Ακούμε τη στιγμή που γράφουμε τον Αλέξη Τσίπρα να συνομιλεί με τον δημοσιογράφο της βάρδιας στο «Κόκκινο», τον ραδιοφωνικό σταθμό του ΣΥΝ.Και τον ακούμε να επικρίνει τον Υπουργό Δημοσίας Τάξεως επειδή λέει χρησιμοποίησε τη συνομιλία που είχαν το προηγούμενο διήμερο για να επικρίνει τον ίδιο και τον ΣΥΡΙΖΑ. [Θυμίζουμε ότι ο Χρυσοχοΐδης υποστήριξε πώς αλλιώς (πιο «μαλακά») του «τα έλεγε» για τις εκδηλώσεις της επετείου του περσινού Δεκέμβρη ο Τσίπρας στο τηλέφωνο και αλλιώς (πιο «σκληρά») «τα έγραψε» η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ].
Είναι απαράδεκτο αυτό, είπε ο Αλέξης Τσίπρας. Να αξιοποιείται μια κατ’ ιδίαν συνομιλία για λόγους μικροπολιτικής; Αυτά δεν γίνονται πουθενά. Και αναρωτήθηκε με αγανάκτηση: «Πού είναι ο πολιτικός πολιτισμός»;
Μέγας είσαι Μαρξ και θαυμαστά τα παιδιά σου! Δηλαδή η Αριστερά υπάρχει για να υπερασπίζεται τον «πολιτικό πολιτισμό»; Τι είναι αυτός ο «πολιτικός πολιτισμός»; Και ποίου «πολιτισμού» προϊόν είναι; Μήπως αυτού που αυτοθεσμίζεται ως τέτοιος, μετονομάζοντας το Υπουργείο υπεράσπισης της Καθεστηκυίας Τάξεως σε «Προστασίας του πολίτη»; Τι στο διάολο γίνεται εδώ; Και πού πάμε;
Κατά διαόλου!
Η φωτογραφία είναι από το www.magnesianews.gr
13 σχόλια:
Πολύ σωστά τα όσα σημειώνετε και εδώ και στο άλλο ποστ που αναφέρεται στη σχέση αντιεξουσιαστών και αριστεράς.
Ο Τσίπρας, όπως και ένα ολόκληρο κομμάτι του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, πίσω από αυτή τη λογική, φαίνεται πως λειτουργούν ως έρμαια μιας ιδιότυπης "δέσμευσης". Το κόμμα αντιμετωπίζεται ως ένας ακόμα κρίκος της κινηματικής αλυσίδας - κατεβαίνει στην κοινωνία και λέει "να! είμαι δίπλα σας". Δεν μπαίνει στη διαδικασία της κριτικής συνδιαλλαγής, παρά ακολουθεί. Το παράδοξο της επίκλησης εννοιών, όπως αυτή του "πολιτικού πολιτισμού" - εννοιών εν πολλοίς προϊόντων του σύγχρονου πλέγματος της (νεο)φιλελεύθερης κανονικότητας, το οποίο υποτίθεται ότι αντιμάχεται ο ΣΥΡΙΖΑ - είναι ένα παράδοξο βαθιά ριζωμένο στο διττό εγχείρημα του σχηματισμού. Αυτό που ορισμένοι απλουστευτικά έχουν περιγράψει ως πολιτική "με το ένα πόδι στα κοινοβουλευτικά και το άλλο στα 'κινηματικά'".
Πώς μπορεί ένας σχηματισμός να είναι ισότιμο κομμάτι ενός κινήματος (όπως θέλει να αυτο-παρουσιάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ), αποποιούμενος τον θεσμικό, αλλά και ουσιαστικό πολιτικό του ρόλο, και ταυτόχρονα πολιτικός δρών/φορέας στην κεντρική πολιτική σκηνή; Έλα μου ντε... Αν πάντως καταφέρει να βρει την απάντηση σε αυτό το ερώτημα, ενδέχεται να έχει λύσει το πρόβλημα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.
Γιώργος
Φιλε Γιωργο,την απαντηση στο ερωτημα,την εχει βρει,χρονια τωρα,ενας αλλος πολιτικος φορεας..το ΚΚΕ!!Μας αρεσει αυτος ο τροπος?Εχει λυσει το προβλημα του το ΚΚΕ? Ρωταω εσενα και οσους αλλους συναντιομαστε εδω,γιατι στο ΚΚΕ τα εχουν λυσει ολα τα προβληματα τους ,τα κανουν ολα σωστα,εχουν τις απαντησεις σε ολα τα ερωτηματα..
Οποιος εχει συναναστραφει εστω και λιγο με μελη του ΣΥΝ(εξαιρω τους ανανεωτικους) δεν καταλαβαινει τι θελουν να πουν..Εχουν ενα αχταρμα απο δοξασιες στο κεφαλι τους και θελουν να μας πεισουν οτι τα "κινηματα" ειναι προνομιακος τους χωρος..Δε θελουν να εχουν σχεση με πραγματα ασχημα οπως ο σοσιαλισμος,η δικτατορια του προλεταριατου και αλλα πολλα παλαιολιθικα αλλα δεν εχουν βρει τοπο...πολιτικοι νομαδες
Πολύ σωστά μίλησαν οι προλαλήσαντες. Να προσθέσω κάτι ακόμα: υπάρχει ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στον αντιεξουσιασμό ως κριτική της εξουσίας και τον αντιεξουσιασμό ως αμηχανία μπροστά απ' την προοπτική άσκησής της. Το ερώτημα για τη αριστερά ΣΥΡΙΖική ή όχι δεν (μπορεί να) είναι εξουσία ή όχι εξουσία, αλλά εξουσία για τι, με ποιον σκοπό, για ποιους στόχους. Ο αντιεξουσιασμός για τον αντιεξουσιασμό αναβάλλει επ' αόριστο την απάντηση στο ερώτημα, δίνοντας βέβαια ζωτικό χώρο σε άλλους κομματικούς και μη σχηματισμούς. Επιπλέον, φαίνεται να υπάρχει μια πολύ μονοδιάστατη αντίληψη της "εξουσίας" ως έννοιας: μια αντίληψη της εξουσίας ως αναγκαστικά μονολιθικής, αναγκαστικά ολοκληρωτικής ή κατασταλτικής. Χωρίς αμφιβολία, κάθε εξουσία περιέχει τα στοιχεία της βίας και της καταστολής--αλλά το να μένουμε εκεί χωρίς καμμία προσπάθεια να μελετήσουμε τον πρακτικό χαρακτήρα των σχέσεων εξουσίας σε μια ώρα όπως η Μυαμάρ και μια χώρα όπως το σημερινό Εκουαδόρ δεν είναι πολιτική θεωρία, είναι μια καντιανή οντοθεολογία του τύπου "εξουσία=κακό".
Πριν όμως φτάσει σε αυτό το σημείο, η ελληνική αριστερά πρέπει να επιλύσει ένα πρότερο ερώτημα: εξουσία στο όνομα ποιου; η απουσία επαναστατικού υποκειμένου εξουσίας, η αδυναμία να του δώσουμε όνομα είναι η πραγματική ρίζα του όψιμα υπεραπλουστευμένου αντιεξουσιασμού. Η γενιά των 700 ευρώ ήταν μια προσπάθεια να δωθεί όνομα στο υποκείμενο αυτό, ένα υποκείμενο στο όνομα του οποίου αναζητείται πολιτική. Ως τέτοια έχει μια αξία και σημασία. Αλλά για να αποκτήσει δραστική σημασία, θα πρέπει να μπορεί να οικουμενικοποιηθεί, δηλαδή να μπει σε θέση ηγεμονίας απέναντι σε άλλες μορφοποιήσεις του υποκειμένου μιας νέας εξουσίας. Και αυτό φυσικά μπορεί να γίνει μόνο οργανικά, εάν συσπειρώσει με τρόπο αυθεντικά πειστικό τα αιτήματα και τις αγωνίες άλλων κοινωνικών ομάδων.
Φίλοι -Γιώργο (Καλωσόρισες), Passenger, Γιούρι και Αντώνη (κι εσύ Καλωσόρισες),
θα μας πάρει λίγες ωρίτσες για να απαντήσουμε με τη σοβαρότητα που πρέπει στα σοβαρά σχόλιά σας για ένα σοβαρό ζήτημα.
Τα λέμε (το απογευματάκι).
Και εμείς θα περιμένουμε με ενδιαφέρον τις απαντήσεις σας...
Γιώργος.
Φίλε Γιώργο,
Κανονικά, θα έπρεπε να μας χαροποιήσει αυτό που, μάλλον με υπερβολική καλοσύνη, λες -«πολύ σωστά τα όσα σημειώνετε […]». Πώς να μας χαροποιήσει όμως όταν στην ουσία αυτά που σημειώνουμε δεν είναι τίποτε άλλο από την καταγραφή αδιεξόδων; Ας μείνουμε όμως στη θετική πλευρά αυτής της άχαρης κατάστασης. Δηλαδή στην ανταλλαγή απόψεων γιατί συμβαίνουν όσα συμβαίνουν. Εν προκειμένω, γιατί ο Τσίπρας εκστόμισε αυτή τη μεγαλοπρεπή …μπούρδα!
Σειρά μας είναι πάνω-κάτω κι ότι πούμε πέφτει και στην καμπούρα μας. Αλλά μας φαίνεται ότι αντικατοπτρίζει την ανεπάρκεια του κομματιού εκείνου της Αριστεράς που, χοντρικά, λέει: «Σύντροφοι πρέπει να τα ξαναδούμε όλα!». Αυτό μας αποκαρδιώνει ιδιαίτερα γιατί κι εμείς πιστεύουμε ότι «πρέπει να τα ξαναδούμε όλα»! Αλλά όχι έτσι.
Δηλαδή, να τα ξαναδούμε όλα, αλλά όχι εκτός οποιουδήποτε πλαισίου, όχι ως ουδέτεροι παρατηρητές των εγκοσμίων! Όχι ως «δημοκρατική αντιπολίτευση» όπως αναφέρει ο Μπαντιού σε ένα πολύ ωραίο κείμενό του, στο οποίο μας παρέπεμψε ο Αντώνης του radicaldesire.blogspot.com. Κι αυτό το περί «πολιτικού πολιτισμού» μόνο «δημοκρατική αντιπολίτευση» μυρίζει…
Και μάλιστα από την «αντισυστημική Αριστερά» -γαμώ το κέρατό μας!
Όπου το «αντισυστημική» ταυτίζεται με το «αντιηγετική». Κι αυτό, επί της ουσίας ισούται με το «αντιηγεμονεύουσα», όπως γράφεις κι εσύ! Θα τρίζουν τα κόκαλα του Γκράμσι!
Ο Αντώνης το θέτει σωστά: «Το ερώτημα για τη αριστερά ΣΥΡΙΖική ή όχι δεν (μπορεί να) είναι εξουσία ή όχι εξουσία, αλλά εξουσία για τι, με ποιον σκοπό, για ποιους στόχους». Δυστυχώς, για ένα μέρος της Αριστεράς περί της οποίας συζητάμε, το ερώτημα είναι αυτό ακριβώς που δεν πρέπει να είναι!...
Κατά την άποψή μας, η κυρίαρχη αιτία είναι η ιδεολογικοπολιτική ένδεια της σκέψης. (Να τι εννοούσαμε όταν γράψαμε χθες «ανοίξτε τις πόρτες στους φιλοσόφους»…). Αυτός για μας είναι ένας από τους κύριους λόγους που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να συνθέσει το «κ α ι στο κοινοβούλιο κ α ι στο πεζοδρόμιο» (επί της Αρχής, ούτε ο Λένιν δεν θα διαφωνούσε!) οδηγώντας το σε μια ευδιάκριτη και πειστική προοπτική.
Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι: Ποιό ρεύμα της Αριστεράς τα έχει καταφέρει να χαράξει μια τέτοια προοπτική που να ενσωματώνει και τα δύο αυτά χαρακτηριστικά;
Τα λέμε. :-)
ΥΓ Δεν μας φτάνει το φυσικό άγχος, μας έγραψες κι εσύ αυτό το «Και εμείς θα περιμένουμε με ενδιαφέρον τις απαντήσεις σας...» και μας αποτελείωσες!
Φίλε Passenger,
Αν και το ερώτημα δεν απευθύνεται σε μας, επειδή εδώ μιλάμε όλοι για όλα, ας δώσουμε τη δική μας γνώμη.
Φυσικά και δεν έχουν βρει την απάντηση. Κι ένας βασικός λόγος είναι, ότι πολλά από τα ερωτήματα που εκ των πραγμάτων τίθενται στην Αριστερά, δεν τα ενθαρρύνουν ώστε να «πέσουν στο τραπέζι» και τα απωθούν. Όμως, εμείς πιστεύουμε -και εν μέρει ξέρουμε- ότι κ α ι στο ΚΚΕ (όπως και σε όλους τους σχηματισμούς της Αριστεράς) υπάρχουν άνθρωποι που διερωτώνται.
Κι έτσι, συνεχίζουμε να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο!
Τα λέμε (και να σε βλέπουμε πιο συχνά, μας λείπεις!). :-)
Φίλε Γιούρι,
Ναι, «τα κινήματα» είναι ο βήχας της απορίας πολλών ψαλτών του ΣΥΝ. Γιατί κι αυτοί αποφεύγουν να «περάσουν μέσα από το τζάμι» και να ματώσουν. Αλλά όπως και με το ΚΚΕ (ή το ΝΑΡ, ή το ΚΚΕ Μ-Λ, κλπ.,κλπ.) κι εκεί υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν τα αδιέξοδα.
Βάλε το σπαθί στο θηκάρι του και μη χάνεις τις ελπίδες σου! :-)
Τα λέμε.
ΥΓ Γράψαμε για τον «πολιτικό πολιτισμό» του Τσίπρα. Να σου θυμίσουμε το μνημειώδες της Αλέκας Παπαρήγα «στην πραγματική εξέγερση δεν θα σπάσει ούτε τζάμι»; Φίλε Γιούρι, πάρε μαζί σου πολύ νερό! Το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία πριν φτάσουμε σε κάποια όαση. Και προπάντων: Ψυχή Βαθιά!
Φίλε Αντώνη,
Πολύ χρήσιμες οι προσθήκες σου και διαφωτιστικές. Προσυπογράφουμε. Δυό λόγια για το ζήτημα της γενιάς μας.
Το όνομα του μπλογκ μας δεν το υπαγόρευσε κάποια ανάγκη να ξεχωρίσουμε από προηγούμενες γενιές. Το υπαγόρευσε η προσπάθεια αντιπαράθεσης στην οικειοποίηση όλης της G700, από την ομάδα των παιδιών που έχουν το ομώνυμο μπλογκ και οι απόψεις των οποίων θα λέγαμε ότι είναι κοντά στη «δημοκρατική αντιπολίτευση» (τώρα συμπολίτευση…) του Μπαντιού. Βέβαια, γινόμαστε κάτι «σαν τους εχθρούς μας», αφού με τον τρόπο μας διαιωνίζουμε αυτή τη μλκια του «χάσματος των γενεών». Αλλά όταν η Αριστερά μιλάει συχνά-πυκνά για την G700 κι απ’ την άλλη, σύμφωνα με το «πάνσοφο» ίντερνετ, αυτή η γενιά εμφανίζεται ως μονοκούκι «αριστεροφιλελεύθερη», κάτι έπρεπε να γίνει. Ε, κι αφού η οργανωμένη Αριστερά κοιμόταν, είπαμε να κάνουμε κάτι εμείς.
Η ρητορεία περί G700 ως προσπάθεια υποκατάστασης του «άφαντου» επαναστατικού υποκειμένου; Πολύ ενδιαφέρουσα οπτική γωνία!
Να πούμε «ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται»;
Κάπως έτσι θα είναι, αφού κάθε Πέμπτη βράδυ η G700 διαβάζει με πάθος Φώτη Γεωργελέ* και Σώτη Τριανταφύλλου!...
Τα λέμε.
* ;-)
"οι απόψεις των οποίων θα λέγαμε ότι είναι κοντά στη «δημοκρατική αντιπολίτευση» (τώρα συμπολίτευση…) του Μπαντιού"
Εξηγήστε το λιγάκι αυτό παιδιά γιατί δεν το καταλαβαίνω. Τι σχέση έχει ο Μπαντιού με την "δημοκρατική αντιπολίτευση"; Ο Μπαντιού έχει αποκηρύξει τον ίδιο τον όρο "δημοκρατία" και σε αυτό έχει διαφωνήσει ακόμη και τον αλλιώς πολύ κοντινό του Ρανσιέρ (βλ. Badiou, Metapolitics). Ούτε είδα καμμία αναφορά στον Μπαντιού στον ιστότοπο της G700. Οπότε, τι εννοείτε;
Φίλε Αντώνη,
Προς το τέλος της διάλεξής του στην οποία μας παρέπεμψες, ο Μπαντιού λέει: "Μπορούμε τώρα να συμπεράνουμε: τα πολιτικά προβλήματα του σύγχρονου κόσμου δεν μπορούν να λυθούν, ούτε μέσα στο ασθενές πλαίσιο της δημοκρατικής αντίθεσης, το οποίο στην πραγματικότητα εγκαταλείπει εκατομμύρια άνθρωπους σε μια μηδενιστική μοίρα,[...]".
Αυτό εννούμε. Και βέβαια το εννούμε αρνητικά και κάπως ειρωνικά.
Εννοείται ότι δεν είδες και μάλλον δεν θα δεις αναφορά στον Μπαντιού στο g700.blogspot.com! Ασχολούνται με τον Κρούγκμαν και τον Στίγκλιτζ και δεν αδειάζουν...
Τα λέμε.
Νομίζω ότι τώρα κατάλαβα. Βοήθησαν τα ονόματα Krugman και Stieglitz.
Δημοσίευση σχολίου