«Νίκος Ξυδάκης: Πέραν της εναντίωσης ή της υποταγής». Δηλαδή... ακριβώς Κέντρο!

Ο Νίκος Ξυδάκης, αν δεν κάνω λάθος, ξεκίνησε τη δημοσιογραφική του καριέρα από το περιοδικό Αντί. Θεωρείται αριστερός γενικά. Αριστερός γενικά, έτσι όπως έχουμε καταντήσει, ιδίως μετά την κατάρρευση της τριετίας 1989 – 1991, έχει φτάσει να θεωρείται ο οποιοσδήποτε (αστικο)δημοκράτης και μη δεξιός, ο «προοδευτικός» που λέει και το φιλοθεάμον κενόν. Δηλαδή ο κεντρώος —στη μεταμοντέρνα εποχή μας προωθείται και προτιμάται ο όρος φιλελεύθερος.

Όσο και όποτε σχεδόν διαβάζουμε τα άρθρα του στην Καθημερινή, όπου γράφει τα τελευταία χρόνια, τόσο και μας εδραιώνεται η πεποίθηση ότι δεν αποτελούν τίποτε άλλο από επαναλαμβανόμενους σε διάφορες παραλλαγές  και συνήθως γλωσσικά περίτεχνους ύμνους προς τον λεγόμενο «κεντρώο χώρο», με μοτίβο όλο το πλέγμα τών κλασικών ιδεολογημάτων που θρέφουν και συντηρούν την κεντρώα ψευδαίσθηση και αυταπάτη —συχνότατα συνειδητή η τελευταία. Τα ξέρετε τώρα αυτά τα κλασικά ιδεολογήματα, τι να σας λέμε; Μέτρο, αναζήτηση συναινετικών λύσεων, αποφυγή διχασμού τής κοινωνίας και όλα τα παρόμοια. Τα οποία βέβαια, διόλου τυχαία ή απρόβλεπτα, δεν συντείνουν πουθενά αλλού παρά στην πάση θυσία  συντήρηση, διατήρηση και διαφύλαξη της υπάρχουσας κατάστασης των πραγμάτων (αλλά με διόρθωση των ακραίων παραφωνιών, όπου είναι δυνατόν, καθ’ ότι είπαμε: ο Νίκος Ξυδάκης είναι αριστερός γενικά...). Κατάληξη δηλαδή απολύτως έκκεντρη.

Ένας τέτοιος ύμνος προς το Κέντρο —κάπως σύντομος μόνο— είναι και το σημερινό άρθρο του. Διαβάστε το με προσοχή. Και μετά, όσοι θέλετε γιατί αυτό πιστεύετε, πείτε μας περίεργους, κολλημένους ή και ‘‘σταλινικούς’’ επειδή, όταν το διαβάσαμε εμείς, αναρωτηθήκαμε με θλίψη, για ακόμα μία φορά καθώς διαβάζαμε Ξυδάκη, πόσος λίγος καιρός πάει που παρουσίαζε την έκδοση δύο βιβλίων τού Γκράμσι μαζί με τον Τσίπρα και τον Ρινάλντι.[*] Και κοντά σε αυτό θυμηθήκαμε και το άλλο: την εβδομαδιαία εφημερίδα Εποχή (με μόνιμο υπότιτλο κάτω από το όνομά της «Για την κομμουνιστική ανανέωση, για το σοσιαλισμό») που, λίγο παλιότερα, τον είχε πρώτο και καλύτερο καλεσμένο ομιλητή σε κάποια ενημερωτικά σεμινάρια περί ΜΜΕ, που είχε διοργανώσει για τους νεολαίους τής ΑΚΟΑ...

Τι διάολο! Όλοι οι δρόμοι στο Κέντρο οδηγούν; Ακόμα και αυτοί που κατευθύνονται προς το σοσιαλισμό;


[*] Ευχαριστούμε τον αναγνώστη Ιωάννη Λαδάκη που μας θύμισε με σχόλιο το γεγονός κι έτσι μπόρεσα να αποκαταστήσω την παράλειψη. 

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

Πέραν της εναντίωσης ή της υποταγής

Βαδίζουμε πάντα σε διαρκές μεταίχμιο. Ελπίζοντας ότι η πτώση θα ανακοπεί επιτέλους, ότι ο τζίρος του τουρισμού θα είναι ανεβασμένος και θα βελτιώσει το κλίμα και τη ρευστότητα, ότι οι ξένοι επενδυτές θα πεισθούν για το καλό σενάριο της Ελλάδας και θα το αγοράσουν. Την ίδια στιγμή, οι αποκαλύψεις του ΔΝΤ για τις εσκεμμένα μοιραίες αποφάσεις κατά τη συγκρότηση του προγράμματος διάσωσης κλονίζουν την, έστω βεβιασμένη, αισιοδοξία· ξαναβάζουν στη συζήτηση την υποτιμημένη παράμετρο της πολιτικής βούλησης και του συσχετισμού δυνάμεων. Και επιπλέον σύννεφα: νέοι φόροι ακινήτων, χρηματοδοτικό κενό το 2015-16, ενδεχόμενο νέο δάνειο και νέες περικοπές, συνέχιση του φαύλου κύκλου δανεισμού και ύφεσης. Κι εν τω μεταξύ: ποιες θα είναι οι επιπτώσεις από την αυξανόμενη αστάθεια της μεγάλης γείτονος Τουρκίας, σε μια Μεσόγειο ήδη φλεγόμενη;

Μπορούμε να βρούμε πολλές πηγές ανησυχίας. Η ουσία όμως είναι πώς αντιδρούμε· μάλλον, πώς δρούμε, πώς απαγκιστρωνόμαστε από την αδράνεια και το παραλυτικό σοκ, και πώς προχωράμε επιτέλους μπροστά, με λάθη και πειράματα, με αποτυχίες, αλλά μπροστά, διαμορφώνοντας τους όρους επιβίωσης κατά το δυνατόν, και όχι υποτασσόμενοι σε εξωγενή συμβάντα. Αυτό σημαίνει πράξη, πράξεις, από μια κοινωνία που σκέφτεται, που στοχάζεται τον εαυτό της και το περιβάλλον.

Αυτό σημαίνει πολιτική. Πολιτική πέραν του άγονου ή και καταστροφικού διπόλου «εναντίωση-υποταγή». Διότι έως τώρα, και όλη την παρελθούσα τριετία, ευεξήγητα, πολωθήκαμε ανάμεσα στον λόγο της πλήρους εναντίωσης και τον λόγο της πλήρους υποταγής· είτε καταγγελία πάντων και πασών, είτε αποδοχή τους. Και οι δύο στάσεις με τον τρόπο τους δεν παράγουν τίποτε· μόνο υλικά ερείπια και αυτοτροφοδοτούμενο μίσος, ψυχοπνευματική διαίρεση. Ώστε, τώρα, περισσότερο παρά ποτέ τα τελευταία εξήντα χρόνια, χρειαζόμαστε λόγο συναίρεσης και σύνθεσης, πράξεις υπέρβασης και δημιουργίας. Η αλληλοκαταγγελία μάς βουλιάζει βαθύτερα στην ετερονομία και τον φαταλισμό.

Η photo είναι τού Tim Dechent. Από το xaxor.com.