Αριστερός ριζοσπαστισμός. Με τρία (3) ρο και κανένα (0) κάπα;

Σε σημερινό του άρθρο στην Αυγή, ο Νικόλας Σεβαστάκης, επισημαίνοντας τη δύσκολη αποστολή της Αριστεράς, εστιάζει στην αδήριτη ανάγκη να ξεφύγει από τη Σκύλλα (την ανάληψη του ρόλου τού «παραδοσιακού πολιτικού παράγοντα»), χωρίς όμως και να πέσει στα νύχια τής Χάρυβδης (με κίνητρο τη διεύρυνση της επιρροής της, να συμβιβαστεί με «σωβινισμούς και δημεγερτικούς αντικοινοβουλευτισμούς»). Σε κάποιο σημείο γράφει:

Υπάρχουν εξάλλου πολλές στιγμές στην Ιστορία όπου η εξασθένηση των αστικών φιλελεύθερων καθεστώτων από τα αλλεπάλληλα κρούσματα πολιτικής και οικονομικής διαφθοράς οδήγησε σε μείζονες ιδεολογικοπολιτικές οπισθοδρομήσεις. Και τότε υπήρξαν κάποιοι στην Αριστερά, ένας Ζαν Ζωρές για παράδειγμα, που έσωσαν την τιμή του αριστερού ριζοσπαστισμού. Τι κατάλαβε ο Ζωρές ήδη πολύ πριν από την εμβληματική υπόθεση Ντρέυφους; Ο Ζωρές κατανόησε ότι η Αριστερά δεν έχει νόημα παρά ως δημιουργικό μέρος μιας κριτικής διαφωτιστικής κληρονομιάς. Οι αντίπαλοί της δεν είναι μόνο οι ταξικές ανισότητες, αλλά και όλες εκείνες οι δημαγωγίες που εμφανίζονται συχνά ως ‘‘αντι-σύστημα’’. Δυο δεκαετίες μετά τη δολοφονία του Ζωρές, ο μεσοπολεμικός φασισμός επιβεβαίωσε τη θαρραλέα του επιλογή υπέρ του Εβραίου αστού αξιωματικού Ντρέυφους, επιλογή η οποία είχε διχάσει στις αρχές του αιώνα τον κόσμο του σοσιαλισμού.

Δολοφονημένος από Γάλλο εθνικιστή και υποστηρικτή τού πολέμου που θα θέριζε την ευρωπαϊκή (και όχι μόνο) νεολαία στα σφαγεία τού Α´ ΠΠ, ο Ζαν Ζωρές, ο ιδρυτής τού Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος και ‘‘αισχρή’’ μειοψηφία ανάμεσα στους σοσιαλσωβινιστές και φιλοπόλεμους συντρόφους του, σίγουρα έχει κερδίσει με το ίδιο του το αίμα λαμπρή θέση στο Πάνθεον της Παγκόσμιας Αριστεράς. Αναρωτιόμαστε όμως για ποιο λόγο δεν άξιζαν μία αναφορά οι ηγέτες τής αριστερής πτέρυγας της ενιαίας τότε ακόμα Σοσιαλδημοκρατίας. Έστω και οι πιο γνωστοί που δεν ξεπερνούν τα εφτά-οχτώ ονόματα. Έστω και οι πιο γνωστοί από τους πιο γνωστούς, όπως ο Λένιν και η Ρόζα Λούξεμπουργκ και ο Καρλ Λίμπκνεχτ.

Αυτοί δεν έσωσαν την τιμή τού αριστερού ριζοσπαστισμού; Αυτοί δεν κατανοούσαν την Αριστερά ως μέρος μιας κριτικής διαφωτιστικής κληρονομιάς; Αυτοί δεν αντιτάχτηκαν στον απάνθρωπο πόλεμο, και μάλιστα οι δύο τελευταίοι πληρώνοντας κι εκείνοι το τίμημα με το ίδιο τους το αίμα, λίγα χρόνια αργότερα από τον Ζωρές;

Να φταίει που ο Νικόλας Σεβαστάκης δεν μπορεί να διαβάσει τον όρο αριστερός ριζοσπαστισμός ανάμεσα στα γράμματά του και να διακρίνει αυτό που διακρίνουμε εμείς, ένα μεγάλο, καθαρό και καλογραμμένο κάπα; Ή, αντίθετα, να φταίμε εμείς, και αυτό το κάπα που βλέπουμε καθαρά, ολοκάθαρα, και κόβουμε μάλιστα και το χέρι μας πως είναι εκεί, ανάμεσα στα άλλα γράμματα, να μην είναι τίποτε άλλο παρά ένα δημιούργημα του άρρωστου μυαλού μας;

Τι φταίει; Τι φταίει; Ποια στόματα, πιο δυνατά απ’ τα δικά μας, θα το πουν;