουλου έχει ή δεν έχει ποιοτικά στοιχεία. Ό,τι βαθμό και να του βάλει κανείς, το σίγουρο είναι α) πως πρόκειται για μία σάτιρα που όσο, κι αν εμπεριέχει στοιχεία πραγματικότητας, κανείς δεν την παίρνει στα σοβαρά και β) ότι με το σκεπτικό τών ακροφεμινιστριών θα έπρεπε να αποσυρθεί από την κυκλοφορία εδώ και τώρα.
Τώρα, επί της ουσίας: Έχω μία αφετηριακή δομική αντίρρηση με το λόγο τής υποθετικής φεμινίστριας που φέρνεις ως ερέθισμα κουβέντας. Δεν υπάρχει καμία προτροπή σε βία κατά των γυναικών όπως υποστήριξε το Κέντρο Ερευνών για Θέματα Ισότητας χωρίς να αισθάνεται το μέγεθος της γελοιότητας μία τέτοιας καταγγελίας. Το διαφημιστικό σποτάκι με την Άνζελα είναι ένα κλασικό δείγμα σατιρικής και αποδομητικής παρωδίας και μάλιστα της μεταμοντέρνας σχολής, αφού δεν αφήνει έξω από τη αποδομητική διακωμώδηση ούτε το πρόσωπο-φορέα αυτής τής αποδόμησης, δηλαδή την ίδια τη Δημητρίου. Μόνο κάποιος τυφλωμένος από δογματισμό και ιδεοληπτικό φανατισμό πιστεύει ότι μπορεί να εκληφθεί ως σάλπισμα σωματικής επίθεσης εναντίον των γυναικών. Επιπλέον, θέλω να σου ζητήσω να κάνεις το εξής:
Παρατήρησε κάπως προσεκτικά το όλο σκηνικό. Ποιος είναι «αρχηγός σε αυτό το πανηγύρι»; Εγώ λέω: η γυναίκα (Άνζελα). Αυτή είναι η ντίβα, αυτή είναι η «Κλεοπάτρα» (χωρίς Καίσαρα απέναντί της: ο άντρας είναι άνευ σημασίας μπροστά της). Μία Κλεοπάτρα με ολίγη από Αρτεμισία. Τι άλλο από παλικαριά υποδηλώνει αυτό το «χτύπα σαν άντρας» (= δεν σε φοβάμαι κι ας έχεις περισσότερη δύναμη, κι ας μπορείς να με βγάλεις νοκ άουτ με μια γροθιά, είμαι περισσότερο δυνατή από τη δύναμή σου γιατί είμαι δυνατή στην ψυχή). Φυσικά, δεν καταθέτω όλες αυτές τις επισημάνσεις για να ισχυριστώ εμμέσως ότι το σποτάκι λειτουργεί έτσι, ακόμα κι αν μπορεί να ερμηνευτεί έτσι. Είπαμε: η διακωμώδηση που το χαρακτηρίζει ξεχειλίζει από παντού, έτσι που δεν επιτρέπεται να ισχυριστούμε ότι χειραγωγεί τον θεατή προς αυτή, την άλλη ή την παράλλη κατεύθυνση.
Στην αναλογία που καταθέτεις μέσω της φανταστικής φεμινίστριας, εννοείται πως δεν μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι ο Μάλκομ Χ με τους κουκουλοφόρους τής ΚΚΚ (μόνο ένας φιλελεύθερος θα εξομοίωνε και τους δύο «απέναντι στο νόμο», εν προκειμένω το αντιρατσιστικό πνεύμα που πρέπει να διαπνέει «τη δημοκρατία μας»). Όμως, σε τι βοηθάει, από τη στιγμή που από τη διακήρυξη «είμαι υπερήφανος που είμαι Χ, Ψ, Ω» απουσιάζει παντελώς ο αποδομητικός καταλύτης τής παρωδίας;
Σούμα: Εκείνο που με ενοχλεί σε όλη αυτή την ιστορία τών αντιδράσεων που κατέληξε στην απαίτηση του κοψίματος είναι η υποκείμενη ακράδαντη πίστη τών ακραίων τού φεμινισμού ότι «με τη γυναίκα δεν πρέπει να ‘‘παίζει’’ κανείς! ούτε καν για να διακωμωδήσει τη γυναικεία καψούρα!», κάτι που είναι και ηλίθιο, αν σκεφτεί κανείς ότι οι φέμινες φρικάρουν και μόνο στην ιδέα τής γυναίκας που τα δίνει όλα προκειμένου να μη της φύγει το αντικείμενο του έρωτά της. Και ξέρεις γιατί με ενοχλεί;
Γιατί, όσο κι αν δεν προσυπογράφω απολύτως τον Βανεγκέμ όταν έλεγε «τίποτα δεν είναι ιερό, όλα μπορούν να ειπωθούν» (υπάρχουν μερικά πράγματα που δεν πρέπει να λέγονται), νομίζω ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση ταιριάζει γάντι. Έτσι, προσαρμόζω τη ρήση τού Βανεγκέμ και λέω:
«Όχι, κυρίες μου. Το μουνί σας δεν είναι ιερό!»
Τα λέμε
ο.κ Φίλοι Λέφτηδες
Σωστά τα περί αποδομητικής παρωδίας, αλλά σας έχουν λείψει τα σοβαρά θέματα; Εδώ πάμε κατά διαόλου και η ενασχόληση με τα περί σποτακίου της Λαίδης θυμίζει πολύ τη φράση του Ευαγγελίου "οἱ διυλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες"
Καλώς την κοριτσάρα μας! (Έτσι και σου περάσει από το μυαλό ότι σε ειρωνεύομαι ή ότι σε βάζω στην κατηγορία τών κοριτσιών για να σε υποτιμήσω, θα ψάξω να σε βρω –μην το δένεις πως οι σύντροφοι που είχαν πει ότι το ιστολόγιο συνδέεται με την ΚΥΠ δεν ήξεραν τι έλεγαν...– και θα σου βγάλω το μαλλί τρίχα-τρίχα, κακομοίρα μου! Εγώ χτυπάω σαν ...γυναίκα! ;-) :-) )
Βάσιμη η κριτική σου. Είναι όμως και ακριβής; Για να το δούμε.
Πρωτοασχοληθήκαμε με το ζήτημα στις 8 τού μήνα. Ασχοληθήκαμε όσο πατάει η γάτα, δηλαδή ελάχιστα, κατ’ αντιστοιχία με το μέγεθος του ζητήματος και το μόνο που προλάβαμε να πούμε είναι να σαρκάσουμε την υπερβολή.
Μετά, ξανακάναμε λόγο στις 22, με αφορμή το κόψιμο της διαφήμισης. Όμως, μιλήσαμε για το θέμα αυτό καθ’ αυτό μόνο ή κυρίως; Όχι! Μιλήσαμε για το γεγονός ότι η Αριστερά (κατά τη γνώμη μας, πάντα) γίνεται ουρά τής ακραίας πτέρυγας του φεμινισμού και επισημάναμε για πολλοστή φορά τον μέγιστο κίνδυνο του να σπρώχνουμε άντρες στη ΧΑ ως έσχατη καταφυγή απέναντι στον κίνδυνο του ευνουχισμού.
Τέλος, αυτή η «τριλογία». Η οποία, όμως, δεν ήταν προγραμματισμένη. Έπεσα πάνω στις αερολογίες τού Γαβριηλίδη (παλιά μου ‘‘αγάπη’’) και τα πήρα. Αλλά κι εδώ: το θέμα μου δεν είναι η ιστορία με τη διαφήμιση, είναι το σκεπτικό που αναπτύσσει ένας από τους εξουσιοδοτημένους αντιπρόσωπους του πολιτικού μεταμοντερνισμού στην Ελλάδα (και το Βέλγιο).
Αυτά είχα να σου πω και γράμματα γνωρίζω και παρακαλώ για την επιείκειά σου! :-) Πέρα από αυτά:
1) Γιατί μάς έρχεσαι στη χάση και στη φέξη; Δαγκώνουμε; :-)
2) Δεν αφήνεις τις τεμπελιές και να πιάσεις να γράψεις κάτι (ό,τι θέλεις!) να το ανεβάσουμε στην πρώτη σελίδα; Εκτός τού ότι θα με ξεκουράσεις κάπως, θα μπούμε και γυαλί-καρφί στο μάτι τών "λυσσασμένων" θηλυκών τού ακραίου φεμινισμού! :-) Σκέψου το και αποφάσισε (η άρνηση δεν συγκαταλέγεται στις αποδεκτές απαντήσεις! :-) )
Τα λέμε
Αριστερά Φιλαρακια, γεια σας
Μολις αυτή τη στιγμη ειδα την αναρτηση σας. Οφειλω να ομολογησω οτι σας χρωσταω μια απαντηση, αλλά τελευταια ειμαι λιγο τεμπελα στο blogging.
Επί του θεματος λοιπόν. Δεν ειχα παρει χαμπαρι το διαφημηστικο σποτ παρά μονο μια μερα που συμπτωματικά, το προηγουμενο βραδυ, ειχα παρακολουθησε μια τηλεταινια με την Τζενιφερ Λοπεζ,η οποια για να αντιπετωπισει τον πρωην αντρα της που ηθελε να την σκοτωσει, πηγε σε γυμναστηριο και εκπαιδευθηκε σε "επιθεση" οχι σε "αμυνα" για να παλαιψει με τον αντρα της ως ιση προς ισον. Καποια στιγμη, που τον ειχε ταραξει στις μπουνιες του λεει "χτυπα σαν αντρας"...
Ετσι,οταν διαβασα για τη διαφημιση το συνεδεσα με την ταινία, και φυσικά εξεπλαγην.
Εν συνεχεια, οταν αρχισε ο σχολιασμος για το σποτ στα ΜΜΕ, αδιαφορησα, δεν το βρηκα κατι το αξιο λογου.
Τώρα ομως που ειδα την αναρτηση σας, θα ελεγα το εξης¨
Συμφωνώ οτι ηταν σατιρικό αλλά ελαφρως χαζό. Ουτε τον φεμινισμό εκφραζει αλλά ουτε και το αντιθετο.
Οι φεμινιστριες δεν θελουν να γινουν αντρες ουτε επιδιωκουν να "χτυπιουνται" με τους αντρες ως ισοι προς ισους (οπως υποδηλει το σποτ), και να τους λενε "χτυπα σαν αντρας" ......
Οπως και οι αντρες δεν θεωρουν τις γυναικες αντιπαλο, σε οποιοδηποτε τομεα, παρά οπως θα θεωρουσαν π.χ. στον επαγγελματικο τομεα εναν αντρα η μια γυναικα ως "ανταγωνιστή" στην πορεια μιας καριερας. Η ενα πολυ καλό και αξιο συνεργατη, στη δουλεια, ειτε ειναι αντρας ειτε γυναικα.
Για παραδειγμα οταν εδω γραφουμε γυναικες μας θεωρειτε αξιες "σχολιαστριες" και οχι κατωτερου επιπεδου η "χαριτωμενες".... :-), η κατι αλλο απο εσας τους αντρες :lol:
Αλλο θεμα ειναι η ενδοοικογενειακη βια, η οποια υφισταται πραγματι και ειναι ενα φαινομενο που πρεπει να αντιμετωπισθει απο την κοινωνία, ως απαραδεκτες πραξεις.
Οι ματσο αντρες ειναι το ιδιο απορριπτεοι και απο γυναικες και απο αντρες.
Μην "πυροβολειτε" λοιπόν το φεμινισμό, ο οποιος προσβλεπει στην κοινωνική ισοτητα μεταξυ των δυο φυλων, τα οποια εχουν τις φυσιολογικες διαφορές τους, αντρες - γυναικες.
Φίλη Ένη,
Τεμπελιά ξετεμπελιά, όντως μας οφείλεις μία απάντηση και το γεγονός ότι παραδέχεσαι το χρέος δεν σε απαλλάσσει. Η οποία απάντηση δεν βλέπω κανένα περιθώριο να μην είναι ότι εξ αιτίας λειψής ενημέρωσης για τον όρο «ακραίο κέντρο», αδίκως και λανθασμένα χολώθηκες.
Νομίζω ότι και στο φεμινιστικό ζήτημα έχεις κάποιες ελλείψεις. Κι έτσι αγνοείς το λεγόμενο τρίτο κύμα τού φεμινισμού που όχι απλώς θέλει να γίνει βεζίρης στη θέση τού βεζίρη αλλά και να μας ...το κόψει! :-)
Γι’ αυτές είναι ο λόγος εδώ και όχι γενικά για τον φεμινισμό, με τον οποίο δεν έχουμε το παραμικρό να χωρίσουμε (εντάξει, εξαιρώ κάποιους καβγάδες για το ποιανού είναι η σειρά να πλύνει τα πιάτα σήμερα... :-) )
Τα λέμε
Δημοσίευση σχολίου