Καλά τα γράφει ο Μπογιό! Να έβγαζε κιόλας και τα μονοχρωματικά γυαλιά του...

Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος στο άρθρο του με τίτλο «ΑΛΕΡΤ» (= Συναγερμός, Έτοιμοι για δράση) προχθές την Πέμπτη στο Ριζοσπάστη:

Από μια κυβέρνηση, που έχει πρωθυπουργό τον κ. Σαμαρά, ο οποίος αρχικά υποδυόταν τον ‘‘αντίθετο’’ στα Μνημόνια, [...] όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς...

Από μια κυβέρνηση, που έχει συγκυβερνήτη τον κ. Βενιζέλο, [...] όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς...

Από μια κυβέρνηση, που έχει συγκυβερνήτη τη ΔΗΜΑΡ, το κόμμα με σήμα κατατεθέν εκείνες τις αθεόφοβες ‘‘κόκκινες γραμμές’’, που ουδέποτε συναπαντήθηκαν με το κόκκινο της ντροπής, και που αποτελούν το άκρον άωτον της ξεδιαντροπιάς που αυτοαποκαλείται ‘‘Αριστερά της ευθύνης’’, όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς...

Από μια κυβέρνηση, που αυτό που διέπραξε στην ΕΡΤ δεν έχει προηγούμενο πουθενά στον σύγχρονο κόσμο [...] όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς...

Από μια κυβέρνηση, που η σχέση της με τη δημοκρατία ταυτίζεται με τη χειραγώγηση της κρατικής - κυβερνητικής (και ουδέποτε δημόσιας) ΕΡΤ, που η σχέση της με την ενημέρωση περνά μέσα από το ‘‘λουκέτο’’ στην ΕΡΤ και που, τελικά, η σχέση της με την πληροφόρηση του λαού καταλήγει πάντα να κουλουριάζεται απροκάλυπτα στην αγκαλιά εκείνης της ποιότητας, εκείνου του πλουραλισμού και εκείνης της αντικειμενικότητας που στάζει απ' όλους τους πόρους της η ενημέρωση των εργολάβων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών και των βιομηχάνων καναλαρχών, όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς...

Από μια κυβέρνηση των μονοπωλίων, που έφτασε σε γκανγκστερικό παραλήρημα όχι μόνο ενάντια στην ΕΡΤ, αλλά και εναντίον του «902», επειδή διέπραξε το «αδίκημα» να διαθέσει τη συχνότητά του στους εργαζόμενους της ΕΡΤ. [...] όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς...

Κι αφού τα γράφει όλα τούτα τα ωραία και τα σωστά, αυτά για τα οποία όλοι οι αριστεροί θα του έλεγαν «γεια στο στόμα σου Νικόλα, πες τους κι άλλα, πες τα όλα!» και θα τα προσυπέγραφαν χωρίς δεύτερη κουβέντα, καταλήγει:

Από μια τέτοια, και από κάθε τέτοια, αστική κυβέρνηση, το μόνο που μπορεί να περιμένει, να ελπίζει και να παλεύει ο λαός, είναι η ανατροπή της και όχι, φυσικά, η αντικατάστασή της με «μία από τα ίδια». Η ανατροπή της! Που σημαίνει «συναγερμός» για τη συγκρότηση εκείνης της λαϊκής συμμαχίας που δε «διαπραγματεύεται», δεν «τα διπλώνει», αλλά μετασχηματίζει το δίκιο του λαού σε πολιτικά οργανωμένη κοινωνική πλειοψηφία. Παίρνει την πολιτική και οικονομική εξουσία στα δικά της χέρια, κατοχυρώνει αυτή τη λαϊκή εξουσία στον αντίποδα της σημερινής εξουσίας των μονοπωλίων και συγκροτεί τη δική της κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση του εργαζόμενου λαού, που θα ελέγχεται καθημερινά από τον εργαζόμενο λαό, που θα υπηρετεί αυτά και μόνο αυτά: τα συμφέροντα, τις ανάγκες και τα δικαιώματα του εργαζόμενου λαού.

Δηλαδή; Δηλαδή... ψωμί και τυρί! Το ίδιο παλιό γνωστό ψωμοτύρι: «Ένα είναι το Κόμμα και όστις θέλει οπίσω Του υπό Του ελθείν»! Δεν είναι ότι ξέχασε αυτά που έλεγε στο γράμμα του στον Προσυνεδριακό Διάλογο για το 19^ο. Είναι κι αυτό, αλλά δεν είναι το μόνο. Ούτε και το πιο πρόσφατο.

Λαϊκή Συμμαχία θέλει; Στο πιάτο του την έχει κάθε μέρα και κάθε βράδυ, μέσα και έξω από την ΕΡΤ! Μπροστά στα μάτια του! Υπάρχει καλύτερη Λαϊκή Συμμαχία από αυτήν που θεμελιώνεται από τα ίδια τούτα τα πράγματα; Υπάρχει πιο αυθεντική Λαϊκή Συμμαχία  από αυτήν που την επιβάλλει και τη δείχνει η ίδια η ζωή; Δεν έδειξε η ζωή, όπως έλεγε κι ο Χαρίλαος κι όπως έλεγαν όλοι οι παλιοί; Δεν τις είδε τις ανακατωμένες σημαίες ο Νίκος Μπογιόπουλος;

Βγάλε τα μονοχρωματικά γυαλιά σου, σύντροφε. Είναι μόνο για κοντά. Και δεν μπορούμε να πάμε μακριά με γυαλιά που μας βοηθούν να βλέπουμε μόνο μέχρι την άκρη τής μύτης μας...

Η photo, από το leftg700.blogspot.gr