Κωστής Παπαϊωάννου: Η διαδικτυακή γελοιότητα ως όπλο του οπορτουνισμού (αναδημοσίευση)

Αναδημοσιεύουμε ένα σημερινό κείμενο του Κωστή Παπαϊωάννου, παλιού αριστερού με πολιτική καταγωγή, πριν κι από τη χούντα τού ’67 ακόμα, το μαοϊκό ρεύμα. Όπως θα θυμούνται οι τακτικοί μας αναγνώστες και αναγνώστριες  ο Κωστής Παπαϊωάννου υπήρξε συνομιλητής μας εδώ για κάμποσους μήνες. Μας ανέχτηκε στην αρχή, στη συνέχεια μετατράπηκε σε ισοπεδωτικό επικριτή μας μέχρι να υιοθετήσει τις αθλιότητες του Νοσφεράτου σύμφωνα με τις οποίες είμαστε Μανιατάκια, δηλαδή στημένο ασφαλίτικο blog, και να του απαγορεύσουμε να παίρνει πια το λόγο εδώ (βλ. Ημερολόγιο περιθωρίου #62), όπως έχουμε κάνει άλλωστε και με τον ίδιο τον γεννήτορα της ‘‘ιδέας’’-λάσπης. Αναδημοσιεύουμε το κείμενό του όχι για να ηρωοποιηθούμε δια της αυτοθυματοποίησης, μέσα από τον οχετό που εκτοξεύει εναντίον μας, με τις φανερές και υπονοούμενες αισχρές συκοφαντίες και τις ασύστολες διαστρεβλώσεις. Ούτε για να τον εκθέσουμε —ο Κωστής Παπαϊωάννου δεν επηρεάζει στο ελάχιστο τα πολιτικά πράγματα στην ελληνική Αριστερά, ευτυχώς. Το κάνουμε για να έχουμε όλοι στο μυαλό μας πως μοιάζει περίπου ο πάτος τής αριστερής εκδοχής τής ολοκληρωτικής σκέψης, η οποία τίποτε δεν αποκλείει να έχει καλές προθέσεις. Με την ελπίδα πως η εικόνα που σας δείχνουμε θα αποτελέσει ισχυρό κίνητρο για να προστατευθούμε (προστατεύοντας πρώτα απ’ όλα ο καθένας τον εαυτό του) από την πτώση σε μια τέτοια κόλαση...

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

Η διαδικτυακή γελοιότητα ως όπλο του οπορτουνισμού

Το πραξικόπημα της ‘‘επανίδρυσης’’ της ΕΡΤ αποτελεί το εναρκτήριο λάκτισμα μιας πολιτικής σύγκρουσης που δεν θα τελειώσει εύκολα και σίγουρα δεν θα τελειώσει μέσα στα όρια του εξουσιαστικού συστήματος. Το διμετωπικό σύστημα φασισμού - οπορτουνισμού στον οποίο καταφεύγουν οι χειριστές του συστήματος δεν μπορεί να περιοριστεί στα όρια που προσπαθούν να ‘‘ορίσουν’’. Η φασιστική πλευρά είναι αναγκασμένη να παραβαίνει την νομιμότητα που επικαλείται και η οπορτουνιστική πλευρά είναι αναγκασμένη να την ακολουθεί έξω από τα όρια.

Το ζήτημα είναι αν το εξουσιαστικό σύστημα θα μπορέσει να επιζήσει έξω από τα όριά του. Η ίδια η ‘‘επανίδρυση’’ της ΕΡΤ είναι μια προσπάθεια κατάργησης του συστήματος στην ζωτική λειτουργία της επικοινωνίας με την ελπίδα ότι το σύστημα θα επιζήσει έξω από τα ελεγχόμενα σημερινά του όρια. Ο λόγος που η κυβέρνηση δεν χρησιμοποιεί τα ΜΑΤ για να αδειάσει τις εγκαταστάσεις είναι γιατί οι ‘‘σύμβουλοι’’ ελπίζουν πως οι καταλήψεις θα γίνουν η ‘‘μαγιά’’ που θα μεταφέρει το μικρόβιο της εξουσίας μέσα στην κατάσταση που θα επακολουθήσει. Σε ότι αφορά το σύστημα, η έκβαση του πειράματος της ΕΡΤ θα εξαρτηθεί από τους χειρισμούς των επιτελών και των αυθεντιών του ανανεωτικού οπορτουνισμού γιατί οι δάσκαλοι του ορθόδοξου οπορτουνισμού (ΚΚΕ) καταφέρνουν προς το παρόν να κρατούν τις πισινές τους.

Η συμβολή του οπορτουνισμού στο πείραμα της ‘‘επανίδρυσης’’ έχει δύο τρόπους: (α) τον τρόπο της γελοίας σοβαρότητας που δεν θα πάει πολύ μακριά και (β) τον τρόπο της σοβαρής γελοιότητας που πάει λίγο μακρύτερα αλλά θα καταλήξει στο ίδιο τέλμα.

Η γελοία σοβαρότητα είναι ότι μέσα στο χάος οι επιτελείς και οι αυθεντίες επικαλούνται τους ‘‘τίτλους’’ τους για να ενισχύσουν την πρότασή τους για την επιστροφή στο καθεστώς που παραιτήθηκε από τον εαυτό του! Μέσα σε μια κατάσταση πλατείας (μέσα στα στούντιο της ραδιοτηλεόρασης) οι γραμματείς του συνταγματικού δικαίου και οι φαρισαίοι της πολιτικής διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την κατάλυση της δημοκρατίας και υπόσχονται να την αναστήσουν εκ νεκρών μόλις τους ανατεθεί από την τρόικα η διακυβέρνηση.

Αυτή η γελοία σοβαρότητα των αυθεντιών δεν μπορεί να πάει μακριά: οι τεχνικοί που παρέχουν δωρεάν την δυνατότητα να βγαίνουν στον αέρα αυτές τις ηλιθιότητες θα βαρεθούν και θα φύγουν και το ίδιο θα συμβεί και με τους ανθρώπους που τοιχοκολλούν σε αφίσες και γράφουν σε πανό της ίδιες ηλιθιότητες συνεπτυγμένες. Αλλά ακόμα και αν ο συγκινητικός από μια άποψη μαζοχισμός των ανθρώπων που φουσκώνουν τα άδεια ασκιά των αυθεντιών συνεχιστεί οι άνθρωποι της κοινωνικής βάσης έχουν ήδη βαρεθεί να τους ακούνε και τους αντιμετωπίζουν σαν την επίσης παρωχημένη μουσική υπόκρουση στις εκδηλώσεις που συμμετέχουν.

Η γελοία σοβαρότητα ωστόσο θα είχε ήδη ξεπέσει αν δεν υπήρχε να την σιγοντάρει η σοβαρή γελοιότητα που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο. Υπάρχει στο διαδίκτυο το blog (LOL G 700 ) ενός εξ επαγγέλματος γελοίου που έχει διοριστεί (ή αυτοδιοριστεί) υποστηρικτής του Τσίπρα, και ‘‘τιμωρεί’’ (βρίζοντας χυδαία) όποιον τολμάει να αμφισβητήσει πως ο ανεκδιήγητος ελέω θεού (των αγορών) αρχηγός του πρώην ΣΥΝ και νυν (και αεί) ΣΥΡΙΖΑ, είναι μετεμψύχωση του Λένιν!

Ιδού λοιπόν στον τόπο του εγκλήματος, ο τρόπος που υποδέχτηκε αυτός ο κουκουλοφόρος καραγκιόζης (δεν αντέχει ούτε και ο ίδιος να αναλάβει την ευθύνη της γελοιότητας του) το πραξικόπημα της ΕΡΤ, με ένα συνοπτικό κείμενο στο οποίο εκτελεί εν ψυχρώ κάθε έννοια σοβαρότητας και το οποίο παραθέτω ακέραιο και αυτούσιο:

Η ΕΡΤ ενώνει την Αριστερά

Όλα τα κομμάτια τής Αριστεράς καλούν απόψε σε συγκέντρωση συμπαράστασης προς τους εργαζόμενους στην ΕΡΤ και εναντίωσης στον πραξικοπηματικό και ακαριαίο θάνατο της δημόσιας τηλεόρασης. Έστω και πρόσκαιρα θα βρεθούμε όλοι μαζί: Παμίτες, Συριζαίοι, Αντάρσυοι, ανέντακτοι, αντιεξουσιαστές, αυτόνομοι και αναρχοαυτόνομοι. Άπαντες παρόντες!

Δεν μπορούμε να λείψουμε από αυτό το πανηγύρι. Κι εγώ, μόλις ανεβάσω αυτό το post, έγινα Λούης!

Ποιο είναι το γενικό πνεύμα αυτής της έγγραφης αθλιότητας; Ότι δεν μπορεί αυτό το απόβρασμα να λείψει από το πανηγύρι που στήνεται πάνω στο πτώμα της ‘‘δημόσιας τηλεόρασης’’ και στην δυστυχία των εργαζομένων στην ΕΡΤ! Αλλά στην ουσία η έκφραση αυτής της λέρας, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από την μακάβρια γελοιότητα του θριαμβευτικού χαμόγελου με το οποίο το αφεντικό του ο Τσίπρας αναφέρεται στην καταστροφή της ‘‘χώρας’’. Κι αυτός δεν είναι παρά μόνο ένα παράδειγμα. Αν δεν υπήρχε η γελοιότητα του ύφους όλων των υποστηρικτών του οπορτουνισμού θα αποκαλυπτόταν η επικίνδυνη γελοιότητα της ουσίας του ‘‘σοβαρού’’ οπορτουνιστικού λόγου.

Αυτή η γελοία παράγραφος που αναφέρω πιο πάνω, περιέχει όλα τα χαρακτηριστικά της οπορτουνιστικής αντίληψης και πολιτικής που εκφράζει και ο σοβαρός πολιτικός λόγος:

1) Η ‘‘Αριστερά’’ κατ' αυτόν τον σοβαρά γελοίο είναι ‘‘κομμάτια’’ (και ‘‘θρύψαλα’’). Κατά τον σοβαρό ‘‘πνευματικό’’ ηγέτη της ΚΟΕ, τον Ρινάλντι που κατατάσσεται επαξίως στην γελοία σοβαρότητα, η ‘‘Αριστερά’’ είναι ένα μάτσο από ‘‘συνιστώσες’’ και ο ίδιος επικεφαλής της επιτροπής που φτιάχνει το ‘‘καταστατικό’’ της θα την μετατρέψει σε ενιαίο οπορτουνιστικό φορέα. Βλέπει κανείς καμιά διαφορά;

2) Η ‘‘δημόσια τηλεόραση’’ κατ' αυτόν τον γελοίο (με ότι ‘‘αγαθό’’ μπορεί να σημαίνει ο όρος ‘‘δημόσιο’’ για έναν αλήτη που κρύβει την μούρη του από την ‘‘δημόσια’’ θέα για να μπορεί να εκτοξεύει με άνεση την βρωμιά του) πέθανε ακαριαία και πραξικοπηματικά. Υπάρχει εδώ επιπλέον η αγραμματοσύνη ενός ηλίθιου που δεν καταλαβαίνει ότι το πραξικόπημα αναφέρεται στην πράξη και όχι στο αποτέλεσμά της το οποίο βεβαίως ακόμα δεν το ξέρουμε. Η πραξικοπηματική αγραμματοσύνη μαζί με την ακαριαία γελοιότητα αυτού του άθλιου απλώς μας λένε ότι το ‘‘δημόσιο’’ αγαθό της τηλεόρασης τερμάτισε την ζωή του. Συμμετέχει επομένως αυτός ο γελοίος στην προσπάθεια κατατρομοκράτησης των ανθρώπων της κοινωνικής βάσης. Συμμετέχει στον μηχανισμό της τρομοκρατίας που είναι το βασικό εργαλείο για τους χειρισμούς σε βάρος της κοινωνίας. Μήπως αυτό δεν κάνει και η γελοία σοβαρότητα της οπορτουνιστικής Αριστεράς με τα πρωτοσέλιδα της «Αυγής» και το «Δρόμου της Αριστεράς».

3) Αλλά αφού η ‘‘δημόσια’’ τηλεόραση πέθανε, γιατί τότε αυτός ο ηλίθιος ‘‘γίνεται Λούης’’ για να μην λείψει από το ‘‘πανηγύρι’’ των ‘‘κομματιών’’ και των ‘‘θρυψάλων’’; Για να ‘‘εναντιωθεί’’ στον θάνατο και να συμπαρασταθεί στους πεθαμένους ή μήπως για να μασήσει κανένα κομμάτι από το πτώμα και να δυναμώσει εν όψει του ανταγωνισμού που θα επακολουθήσει; Μα μήπως ποιο άλλο νόημα έχει και η γελοία σοβαρότητα της οπορτουνιστικής αριστεράς με την συμπαράσταση στους απολυμένους και τους θρήνους για τον θάνατο της ‘‘δημοκρατίας’’;

4) Στην νύχτα των ‘‘θρυψάλων’’, «Παμίτες, Συριζαίοι, Αντάρσυοι, ανέντακτοι, αντιεξουσιαστές, αυτόνομοι και αναρχοαυτόνομοι» χαίρεται αυτό το παλιόμουτρο ότι θα βρεθούν όλοι μαζί. Αλλά «έστω και πρόσκαιρα»! Θέλει να πει «μόνο πρόσκαιρα» γιατί ξέρει πως μόλις βρει ευκαιρία θα δαγκώσει όποιον από τους δυστυχείς οπαδούς αυτών των ρεταλιών βρει κοντά του με τον πιο χυδαίο τρόπο! Πόσο διαφορετικό νόημα έχει η επίκληση της ενότητας από την γελοία σοβαρότητα της οπορτουνιστικής Αριστεράς; Ο ΣΥΡΙΖΑ που είναι το αποκορύφωμα της «όλοι μαζί μπορούμε» πολιτικής γελοιότητας μας έδειξε ήδη πόσο πρόσκαιρο είναι το ‘‘κοινό πανηγύρι’’. Δεν πρόλαβε το μεγάλο μυαλό ο Ρινάλντι με την ΚΟΕ του να φτιάξει το καταστατικό του ενιαίου φορέα και τώρα θα πρέπει να σκεφτεί πώς το μετατρέψει σε κανονισμό πολιτικής πυγμαχίας για το τουρνουά που έχει ήδη αρχίσει.

Αυτά είχα να πω για την ηθελημένα γελοία αντιμετώπιση της πολύ σοβαρής εξέλιξης που είναι το πραξικόπημα της ‘‘επανίδρυσης’’ της ΕΡΤ από τις δύο ‘‘τεχνοτροπίες’’ πολιτικής γελοιότητας του οπορτουνισμού. Ελπίζω να με συγχωρήσουν οι λιγοστοί αναγνώστες μου για τον προσωπικό τόνο του γραφτού. Αλλά αυτά που λέω εδώ κι αυτά που έχω πει στα προηγούμενα γραφτά μου γι αυτό το άθλιο υποκείμενο που ‘‘εμφανίζεται’’ με την κουκούλα του στο διαδίκτυο είναι ένα πολύ μικρό μέρος από αυτά που του χρωστάω. Έτσι κι αλλιώς όμως η αντιμετώπιση της γελοιότητας του οπορτουνισμού, ανανεωτικού και ορθόδοξου, από τους αριστερούς της κοινωνικής βάσης είναι ένα σοβαρό ζήτημα στο οποίο θα πρέπει να επανέλθω.

Η εικόνα είναι από το billcasselman.com