Το πρόταγμα είναι η προστασία τής δημοκρατίας. Και η προϋπόθεση γι’ αυτήν, μια κυβέρνηση του λαού, από το λαό, για το λαό!

Δεν έριξε το μαύρο γάντι του ο Σαμαράς στους δύο θλιβερούς κομπάρσους Βενιζέλο – Κουβέλη και τα κομματόσκυλά τους, σε τελική ανάλυση. Το έριξε στο συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι τού ελληνικού λαού. Αυτού τού κομματιού που περισσότερο από τρία χρόνια τώρα βλέπει την παρούσα ζωή του να καταστρέφεται, χωρίς την παραμικρή ελπίδα στοιχειώδους αποκατάστασής της ακόμα κι αν κοιτάξει σε βάθος δεκαετιών προς το μέλλον. Και τώρα βλέπει αυτό το μαύρο μέλλον μπροστά στα μάτια του, μέσα στο ίδιο του το σπίτι! Και κάπου στο βάθος ακούει τα αποτρόπαια γέλια τών ναζί και τα βήματα από τις αιματοβαμμένες μπότες τους...

Να το σηκώσουμε αυτό το μαύρο γάντι! Με θάρρος, αλλά όχι αστόχαστα. Με προσήλωση στα οράματά μας, αλλά όχι χωρίς πραγματισμό. Με γνώση των δυνατοτήτων του λαϊκού κινήματος, αλλά και επίγνωση των δικών μας λαθών, της Αριστεράς, που τον άφησαν σε σημαντικό βαθμό απροετοίμαστο και χωρίς συνείδηση των δυσκολιών που έχουμε μπροστά μας σε κάθε περίπτωση.

Με λογισμό και μ’ όνειρο, λοιπόν! Για μια κυβέρνηση του λαού, από το λαό, για το λαό! Κι αν σας φαίνεται ότι λείπει το πρόσημο αυτής τής κυβέρνησης, αφού δεν την ονοματίζουμε κυβέρνηση της Αριστεράς, κακώς σας φαίνεται και άδικα στενοχωριέστε! Τι άλλο μπορεί να είναι μια κυβέρνηση του λαού, από το λαό, για το λαό;